POSTANOWIENIE

Dnia 21 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Marek Tauer

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w B.

przeciwko A. C.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2014 r., sygn. akt VIII GC 1337/14 upr

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy sprostował omyłkę pisarską w sentencji wyroku z dnia 20 października 2014 r. (w sprawie CIII GC 1337/14 upr) w ten sposób, że w miejsce punktów I i II wyroku wpisał punkt I o treści „powództwo oddala” oraz sprostował omyłkę w punkcie III w/w wyroku w ten sposób, że w miejsce wyrażenia „zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.217 zł” Sąd Rejonowy nie umieścił żadnego sformułowania.

Pozwany w zażaleniu zaskarżył w/w postanowienie w całości, zarzucając mu naruszenie art. 350 § 1 i 2 kpc poprzez błędne zastosowanie, tj. dokonanie sprostowania sentencji wyroku przez zmianę treści wyroku co do meritum oraz nieprawidłowe sprostowanie orzeczenia o kosztach procesu (pkt 2 postanowienia). Skarżący domagał się rozpoznania zażalenia przez Sąd Rejonowy na podstawie art. 395 § 2 kpc i uchylenia zaskarżonego postanowienia, a ponadto zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 350 § 1 k.p.c., Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Sprostowanie orzeczeń sądowych prowadzi do przywrócenia w treści dokumentu orzeczenia - bez potrzeby uruchamiania nadzoru judykacyjnego - rzeczywistej woli składu sądzącego. Dlatego przedmiotem sprostowania może być wyłącznie oczywista omyłka sporządzającego dokument orzeczenia i uwidoczniona w osnowie tego dokumentu, nie zaś wadliwość, która wystąpiła już w procesie decyzyjnym orzekania.

Instytucja sprostowania wyroku nie może być wykorzystywana do usuwania merytorycznych błędów w rozstrzygnięciu sprawy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowane jest słuszne stanowisko, że sprostowanie wyroku nie może prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia sprawy (postanowienie SN z dnia 7 lipca 1999 r., III RN 24/99, OSNAP 2000, nr 12, poz. 456). Jak przyjmuje Sąd Najwyższy, nie można zatem sprostować nawet oczywiście błędnego zastosowania przepisu prawa materialnego.

W ocenie Sądu Okręgowego, w okolicznościach niniejszej sprawy sprostowanie wyroku Sądu Rejonowego z dnia 20 października 2014 r. nie było możliwe. Wprawdzie z treści uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że rozstrzygnięcie zawarte w wyroku zawiera błąd będący wynikiem pomyłki i nie jest zgodne z intencją składu sędziowskiego, jednak tego rodzaju błąd może być naprawiony jedynie w trybie zaskarżenia w toku instancji (postanowienie SN z dnia 25 listopada 1976 r., II CZ 97/76, Lex nr 7882).

W tym stanie rzeczy, działając na mocy art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc., Sąd Okręgowy zobligowany był uchylić zaskarżone postanowienia, jako nie odpowiadające prawu, o czym orzekł jak w sentencji.

Jednocześnie wskazać należało, że niniejsze postanowienie nie jest orzeczeniem kończącym sprawę w instancji w rozumieniu art. 108 § 1 zd. 1 kpc. Zgodnie zaś z powołanym przepisem rozstrzygnięcie o kosztach następuje dopiero w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (za niedopuszczalne uważa się orzekanie o kosztach procesu wcześniej), ponieważ rozstrzygnięcie o kosztach ma charakter akcesoryjny w stosunku do głównego przedmiotu postępowania (Komentarz do art. 108 kodeksu postępowania cywilnego, J. Bodio, T. Demendecki, A. Jakubecki, O. Marcewicz, P. Telenga, M.P. Wójcik, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008). Z tego też względu orzekanie o kosztach przy okazji tego postanowienia, mającego za przedmiot kwestię wpadkową, byłoby przedwczesne.