III CNP 14/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 14/12
POSTANOWIENIE
Dnia 7 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa M. L.
przeciwko I. L.
o rozwód,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 sierpnia 2012 r.,
na skutek skargi pozwanej
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 marca 2012 r.,
odrzuca skargę i zasądza od pozwanej na rzecz powoda
kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt zł) tytułem zwrotu kosztów
postępowania przed Sądem Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 16 marca 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanej
Iwony Lach od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 16 listopada 2011 r. orzekającego
rozwód stron.
Wyrok Sądu Apelacyjnego pozwana I. L. zaskarżyła skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Sąd Najwyższy
wyjaśnił także, że każde wymaganie przewidziane w wymienionym przepisie ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (np. postanowienie z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro
więc ww. przepis wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że
skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie.
Pozwana sformułowała w skardze zarzuty składające się na podstawy skargi
i obszernie je uzasadniła, jednak nie wskazała przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Twierdzenie skarżącej zawarte
w uzupełnieniu skargi, iż „wskazuje na niezgodność z prawem wynikającą z …” nie
spełnia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. Podniesienie, że
3
sąd, wydając orzeczenie, naruszył – w ocenie skarżącej – określone przepisy
prawa może być potraktowane wyłącznie jako zarzut odnośnie do orzeczenia,
a więc jako element podstaw skargi, a nie jako wskazanie przepisu prawa z którym
orzeczenie jest niezgodne.
Należy podkreślić, że także w ocenie Trybunału Konstytucyjnego wymaganie
ujęte w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. określa najistotniejsze z sześciu wymagań co do
treści, które spełniać musi każda skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Przepis ten nawiązuje do samej istoty skargi, której
celem jest wykazanie niezgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia,
a wymaganie wskazania w skardze przepisu prawa, z którym w ocenie skarżącego
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, ma głębokie uzasadnienie w art. 77 ust. 1
Konstytucji. Trybunał trafnie także dostrzegł, że wskazanie przepisu, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, stanowi differentia specifica skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i pozwala na
odróżnienie jej od innych szeroko rozumianych środków zaskarżenia (por. wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 lipca 2011 r., SK 49/08, OTK-A 2011, nr 6,
poz. 55).
Nie można w związku z tym przejść obok faktu, że autor skargi pozbawił ją
konstruktywnych cech oraz ustrojowej i procesowej funkcji, skoro nie tylko nie
określił przepisu, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny, ale także
z zapoznaniem istoty tego nadzwyczajnego środka zażądał uchylenia
zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania przed Sadem Najwyższym orzeczono na
podstawie art. 98 w związku z art. 42412
, art. 39821
i art. 391 k.p.c.
es
POSTANOWIENIE
Dnia 7 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa M. L.
przeciwko I. L.
o rozwód,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 sierpnia 2012 r.,
na skutek skargi pozwanej
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 marca 2012 r.,
odrzuca skargę i zasądza od pozwanej na rzecz powoda
kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt zł) tytułem zwrotu kosztów
postępowania przed Sądem Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 16 marca 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanej
Iwony Lach od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 16 listopada 2011 r. orzekającego
rozwód stron.
Wyrok Sądu Apelacyjnego pozwana I. L. zaskarżyła skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Sąd Najwyższy
wyjaśnił także, że każde wymaganie przewidziane w wymienionym przepisie ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (np. postanowienie z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro
więc ww. przepis wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że
skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie.
Pozwana sformułowała w skardze zarzuty składające się na podstawy skargi
i obszernie je uzasadniła, jednak nie wskazała przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Twierdzenie skarżącej zawarte
w uzupełnieniu skargi, iż „wskazuje na niezgodność z prawem wynikającą z …” nie
spełnia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. Podniesienie, że
3
sąd, wydając orzeczenie, naruszył – w ocenie skarżącej – określone przepisy
prawa może być potraktowane wyłącznie jako zarzut odnośnie do orzeczenia,
a więc jako element podstaw skargi, a nie jako wskazanie przepisu prawa z którym
orzeczenie jest niezgodne.
Należy podkreślić, że także w ocenie Trybunału Konstytucyjnego wymaganie
ujęte w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. określa najistotniejsze z sześciu wymagań co do
treści, które spełniać musi każda skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Przepis ten nawiązuje do samej istoty skargi, której
celem jest wykazanie niezgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia,
a wymaganie wskazania w skardze przepisu prawa, z którym w ocenie skarżącego
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, ma głębokie uzasadnienie w art. 77 ust. 1
Konstytucji. Trybunał trafnie także dostrzegł, że wskazanie przepisu, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, stanowi differentia specifica skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i pozwala na
odróżnienie jej od innych szeroko rozumianych środków zaskarżenia (por. wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 lipca 2011 r., SK 49/08, OTK-A 2011, nr 6,
poz. 55).
Nie można w związku z tym przejść obok faktu, że autor skargi pozbawił ją
konstruktywnych cech oraz ustrojowej i procesowej funkcji, skoro nie tylko nie
określił przepisu, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny, ale także
z zapoznaniem istoty tego nadzwyczajnego środka zażądał uchylenia
zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania przed Sadem Najwyższym orzeczono na
podstawie art. 98 w związku z art. 42412
, art. 39821
i art. 391 k.p.c.
es