UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 września 2010 roku, sygn. akt II Kp 809/10 Sąd Rejonowy dla Wrocławia –Krzyków zastosował wobec P. F. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania uznając, iż popełnienie przez podejrzanego zarzucanych mu przestępstw zostało z dużym prawdopodobieństwem potwierdzone zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Do chwili obecnej nie wystąpiły żadne okoliczności uzasadniające uchylenie bądź zmianę stosowanego wobec podejrzanego środka zapobiegawczego. Zebrany dotychczas w przedmiotowej sprawie w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań pokrzywdzonych- P. K., J. S., D. R. (1), I. P., B. K., P. M., D. K., J. K., I. K., a także zeznań świadka T. M., świadka M. B., świadka M. S., świadka E. M., częściowo wyjaśnienia współpodejrzanego A. M., ja również dowody z dokumentów w postaci weksli, opinia z zakresu badań pisma ręcznego, wyniki okazań, a częściowo także wyjaśnienia podejrzanego P. F. wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych mu czynów. Wobec powyższego zachodzi ogólna podstawa stosowania środków zapobiegawczych opisana w art. 249 § 1 k.p.k.

Nie ustała uprawniająca do stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania obawa matactwa procesowego ze strony podejrzanego oraz nakłaniania przez niego innych osób do złożenia fałszywych zeznań lub nieprawdziwych wyjaśnień. Na obawę matactwa wskazuje ponadto już sam charakter zarzuconych podejrzanemu czynów, popełnionych, jak wynika z dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego, wspólnie i w porozumieniu z dobrze znanym podejrzanemu A. M., z którym podejrzany od dłuższego czasu zamieszkiwał. Podkreślić należy przy tym, że P. F. był od współpodejrzanego w pewien sposób uzależniony finansowo, jak sam wskazał utrzymywał się z otrzymywanego od niego „kieszonkowego”, nadto A. M. zaproponował mu również wspólne zamieszkiwanie. Powyższe może w ocenie Sądu realnie rzutować na zachowania procesowe współpodejrzanych.

Co więcej – nie przesądzając w żaden sposób o winie i sprawstwie podejrzanego – należy zważyć, iż prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego P. F. zarzucanych mu czynów, przy uwzględnieniu ich doniosłości, wszak podejrzany pozostaje pod zarzutem popełnienia siedmiu przestępstw, w tym zbrodni stypizowanych w art. 310 § 1 k.k. uzasadnia twierdzenie o realności wymierzenia podejrzanej surowej kary pozbawienia wolności o jakiej mowa w art. 258 § 2 k.p.k. Powyższe dodatkowo uprawdopodabnia, iż podejrzany przebywając na wolności może utrudniać prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne, w szczególności może ukrywać się przed organami wymiaru sprawiedliwości na przykład zagranicą bądź w inny bezprawny sposób wpływać na toczące się postępowanie. Niebezpieczeństwo to jest tym bardzie realne, gdy zważy się na okoliczność, że podejrzany nie ma stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie wskazał nawet adresu dla doręczeń. Podkreślić należy, że podejrzany był osobą bezdomną zanim zaczął zamieszkiwać wspólnie z współpodejrzanym A. M. w wynajmowanych przez niego mieszkaniach, w różnych częściach kraju, w tym w W., G. i W.. Wobec powyższego w niniejszej sprawie zachodzi również sytuacja opisana w art. 258 § 1 punkt 1 k.p.k. uprawniająca do stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

W ocenie Sądu jedynie przedłużenie wobec wymienionego izolacyjnego środka zapobiegawczego, jakim jest tymczasowe aresztowanie, pozwoli zabezpieczyć prawidłowy tok prowadzonego postępowania karnego, a tym samym uniemożliwić podejrzanemu podjęcie jakikolwiek ewentualnych prób bezprawnych działań mogących je destabilizować.

W toku śledztwa przeprowadzono liczne czynności procesowe, w szczególności przesłuchano licznych świadków, pozyskano bilingi, dokumenty w postaci weksli, uzyskano opinie sądowo-psychiatryczne, opinię z zakresu badań pisma ręcznego.

W celu prawidłowego zakończenia postępowanie przygotowawczego należy jednak kontynuować podjęte działania. Niezbędne jest w szczególności przesłuchanie pozostałych pokrzywdzonych w sprawie, tj. m.in. C. N. i A. G., uzyskanie oryginałów pozostałych weksli i dokumentów, na których A. M. poświadczył przyjęcie wskazanych na nich kwot pieniędzy, w tym od A. J., D. R. (2) oraz D. G.. Jednocześnie koniecznym jest uzupełnienie materiału dowodowego w zakresie posiadania przez A. M. dowodu osobistego innej osoby, a także składania przez niego podpisów o treści K. D. na innych dokumentach takich jak umowa kupna – sprzedaży pojazdu oraz umowa wynajmu mieszkania. Wskazanym jest także przeprowadzenie analizy dotyczącej zawartości komputerów i telefonów komórkowych podejrzanego. Podkreślić należy, że do prowadzonego postępowania dołączono na chwilę obecną pięć postępowań prowadzonych przez inne jednostki w kraju. Prowadzenie czynności procesowych z udziałem stron i świadków jest więc utrudnione poprzez konieczność ich wykonywania w ramach pomocy prawnej. Przede wszystkim w ten sposób należy zebrać całość materiału dowodowego w postaci oryginałów wszystkich weksli i umów poświadczających przyjęcie wskazanych w nich kwot pieniędzy przez A. M., w tym zakresie również niezbędne jest korzystanie z pomocy prawnej innych jednostek w kraju. Po uzyskaniu tych dokumentów konieczne będzie przeprowadzenie ich badań celem określenia czy podpisy na nich złożył A. M..

Zważyć nadto należy, iż w stosunku do podejrzanego nie zachodzą warunki uzasadniające odstąpienie od stosowania przedmiotowego środka zapobiegawczego, określone w art. 259 § 1 k.p.k. W toku postępowania nie podnoszono żadnych konkretnych okoliczności przemawiających za odstąpieniem od stosowania tymczasowego aresztowania, co zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą obciąża stronę która domaga się zastosowania powyższego przepisu (por. postanowienie SA w Krakowie II AKz 144/06, KZS 2006/5/40, postanowienie SA w Lublinie II AKa 470/09). Podkreślić należy, że naturalne jest, iż tymczasowe aresztowanie łączy się z dolegliwością dla osoby, wobec której jest stosowane, odstąpienie od tymczasowego aresztowania na podstawie art. 259 § 1 k.p.k. może nastąpić gdy stosowanie go zagraża poważnie i rzeczywiście życiu zdrowiu aresztowanego (por. postanowienie SN z 30.08.2005r., WZ 62/2005, OSNKW 2005/1568, postanowienie SA w Katowicach z 16.01.2008r., II AKz 33/08, postanowienie SA we Wrocławiu z 10.12.1997r., II AKz 280/97, KZS 1997/11-12/60, postanowienie SA w Krakowie z 19.10.2006r., AKz 393/06, KZS 2006/11/31). Podejrzany wskazywał, iż w przeszłości leczył się psychiatrycznie, jednakże z opinii biegłych psychiatrów wynika, iż w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał zdolność do rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, jak również może brać udział w toczącym się postępowaniu.

Mając zatem na uwadze, iż środki zapobiegawcze o mniej dolegliwym charakterze niż środek zastosowany, mógłby nie wypełnić swej roli, tj. nie zabezpieczyć w sposób prawidłowy toczącego się postępowania, Sąd – działając na podstawie powołanych przepisów – orzekł jak na wstępie.