WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2013r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Żywicka

Protokolant: sekr.sądowy Jolanta Fiedorowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2013r. w Elblągu

na rozprawie sprawy

z odwołania E. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 02/11/2011 r. znak: (...) (...)

i z dnia 31/10/2011r., znak (...) (...)

o wysokość emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 49/12

UZASADNIENIE

E. L. zakwestionował decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 31.10.2011r., znak (...) (...) oraz z dnia 02.11.2011r., znak E1- (...), którymi to decyzjami organ rentowy ustalił wysokość świadczenia emerytalnego skarżącego.

W swoim odwołaniu skarżący wniósł o ponowne, prawidłowe naliczenie jego emerytury, tj. z lat 1977 – 1979 z uwzględnieniem wynagrodzenia z Zespołu Szkół w P. i przywrócenie tym samym wskaźnika podstawy wymiaru 153,73%. Nadto skarżący domagał się przyjęcia w 1987r. podstawy wymiaru składek w wysokości 534.885 zł. Skarżący zakwestionował również przyjęcie w decyzji z dnia 02.11.2011r. wskaźnika wpw w wysokości 136,14% oraz obliczenie części socjalnej świadczenia od kwoty bazowej 1.220,89 zł zamiast 1.903,03 zł.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o jego oddalenie, wskazując, że od 1989r. skarżący uprawniony był do renty, której podstawę początkowo ustalono z 12 miesięcy, a następnie z lat 1977 – 1979 w oparciu o wynagrodzenia uzyskane przez skarżącego w (...) w P.. Pomimo wykazania wynagrodzeń z równoległego stosunku pracy z Zespołu Szkół w P., wynagrodzenia z tego tytułu nie zostały doliczone do podstawy wymiaru, z uwagi na ograniczenie wynikające z art. 7 ust. 3 pkt 2b ustawy rewaloryzacyjnej. Pozwany wskazał, że już po przyznaniu skarżącemu emerytury, błędnie zliczono wynagrodzenie skarżącego z dwóch zakładów pracy, ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w zawyżonej wysokości 153,73%. Obecnie zweryfikowano wysokość świadczenia, ustalając wskaźnik wpw w prawidłowej wysokości 142,22%. Pozwany zaznaczył jednak, że świadczenie ustalone według tego wskaźnika, zwaloryzowanej podstawy wymiaru oraz zwiększonej kwoty bazowej w części socjalnej, jest świadczeniem mniej korzystnym, wobec czego zawieszono jego wypłatę. Obecnie zaś wypłacana jest emerytura, której podstawę ustalono z wynagrodzeń z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia oraz kwoty bazowej aktualnej na dzień zgłoszenia wniosku o świadczenie. Nadto pozwany wskazał, że wynagrodzenia za rok 1987 zostało przyjęte w oparciu o zaświadczenie Rp 7 z Zespołu Szkół w P. oraz zaświadczenie z dnia 24.06.1992r. wystawione przez Państwowy Ośrodek (...).

W toku postępowania skarżący zweryfikował swoje żądanie, domagając się przyjęcia do podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzeń z Zespołu Szkół w P. z lat 1984 – 1988 a ostatecznie obliczenia wysokości świadczenia z uwzględnieniem wskaźnika wpw 142,22% i kwoty bazowej, o której mowa w uchwale Sądu Najwyższego z 2002r.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca E. L. od dnia 31.10.1989r. był uprawniony do świadczenia rentowego. Podstawę wymiaru świadczenia początkowo ustalono z 12 miesięcy, tj. z okresu 10/1988 – 09/1989.

W dniu 21.01.1991r. skarżący złożył pozwanemu wniosek o przeliczenie świadczenia rentowego, dołączając do niego zaświadczenie (...) za lata 1977 – 1979 wystawione przez Państwowy Ośrodek (...) w P. oraz zaświadczenie Rp 7 potwierdzające równoległe zatrudnienie skarżącego w powyższych latach w Zespole Szkół w P.. Załatwiając powyższy wniosek pozwany przeliczył świadczenie skarżącego, ustalając podstawę wymiaru renty z lat 1977 – 1979 w oparciu o wynagrodzenia uzyskane przez skarżącego w (...) w P. jako korzystniejsze od wynagrodzeń uzyskanych przez skarżącego w Zespole Szkół w P.. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł ostatecznie 142,22 %.

/dowód: decyzja z dnia 21.11.1989r., wniosek z dnia 21.01.1991r., Rp 7 z dnia 07.01.1992r. oraz z dnia 10.01.1992r., decyzja z dnia 07.02.1992r. - plik rentowy (...) akt ZUS/

W dniu 02.03.1999r. wnioskodawca wystąpił do pozwanego o ustalenie uprawnień do emerytury. Decyzją z dnia 09.03.1999r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do „wcześniejszej” emerytury od dnia 01.03.1999r. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru renty wraz ze wskaźnikiem wpw 142,22%.

/dowód: wniosek z dnia 02.03.1999r., decyzja z dnia 09.03.1999r. – plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 19.05.2003r. organ rentowy przeliczył podstawę wymiaru emerytury skarżącego, przyjmując wynagrodzenia z lat 1977 – 1979, lecz z dwóch zakładów pracy skarżącego. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalono w wysokości 153,73%.

/dowód: decyzja z dnia 19.05.2003r. – plik I akt ZUS/

Kolejną decyzją z dnia 16.12.2003r., załatwiając wniosek skarżącego z dnia 13.11.2003r., organ rentowy przeliczył od dnia 01.10.2002r. świadczenie emerytalne skarżącego, przyjmując do ustalenia części socjalnej emerytury, zgodnie z uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29.10.2002r. (III UZP 7/02), kwotę bazową obowiązującą w dacie nabycia przez skarżącego prawa do emerytury, tj. kwotę 1.220,89 zł.

/dowód: decyzja z dnia 16.12.2003r. – plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 24.01.2006r. organ rentowy przeliczył świadczenie emerytalne wnioskodawcy w związku z ukończeniem przez niego wieku 65 lat oraz przepracowaniem po nabyciu uprawnień do wcześniejszej emerytury, co najmniej 30 miesięcy. Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto dotychczasową zwaloryzowaną podstawę jej wymiaru, zaś do części socjalnej kwotę bazową obowiązującą w dniu nabycia przez skarżącego prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, tj. kwotę 1.903.,03 zł.

/dowód: decyzja z dnia 24.01.2006r. – plik z 2006r. akt ZUS/

Pozwany organ rentowy w wyniku weryfikacji świadczenia skarżącego ustalił, iż było ono ustalone w błędnej wysokości. Na tej podstawie decyzją z dnia 31.10.2011r. organ rentowy ustalił wysokość świadczenia emerytalnego przyjmując do ustalenia podstawy jego wymiaru wynagrodzenia z 3 lat kalendarzowych, tj. 01.01.1977r. do 31.12.1979r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 142,22%. Do ustalenia części socjalnej świadczenia przyjęto kwotę bazową w wysokości 1.903,03 zł. Wysokość świadczenia wyniosła 2.161,87 zł. Pozwany zweryfikował również wysokość wcześniejszej emerytury skarżącego, przyjmując do ustalenia podstawy jej wymiaru wynagrodzenia z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia skarżącego. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 136,14%. Do ustalenia podstawy wymiaru, jak i części socjalnej świadczenia organ przyjął kwotę bazową obowiązującą w dacie nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, tj. 1.220,09 zł. Wysokość świadczenia wyniosła 2.239,22 zł. Dlatego też pozwany zawiesił wypłatę świadczenia ustalonego decyzją z dnia 31.10.2011r. i podjął wypłatę wcześniejszej emerytury, jako świadczenia korzystniejszego.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższymi decyzjami wnosząc odwołanie, w którym domagał się ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury z 3 lat kalendarzowych, tj. 1977 – 1979 z uwzględnieniem wynagrodzeń uzyskanych przez skarżącego w Zespole Szkół w P., w wysokości 153,73%. Nadto domagał się obliczenia części socjalnej świadczenia od kwoty bazowej 1.903,03 zł. W toku postępowania wystąpił również z żądaniem przyjęcia do podstawy wymiar wynagrodzeń z lat 1984 – 1988.

W ocenie Sądu odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwany prawidłowo ustalił wysokość świadczenia skarżącego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pozwany ustalając wysokość wcześniejszego świadczenia emerytalnego wnioskodawcy, do którego przyjęto podstawę wymiaru wcześniej pobieranej renty, błędnie ustalił wysokość wskaźnika podstawy wymiaru 153,73%. Wskaźnik ten bowiem został ustalony w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17.10.1991r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz zasadach ustalania emerytur i rent oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U.Nr 104, poz. 450), tj. z 3 lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 12 lat kalendarzowych przed złożeniem wniosku o świadczenie. Przepisy powyższej ustawy stanowiły jednocześnie, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty przyjmuje się:

1) wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w jednym zakładzie pracy albo

2) łączne wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia wykonywanego równocześnie w więcej niż jednym zakładzie pracy, jeżeli:

a) zatrudnienie wykonywane było w wymiarze czasu pracy nie przekraczającym łącznie wymiaru obowiązującego w danym zawodzie albo

b) zatrudnienie wykonywane było w wymiarze czasu pracy przekraczającym łącznie wymiar obowiązujący w danym zawodzie, z tym że w takim przypadku podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna zwaloryzowana kwota łącznego wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia, która była podstawą wymiaru składek w okresie wymaganych kolejnych lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu, o którym mowa w ust. 1, jednak nie krótszym niż okres 5 takich lat .

W przypadku skarżącego nie zachodziła więc możliwość zsumowania wynagrodzeń osiąganych przez niego równolegle w dwóch zakładach pracy, skoro podstawę wymiaru świadczenia ustalono w okresu krótszego niż 5 lat.

Ustalając więc wysokość wcześniejszej emerytury, której podstawę stanowiła zwaloryzowana podstawa wcześniej pobieranej renty, pozwany winien przyjąć wskaźnik wpw w wysokości 142,22% i jednocześnie kwotę bazową do obliczenia części socjalnej świadczenia w wysokości obowiązującej w dacie nabycie uprawnień do emerytury, tj. 1.220,89 zł.

W momencie nabycia przez skarżącego prawa do świadczenia emerytalnego w oparciu o art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), wysokość nowego świadczenia skarżącego mogła być ustalona w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy w zw. z art. 53 ust. 3 i 4 ustawy, a więc w oparciu o podstawę wymiaru ostatnio pobieranego świadczenia oraz część socjalną ustaloną jako 24% kwoty bazowej obowiązującej w dacie nabycia prawa do nowej emerytury (wobec legitymowania się przez skarżącego 30-miesięcznym okresem ubezpieczenia przypadającym po dacie przyznania pierwszej emerytury). W konsekwencji tak ustalone świadczenie, tj. z zastosowaniem zwaloryzowanej podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury, w tym wskaźnikiem podstawy wymiaru w wysokości 142,22%, oraz przy przyjęciu do części socjalnej świadczenia kwoty bazowej w wysokości 1.903,03 zł, wyniosło 2.161,87 zł brutto.

Jednakże wobec ustalenia wcześniejszego świadczenia emerytalnego w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 1, pozwany dokonał jego przeliczenia w oparciu o drugi z możliwych wariantów, tj. wariant wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, ustalając podstawę wymiaru tego świadczenia na nowo, w myśl art. 15, przy zastosowaniu kwoty bazowej z daty złożenia wniosku o świadczenie (02.03.1999r.) do całości świadczenia. Wyżej wskazany art. 15 w ust. 1 stanowi, że podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Jednakże na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Z ustaleń pozwanego wynikało, iż wskaźnik ustalony z okresu kolejnych 10 lat przypadających w 20 leciu bezpośrednio poprzedzającym wniosek o świadczenie, wyniósł 101,26% i tym samym był mniej korzystny od wskaźnika ustalonego z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia, który wyniósł 136,14%. Świadczenie obliczone więc od tego korzystniejszego wskaźnika, przy zastosowaniu kwoty bazowej w wysokości 1.220,89 zł zarówno w podstawie wymiaru świadczenia, jak i w jego części socjalnej, wyniosło 2.239,22 zł brutto i okazało się świadczeniem wyższym niż emerytura przyznana skarżącemu w związku z ukończeniem powszechnego wieku emerytalnego.

Podkreślić należy, że były to jedyne możliwe warianty ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego skarżącego. Skarżący zdaje się zaś nie zauważać, iż obliczenie świadczenia zgodnie z jego żądaniem, tj. przy zastosowaniu wskaźnika wpw 142,22% i kwoty bazowej do części socjalnej świadczenia w wysokości 1.903,03 zł, powoduje ustalenie świadczenia w wysokości niższej niż ustalenie wcześniejszej emerytury na nowo.

Sąd nie znalazł również podstaw do uwzględnienia żądania skarżącego odnośnie przyjęcia do podstawy wymiaru jego zarobków z lat 1984 – 1988 uzyskanych z dwóch zakładów pracy, albowiem, jak wynikało z symulacyjnego wyliczenia organu rentowego /k. 31/ wskaźnik wpw ustalony z tych lat wyniósł 113,32%, a więc był niższy od przyjętego przez organ rentowy.

W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany organ rentowy dokonał prawidłowych ustaleń co do możliwości przeliczenia świadczenia wnioskodawcy i zaskarżone decyzje odpowiadają prawu.

Z tych też względów odwołanie wnioskodawcy należało oddalić, stosownie do art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c.