UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 03.01.2013r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu zasądził od strony pozwanej (...) Sp. z o. o. w D. na rzecz powodów odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umów o pracę w trybie natychmiastowym w kwotach po:

-: na rzecz J. S. – 8.909,97 zł
-: na rzecz M. K. – 8.874,00 zł
-: na rzecz P. S. – 7.619,58 zł
-: na rzecz J. M. – 6.065,79 zł
-: na rzecz W. K. – 6.164,85 zł

z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2012 r do dnia zapłaty. W pkt II wyroku Sąd nadał mu rygor natychmiastowej wykonalności do kwot jednomiesięcznego wynagrodzenia oraz zasądził na rzecz powodów kwoty po 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III wyroku) i nakazał pozwanej uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1882, 00 zł tytułem opłaty sądowej od której powodowie byli zwolnieni.

Rozstrzygnięcie Sąd oparł o następująco ustalony stan faktyczny:

W dniu 24 sierpnia 2011roku powodowie J. S., P. S., J. M., M. K. i 6 innych pracowników magazynu pozwanej w W. złożyli podpisy na umowie o wspólnej odpowiedzialności majątkowej za powierzone mienie, jako jedyny nie podpisał jej W. K.. Umowa powyższa nie została podpisana przez pracodawcę – osobę upoważnioną do składania oświadczeń w imieniu pracodawcy nadto nie została wypełniona w zakresie §1, zawierającego oświadczenie pracodawcy o powierzeniu pracownikom na podstawie inwentaryzacji mienia, określenia daty tej inwentaryzacji oraz numerów arkuszy nadto podania miejsca jego powierzenia. W umowie tej składający podpisy pracownicy magazynu przyjęli zgodnie wspólną odpowiedzialność materialną za szkody spowodowane w powierzonym mieniu z obowiązkiem wyliczenia się, przy czym ich odpowiedzialność jest solidarna, z tym że pracownicy magazynu odpowiadają solidarnie za braki magazynowe do wysokości 60% wartości tych braków, a kierowcy i konwojenci odpowiadają solidarnie za braki magazynowe do wysokości 40% wartości tych braków.

Umowa ta zawierała zapis, że każda zmiana w składzie pracowników współodpowiedzialnych materialnie wymaga zawarcia nowej umowy o wspólnej odpowiedzialności majątkowej.

W okresie od podpisania umowy o odpowiedzialności majątkowej do dnia 19 kwietnia 2012r. z pracy w magazynie odeszło 6 pracowników, w tym w marcu zwolniony z pracy kierownik magazynu S. B. a jeden z materialnie odpowiedzialnych konwojentów został przedstawicielem handlowym.

Magazyn alkoholi w oddziale w W. podzielony był na dwie części, w jednej odgrodzonej od pozostałej powierzchni i zamykanej na kłódkę gromadzone była wódka i inne alkohole wysokoprocentowe np. whisky oraz wina drogie, w pozostałej części w poszczególnych punktach zgrupowane były piwa różnych firm, w innym miejscu wina tanie i napoje. Składowane tam były - jak i na placu przed magazynem - również opakowania.

W pozwanej spółce powołano Komisje Inwentaryzacyjną w 4 -5 osobowym stałym składzie: J. H., U. C., M. A., E. P. i E. B.. Członkowie komisji przeszli szkolenie w zakresie przeprowadzania inwentaryzacji.

Zgodnie z praktyką obowiązująca u pozwanej przeprowadzona została w oddziale w W. w dniu 6 marca 2012roku inwentaryzacja kwartalna. Uczestniczyli w niej powołani przez pracodawcę członkowie stałej Komisji Inwentaryzacyjnej J. H., U. C., M. A. i E. B. oraz materialnie odpowiedzialni pracownicy magazynu. Komisja pracowała w czterech grupach 2 osobowych ( przedstawiciel materialnie odpowiedzialnych i członek Komisji ), którym przydzielono do liczenia poszczególne asortymenty alkoholi. Osobno liczono piwo, wódki i wina drogie, wina tanie, napoje i opakowania. Rozliczenie tej inwentaryzacji dokonane w dniu 23 marca 2012roku wykazało ogólny niedobór towarów na kwotę 7.921,73złotych i nadwyżkę opakowań na kwotę 1.905,55złotych. Niedobory na kwotę 6.016,18zł uznano za zawinione i obciążono nim 12 pracowników współodpowiedzialnych materialnie – min. powodów, którzy odmówili zgody na potrącenie rat po 501,00złotych na poczet przedmiotowego niedoboru

W następstwie tej inwentaryzacji zwolniony został z pracy kierownik magazynu S. B..

Na początku kwietnia 2012roku zastępca kierownika magazynu M. K., w związku z odejściem z pracy kierownika magazynu i jednego z materialnie odpowiedzialnych konwojentów oraz stwierdzeniem braku wielu asortymentów towarów w magazynie widniejących w systemie komputerowym, wystąpił do pracodawcy w osobie prezesa G. o przeprowadzenie inwentaryzacji zdawczo – odbiorczej. Początkowo Zarząd nie wyrażał zgody, z uwagi na krótki okres od poprzedniej inwentaryzacji, ale w efekcie mailowych monitów zastępcy kierownika magazynu powoda M. K., wyznaczył termin jej przeprowadzenia na dzień 19 kwietnia 2012roku. Tego dnia w pracy obecni byli powodowie pracujący w magazynie, bez kierowcy konwojenta P. S.. Do oddziału przyjechała powołana przez pozwanego pracodawcę Komisja Inwentaryzacyjna tym samym co poprzednio składzie, z tym że nastąpiła zmiana na stanowisku przewodniczącej, którą wyznaczona została E. P.. Magazyn był czynny, wydawano towary przybyłym odbiorcom, po ich uprzednim przeliczeniu przez członków komisji. Spis z natury przebiegał w ten sposób jak poprzednio w 4 zespołach dwuosobowych i polegał na tym, że dany asortyment przeliczał członek komisji, następnie przeliczenia dokonywał materialnie odpowiedzialny pracownik magazynu, porównywano te wielkości i jeżeli zgadzały się wpisywano je do protokołu. W przypadku rozbieżności dokonywano ponownego przeliczenia.

Pracownicy materialnie odpowiedzialni - powodowie - nie zgłaszali uwag do sposobu przeprowadzenia inwentaryzacji. Rozliczenie przedmiotowej inwentaryzacji dokonane w dniu 9 maja 2012roku wykazało niedobór towarów na kwotę 66.886,55złotych oraz niedobór opakowań na kwotę 24.741,98, z czego za zawiniony przez pracowników materialnie odpowiedzialnych uznano niedobór w łącznej wysokości 54 980złotytch, a niedobór na kwotę 36.648,53 uznano za niezawiniony i spisano w koszty.

Kolejna inwentaryzacja zdawczo-odbiorcza przeprowadzona została, w dniu zwolnienia powodów z pracy 17 maja 2012roku. Tego dnia nowoprzyjęci pracownicy magazynu i członkowie Komisji Inwentaryzacyjnej dokonali przeliczenia towarów i jej rozliczenie wykazało niedobór w granicach 20.00złotych. Powodowie nie uczestniczyli w tym spisie z natury.

Nie zawsze przy zmianie składu personalnego osób materialnie odpowiedzialnych przeprowadzane były inwentaryzacje. Praktyką u pozwanego pracodawcy były okresowe, kwartalne inwentaryzacje przeprowadzane w każdym z oddziałów.

Magazyn pozwanej w Oddziale w W. obejmował pomieszczenia magazynowe i teren je okalający ( plac ), które były monitorowane wewnątrz i na zewnątrz a obraz stały, bieżący monitoringu znajdował się w biurze kierownika oddziału. Nagrania były przetrzymywane przez okres 2 tygodni. Od początku 2011roku pozwana zrezygnowała z ochrony firmy ochroniarskiej. Drzwi wejściowe do magazynu posiadały kodowany alarm, który był włączany przy zamknięciu magazynu.

W magazynie był bałagan, towary asortymentowo były pomieszane, nie układane wg dat ważności.

Wstęp do magazynu obok pracowników materialnie odpowiedzialnych miały również - co wynika z organizacji pracy magazynu - osoby trzecie: przedstawiciela dostawców ( którzy sprawdzali stan swoich produktów ), kierowcy, którzy pomagali magazynierom w załadowaniu czy rozładowaniu towaru, przedstawiciele handlowi, którzy idąc do kierownika oddziału z dokumentacja musieli przejść przez magazyn czy klienci - kupujący towar idąc na magazyn z fakturą uprawniająca do pobrania towaru. Również pracownice biura, idąc do kierownika, toalety czy kuchni musiały przechodzić przez cały magazyn. W okresie obecności osób postronnych zawsze obecny był pracownik magazynu – materialnie odpowiedzialny.

Magazynierzy wyłapywali błędy w systemie komputerowym, mówili to A. S. – Kierownikowi Oddziału – który zgłaszał to informatykowi i prezesowi, nie było widocznej reakcji tych osób. System komputerowy był taki, iż mogła do niego wejść i wprowadzić dane osoba – pracownik pozwanej - z poza zatrudnionych w oddziale w W..

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, iż roszczenia powodów J. S., M. K., P. S., J. M. i W. K. są uzasadnione.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, iż wskazaną przez pozwanego pracodawcę przyczyną rozwiązania z powodami umów o prace w trybie natychmiastowym było nieprawidłowe gospodarowanie powierzonym mieniem, którego skutkiem było powstanie szkody w mieniu pracodawcy, stwierdzone na podstawie przeprowadzonej w dniu 19 kwietnia 2012roku inwentaryzacji i w związku z tym utrata zaufania do pracownika . W ocenie sądu I instancji tak opisana przyczyna nie spełnia wymogu konkretności bo żaden z pracowników - powodów nie miał wiedzy jakiego naruszenia i jakich podstawowych obowiązków dopuścił się, kiedy i w jakiej formie. Pozwana w pismach o rozwiązaniu umów o prace powodom nie określiła kiedy i na czym polegało zarzucane im nieprawidłowe gospodarowanie powierzonym mieniem, tym bardziej, że pracowali oni na różnych stanowiskach i zakres ich obowiązków a także wykonywanych prac był różny. Sam niedobór w mieniu powierzonym stwierdzony w inwentaryzacji z dnia 19 kwietnia 2012 roku na kwotę 66.886,55złotych - towarów oraz opakowań na kwotę 24.741,98złotych - w świetle obowiązujących przepisów prawa zawartych w art. 124k.p nie jest ciężkim naruszeniem obowiązków pracowniczych, bowiem wystarczającym dla odpowiedzialności materialnej z tego tytułu jest stwierdzenie niedoboru, bez względu na przyczyny jego powstania. Na odpowiedzialność z tego tytułu żadnego wpływu nie ma świadome, zawinione i to w formach wyżej opisanych, działanie lub zaniechanie pracownika.

Określenie w pismach pracodawcy z dnia 17 maja 2011r. rozwiązujących z wszystkimi pięcioma powodami przyczyny bez skonkretyzowania na czym polegało nieprawidłowe gospodarowanie, jakich działań bądź zaniechań (zaniedbań) w tym przedmiocie dopuścił się każdy z powodów indywidualnie uniemożliwia zdaniem sądu dokonanie kontroli i prawidłowej oceny zasadności zachowania pracodawcy, tak drastycznego wobec pracowników. Również powodowie nie mieli możliwości ustosunkowania się do sprecyzowanego w oświadczeniu pracodawcy zarzutu – przyczyny natychmiastowego zwolnienia z pracy, bowiem nie wiedzą jakich obowiązków pracowniczych nie wypełnili i w czym przejawiało się ich ciężkie naruszenie, na czym polegała ich wina i jaki miała charakter.

Również oceniając aspekt ewentualnej odpowiedzialności powodów za stwierdzony niedobór, Sąd wskazał, iż pozwana nie wskazała i nie udowodniła jakie działania indywidualne lub łączne pracowników magazynu są przejawem braku dbałości o mienie pracodawcy tj. o działania (zaniechania ) umyślne lub stanowiące rażące niedbalstwo. Stwierdzona szkoda - jak wykazało postępowanie dowodowe nie jest w opinii Sądu następstwem ciężkiego, umyślnego naruszenia przez powodów obowiązków pracowniczych. Słuchani w sprawie świadkowie nie potwierdzili aby powodowie dopuścili się kradzieży mienia – brak zapisów monitoringu, których pozwana nie dołączyła do sprawy - lub w inny sposób je przywłaszczyli. Zebrane dowody nie potwierdziły również, iż w sposób nieprawidłowy wydawali i przyjmowali do magazynu towar czy nienależycie go zabezpieczali.

Dodatkowo Sąd I instancji wskazał, że przeprowadzone dowody wskazują na szereg nieprawidłowości po stronie pracodawcy, który nie podpisał z powodami umowy o współodpowiedzialności za powierzone mienie w dniu 24.08.2011roku, nie przekazał w sposób prawidłowy mienia pracownikom, wymagany przepisami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4.10.1974r w sprawie wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie ( Dz. U. z 1996r, Nr 143, poz.663 ) oraz fakt, że umowy tej nie podpisał W. K. jeden z magazynierów, a zgodnie z §2pkt3 cyt. Rozporządzenia zgodę na podpisanie takiej umowy ( poprzez podpisanie jej ) wyrazić muszą wszyscy pracownicy zatrudnieni w miejscu powierzenia mienia. Na nieprawidłowości działań pozwanej wskazuje również w opinii Sądu to, że pomimo zmiany składu osobowego wśród pracowników współodpowiedzialnych majątkowo, nie wywiązała się z §4 umowy oraz przepisów § 5 rozporządzenia i pomimo zwolnienia większości ( 60% ) osób materialnie odpowiedzialnych, w tym kierownika magazynu nie przeprowadziła inwentaryzacji zdawczo - odbiorczej. Nie uczyniła tego mając informację o niedoborze stwierdzonym na początku marca 2012 roku oraz zwolnieniu kierownika i przeniesieniu jednego z konwojentów na przedstawiciela handlowego. W początkowym okresie nie reagowała również na prośby zastępcy kierownika magazynu M. K. z przełomu marca/kwietnia o przeprowadzenie inwentaryzacji, wobec stwierdzonych braków asortymentowych towarów w magazynie. Uczyniła to dopiero na liczne monity zastępcy kierownika magazyn i to prawie 3 tygodnie po zwolnieniu tych osób.

Konkludując sąd I instancji uznał, że pozwana w sposób nienależyty wywiązała się z obowiązku określonego w przepisie art. 30§4k.p. wskazując bardzo ogólną przyczynę zwolnienia dyscyplinarnego powodów, uniemożliwiającą zarówno obronę przez zwolnionych pracowników jak i prawidłowe i wyczerpujące zbadanie przez sąd zasadności zwolnienia dyscyplinarnego powodów z pracy i zasądził na rzecz powodów J. S., M. K., P. S., J. M. i W. K. – zgodnie z ich żądaniem odszkodowania w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia - dotyczy to również w powiązaniu z art. 58kp. zatrudnionych na czas określony P. S. i W. K. - liczonego jak ekwiwalent za urlop z ustawowymi odsetkami - zgodnie z art. 481§k.c od dnia wymagalności tj dnia zgłoszenia roszczenia w tym przedmiocie.

Opierając się o przepisy art. art. 477²§1kpc sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia każdego z powodów. O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 98 i 108k.p.c w związku z art. 113 Ustęp 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych a w odniesieniu do kosztów zastępstwa procesowego także w związku § 11 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U. Nr 163, poz.1349 ze zmianami ).

Od powyższego orzeczenia apelację wniósł pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając :

-: naruszenie prawa materialnego tj. art. 30 § 4 KP poprzez niewłaściwą interpretację jego norm poprzez przyjęcie, że złożone przez pozwanego oświadczenia o rozwiązaniu z powodami umów o pracę pozbawione były waloru konkretności, prawdziwości i zasadności;
-: naruszenie art. 233 § 1 KPC polegające na nienależytej ocenie zebranych dowodów skutkujące rozstrzygnięciem, że pozwany nie wypełnił obowiązku prawidłowego powierzenia powodom zapasów magazynowych poprzez stworzenie warunków utrudniających nadzór nad tym mieniem oraz naruszenie obowiązku aktualizacji umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej, w sytuacji gdy właściwa ocena tych dowodów prowadzi do wniosków przeciwnych.

W związku z powyższym strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, względnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i wniosła o zasądzenie od powodów kosztów postępowania za obie instancje. W uzasadnieniu apelacji strona pozwana podała, że wskazane w wypowiedzeniu przyczyny były jednoznaczne i rzeczywiste, a istota zatrudnienia pracowników łączyła się z gospodarowaniem mieniem pracodawcy tj. przyjmowaniem towarów i opakowań na stan magazynowy według ilości, jakości i asortymentu oraz porównaniu przyjmowanego towaru z dokumentacją dostawy oraz wydawanie towarów pod względem ilości i rodzaju zgodnie z dokumentami sprzedaży. Apelujący podniósł, że ujawnienie niedoboru w powierzonym towarze dowodzi nienależytej dbałości o powierzone przez pracodawcę mienie, a tym samym niewłaściwe gospodarowanie nim – czyli nienależyta troska przy jego przyjmowaniu lub wydawaniu jak również dopuszczenie do jego składowania na magazynie w sposób utrudniający jego właściwą identyfikację.

Dodatkowo strona pozwana uznała, że Sąd Rejonowy niewłaściwie ocenił zebrane dowody w aspekcie prawidłowego powierzenia powodom zapasów magazynowych poprzez stworzenie warunków utrudniających nadzór nad tym mieniem oraz naruszenie obowiązku aktualizacji umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej. Uzasadniając powyższą tezę pozwany wskazał, ze usytuowanie pomieszczeń magazynowych wymuszało przemieszczanie się osób trzecich obok miejsc składowania towaru, to jednak towar był na paletach i zabezpieczony szczelnie folią. Jako nieuprawnione uznał także stanowisko Sądu w zakresie obowiązku zawierania nowych umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej po zakończeniu każdej inwentaryzacji. W opinii strony pozwanej odejście kierownika magazynu nie miało wpływu na skuteczność zawartych umów z pozostałymi pracownikami.

W dniu 11 marca 2013 r. odpowiedź na apelacje wnieśli powodowie wnosząc o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów kosztów zastępstwa procesowego za II instancję po 120 zł. W uzasadnieniu pełnomocnik powodów wskazał, że Sąd Rejonowy wszechstronnie zebrał materiał dowodowy, dokonał należytej interpretacji przepisów prawa i na tej podstawie wysunął prawidłowe wnioski.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe, w wyniku którego dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych wyprowadzając z nich wnioski, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sąd Rejonowy w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przytoczył nadto obowiązujące przepisy prawa i zinterpretował je w odniesieniu do stanu faktycznego niniejszej sprawy, nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233§1 k.p.c. Stąd też trudno uznać za zasadny zarzut strony pozwanej naruszenia tego przepisu. Aby można mówić o naruszeniu art. 233§1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd. W sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać.

Odnośnie poszczególnych zarzutów apelacji należy wskazać, że podane przez pozwaną przyczyny rozwiązania z powodami umów o pracę w trybie bez wypowiedzenia nie spełniają wymogów konkretności. Przyczyny są ogólne przez co niezrozumiałe dla pracownika, który ma prawo wiedzieć jakiego rodzaju naruszenie obowiązku pracowniczego było przyczyną jego zwolnienia. Brak skonkretyzowania na czym polegało nieprawidłowe gospodarowanie oraz jakich działań (zaniechań) w tym przedmiocie dopuścił się każdy z powodów skutecznie uniemożliwił polemikę z zarzutami pozwanego zarówno pracownikom jak i Sądowi dokonującemu oceny wypowiedzenia dokonanego przez stronę pozwaną. Doprecyzowanie przez pozwanego w apelacji na czym polegało niewłaściwe gospodarowanie mieniem jest dalece spóźnione. Argument, że o konkretności podstawy zwolnienia i rzeczywistego charakteru ma decydować wiedza powodów co do występowania braków w powierzonych towarach jest niezasadny, szczególnie w świetle braku reakcji pracodawcy na liczne monity ze strony pracowników o przeprowadzenie inwentaryzacji. W związku z powyższym stanowisko strony pozwanej należy uznać za nieuprawnione. Ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. ma miejsce wówczas, gdy w związku z określonym zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) naruszającym podstawowe obowiązki pracownicze można pracownikowi zarzucić winę umyślną lub rażące niedbalstwo. Jeżeli sprawca przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, można mu przypisać winę umyślną. Jeżeli natomiast przewiduje możliwość nastąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, lub też, gdy nie przewiduje możliwości jego wystąpienia, choć może i powinien go przewidzieć, jego postępowaniu można przypisać winę nieumyślną w postaci lekkomyślności - w pierwszej sytuacji i niedbalstwa - w drugim wypadku. Rażące niedbalstwo mieszczące się - obok winy umyślnej - w pojęciu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych jest wyższym od niedbalstwa stopniem winy nieumyślnej. Niedbalstwo określa się jako niedołożenie należytej staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (art. 355 § 1 k.c.). Przez rażące niedbalstwo rozumie się natomiast niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r.II PK 285/11, LEX nr 1254679/. Sposób wskazania przez stronę pozwaną przyczyny rozwiązania z powodami umów o pracę nie pozwala na jej ocenę w sposób wyżej opisany.

W przedmiocie nienależytej oceny zebranych dowodów skutkujących rozstrzygnięciem, że pozwany nie wypełnił obowiązku prawidłowego powierzenia powodom zapasów magazynowych oraz naruszenie obowiązku aktualizacji umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej, należy wskazać, że Sąd Rejonowy prawidłowo zinterpretował i przywołał przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4.10.1974r w sprawie wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie ( Dz. U. z 1996r, Nr 143, poz.663 ). Dodatkowo o obowiązku zawierania nowych umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej w związku z każdą zmianą w składzie personalnym pracowników świadczy lektura § 4 umowy z dnia 24.08.2011 r. Bez względu na powyższe, należy wskazać, jak słusznie podniósł Sąd I instancji, że umowa z dnia 24.08.2011 r. nie została podpisana przez pozwanego pracodawcę oraz zawiera braki w zakresie § 1 tj. powierzonego mienia – ilości rodzaju, miejscu położenia, zatem egzekwowanie na jej podstawie roszczeń jest pozbawione podstaw. Nadto strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów, które wskazywałyby że niedobór powstały na mieniu (szkoda) był następstwem umyślnego działania czy rażącego niedbalstwa któregokolwiek z powodów.

W związku z powyższym apelacja strony pozwanej jest niezasadna i na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu. Orzeczenie o kosztach zapadło w oparciu o art. 98 kpc w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz.1348 z póź. zm).

WYROK

UZASADNIENIE