UZASADNIENIE

Powód A. K. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 85.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2011 r. do dnia zapłaty oraz ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku na przyszłość.

W uzasadnieniu żądania ( k. 4-10) wskazał m.in., iż w dniu 17 listopada 2010 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej ( OC ) u strony pozwanej. W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci złamania, skręcenia i wypukliny kręgosłupa w kilku miejscach. Te urazy ciała spowodowały zaś konieczność wielomiesięcznego leczenia i rehabilitacji, które w dalszym ciągu jest kontynuowane. Ich konsekwencją pozostają z kolei uporczywe dolegliwości bólowe kręgosłupa. Na podstawie orzeczeń lekarskich, strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę w łącznej wysokości 15.000 zł. Powód nie zgadza się jednakże z tak określoną wysokością przyznanego mu świadczenia i dlatego też domaga się dalszego zadośćuczynienia w kwocie 85.000 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi (k. 77-80) wskazała, iż nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 17 listopada 2010 r. Podniosła natomiast, iż tytułem zadośćuczynienia wypłaciła już powodowi kwotę 15.000 zł. Wedle oceny strony pozwanej wypłacone odszkodowanie jest zaś adekwatne do rodzaju oraz rozmiaru szkody i uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powoda. Wskazano, że wysokość należnego powodowi świadczenia została ustalona na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz opinii konsultanta medycznego, który stwierdził 14% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

W piśmie procesowym z dnia 31 maja 2013 r. (k. 297-299) strona pozwana zarzuciła ponadto, że w przeszłości powód przebył złamanie kręgu (...), cierpiał na dolegliwości bólowe w lędźwiowym odcinku kręgosłupa oraz zdiagnozowano u niego chorobę S.. Według strony pozwanej, okoliczności te z pewnością wpływały na aktualny stan zdrowia powoda i odczuwane przez niego dolegliwości. Nadto strona pozwana zarzuciła, że brak jest w aktach dokumentacji medycznej świadczącej o tym, że powód doznał w wyniku wypadku z 17 listopada 2010 r. złamania trzonów kręgów (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 listopada 2010 r. powód A. K. uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

( Dowód: oświadczenie, k. 14; akta szkody, k. 110-184; przesłuchanie powoda A. K., k. 103 )

Po zdarzeniu, z uwagi na stopniowo narastające osłabienie oraz bóle głowy i klatki piersiowej, powód pojechał do Szpitala im. (...)przy ul. (...)we W., gdzie rozpoznano u niego złamanie trzonu kręgu (...) i skierowano do szpitala na oddział ortopedyczny. Powód leczony był zachowawczo gorsetem J.´a i kołnierzem ortopedycznym S., które nosił przez okres kilku miesięcy po wypadku. W trzeciej dobie po wypadku powód został wypisany ze szpitala.

Po wypisaniu ze szpitala powód kontynuował leczenie w warunkach ambulatoryjnych. W styczniu 2011 r. u powoda wykonano ponownie badanie, które wykazały dodatkowe złamanie trzonu kręgu (...), natomiast badanie przeprowadzone w lutym 2011 r. wykazało także niewielkie obniżenie wysokości trzonów kręgu (...) i (...). W związku z powyższymi urazami powód przechodził leczenie i rehabilitację w miejscu zamieszkania. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych powód konsultowany był także przez reumatologa i neurologa.

( Dowód: dokumentacja medyczna, karty, zaświadczenia, skierowania, wyniki badań, k. 15-18, 30, 33-35, 37, 39, 42-44, 188-193, 209-217, 226-233, 238-247, 250-256; pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii S. R. i biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G. wraz z opiniami uzupełniającymi, k. 268-273, 313-314, 349-350; przesłuchanie powoda A. K., k. 103 )

Na skutek wypadku u powoda rozpoznano: 1) stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego, 2) stan po złamaniu trzonu kręgu (...) i 3) stan po złamaniu blaszek granicznych trzonów kręgów (...).

Doznany przez powoda uszczerbek na zdrowiu w związku z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego wyniósł 4% (poz. 89a).

Doznany przez powoda uszczerbek na zdrowiu w związku ze złamaniem trzonu kręgu (...) wyniósł 10% (poz. 90a).

Doznany przez powoda uszczerbek na zdrowiu w związku ze złamaniem blaszek granicznych trzonów kręgów (...)wyniósł 5% (poz. 90a).

Doznany przez powoda z tego tytułu uszczerbek na zdrowiu jest trwały i wynosi łącznie 19 %.

( Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii S. R. i biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G. wraz z opiniami uzupełniającymi, k. 268-273, 313-314, 349-350 )

Z powodu przebytego urazu kręgosłupa u powoda doszło do zaburzenia statyki ciała (nasilenia przodopochylenia kręgosłupa), co spowodowało znaczne nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa. Przebyte złamania łącznie z istniejącymi poprzednio zmianami zwyrodnieniowymi i przebytą chorobą S. powodują także ograniczenie ruchomości w odcinku piersiowym i lędźwiowym kręgosłupa. Z powodu przebytego urazu nie należy spodziewać się pogorszenia stanu zdrowia powoda. Mogą natomiast utrzymywać się dolegliwości bólowe kręgosłupa.

U powoda rozpoznano także przebyte złamanie trzonu kręgu (...) i chorobę S., które nie miały związku z wypadkiem z dnia 17 listopada 2010 r. Powyższy uraz i schorzenie zaburzało u powoda funkcję kręgosłupa, jednakże nie spowodowały tak znacznych zaburzeń statyki i nasilenia dolegliwości bólowych jakie stwierdzono u powoda już po wypadku z 2010 r.

( Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii S. R. i biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G. wraz z opiniami uzupełniającymi, k. 268-273, 313-314, 349-350 )

W chwili wypadku powód miał 44 lata. Przed wypadkiem prowadził działalność gospodarczą w zakresie świadczenia sług budowlanych i niejednokrotnie osobiście wykonywał prace fizyczne. Przed wypadkiem prowadził aktywny tryb życia, m.in. wspólnie z małoletnim synem lubił uprawiać sporty oraz z zamiłowania wykonywał prace stolarskie.

Dolegliwości związane z urazami powypadkowymi spowodowały u powoda zmianę trybu życia. W okresie od 17 listopada 2010 r. do 17 maja 2011 r. w związku z doznanymi obrażeniami ciała był niezdolny do pracy zarobkowej, a obecnie w dalszym ciągu nie może wykonywać pracy fizycznej. Ograniczenia związane z wypadkiem uniemożliwiły także powodowi uprawianie sportu i zabawy z synem oraz wykonywanie hobby związanego z pracami stolarskimi. Pomimo odbytej rehabilitacji nadal odczuwa dolegliwości związane z urazami doznanymi w wypadku drogowym z dnia 17 listopada 2010 r. i przyjmuje silne leki przeciwbólowe.

( Dowód: przesłuchanie powoda A. K., k. 103; zaświadczenia lekarskie, k. 20-29 )

Powód dokonał zgłoszenia wypadku stronie pozwanej w dniu 20 listopada 2010 r., natomiast w piśmie z dnia 31 stycznia 2011 r. zgłosił roszczenie o zapłatę kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w terminie 30 dni.

W trakcie postępowania likwidacyjnego konsultant medyczny strony pozwanej ustalił, że na skutek wypadku powód doznał 14% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Strona pozwana w ramach postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę 15.000 zł oraz odmówiła wypłaty świadczenia w pozostałym zakresie.

( Dowód: pisma, zgłoszenia, k. 19, 31-32, 36, 38, 40-41, 45-50; opinia lekarska, k. 89; akta szkody, k. 110-184 )

Powód dokonał ponadto zgłoszenia wypadku (...) S.A. w Ł., z którą łączyła go umowa ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków ( (...)).

W trakcie postępowania likwidacyjnego lekarz orzecznik (...) S.A. ustalił, że na skutek wypadku powód doznał 25% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Na skutek tego ubezpieczyciel ten wypłacił powodowi świadczenie w łącznej kwocie 1000 zł (120 zł + 880 zł).

( Dowód: polisa, decyzja, zaświadczenie, k. 51-53 )

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

Okolicznościami niespornymi w sprawie były: wypadek, w którym poszkodowany został powód A. K., zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych przez sprawcę wypadku komunikacyjnego ze stroną pozwaną, zgłoszenie szkody przez powoda oraz postępowanie likwidacyjne prowadzone przez stronę pozwaną, które zakończyło się częściową zapłatą na rzecz powoda zadośćuczynienia oraz w pozostałym zakresie odmową zapłaty roszczenia powoda. Bezsporna była również co do zasady odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę w związku z wypadkiem, w którym poszkodowany został powód A. K.. Strona pozwana nie zakwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności odszkodowawczej za wypadek.

Istota sporu sprowadzała się natomiast do ustalenia, czy wypłacona powodowi w toku postępowania likwidacyjnego kwota 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia była adekwatna do doznanej przez niego krzywdy. Odpowiedzialność strony pozwanej wynikała z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jaka łączyła ją ze sprawcą wypadku. Zgodnie z art. 822 k.c., przez umowę odpowiedzialność cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1). Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Powód jako uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mógł dochodzić roszczenia na mocy art. 822 § 4 k.c. bezpośrednio od strony pozwanej jako zakładu ubezpieczeń. Uzasadniało to legitymację bierną strony pozwanej w niniejszym procesie.

Zakres odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiadającej za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia regulują w sposób szczególny art. 444-448 k.c. Roszczenie powoda A. K. wywiedzione zostało w pierwszej kolejności z art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którym między innymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania z art. 445 k.c. jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie (orzeczenie Sądu Najwyższego z 4 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSN 1970/4/71).

Krzywdą zaś, w rozumieniu tego przepisu, będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i ograniczenie w wykonywaniu czynności życia codziennego. Ponadto przewidziana w art. 444 k.c. krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027).

A zatem przyjąć należy, iż chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne, tj. ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. niemożności uprawiania działalności sportowej czy artystycznej, wyłączenia z normalnego życia, itp.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 maja 1972 r., I CR 106/72, nie publikowany).

Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, nie może być więc symboliczne ani też nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. Tym samym zasądzona kwota musi przedstawiać dla poszkodowanego adekwatną wartość. Wysokość zadośćuczynienia musi być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963/5/107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966 poz.92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, nie publikowany).

Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień.

Jednocześnie treść art. 445 k.c. pozostawia – z woli ustawodawcy – swobodę sądowi orzekającemu w ustaleniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy – uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 maja 1998 r., II CKN 756/97, nie publikowany).

W świetle powyższych rozważań, Sąd orzekając o zadośćuczynieniu w niniejszej sprawie, wziął pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy. Przede wszystkim miał na uwadze trwałość skutków czynu niedozwolonego – uszczerbek na zdrowiu, prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz okoliczności towarzyszące zdarzeniu z dnia 17 listopada 2010 r. Ponadto Sąd wziął pod uwagę stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych powoda, długość leczenia i związane z nim niedogodności, wiek poszkodowanego, jego sytuację rodzinną, a w szczególności ograniczenia na przyszłość jego możliwości w życiu osobistym i w pracy zawodowej,

W rozstrzyganym przypadku, w wyniku zdarzenia z dnia 17 listopada 2010 r. powód doznał obrażeń ciała w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, złamania trzonu kręgu (...) i złamania blaszek granicznych trzonów kręgów (...). Doznany przez powoda w związku z wypadkiem z dnia 17 listopada 2010 r. trwały uszczerbek na zdrowiu wyniósł łącznie 19 %, z czego uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego wyniósł 4% (poz. 89a), uszczerbek na zdrowiu powoda w związku ze złamaniem trzonu kręgu (...) wyniósł 10% (poz. 90a), natomiast doznany przez powoda uszczerbek na zdrowiu w związku ze złamaniem blaszek granicznych trzonów kręgów (...)wyniósł 5% (poz. 90a). Dokonane ustalenia faktyczne w tym zakresie, Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii S. R.i biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G.(karty 268-273 akt sprawy). Opinie te zostały sporządzone przez osoby kompetentne, mające szeroką wiedzę i doświadczenie zawodowe z zakresu ortopedii i neurologii. Opinia wyczerpująco przedstawia rodzaj obrażeń doznanych przez powoda na skutek wypadku z dnia 17 listopada 2010 r., wysokość doznanego na skutek tego uszczerbku oraz związane z tym skutki w przyszłości. Biegli podali, że z powodu przebytego urazu kręgosłupa u powoda doszło do zaburzenia statyki ciała (nasilenia przodopochylenia kręgosłupa), co może powodować dolegliwości bólowe kręgosłupa. Przebyte złamania łącznie z istniejącymi poprzednio zmianami zwyrodnieniowymi i przebytą chorobą S.powodują także ograniczenie ruchomości w odcinku piersiowym i lędźwiowym kręgosłupa. Biegli w ustnych opiniach uzupełniających złożonych na rozprawach w dniach 17 lipca 2013 r. (k. 313-314) i 16 października 2013 r. (k. 349-350) dodatkowo wyjaśnili wszystkie wątpliwości podniesione w zarzutach stawianych opinii przez stronę pozwaną. Szczegółowo, merytorycznie się do nich odnosząc, stwierdzili, że z analizy dostępnej dokumentacji obrazowej sprzed i po wypadku wynikało, że u powoda doszło do złamania blaszek granicznych trzonów kręgów (...)na skutek wypadku z dnia 17 listopada 2010 r. Ponadto biegli podali, że przebyta przez powoda w młodości choroba S.nie spowodowała tak znacznych zaburzeń statyki jaką stwierdzono u powoda już po wypadku. W analizowanej dokumentacji medycznej sprzed wypadku nie wynikało bowiem, że wówczas była w istotny sposób zaburzona statyka i pogłębiona kyfoza (zagięcie kręgosłupa ku przodowi). Biegli podkreślili przy tym, że powód nie ukrywał także faktu przebycia w młodości choroby S.i sam ją podał w wywiadzie. Biegli zgodzili się z opinią strony pozwanej, że przebyta przez powoda choroba S.i przebyte złamanie trzonu kręgu (...)zaburzało funkcję kręgosłupa. Wyjaśnili jednakże, że uwzględnili powyższy fakt w opinii orzekając niższy procent uszczerbku na zdrowiu aniżeli wynikałoby to z tabeli. Nadto biegli podkreślili, że uraz którego doznał powód w 2010 r., mimo że wcześniej był już leczony z powodu schorzenia S.i urazu kręgosłupa, w sposób istotny i odczuwalny spowodowało nasilenie niekorzystnych zmian i zwiększenie dolegliwości bólowych odczuwanych obecnie przez powoda. Z uwagi na powyższe okoliczności biegli podtrzymali w całości swoje stanowisko zawarte w opinii z dnia 15 marca 2013 r. W ocenie Sądu, wyjaśnienia przedstawione przez biegłych zasługiwały na uwzględnienie. Z tych też i względów podniesione zarzuty strony pozwanej do opinii biegłego uznać należało tu za niezasadne.

Sąd przesądzając o wysokości zadośćuczynienia wziął także pod uwagę, iż po wypadku powód był hospitalizowany, a następnie przez okres kilku miesięcy kontynuował leczenie w warunkach ambulatoryjnych. Sąd miał także na uwadze fakt, iż powód leczony był zachowawczo m.in. gorsetem J.´a i kołnierzem ortopedycznym S., które nosił przez okres kilku miesięcy po wypadku. Podkreślić należy, że dwa miesiące po wypadku, tj. w styczniu 2011 r. u powoda wykonano ponownie badanie, które wykazały dodatkowe złamanie trzonu kręgu (...), natomiast badanie przeprowadzone w lutym 2011 r. wykazało także niewielkie obniżenie wysokości trzonów kręgu (...) i (...). Z opinii biegłych sądowych wynikało, że powyższe urazy spowodowane były w wypadku z dnia 17 listopada 2010 r. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych na skutek doznanych urazów powód konsultowany był także przez reumatologa i neurologa.

Istotnym w rozpoznawanej sprawie było ponadto, że w chwili wypadku powód był osobą w średnim wieku, miał 44 lata. Przed wypadkiem powód prowadził działalność gospodarczą w zakresie świadczenia sług budowlanych i niejednokrotnie osobiście wykonywał prace fizyczne. Przed wypadkiem prowadził aktywny tryb życia, m.in. wspólnie z małoletnim synem lubił uprawiać sporty oraz z zamiłowania wykonywał prace stolarskie. Skutki wypadku niekorzystnie wpłynęły na jakość życia powoda i w znacznym stopniu ograniczają jego aktywność życiową. Wskazać należy, że w okresie od 17 listopada 2010 r. do 17 maja 2011 r. powód w związku z doznanymi obrażeniami ciała był niezdolny do pracy zarobkowej, a obecnie w dalszym ciągu nie może wykonywać pracy fizycznej. Ograniczenia związane z wypadkiem uniemożliwiły także powodowi uprawianie sportu i zabawy z synem oraz wykonywanie hobby związanego z pracami stolarskimi. Pomimo odbytej rehabilitacji powód nadal odczuwa dolegliwości związane z urazami doznanymi w wypadku drogowym z 2010 r. i przyjmuje silne leki przeciwbólowe.

Biorąc zatem pod uwagę stwierdzony w powyższej opinii łączny procentowy uszczerbek na zdrowiu powoda, zakres poniesionych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych, jego wiek, aktualny stan zdrowi i rokowania na przyszłość, Sąd uznał, iż należne mu z tytułu zaistniałego zdarzenia zadośćuczynienie winno tu wynieść 50.000 zł. Kwota ta, w ocenie Sądu, jest bowiem adekwatna w stosunku do rozmiaru cierpień i poczucia krzywdy doznanych przez powoda. Uwzględnia także aktualne stosunki majątkowe i ogólny poziom życia w kraju. Łagodzi w pewien sposób poniesioną przez powoda krzywdę niemajątkową, a zarazem nie stanowi tu źródła jego wzbogacenia. Mając na względzie, iż w toku postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 15.000 zł, to w niniejszej sprawie należało zatem zasądzić na jego rzecz dalszą należną mu kwotę 35.000 zł. Żądanie przewyższające tę kwotę należało zaś oddalić jako wygórowane, o czym orzeczono jak w punkcie III wyroku.

Rozstrzygnięcie co do odsetek Sąd wydał w oparciu o art. 481 k.c. i art. 455 k.c. W niniejszej sprawie termin wymagalności świadczenia wynikał z art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, zgodnie z którymi jeżeli nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku bądź szkodzie. Powód dokonał zgłoszenia wypadku stronie pozwanej w dniu 20 listopada 2010 r., natomiast w piśmie z dnia 31 stycznia 2011 r. zgłosił roszczenie o zapłatę kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w terminie 30 dni. Mając na względzie powyższe przepisy, świadczenie z tytułu zadośćuczynienia w kwocie 50.000 zł powinno zatem zostać spełnione najpóźniej w dniu 28 lutego 2011 r. Od dnia następnego strona pozwana popadła w opóźnienie z zapłatą tej kwoty, a zatem od tej daty, tj. 1 marca 2011 r. należało zasądzić odsetki ustawowe od kwoty 35.500 zł, o czym orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Na uwzględnienie zasługiwało także żądanie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku z dnia 17 listopada 2010 r. mogące powstać w przyszłości ( art. 189 k.p.c. ). W ocenie Sądu, kierując się zasadami doświadczenia życiowego należało uznać, że w przypadku wszelkich urazów, a w szczególności w przypadku uszkodzenia kręgosłupa istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia w przyszłości niekorzystnych zmian zdrowotnych. Ponadto, z analizy zgromadzonych w sprawie dowodów wynikało, że z uwagi na doznane urazy i utrzymujące się na skutek tego bóle kręgosłupa powodowi grozi perspektywa braku możliwości wykonywania cięższych prac fizycznych. W związku z tym Sąd stwierdził, że powód ma interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z wypadku komunikacyjnego, w którym powód brał udział w dniu 17 listopada 2010 r. O powyższym żądaniu Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zaś na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozliczenia.

Z/ 1. (...)

2. (...)

3. (...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE