Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 220/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna na posiedzeniu
w składzie następującym:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 25 września 2012 r.,
sprawy H. D.
oskarżonego z art. 296 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
A.K.
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 6 października 2011 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża oskarżyciela
posiłkowego A. K.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 6 października 2011 r., uniewinnił H. D. od
zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 296 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu
22 sierpnia 1995 roku w K. będąc pełnomocnikiem Przedsiębiorstwa
Zagranicznego „C.”, nadużywając posiadanych uprawnień, wyrządził znaczną
szkodę w majątku tego podmiotu gospodarczego zbywając zespół pompowy
„WOMA” o numerze fabrycznym /…/ wartości 379.578 złotych, za kwotę 85.000
złotych.
Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji prokuratora i pełnomocnika
oskarżyciela posiłkowego A. K., wyrokiem z dnia 8 marca 2012 r., , utrzymał w
mocy zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego z dnia 6 października 2011 r.
2
Od w/w wyroku Sądu Apelacyjnego kasację złożył pełnomocnik oskarżyciela
posiłkowego A. K.
Zarzucił w kasacji rażące naruszenie prawa mające wpływ na treść
zaskarżonego wyroku a to:
I. przepisu art. 2 § 1 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji
Rzeczpospolitej Polskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności przez ich niewłaściwe zastosowanie i przez przyjęcie,
że dyrektywa pospiesznego prowadzenia postępowania przemawiała za
odmową wydania orzeczenia kasatoryjnego w sprawie, pomimo oczywistego
istnienia takiej potrzeby, co w sposób rażący godzi w interesy oskarżyciela
posiłkowego;
a ponadto:
II. przepisów postępowania a to:
1. przepisu art. 452 § 1 k.p.k. poprzez poczynienie własnych ustaleń w
zakresie stanu faktycznego i w efekcie ponowne rozpoznanie sprawy zamiast
przeprowadzenia kontroli instancyjnej orzeczenia wydanego przez Sąd Okręgowy;
2. przepisu art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez nieuwzględnienie w
analizie materiału dowodowego okoliczności świadczących o popełnieniu przez
oskarżonego zarzuconego mu czynu, nie wskazanie z jakich przyczyn okoliczności
te nie zostały wzięte pod uwagę, a nadanie nadmiernego opacznego znaczenia
okolicznościom mającym przemawiać na korzyść oskarżonego;
3. przepisu art. 7 k.p.k. przez dokonywanie ustaleń faktycznych wbrew treści
zebranego w sprawie materiału dowodowego na podstawie wyjaśnień
oskarżonego, a wbrew dowodom w postaci dokumentów odbierających
wiarygodność tym ustaleniom oraz treści uzasadnienia wyroku Sądu I instancji,
zawierającego błędne ustalenia, co było podstawą szczegółowych zarzutów
apelacyjnych
- co w konsekwencji doprowadziło do dokonania przez Sąd Apelacyjny błędnych
ustaleń po stronie stanu faktycznego i prawnego, a w konsekwencji istotnymi
nieprawidłowościami procesu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego;
III. przepisów prawa materialnego, a to art. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o
zasadach prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności
gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby
3
prawne i fizyczne, (tekst jednolity Dz. U. z 1989 r. Nr 27, poz. 148), przepisu
art. 861 k.c., polegające na utożsamieniu konstrukcji „przedsiębiorstwa
zagranicznego”, w rozumieniu wyżej powołanej ustawy, z podmiotami
prowadzącymi to przedsiębiorstwo, co w konsekwencji doprowadziło do
ustalenia, że maszyna WOMA stanowiła własność spółki cywilnej
Przedsiębiorstwo Zagraniczne C. S. D., A. K., a oskarżony miał sądzić, iż S. D.
i H. O. są uprawnieni do dysponowania majątkiem używanym przez
Przedsiębiorstwa Zagranicznego C. podczas gdy, maszyna WOMA nigdy nie
stanowiła wkładu do spółki cywilnej.
i wniósł:
-w przypadku uwzględnienia zarzutu wskazanego w punkcie I. o uchylenie
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 18 marca 2012 r. przekazanie mu sprawy do
ponownego rozpoznania,
-w przypadku uwzględnienia któregoś z zarzutów wskazanych w punkcie II lub
III, o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 18 marca 2012 r., oraz
wyroku Sądu Okręgowego z dnia 6 października 2011 r., i przekazanie sprawy
temu ostatniemu Sądowi do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej (k. 21 – 24 akt SN).
W piśmie z dnia 1 września 2012 r., oskarżyciel posiłkowy A. K. kwestionuje
stwierdzenia z odpowiedzi na kasację (k. 26 – 28 akt SN).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu określonym w art. 535 § 3 k.p.k.
Stwierdzić należy, że podniesione w kasacji zarzuty naruszenia przepisów art. 4
k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. jawią się jako oczywiście bezzasadne.
Wywody zawarte w kasacji skierowane są przy tym przeciwko ocenie
poszczególnych dowodów i ustaleniom faktycznym dokonanym przez sąd pierwszej
instancji i zaakceptowanym przez sąd odwoławczy. Skarżący nie dostrzega, że
kasacja jako nadzwyczajny środek zaskarżenia nie jest środkiem odwoławczym
kierowanym do sądu kolejnej instancji. Sąd Najwyższy wielokrotnie w
publikowanych orzeczeniach stwierdzał, że podstawy kasacji nie obejmują prawnej
możliwości polemiki z sądową oceną dowodów. W zasadzie za niedopuszczalne
uznać trzeba kwestionowanie w kasacji oceny dowodów i prawidłowości
dokonanych ustaleń faktycznych, nawet wtedy, gdy formalnie zarzut wskazuje na
4
naruszenie przepisów prawa procesowego. Należy też wskazać, że naruszenie art.
4 k.p.k. statuującego zasadę obiektywizmu, nie może ze względu na stopień
ogólności tego przepisu stanowić samodzielnej podstawy kasacji. Za chybiony
uznać także należy zarzut obrazy przepisu art. 452 § 1 k.p.k., w sytuacji, gdy sąd
odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. Dokonana zaś przez
Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu zaskarżonego odmienna ocena co do niektórych
fragmentów ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji nie może być
uznana za taką obrazę.
Za oczywiście bezzasadny należy również uznać zarzut opisany w pkt I
kasacji. Sąd Najwyższy w pełni podziela ocenę tego zarzutu zawartą w pisemnej
odpowiedzi na kasację (s. 6 tego pisma procesowego) i nie widząc potrzeby jej
powtarzania odsyła w tej części do jej treści.
Zarzut podniesiony w pkt III kasacji (obraza wskazywanych przepisów prawa
materialnego), należy ocenić, jako próbę „obejścia” ustawowego ograniczenia
zakresu kasacji, iż nie może być ona oparta na zarzucie błędu w ustaleniach
faktycznych. Ten zarzut kasacyjny oraz jego uzasadnienie, to w istocie zarzut tej
właśnie kategorii, który zmierza do podważenia ustaleń faktycznych Sądów, ale nie
jest to już kwestia naruszenia prawa. Tym samym w ogóle, także pod pozorem
zarzutu obrazy prawa materialnego, nie może być on skutecznie podnoszony w
kasacji.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy z mocy art. 535 § 3 k.p.k. orzekł jak
w postanowieniu.