Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 220/12
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Rafał Malarski
w sprawie M. S.
oskarżonego z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 197 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 21 listopada 2012r
zażalenia obrońcy oskarżonego
na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 6 listopada 2012r,
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
postanowił :
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Zażalenie obrońcy oskarżonego M. S. na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt V KK 220/12, o zastosowaniu tymczasowego
aresztowania okazało się oczywiście bezzasadne, a zaprezentowane w nim zarzuty
i wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie. Wprawdzie, jak trafnie zauważa
skarżący, ogólną przesłanką stosowania środków zapobiegawczych jest duże
prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo (art. 249 § 1 kpk), ale
nie ma żadnych podstaw do tego, aby twierdzić, iż w niniejszej sprawie – na jej
2
obecnym etapie – ta przesłanka nie występuje. Jak bowiem wynika z wywodów
przedstawionych w pisemnych motywach wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6
listopada 2012 r., zasadniczą przyczyną uchylenia rozstrzygnięć sądów obu
instancji w tej sprawie było ograniczenie oskarżonego w pełnym korzystaniu z
pomocy obrońcy oraz niewystarczające odniesienie się do kwestii możliwości
dalszego pogłębienia badań biologicznych. Nic zatem nie wskazuje na to, że
dotychczasowy materiał dowodowy, który wszak stał się podstawą wystarczającą
do skazania osk. M. S., nie spełniał kryterium uprawdopodobnienia w wysokim
stopniu, że jest on sprawcą zarzuconego mu czynu. Żadnego oparcia w realiach
sprawy nie znajduje też teza o „zakwestionowaniu przez Sąd Najwyższy
prawidłowości przeprowadzenia badań DNA” oraz twierdzenie, że „koronny dowód
przyjęty przez Sąd I instancji został podważony”. W rzeczywistości chodzi bowiem
dopiero o sprawdzenie, czy dostępna jest metoda indywidualnej identyfikacji
sprawcy w oparciu o istniejące jeszcze ślady biologiczne.
Podobnie, nie można było podzielić poglądu o naruszeniu dyspozycji art. 258
§ 2 kpk. W tej materii Sąd Najwyższy orzekający w tej sprawie podziela w pełni
stanowisko wyrażone w uchwale składu siedmiu sędziów SN z dnia 19 stycznia
2012 r. I KZP 18/11, w której stwierdzono, że: ”Podstawy stosowania
tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 kpk, przy spełnieniu
przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 kpk i przy braku przesłanej
negatywnych określonych wart. 259 § 1 i 2 kpk, stanowią samodzielne przesłanki
szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego”. Zatem, to ustawodawca
wprowadził szczególny rodzaj domniemania istnienia obawy, że oskarżony, z uwagi
na rzeczywiście surową karę realnie grożącą mu w tej konkretnej sprawie, będzie
bezprawnie utrudniał postępowanie. Odniesienie okoliczności stanu faktycznego i
wydarzeń będących przedmiotem niniejszego procesu do ich prawnej kwalifikacji
oraz granic sankcji przewidzianych w ustawie - przekonuje, że ocena surowości
kary grożącej osk. M. S. – w wypadku przypisania mu zarzuconego czynu –
została trafnie przeprowadzona w zaskarżonym postanowieniu i nie podważono jej
w środku odwoławczym. Zarazem, dotychczasowy tryb życia oskarżonego
wskazuje, że inne środki zapobiegawcze – w jego wypadku – nie zapewniają
prawidłowego przebiegu postępowania sądowego, które będzie toczyło się od
początku.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy postanowił, jak na wstępie.
3