Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 285/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 r.
sprawy M. J.
skazanego za popełnienie przestępstw z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1
k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 31 października 2011 r.,
Postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego M. J. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja wniesiona przez obrońcę skazanego M. J. jest oczywiście
bezzasadna, z uwagi jednak na złożony wniosek o sporządzenie uzasadnienia
postanowienia, Sąd Najwyższy zgodnie z treścią art. 535 § 3 k.p.k. ustosunkuje się
do zarzutów podniesionych w tej kasacji.
Zaskarżając wyrok Sądu odwoławczego i zarzucając mu rażące naruszenie
prawa procesowego, a to art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.
oraz art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 115 § 16 k.k.,
obrońca M. J. w istocie kwestionuje fakt pozostawania przez skazanego w stanie
2
nietrzeźwości w chwili potrącenia pokrzywdzonej samochodem. Zdaniem
skarżącego, Sąd I instancji całkowicie nietrafnie przyjął ten fakt za udowodniony,
gdyż żaden z przeprowadzonych dowodów na to nie wskazywał, natomiast Sąd
odwoławczy dowolnie i pobieżnie ocenił w tym zakresie zarzuty zawarte w
apelacjach obrońców oskarżonego, rozstrzygając na jego niekorzyść kwestię stanu
nietrzeźwości, choć powinien był zmienić wyrok i uniewinnić oskarżonego od czynu
z art. 178a § 1 k.k. oraz wyeliminować „stan nietrzeźwości” z opisu czynu
kwalifikowanego z art. 178 § 1 k.k. lub też uchylić wyrok i przekazać sprawę do
ponownego rozpoznania. Wskazuje to, co zresztą przyznaje sam skarżący w
kasacji, że generalnie odnosi się ona do wyroku Sądu I instancji i dotyczy, wbrew
twierdzeniu obrońcy, ustaleń faktycznych.
Przypomnieć należy, że obrońcy w apelacjach przede wszystkim
kwestionowali fakt potrącenia przez oskarżonego pokrzywdzonej, a z uwagi na ich
zdaniem, brak w sprawie danych jednoznacznie wskazujących, że oskarżony w
chwili zdarzenia był w stanie nietrzeźwości, wnosili o przyjęcie, że oskarżony
dopuścił się jedynie wykroczenia w postaci prowadzenia pojazdu mechanicznego
po spożyciu alkoholu. Ustosunkowując się do tych zarzutów należy przede
wszystkim podnieść, że wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie Sądu
odwoławczego odpowiada w pełni wymogom określonym w art. 433 § 2 k.p.k., jak
również art. 457 § 3 k.p.k. Sąd ten w sposób prawidłowy odniósł się do wszystkich
zarzutów zawartych we wniesionych przez obrońców M. J. apelacjach, a
uzasadnienie w trafny sposób przedstawia motywy podjętego przez ten Sąd
rozstrzygnięcia. Sąd ten w uzasadnieniu swojego orzeczenia nie tylko w sposób
obszerny i pozwalający na jego kontrolę kasacyjną wykazał prawidłowość ustaleń
Sądu I instancji dotyczących tego, że to oskarżony spowodował wypadek drogowy,
ale również dotyczących stanu nietrzeźwości oskarżonego w chwili potrącenia
pokrzywdzonej samochodem. Zauważył on, że skarżący w apelacjach
kwestionując ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie stanu nietrzeźwości
oskarżonego, wybiórczo odnoszą się do przeprowadzonych dowodów, nie
przedstawiając rzeczowych argumentów, co do analizy dowodów
przeprowadzonych w tym zakresie przez Sąd I instancji. Sąd Rejonowy ustalając,
iż oskarżony w chwili wypadku był w stanie nietrzeźwości, oparł się o analizę nie
tylko zmiennych wyjaśnień oskarżonego, ale również opinii biegłego toksykologa
oraz zeznań szeregu świadków, którzy wskazywali, że oskarżony zarówno przed
3
wypadkiem, jak i bezpośrednio po nim był pod wpływem alkoholu, a wręcz wyraźnie
pijany. Analiza i ocena tych dowodów została w pełni, i to słusznie, zaakceptowana
przez Sąd odwoławczy. Podkreślić również należy, że żaden z sądów
orzekających w niniejszej sprawie nie miał wątpliwości co do stanu nietrzeźwości
oskarżonego, w takiej sytuacji trudno mówić o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k.
Oczywiście ma rację obrońca skazanego, że to prawo materialne w art. 115
§ 16 k.k. definiuje stan nietrzeźwości i zbadanie czy ustalone stężenie mieści się w
ramach definicji zawartej w tym przepisie jest ustaleniem prawnym. Z faktu tego
nie można jednak wyciągać wniosku, tak jak to czyni obrońca, że kwestia tego czy
oskarżony M. J. w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów znajdował się w
stanie nietrzeźwości, stanowi rozważania z zakresu prawa materialnego. Treść
zarzutu zawartego w kasacji jak i jego uzasadnienie, wskazują jednoznacznie, że
obrońca kwestionuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji
wskazujące na ilość spożytego przez skazanego alkoholu oraz jego stężenia we
krwi w chwili wypadku. To te ustalenia faktyczne pozwalały dopiero na dokonanie
prawidłowej oceny prawnej w ramach art. 115 § 16 k.k. W niniejszej sprawie nie
doszło więc do obrazy prawa materialnego, gdyż Sąd I instancji dokonał ustaleń
faktycznych wskazujących jednoznacznie, że skazany znajdował się w stanie
nietrzeźwości. Wprawdzie faktycznie w wyroku skazującym Sąd I instancji nie
podał, nawet przedziałowo, stężenia alkoholu we krwi oskarżonego, tym niemniej
należy stwierdzić, że w opisie czynów przypisanych oskarżonemu wskazano, że
prowadził on pojazd będąc w stanie nietrzeźwości, a więc zawarte jest kodeksowo
zdefiniowane pojęcie.
Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy uznając za trafne rozstrzygnięcia Sądu
Rejonowego w zakresie obu przypisanych oskarżonemu czynów, utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, nie można mówić o naruszeniu art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17
§ 1 pkt 2 k.p.k.
Sąd Najwyższy obciążył skazanego M. J. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k.
Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Najwyższy na podstawie art.
535 § 3 k.p.k. postanowił jak na wstępie.
4