Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 110/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku PPHU „G.” Spółka z o.o. w B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
przy udziale zainteresowanych: R. A. i in., ,
o składki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 września 2012 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego na wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 21 września 2011 r.,
oddala skargę.
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w B. decyzją z dnia 10 maja
2006 r. stwierdził nieprawidłowe ustalenie przez płatnika PPHU „G. ", spółkę z
ograniczoną odpowiedzialnością podstawy wymiaru składek z tytułu
2
ubezpieczenia pracowników zatrudnionych za granicą. W ocenie organu
ubezpieczeń społecznych, nie należało pomniejszać podstawy wymiaru składek
odprowadzanych od wypłat wynagrodzenia za urlop i ekwiwalentu za urlop
niewykorzystany o kwoty odpowiadające równowartości diet przysługujących z
tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz o kwoty dodatków za rozłąkę
za każdy dzień urlopu wypoczynkowego, jak też za każdy dzień, za który
wypłacono ekwiwalent za niewykorzystany urlop, za okresy, w których
pracownicy spółki przebywali w kraju.
Decyzja ta została zmieniona wyrokiem Sądu Okręgowego, Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 27 grudnia 2007 r., który stwierdził, że
pomniejszenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w
objętym decyzją okresie od stycznia 1999 r. do września 2005 r. było prawidłowe.
Pracownicy płatnika świadczącego przewozy drogą śródlądową w Niemczech
byli zgłoszeni do ubezpieczeń społecznych w Polsce jako kierowani przejściowo
do pracy za granicą. W odniesieniu do tych pracowników, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt
16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w
sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.),
wyłączeniu z podstawy wymiaru składek podlega równowartość diety
przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień
pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania
należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej pozą
granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód,
stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty
przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U.
z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.). Sąd uznał za niedopuszczalne rozróżnianie
i jakąkolwiek dyskryminację pracowników z tego powodu, że zdecydowali się
wykorzystać urlop, a także nie dopatrzył się racji w rozróżnianiu pracowników ze
względu na to, w jakim kraju spędzili urlop wypoczynkowy, skoro podczas urlopu
miejsce ich pracy nie ulega zmianie.
3
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w B., po uchyleniu
jego wyroku przez Sąd Apelacyjny z powodu nieważności postępowania,
podkreślił, że niepomniejszenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne o kwoty odpowiadające równowartości diet, w przypadku wynagrodzeń
urlopowych prowadziłoby do naliczania wyższych składek od wynagrodzeń za
urlop niż od wynagrodzeń za pracę, a w konsekwencji do wypłacenia
wynagrodzenia urlopowego w kwocie mniejszej niż wynagrodzenie za pracę
netto. Zważył, że podstawę wymiaru składki stanowi miesięczne wynagrodzenie
ze stosunku pracy niezależnie od tego, czy jest wynagrodzeniem za pracę, czy
wynagrodzeniem urlopowym, toteż w wyroku z dnia 16 grudnia 2010 r. zmienił
zaskarżoną decyzję, ustaliwszy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne w wysokości wskazanej przez PPHU „G. ".
Wyrokiem z dnia 21 września 2011 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Podzielając ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz jego ocenę prawną
wskazał, że organ rentowy nietrafnie wyłożył określenie „dzień pobytu za
granicą”, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 16 oraz pkt 18 rozporządzenia Ministra
Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. Zdaniem Sądu Apelacyjnego,
miejsce, w którym w czasie korzystania z urlopu wypoczynkowego przebywa
pracownik świadczący pracę poza granicami kraju nie ma znaczenia przy
ustalaniu podstawy wymiaru składek na jego ubezpieczenie. Ustalanie liczby dni
pobytu pracowników poza granicami kraju od przekroczenia granicy do dnia
powrotu dotyczy przepisu § 2 pkt 15 rozporządzenia, odnoszącego się do
pracowników odbywających podróże służbowe; zainteresowani pracownicy
skarżącego nie odbywali podróży służbowych, lecz wykonywali powierzone
obowiązki za granicą i mieli prawo do wypłat rekompensujących im zwiększone
wydatki na wyżywienie i nocleg. Te wypłaty są wyłączone z podstawy wymiaru
składek na ich ubezpieczenie społeczne w części wynagrodzenia
odpowiadającego równowartości diety z tytułu podróży służbowej przysługującej
poza granicami kraju (§ 2 pkt 16 rozporządzenia) oraz do wysokości kwoty z
tytułu rozłąkowego, która została zwolniona z podatku dochodowego od osób
fizycznych (§ 2 pkt 18 rozporządzenia).
4
Skarga kasacyjna organu ubezpieczeń społecznych, obejmująca wyrok
Sądu drugiej instancji w całości, zawierająca wniosek o jego uchylenie oraz
uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i oddalenie odwołania, została oparta
na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię
§ 2 pkt 16 i 18 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18
grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Wytknięty w skardze błąd
polegał na stwierdzeniu, że kwoty stanowiące równowartość diety z tytułu
podróży służbowej za każdy dzień urlopu wypoczynkowego oraz za każdy dzień,
za który wypłacono ekwiwalent za niewykorzystany urlop oraz kwoty dodatków
rozłąkowych za każdy dzień urlopu wypoczynkowego oraz za każdy dzień, za
który wypłacono ekwiwalent za niewykorzystany urlop, podlegają wyłączeniu z
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników
zatrudnionych poza granicami kraju. W ocenie skarżącego, takie wyłączenie nie
wynika z wymienionych w podstawie skargi przepisów, które nie wykluczają z
podstawy wymiaru składek wynagrodzeń za urlop wypoczynkowy oraz
ekwiwalentów za niewykorzystany urlop. Skarżący odwołał się przy tym do
przepisów w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju,
podnosząc, że zgodnie z § 2 pkt 1 obowiązującego do dnia 5 czerwca 2001 r.
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 3 lipca 1998 r. w sprawie
zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu
podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. z 1998 r., Nr 89, poz. 568), § 3
pkt 1 obowiązującego od dnia 6 czerwca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 maja 2001 r. w sprawie
szczegółowych zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących
pracownikowi z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. z 2001 r.,
Nr 50, poz. 525), a także § 3 pkt 1 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2003 r.
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. w
sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących
pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery
5
budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. z 2002 r. Nr
236, poz. 1991). Wskazał, że czas pobytu pracownika poza granicami kraju liczy
się – przy podróży lądowej - od chwili przekroczenia granicy polskiej w drodze za
granicę do chwili przekroczenia granicy polskiej w drodze powrotnej do kraju.
Pracownicy odwołującej się spółki otrzymali wynagrodzenie za urlop
wypoczynkowy, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy oraz dodatki rozłąkowe za
każdy dzień urlopu wypoczynkowego oraz za każdy dzień, za który wypłacono
ekwiwalent za niewykorzystany urlop, kiedy poza granicami kraju nie przebywali.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zasada ustalania wysokości składek na ubezpieczenia emerytalne,
rentowe, wypadkowe i chorobowe polega na odniesieniu się do wysokości
bazowej, którą – zgodnie z art. 18 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych –
stanowi przychód zdefiniowany w art. 4 pkt 9 ustawy jako przychody w
rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do
art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2012 r. Nr 361 ze zm.), przychód którego
źródłem jest stosunek pracy, obejmuje – jak stanowi art. 12 ust. 1 tej ustawy –
wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w
naturze lub ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i
świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za
godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za
niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich
wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone
za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub
świadczeń częściowo odpłatnych.
Podstawy wymiaru składek nie stanowią niektóre rodzaje przychodów,
które – na podstawie upoważnienia z art. 21 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych – określa w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw
zaopatrzenia społecznego. W czasie objętym zaskarżoną decyzją (od stycznia
1999 r. do września 2005 r.) obowiązywało rozporządzenie Ministra Pracy i
6
Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w brzmieniu
pierwotnym, odnoszącym się do składek należnych za okres do 1 stycznia
2004 r., wyłączające w § 2 ust. 1 z podstawy wymiaru składek z tytułu podróży
służbowych (pkt 15), część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za
granicą w polskich zakładach pracy, odpowiadającą równowartości diety
przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień
pobytu (pkt 16) oraz należności przysługujące pracownikom z tytułu
wykonywania pracy poza stałym miejscem pracy lub stałym miejscem
zamieszkania: dodatki, ryczałty za rozłąkę oraz strawne - do wysokości, która z
tego tytułu została zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych
(pkt 18). Po zmianie dokonanej rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 28 stycznia 2004 r. (Dz.U. Nr 14, poz. 124) wyłączenie
obejmuje diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika - do
wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków
ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej
lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na
obszarze kraju oraz poza granicami kraju (pkt 15), część wynagrodzenia
pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, w wysokości
równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami
kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz
warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w
państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży
służbowej poza granicami kraju (pkt 16) oraz dodatek za rozłąkę wypłacany
pracownikom czasowo przeniesionym oraz strawne - do wysokości diet z tytułu
podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie
wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z
tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
Zmiana rozporządzenia nie spowodowała zmiany obowiązku składkowego,
ale została przytoczona w celu wykazania, że jego przepisy od początku w sposób
stanowczy różnicują i odmiennie regulują obowiązek składkowy odnośnie do dwu
7
grup pracowników wykonujących pracę poza miejscem siedziby pracodawcy. W § 2
ust. 1 pkt 15 ujęte są diety i inne należności z tytułu podróży służbowej, a w § 2 ust.
1 pkt 16 część wynagrodzenia, która tylko odpowiada równowartości diety
przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień
pobytu. Rozróżnienie to jest istotne, gdy się zważy, że pracownik otrzymuje diety ze
względu na konieczność pokrycia zwiększonych kosztów wyżywienia, kosztów
przejazdów, noclegów, dojazdów oraz innych udokumentowanych kosztów
związanych z odbywaniem podroży, w wysokości określonej w przepisach
wydanych w wykonaniu art. 775
k.p., lecz wypłaty pokrywają inne potrzeby
pracowników odbywających podroż służbową, a inne pracowników zatrudnionych
za granicą w polskich zakładach pracy.
Podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana poza obszar
miejscowości siedziby pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy pracownika, na
polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania
w czasie ograniczonym i zakładanym z góry (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 lutego 2008 r., I PK 208/07, OSNP 2009 nr 11–12, poz. 134). W tym pojęciu
zawiera się cecha podróży służbowej jako zjawiska wśród obowiązków pracownika
niecodziennego, okazjonalnego, w ramach pracowniczych powinności
niezwyczajnego i nietypowego, stanowiącego pewien wyłom w zwykłym
świadczeniu pracy ze względu na sporadyczność i przemijający czas trwania
wysłania oraz wykonywanie konkretnie określonego zadania (por. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 3 grudnia 2009 r., II PK 138/09, Monitor Prawa Pracy 2010 nr
6, s. 312, z dnia 9 lutego 2010 r., I PK 57/09, OSNP 2011 nr 15–16, poz. 200 i z
dnia 3 kwietnia 2001 r., I PKN 765/00, OSNP 2003 nr 1, poz. 17).
Z wiążących Sąd Najwyższy ustaleń wynika, że zainteresowani nie byli
wysyłani w podróż służbową, lecz zatrudnieni za granicą w polskim zakładzie pracy
i tam wykonywali swe zwykłe czynności pracownicze. W okresach wskazanych
przez organ ubezpieczeń społecznych podlegali polskiemu ubezpieczeniu
społecznemu jako obywatele polscy zatrudnieni za granicą, wysłani przez polskiego
pracodawcę w ramach istniejącej umowy o pracę. Wysłanie pracownika na obszar
innego państwa w celu wykonywania tam pracy na rzecz swego pracodawcy
zostało – jako instytucja prawna – określone i wyłożone w decyzji Komisji
8
Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego, Nr A2 z
dnia 12 czerwca 2009 r., dotyczącej wykładni art. 12 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 w sprawie ustawodawstwa mającego
zastosowanie do pracowników delegowanych i osób wykonujących pracę na
własny rachunek, tymczasowo pracujących poza państwem właściwym (Dz.Urz.UE
C 106/5 z 24.4.2010). Wysłanie stabilizuje miejsce wykonywania pracy; krótkie
przerwy w wykonywaniu pracy w przedsiębiorstwie w państwie zatrudnienia, bez
względu na ich przyczynę (urlop, chorobę, szkolenie w przedsiębiorstwie
delegującym itd.), nie stanowią przerwy okresu delegowania w rozumieniu art. 12
ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004.
Status pracowników wysłanych znajduje odzwierciedlenie w ustaleniu
składników wynagrodzenia, mających uzupełniać wynagrodzenie za pracę
wykonaną. W zakresie tych składników, pomijanych przy obliczaniu podstawy
wymiaru składek, prawodawca wskazał wyraźnie, że osobom wysłanym do pracy
nie są wypłacane diety, lecz chodzi o ich równowartość. Równowartość
wynagrodzeń, które – wzorem diety – uwzględniają sytuację faktyczną związaną ze
świadczeniem pracy poza stałym miejscem zamieszkania, przy zwiększonych
kosztach utrzymania, stanowi przychód, o którym mowa art. 18 ust. 1 w związku z
art. 4 pkt 9 ustawy systemowej, lecz nie jest od tego przychodu odprowadzana
składka na ubezpieczenia społeczne, o czym postanowiono w rozporządzeniu z
dnia 18 grudnia 1998 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2007 r.,
I UK 339/06, OSNP 2008 nr 9-20, poz. 148 i z dnia 29 września 2009 r., I UK
122/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 136, z dnia 12 września 2012 r., II UK 45/12,
niepubl.).
W wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 r. Sąd Najwyższy zaaprobował i
wypowiedział się zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w skardze kasacyjnej
organu ubezpieczeń społecznych, że w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego
nie uwzględnia się części wynagrodzenia za pracę pracowników zatrudnionych za
granicą w polskich zakładach pracy odpowiadającej równowartości diety z tytułu
podróży służbowej poza granicami kraju. W stanie faktycznym wówczas
rozpoznawanej sprawy, obejmującym zatrudnienie za granicą u polskiego
pracodawcy, Sąd Najwyższy przyjął, że ta część wynagrodzenia podlega
9
wyłączeniu z podstawy wymiaru składek. Uwzględnił, że pracownik zatrudniony za
granicą u polskiego pracodawcy nie odbywa podróży służbowej, wobec czego nie
przysługują mu należności z tym związane, ale jego sytuacja faktyczna wykazuje
podobieństwo do przebywania w takiej podróży, skoro pracę świadczy poza
miejscem swego zamieszkania i w oddaleniu od rodziny, co generuje wyższe niż
zwykle wydatki na utrzymanie, i uznał, że – biorąc to pod uwagę – ustawodawca
zadecydował się zastosować w tym przypadku ulgę w opłacaniu składek na
ubezpieczenia społeczne, zbliżoną do ulgi uzyskiwanej przez pracownika
przebywającego w podróży służbowej poprzez wyłączenie z podstawy ich wymiaru
części wynagrodzenia stanowiącej równowartość diety.
Stanowisko organu ubezpieczeń społecznych zaprezentowane w
rozpoznawanej skardze kasacyjnej jest odmienne, przy czym nie zasługuje na
aprobatę, gdyż pomija zależność zastosowania przepisów o podstawie wymiaru
składek na ubezpieczenia społeczne od rozstrzygnięcia co do statusu podróży
odbywanych przez pracowników w celu wykonywania pracy.
Składki na ubezpieczenie społeczne pracowników, którzy nie wyjeżdżają
poza stałe miejsce świadczenia pracy w ramach delegacji, lecz stale pracują w
wyznaczonym miejscu za granicą, nie są pomniejszane o diety za czas pobytu w
delegacji, gdyż takie diety nie są im wypłacane, lecz o równe tym dietom składniki
związane ze świadczeniem pracy poza stałym miejscem zamieszkania. W tym
wypadku należy przyjąć, że przepisy rozporządzenia posługujące się określeniem
„równowartości diety za każdy dzień pobytu”, a nie wartością diet wypłaconych „za
określone dni pobytu”, należy interpretować przy przyjęciu, że wyłączenie
wskazanych kwot nie następuje ze względu na przebywanie poza granicami kraju.
Określenie to nabiera logicznego znaczenia tylko wówczas, gdy jest odczytywane
jako wskazanie sposobu obliczenia wartości wynagrodzenia w kwocie
odpowiadającej diecie; odnoszące się do wartości pracy za granicą, za którą
wypłacono by diety. Nie należy rozumieć go jako wskazania miejsca uzyskiwania
wynagrodzenia lub miejsca przebywania w czasie, za który wynagrodzenie
przysługuje, uwzględniając, że w odniesieniu do pracowników niewykonujących
podróży służbowych liczba dni pobytu za granicą nie jest wyodrębniana z ogólnego
czasu pracy wykonywanej poza krajem.
10
Wszystko to odnosi się jednakowo do wynagrodzeń za pracę, jak do
stanowiących przedmiot sporu wynagrodzeń za urlop i ekwiwalentów za urlopy
niewykorzystane, traktowanych jak jako składniki podstawy wymiaru składek.
Należy uwzględnić, że wypłaty za urlop i ich ekwiwalenty stanowią przychód
pracownika pochodzący ze źródła, którym jest stosunek pracy (art. 171 i 172 k.p.) i
uwzględniane są w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych. Przepisy rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. nie wyróżniają tych
wypłat, nie jest więc uzasadnione – wobec braku podstaw prawnych takiego
różnicowania – odrębne potraktowanie i wyłączenie z podstawy wymiaru składki
równowartości diet wypłacanych przy wynagrodzeniu, a włączenie ich do podstawy
wymiaru składek należnych od wynagrodzeń urlopowych.
Konkludując, świadczenia uzyskiwane w związku ze zwiększonymi kosztami
utrzymania przez pracowników wysłanych do pracy za granicę nie są uwzględniane
w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu wynagrodzenia
za urlop wypoczynkowy lub jego ekwiwalentu; w podstawie wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne od wynagrodzenia za urlop i ekwiwalentu za urlop
pracowników delegowanych do pracy za granicą nie uwzględnia się kwot
stanowiących równowartość diet z tytułu podróży służbowej oraz dodatków za
rozłąkę. Nakazuje to podzielić argumenty Sądu drugiej instancji, który uznał za
nieistotne miejsce pobytu pracownika w czasie urlopu, uwzględniając również, że
wypłata ekwiwalentu za urlop nie wskazuje na przebywanie poza miejscem pracy.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej
na podstawie art. 39814
k.p.c.