UZASADNIENIE

1. L. W. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 11 lutego 2011 r. w C. działając w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Włodawie z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. II K 48/08 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. oraz działając wspólnie i w porozumieniu z P. P. i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował dokonać rozboju na osobie A. W. (2) w ten sposób, że używając wobec wymienionego przemocy poprzez szarpanie za ubranie, kopanie po całym ciele, zadawanie ciosów w głowę niebezpiecznym przedmiotem w postaci metalowego pręta, narażając tym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., zażądał wydania pieniędzy w kwocie 10 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję funkcjonariuszy Policji,

tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 11 lutego 2011 r. w C. działając w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Włodawie z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. II K 48/08 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. oraz działając wspólnie i w porozumieniu z P. P. wziął udział w pobiciu D. W. w ten sposób, że popychał wymienionego, wymachiwał niebezpiecznym przedmiotem w postaci metalowego pręta i uderzał nim po rękach pokrzywdzonego narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutki określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 159 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III. w dniu 22 listopada 2010 r. w C. działając w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego we Włodawie z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. II K 48/08 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k., zabrał w celu przywłaszczenia torebkę damską z zawartością legitymacji rencisty, dowodu osobistego, pieniędzy w kwocie 105 zł i 100 Euro, telefonu komórkowego marki M. o łącznej wartości 700 zł na szkodę K. D.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. w okresie miesiąca listopada 2010 r. daty początkowej nieustalonej od 3 do 17 listopada 201o r. w C. i miejscowości K. gm. R. działając dwukrotnie w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru kierował groźby pozbawienia życia wobec P. B., które wzbudziły w wymienionej uzasadnioną obawę, że będą spełnione, w tym:

- w bliżej nieustalonym dniu od 3 do 4 listopada 2010 r. w miejscowości K. gm. R. kierował pod adresem P. B. groźby pozbawienia życia za pomocą telefonu komórkowego,

- w dniu 17 listopada 2010 r. w C. kierował groźby pozbawienia życia bezpośrednio pod adresem P. B., tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2. P. P. oskarżony został o to, że:

I. w dniu 11 lutego 2011 r. w C. działając wspólnie i w porozumieniu z L. W. (1), który posługiwał się niebezpiecznym przedmiotem w postaci metalowego pręta, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował dokonać rozboju na osobie A. W. (2) w ten sposób, że używając wobec wymienionego przemocy poprzez szarpanie za ubranie, kopanie po całym ciele, wymachiwanie drewnianą pałką, narażając tym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., zażądał wydania pieniędzy w kwocie 10 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję funkcjonariuszy Policji,

tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w dniu 11 lutego 2011 r. w C. działając wspólnie i w porozumieniu z L. W. (1) wziął udział w pobiciu D. W. w ten sposób, że popychał wymienionego, wymachiwał drewnianą pałką i uderzał nią po ciele pokrzywdzonego narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 28 lutego 2012 roku:

L. W. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2011 r. w C. działając w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Włodawie z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. II K 48/08 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował dokonać rozboju na osobie A. W. (2) w ten sposób, że używając wobec wymienionego przemocy w postaci szarpania i uderzenia w głowę niebezpiecznym przedmiotem w postaci metalowego przecinaka, żądał wydania pieniędzy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję Policji, czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

P. P. uniewinnia od dokonania czynu z pkt I zarzucanego mu aktem oskarżenia.

W zakresie czynów z pkt II zarzuconych w akcie oskarżenia L. W. (1) i P. P. uznał oskarżonych L. W. (1) i P. P. za winnych tego, że w dniu 11 lutego 2011 r. w C. działając wspólnie i w porozumieniu L. W. (1) używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci metalowego przecinaka, a P. P. drewnianej pałki wzięli udział w pobiciu D. W. w ten sposób, że szarpali się z nim, L. W. (1) uderzył go w twarz oraz metalowym przecinakiem po rękach, P. P. drewnianą pałką w tył głowy, czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutki określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., przy czym L. W. (1) działał przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Włodawie z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. II K 48/08 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k., czym wyczerpali dyspozycję: L. W. (1) art. 159 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., P. P. art. 158 § 1 k.k. i za to skazał ich: L. W. (1) na podstawie art. 159 k.k. na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, P. P. na podstawie art. 158 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wyżej orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesił P. P. warunkowo tytułem próby na okres lat 4.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec P. P. karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 zł stawka.

W myśl art. 44 § 2 k.k. tytułem środka karnego orzekł wobec P. P. na rzecz Skarbu Państwa przepadek drewnianej pałki oraz metalowego przecinaka wobec L. W. (1).

L. W. (1) uznał za winnego dokonania czynu z pkt III opisanego w akcie oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów przyjmując na mocy art. 11 § 3 k.k. za podstawę wymiaru kary art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.

L. W. (1) uznał za winnego dokonania czynu z pkt IV opisanego w akcie oskarżenia i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec L. W. (1) kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu 4 lata pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu L. W. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 22 listopada 2010 r. oraz od 11 lutego 2011 r. do 11 lipca 2011 r., P. P. na poczet orzeczonej grzywny zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 11 lutego 2011 r. do 24 maja 2011 r. przyjmując, że dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 dziennym stawkom grzywny.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. S. T. kwotę 1697,40 zł (jeden tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych czterdzieści groszy) oraz adw. M. C. kwotę 1328,40 zł (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych czterdzieści groszy) tytułem wynagrodzenia za wykonaną obronę oskarżonych L. W. (1) i P. P. z urzędu.

Zwalnia oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych:

Obrońca oskarżonego L. W. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I. Na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony kierował groźby pozbawienia życia wobec P. B., które wzbudziły w wymienionej uzasadnioną obawę, że będą spełnione w sytuacji, gdy takie wydarzenia nie miały miejsca, a przynajmniej poczytane być nie powinny jako groźby w rozumieniu art. 190 § 1 k.k. wobec braku motywu i zamiaru ze strony oskarżonego i obawy ich spełnienia po stronie P. B.;

II. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę następujących przepisów postępowania karnego w sposób mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez ukształtowanie przekonania Sądu I instancji o prawdomówności ujawnionych w toku rozprawy głównej zeznań pokrzywdzonej i świadków – matki pokrzywdzonej oraz jej koleżanki - W. B., a odmówienie dania wiary zeznaniom pozostałych świadków w tym wyjaśnieniom L. W. (1), zeznaniom E. B. oraz pominięcie zeznań A. S. (1), J. P. oraz S. S. którzy pomimo znajdowania się w centrum wydarzeń, żadnych gróźb kierowanych pod adresem P. B. nie słyszeli, przy przyjęciu wbrew zasadzie prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, że zeznania matki pokrzywdzonej oraz jej koleżanki są najbardziej wiarygodnym źródłem dowodowym,

2. art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 172 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z konfrontacji odmiennie zeznających w sprawie świadków: W. B., P. F., A. S. (2), pokrzywdzonej P. B. oraz konfrontacji wyjaśniającego odmiennie oskarżonego L. W. (1), S. S., E. B., J. P. i A. S. (1). Wpływ powyższego uchybienia na treść orzeczenia jest taki, że wobec braku jakichkolwiek przesłanek zezwalających na wartościowanie wagi zeznań świadków i wobec wynikającego z art. 74 § 1 k.p.k. braku obowiązku dowodzenia swej niewinności, nie został przeprowadzony, możliwy do przeprowadzenia dowód, który mógł wyjaśnić sprzeczność w zeznaniach wyżej wymienionych świadków w zakresie czy kierował groźby pozbawienia życia bezpośrednio pod adresem P. B.. Tym samym powyższy dowód mógł doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego od zaskarżonego zarzutu objętego aktem oskarżenia.

III. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. kary łącznej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższe zarzuty, w oparciu o przepis art. 427 § 1 k.p.k. oraz 437 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, ewentualnie,

2. zmianę zaskarżonego wyroku w części przez orzeczenie odmiennie, co do istoty sprawy, tj. uniewinnienie oskarżonego L. W. (1) od zarzucanego mu czynu z pkt IV ewentualnie,

3. uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. P. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 4, 5 § 2, 7, 410 k.p.k., przez:

- dowolną i bezkrytyczną ocenę dowodów przez Sąd, co doprowadziło do ustaleń faktycznych na fragmentach materiału dowodowego;

- zaniechanie przeprowadzenia analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz należytego uzasadnienia stanowiska w tym zakresie i w konsekwencji przypisania winy oskarżonemu K. K.;

- oparcie ustaleń faktycznych na fragmentach materiału dowodowego jedynie niekorzystnych dla oskarżonego;

- nie dostrzeżenie wątpliwości, które powinny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku a mający wpływ na jego treść, przejawiający się w uznaniu, iż oskarżony w czasie zajścia uderzył pokrzywdzonego D. W. pałką w tył głowy.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie przez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II wyroku, ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Obie apelacje są niezasadne w sposób oczywisty. Wniosek o uzasadnienie wyroku złożył obrońca oskarżonego L. W. (2) i dlatego uzasadnienie sporządzono tylko w części dotyczącej tego oskarżonego /art.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, dotyczący przestępstwa gróźb, jest zdaniem autora apelacji rezultatem naruszenia art.7 k.p.k. w wyniku nieuwzględnienia art.410 i 172 k.p.k.. Całokształt okoliczności jako podstawa wyroku oznacza, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy - art. 4 (SN Rw 618/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 47; SN IV KR 320/76, OSNPG 1977, nr 7-8, poz. 62; SN IV KR 107/81, OSNKW 1981, nr 9, poz. 49; SN III KRN 191/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 11; SN II KK 297/02, LEX nr 74406; SN V KK 61/03, LEX nr 78842; SN V KK 375/02, LEX nr 80278; SN III KK 80/04, LEX nr 110537; SA we Wrocławiu II AKa 333/06, Prok. i Pr. 2008, nr 4, poz. 410), ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 (SN II KRN 199/95, Prok. i Pr. 1996, nr 10, poz. 10) , a następnie dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez sąd za wiarygodne (SN III KR 35/79, OSNPG 1979, nr 8, poz. 123; SN WRN 149/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 41; SN IV KKN 324/98, Prok. i Pr. 1999, nr 1, poz. 13).

Zdaniem apelacji Sąd Okręgowy pominął dokonując oceny dowodów zeznania A. S. (1), J. P. oraz S. S.. To twierdzenie jest niezasadne. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, patrz str.15 uzasadnienia, wskazuje, że Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie dowody, także te , które apelacja uważa za pominięte zeznania A. S. (1), J. P. oraz S. S..

Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów była wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, także tych których treść była odmienna od zeznań pokrzywdzonej oraz zeznań potwierdzających jej zeznania.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, którzy znajdowali się w pobliżu dworca (...) w C., Sąd Okręgowy przeanalizował wszystkie istotne okoliczności, w tym usytuowanie świadków wobec oskarżonego i pokrzywdzonej, ich wzajemne relacje uczuciowe istniejące, konflikty. Dokonaną ocenę logicznie uzasadnił.

Drugim powodem mającym świadczyć o dowolności oceny dowodów jest zdaniem apelacji nieprzeprowadzenie , z naruszeniem art.172 k.p.k , konfrontacji między pokrzywdzoną, W. B., P. F., A. S. (2) z oskarżonym , i świadkami S. S., E. B., J. P. i A. S. (1).

Ten zarzut jest także niezasadny.

Konfrontacja jest czynnością fakultatywną. Artykuł 172 k.p.k. nie nakłada na sąd obowiązku przeprowadzenia konfrontacji świadków w każdym wypadku sprzeczności w ich zeznaniach, lecz tylko w sytuacji, gdy może to się przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego./patrz postanowienie Sadu Najwyższego z 27 lutego 2001r.,III KKN 484/99 , LEX nr 48854./

Wskazane w treści art. 172 k.p.k. i w postanowieniu SN kryterium sprzeczności jako przesłanka zarządzenia konfrontacji nie jest na tyle jednoznaczne, żeby mogło działać mechanicznie. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że werbalna niezgodność zeznań (wyjaśnień, ) jest efektem wielu przyczyn. Na przykład, niekiedy wynika ona z pomyłki, a kiedy indziej znowu z celowego kłamstwa oskarżonego lub świadków . Przeciwstawność relacji to także skutek błędnego spostrzegania, zapamiętywania lub odtwarzania, przy czym wnioski przewodniczącego rozprawie , w każdym z przypadków rozbieżności muszą być indywidualizowane. Nie można uznać, że przeprowadzenie konfrontacji w tej sprawie było konieczne. Po pierwsze tylko między wyjaśnieniami oskarżonego, który twierdzi, że gróźb nie wypowiadał a zeznaniami pokrzywdzonej zachodzą sprzeczności. Nie ma takiej sprzeczności między zeznaniami pokrzywdzonej a zeznaniami świadków twierdzących, że gróźb nie słyszeli. Okoliczność ,iż gróźb nie słyszeli nie oznacza, że nie zostały wypowiedziane. Sąd Okręgowy wskazał, że mogli wypowiedzi nie słyszeć, gdyż znajdowali się w miejscach utrudniających usłyszenie wypowiedzi oskarżonego , bądź celowo zaprzeczają temu, iż groźby słyszeli z obawy przed oskarżonym. Zauważyć należy, że ze wszystkich zeznań świadków wynika, że w dniu 17 listopada 2010 r. to oskarżony nawiązał z pokrzywdzoną kontakt, z zeznań P. F., która określiła ,że oskarżony był jej chłopakiem, wynika, że powiedział on jej, że pokłócił się z pokrzywdzona i ją wyzywał.

Kwestionując ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy autor apelacji podnosi jako argument to, że za prawdziwe uznano zeznania matki pokrzywdzonej. Jest to argument chybiony, dając wiarę zeznaniom A. B. Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności w jakich usłyszała ona treść gróźb kierowanych do córki.

Zauważyć należy, że obrońca oskarżonego przedstawiając własne stanowisko, przedstawiając własna ocenę dowodów, pomija wszystko, co mogłoby prowadzić do innych niż jego wniosków.

Z tych względów zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oparty tylko na przedstawieniu odmiennej koncepcji oceny dowodów nie może być uwzględniony.

Apelacja, zdaje się podnosić, apelacja w tej części jest nieuzasadniona , że wypowiedzi oskarżonego nie powinny być poczytane jako groźby w rozumieniu art.190§1 k.k. wobec braku motywu i zamiaru ze strony oskarżonego i braku obawy ich spełnienia po stronie pokrzywdzonej. Te argumenty są chybione.

Przestępstwo określone w art. 190 § 1 może być popełnione tylko umyślnie. Sprawca musi chcieć wywołać u drugiej osoby obawę popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub osoby mu najbliższej. Użyte w ustawie znamię "grozi" oznacza działanie w celu wywołania obawy, co wyklucza wystąpienie zamiaru wynikowego. Nie jest natomiast znamieniem podmiotowym przestępstwa określonego w art. 190 § 1 zamiar popełnienia przestępstwa będącego treścią groźby. Oskarżony wypowiadał zamiar zabójstwa, między nim i pokrzywdzoną istniał konflikt. Pokrzywdzona potraktowała groźbę poważnie i uważała jej spełnienie za prawdopodobne. Nie jest konieczne, aby grożący miał w rzeczywistości zamiar zrealizowania groźby. Wystarczy, że treść groźby zostaje przekazana zagrożonemu. Jest to bowiem przestępstwo przeciwko wolności, a nie przeciwko dobrom, które narusza przestępstwo będące treścią groźby (zob. K. Daszkiewicz-Paluszyńska, Groźba w polskim prawie karnym, Warszawa 1958, s. 74, a także wyrok SA w Lublinie z 30 stycznia 2001 r., II AKa 8/2001, OSA 2001, z. 12, poz. 88).

Sąd Okręgowy zweryfikował obiektywnie twierdzenie pokrzywdzonej, iż obawiała się spełnienia groźby. Wskazał, że karalność oskarżonego jego agresywne zachowanie sprawiają, że uzasadnione była obawa pokrzywdzonej.

Zarzut rażącej surowości kary jest całkowicie niezasadny. Oskarżonemu wymierzono kary pozbawienia wolności niewiele przekraczające dolne progi zagrożenia za popełnione przestępstwa a karę łączną w wysokości zbliżonej do najsurowszej kar. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu kary w takim rozmiarze mimo, iż działał on w warunkach recydywy i ma złą opinię środowiskową. Dotychczasowy sposób życia dowodzi znacznej demoralizacji oskarżonego. Fakt, że oskarżony wychowywał się w niepełnej rodzinie, niezdolnej do zapewnienia właściwej opieki i wychowania nie może uzasadniać pobłażliwości dla przestępczych zachowań oskarżonego.

Z tych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Oskarżony nie ma majątku ,nie pracuje będąc pozbawiony wolności, był bezrobotnym przed tymczasowym aresztowaniem. Te względy uzasadniają zwolnienie oskarżonego , na podstawie art624§1 k.p.k., od zapłaty kosztów sądowych za II instancję.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE