UZASADNIENIE

W. B. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 16 sierpnia 2004 r. do dnia 15 lipca 2005 r. w G. pełniąc funkcję Prezesa zarządu (...) SA i będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy (art. 368 § 1 k.s.h.) i uchwały Rady Nadzorczej Nr (...) spółki (...) SA do zajmowania się sprawami majątkowymi tej spółki, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji grożącej upadłości spółki, będąc dłużnikiem wielu wierzycieli nadużył udzielonych mu uprawnień w ten sposób, iż zawarł szereg niekorzystnych, oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania dla kierowanej przez siebie spółki, umów ze spółką (...) stanowiącą własność jego syna A. B. - w dniu 16 sierpnia 2004 r. o współpracy gospodarczej, w dniu 1 września 2004 r. dzierżawy, w dniu 23 września 2004 . o obliczaniu płacowych należności pracowniczych, przez to pozbawiając spółkę (...) SA dopływu pieniądza, czym wyrządził jej szkodę majątkową w wysokości 10.896.234,82 zł powstałą w konsekwencji przemieszczenia obrotu ze spółki (...) SA do spółki (...) i rozliczenia należności przez spółkę (...) w formie kompensat bez dopływu pieniądza z pozostawieniem kosztów w spółce (...) SA, a nadto szkodę w wysokości 6.855.940,02 zł powstałą w wyniku utraconych przychodów wynikłych z należnych od (...), a nie zafakturowanych należności, obciążając w ten sposób majątek spółki i udaremniając zaspokojenie wierzycieli czym działał na szkodę:

-: Spółki (...) SA,
-: akcjonariuszy: J. B., K. B., B. B., C. C., T. C., M. D., A. F., J. F., Z. G., W. G., S. G., J. G. (1), S. J. (1), S. J. (2), M. J., B. K. (1), Z. K., H. K., I. K. (1), J. K. (1), R. K., B. K. (2), M. K. (1), T. K., A. K., S. K., G. K., M. L., M. M. (1), A. M., M. N. (1), T. N., M. O., E. R., W. S., E. S., A. S., Z. S., A. Ś., A. T., D. W. (1), Z. W., M. W. (1), M. W. (2), D. W. (2), I. W., S. W., M. W. (3), L. Z.,

wierzycieli Spółki:

(...)

(...) SA

Bank (...) SA Oddział w K.

(...) Spółka z o.o.

B. (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe

(...) Sp. z o.o.

Cementownia (...)

Cementownia (...)-Przedsiębiorstwo Państwowe

(...) Sp. z o.o.

(...) Ośrodek (...) Sp. z o.o.

(...)- S. (...). (...) SA

(...) , (...) SA

Firma (...) PPHU

(...) SA

(...) Agencja (...)

(...) Sp. z o.o.

(...) L. M.

(...) Sp. z o.o.

Hurtownia Handlowa (...) - M. S.

Hurtownia (...)

Instytut (...). (...)

(...) Sp. z o.o.

K. (...) (...) SA

(...) SA - Cementownia (...)

(...) Sp. z o.o.

M.-M. (...)

(...) W. S. B.

Odlewnia (...) SA (...) Spółdzielnia (...)
w R.

(...) Spółka z o.o.

(...) Sp. z o.o.

(...)

(...) Sp. z o.o.

PHU (...)

PHU (...) S.J. A. P., U. i J. G. (2)

P (...) Sp. z o.o.

(...) (...) (...)

(...)

(...) W.

(...)

PPHU (...) Sp. z o.o.

PPHU (...) s.c.

PPHU (...) Sp. z o.o.

PPHU (...)

PPHU (...) s.c.

(...) s.c. (...)

(...) SA

(...) - (...) (...)

(...) s.c. Przedsiębiorstwo (...)

Przedsiębiorstwo Handlowe (...)

Przedsiębiorstwo Handlowo-Produkcyjno-Usługowe (...) s.c. Przedsiębiorstwo (...)

(...)

Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe (...)

(...) M. B.

P.U.H. (...) Sp. (...) (...)

Przedsiębiorstwo Usługowo-Produkcyjne (...)

P.U. (...) Zakład Pracy (...) m. A. A..I. K. Przedsiębiorstwo (...)

P.W. (...) s.c. D. S., M. F.

PW (...)

(...) Klub Sportowy

(...)

(...) Sp. z o.o.

Szpital (...) w P.

T.-Ł.

(...) Sp. z o.o.

(...) Handel (...)

(...) Sp. z o.o.

(...)

Usługi (...). D. M.

Usługi (...)

(...) Sp. z o.o.

Wydawnictwo (...)

Wydawnictwo (...) Sp. z o.o.

(...) M. N. (2)

Zakład (...) Sp. z o.o. Zakład (...). (...) SA

Zakład (...) dr. I.. K. N. Zakład (...)

Zakład Usługowo-Produkcyjny (...)

Zakłady (...) SA

(...) w. P.

Zakłady (...) SA

Zakład (...)

Zakłady (...) SA

Zakłady (...)

(...) Sp. z o.o.

(...) s.c. B. Z. (1), B. Z. (2), W. Z.

(...) Z. (...)

Firmy Usługowej (...)

tj. o przestępstwo z art. 296 § 2 i § 3 k.k. w zb. z art. 300 § 1 i § 3 k.k. w zb. z art. 585 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w okresie od 31 grudnia 2001 r. do 31 marca 2002 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu przy czym W. B. (1) pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) SA S. T. i W. B. (2) pełniąc funkcję W-ce Prezesów Zarządu, J. K. (3) pełniąc funkcję Zastępcy Głównego Księgowego i będąc odpowiedzialnymi zgodnie z art. 4 ust 5 ustawy „o rachunkowości ”za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, podpisali roczne sprawozdanie finansowe (na dzień 31 grudnia 2001 r.) zawierające nierzetelne dane zawyżające aktywa spółki poprzez wykazanie nie przysługujących od innych podmiotów gospodarczych należności, a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h. tak nierzetelne sprawozdanie w dniu 26 czerwca 2002 r. zostały przedstawione Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia,

tj. o przestępstwo z art. 77 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r
„o rachunkowości” (Dz. U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.) w zb. z art. 587 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

III. w okresie od 31 grudnia 2002 r. do 31 marca 2004 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu oraz z J. S., przy czym W. B. (1) i S. T. pełniąc funkcję jak w pkt II., I. S. pełniąc funkcję Głównej Księgowej - i będąc odpowiedzialnymi zgodnie z art. 4 ust 5 ustawy „o rachunkowości” za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w dniu 31 stycznia
2003 r. podjęli decyzję o wprowadzeniu do ksiąg w 2002 r. aktualizacji nieruchomości wykorzystując do tego celu operat szacunkowy rzeczoznawcy majątkowemu z klauzulą, iż postał sporządzony jedynie do potrzeb kredytowych spółki, co spowodowało iż podawana w księgach dane jak i bilans sporządzony na jej podstawie za rok 2002 prezentował nierzetelne dane a aktywach spółki w pozycji rzeczowych aktywów trwałych, a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h. w dniu 25 czerwca 2003 r zostało tak nierzetelne sprawozdanie finansowe przedstawione Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia,

tj. o przestępstwo z art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
„o rachunkowości” (Dz. U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.) w zb. z art. 587 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

IV. w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31 marca 2004 r. w G. pełniąc funkcję jak w pkt III i będąc odpowiedzialnym zgodnie z art. 4 ust 5 ustawy „o rachunkowości” za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w dniach 9 stycznia 2003 r. i 31 grudnia 2003 r. podjęli uchwały o wprowadzeniu do ksiąg następnych aktualizacji majątku wykorzystując do tego celu operaty szacunkowe rzeczoznawcy majątkowego przeznaczone do innych celów, co spowodowało iż podawane w księgach dane jak i bilans sporządzony na jej podstawie prezentował nierzetelne dane o aktywach spółki w pozycji rzeczowych aktywów trwałych, a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h., w dniu 25 czerwca 2004 r. tak nierzetelne sprawozdanie finansowe zostało przedstawione Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia,

tj. o przestępstwo z art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
„o rachunkowości” (Dz. U. Nr 121. poz. 591 z późn. zm.) w zb. z art. 587 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 18 października 2013 r. W. B. (1) w ramach czynu zarzucanego w pkt I uznał za winnego tego, że w okresie od 16 sierpnia 2004 r do dnia 15 lipca 2005 r w G. pełniąc funkcję Prezesa zarządu (...) SA i będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy (art. 368§1 k.s.h.) i uchwały Rady Nadzorczej Nr (...) spółki (...) SA do zajmowania się sprawami majątkowymi tej spółki, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji grożącej upadłości spółki, będąc dłużnikiem wielu wierzycieli nadużył udzielonych mu uprawnień w ten sposób, iż zawarł szereg niekorzystnych, oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania dla kierowanej przez siebie spółki, umów ze spółką (...) stanowiącą własność jego syna A. B. - w dniu 16 sierpnia 2004 r o współpracy gospodarczej, w dniu 1 września 2004 r dzierżawy, w dniu 23 września 2004 r o obliczaniu płacowych należności pracowniczych, przez to pozbawiając spółkę (...) SA dopływu pieniądza, czym wyrządził jej szkodę majątkową w wysokości 10.896.234,82 zł powstałą w konsekwencji przemieszczenia obrotu ze spółki (...) SA do spółki (...) i rozliczenia należności przez spółkę (...) w formie kompensat bez dopływu pieniądza z pozostawieniem kosztów w spółce (...) SA, a nadto szkodę w wysokości 6.855.940,02 zł powstałą w wyniku utraconych przychodów wynikłych z należnych od (...), a nie zafakturowanych należności, obciążając w ten sposób majątek spółki to jest popełnienia czynu z art.296 § 1,2 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 296 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 360 (trzysta sześćdziesiąt) stawek grzywny przyjmując 1 stawkę za równoważną kwocie 1000 złotych; na podstawie art. 41 § 1 i art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec W. B. (1) zakaz pełnienia funkcji prezesa i członka zarządu w spółkach kapitałowych na okres 5 lat; w ramach czynu opisanego w pkt IV W. B. (1) uznał za winnego tego, że w G. działając wspólnie i w porozumieniu z I. S., pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) S.A i będąc odpowiedzialnym zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy
„o rachunkowości” za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w dniach 9 stycznia 2003 r i 31 grudnia 2003 r podjęli uchwały o wprowadzeniu do ksiąg następnych aktualizacji majątku, wykorzystując do tego celu operaty szacunkowe rzeczoznawcy majątkowego przeznaczone do innych celów, co spowodowało iż podawane w księgach dane jak i bilans sporządzony na jej podstawie prezentował nierzetelne dane o aktywach spółki w pozycji rzeczowych aktywów trwałych, a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h., w dniu 25 czerwca 2004 r tak nierzetelne sprawozdanie finansowe zostało przedstawione Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia, to jest popełnienia czynu z art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r
„o rachunkowości” (Dz. U. Nr 121 poz. 591 z późn. zm.) w zb. z art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art.11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 (dwóch) lat; na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na 3 lata; zasądził od oskarżonego 300 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi na rzecz Skarbu Państwa; przyjmując, że czyn opisany w pkt II polegający na tym, że w G. działając wspólnie i w porozumieniu przy czym W. B. (1) pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) SA S. T. i W. B. (2) pełniąc funkcję W-ce Prezesów Zarządu, J. K. (3) pełniąc funkcję Zastępcy Głównego Księgowego i będąc odpowiedzialnymi zgodnie z art. 4 ust 5 ustawy „o rachunkowości” za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w dniu 6 marca 2002r. podpisali roczne sprawozdanie finansowe (na dzień 31 grudnia 2001 r.) zawierające nierzetelne dane zawyżające aktywa spółki poprzez wykazanie nie przysługujących od innych podmiotów gospodarczych należności, a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h. tak nierzetelne sprawozdanie w dniu 26 czerwca 2002 r zostały przedstawione walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia, wyczerpuje dyspozycje art.77 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r „o rachunkowości” (Dz. U. Nr 121 poz. 591 z późn. zm.) w zb. z art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na podstawie art.17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art.101§1 pkt 5 i art.102 k.k. postępowanie karne wobec W. B. (1) umorzył, koszty sądowe w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; przyjmując, że czyn opisany w pkt III polegający na tym, że w G. działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym W. B. (1) pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) SA i S. T. pełniąc funkcję Wiceprezesa Zarządu, I. S. pełniąc funkcję Głównej Księgowej - i będąc odpowiedzialnymi zgodnie z art. 4 ust 5 ustawy „o rachunkowości” za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w dniu 31 stycznia
2003 r podjęli decyzję o wprowadzeniu do ksiąg w 2002 r aktualizacji nieruchomości wykorzystując do tego celu operat szacunkowy rzeczoznawcy majątkowego z klauzulą, iż został sporządzony jedynie do potrzeb kredytowych spółki, co spowodowało, iż podawane w księgach dane, jak i bilans sporządzony na jej podstawie za rok 2002 prezentował nierzetelne dane o aktywach spółki w pozycji rzeczowych aktywów trwałych, a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h. w dniu 25 czerwca 2003 r. zostało tak nierzetelne sprawozdanie finansowe przedstawione Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia, wyczerpuje dyspozycje art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r „o rachunkowości” (Dz. U. Nr 121 poz. 591 z późn. zm.) w zb. z art. 587§1 k.s.h. w zw. z art. 11 §2 k.k. postępowanie karne wobec W. B. (1) na podstawie art.17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 §1 pkt 5 i art.102 k.k. umorzył, koszty sądowe w tej części przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok w części dotyczącej uznania oskarżonego za winnego zaskarżył jego obrońca :

1) w ramach czynu zarzucanego w pkt. I tego, że w okresie od dnia 16 sierpnia 2004 r. do dnia 15 lipca 2005 r. w G. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu „G. „ SA i będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy (art. 368 § 1 k.s.h.) i uchwały Rady Nadzorczej Nr (...) spółki (...) SA do zajmowania się sprawami majątkowymi tej spółki, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji grożącej upadłości spółki, będąc dłużnikiem wielu wierzycieli nadużył udzielonych mu uprawnień w ten sposób, iż zawarł szereg niekorzystnych, oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania dla kierowanej przez siebie spółki, umów ze spółką (...) stanowiącą własność jego syna A. B. - w dniu 16 sierpnia 2004 r. o współpracy gospodarczej, w dniu 1 września 2004 r. dzierżawy , w dniu 23 września 2004 r. o obliczaniu płacowych należności pracowniczych, przez to pozbawiając spółkę (...) SA dopływu pieniądza , czym wyrządził jej szkodę majątkową w wysokości 10.896.234,82 zł powstałą w konsekwencji przemieszczenia obrotu ze spółki (...) SA do spółki (...) i rozliczenia należności przez spółkę (...) w formie kompensat bez dopływu pieniądza z pozostawieniem kosztów w spółce (...) SA , a nadto szkodę w wysokości 6.855.940,02 zł powstałą w wyniku utraconych przychodów wynikłych z należnych od (...) , a nie zafakturowanych należności, obciążając w ten sposób majątek spółki,

2) w ramach czynu opisanego w pkt. IV tego, że w G. działając wspólnie i w porozumieniu z I. S., pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) SA i będąc odpowiedzialnym zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy
„o rachunkowości” za wykonanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w dniach 9 stycznia 2003 r. i 31 grudnia 2003 r. podjęli uchwałę o wprowadzeniu do ksiąg następnych aktualizacji majątku wykorzystując do tego celu operaty szacunkowe rzeczoznawcy majątkowego przeznaczone do innych celów, co spowodowało iż podawane w księgach dane jak i bilans sporządzony na jej podstawie prezentował nierzetelne dane o aktywach spółki w pozycji rzeczowych aktywów trwałych a następnie wykonując obowiązki określone w art. 395 k.s.h. w dniu 25 czerwca 2004 r. tak nierzetelne sprawozdanie finansowe zostało przedstawione Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy, celem zatwierdzenia.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 296 § 1, 2, 3 k.k. w odniesieniu do czynu z pkt. I polegającą na tym, że:

a) szczególna powinność (obowiązek) określonego zachowania się oskarżonego, wyznaczony treścią art. 296 § 1 k.k., nie mógł wynikać z art. 368 § 1 k.s.h. i uchwały Rady Nadzorczej nr (...) spółki (...) SA, albowiem mieścił się w granicach podejmowanych przez oskarżonego i dozwolonych prawem działań w oparciu o art. 353 i k.c. i nie podlegał ograniczeniom zgodnie z treścią art. 372 § 2 k.s.h a uchwała Rady Nadzorczej (...) SA, nie mogła stanowić podstawy do wyznaczenia oskarżonemu obowiązków albowiem:

-: nie stanowiła decyzji właściwego organu,
-: toczyło się postępowanie o ustalenie jej skuteczności w związku z treścią protokołu z posiedzenia tego organu i ewentualnością popełnienia przestępstwa z art. 271 k.k.,

b) nadużycie udzielonych oskarżonemu uprawnień nie miało miejsca wobec działań w granicach oznaczonych przez statut spółki i określony w nim przedmiot działalności spółki, prowadzenia działalności gospodarczej wyłącznie dozwolonej przez prawo, zgodnie z powołaniem na określoną funkcję w organie spółki, podejmowania działań zgodnych z Kodeksem Spółek Handlowych, działań , podlegających kontroli organów spółki: Rady Nadzorczej i Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, działań, nie wykraczających poza zakres nadanych oskarżonemu uprawnień,

c) działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 296 § 2 k.k.) nie miało miejsca wobec faktu, otrzymywania przez oskarżonego za świadczoną zgodnie z umową i kontraktem menadżerskim pracę zarobkową wyłącznie określonego wynagrodzenia i świadczeń tamże określonych i żadnych innych korzyści majątkowych , także nie przysporzenia żadnych korzyści dla spółki (...),

d) – w oryginale powtórzono „c”- wyrządzenie szkody majątkowej w wielkich rozmiarach (art. 296 § 3 k.k.) w wysokości 10.896.234,82 zł oraz w wysokości 6.855.940,02 zł poprzez:

-: zawarcie szeregu niekorzystnych umów,
-: umów , oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania dla kierowanej przez siebie spółki,
-: umów, zawartych ze spółką (...),
-: pozbawienie dopływu pieniądza do (...) SA, nie miało miejsca albowiem:
-: wszystkie zawarte umowy, służyły wyłącznie utrzymaniu (...) SA w ruchu i prowadzeniu działalności gospodarczej zgodnej ze statutowym przedmiotem działalności spółki tak , aby osiągnąć zamierzony cel w postaci sprzedaży wydzielonej części przedsiębiorstwa innej spółce H + H i uniknięciu upadłości (...) SA,
-: wszystkie zawarte umowy, zostały zawarte z zachowaniem zasady swobody kształtowania i zawierania umów, określonej w art. 353 i k.c.
-: rozliczeniem zawartych umów w postaci kompensat dozwolonych przez prawo i zgodnych z zasadą wyrażoną w art. 353 i k.c. której zostały podporządkowane a nie w rzekomo zamierzonym celu pozbawienia dopływu pieniądza,

2) obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w zb. z art. 587 § 1 k.s.h . w zw. z art. 11 § 2 k.k., w odniesieniu do czynu z pkt. IV, polegającą na błędnym przyjęciu, że do aktualizacji majątku spółki dokonanej przez uprawniony organ zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami, aktualizacji, dokonanej zgodnie z faktycznym przeznaczeniem nieruchomości w postaci złoża wydobywczego wapienia, nie może zostać wykorzystany operat szacunkowy rzeczoznawcy majątkowego tylko z tego powodu, że został sporządzony do innych celów niż w celu wprowadzenia zmian w księgach handlowych spółki, gdy w rzeczywistości ograniczenie wynikające z klauzuli rzeczoznawcy majątkowego, nie jest wiążące dla organów spółki albowiem w tym wypadku decydujące znaczenie ma umowa o wykonanie operatu i przeniesienie uprawnień do dalszego posługiwania się operatem w działalności spółki,

3) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku , a to art. 7 k.p.k. , art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k., art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k.:

- wyrażającą się w dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów, skutkującej pominięciem zasady swobody zawierania umów , pominięciem oceny braku skutecznego ograniczenia prawa do reprezentacji Spółki przez statutowe jej organy, pominięciem aspektu ryzyka gospodarczego objawiającego się

koniecznością podejmowania decyzji zdecydowanych ale zmierzających do jasno wytyczonych celów: obrony przed upadłością, sprzedaży wydzielonej części przedsiębiorstwa innej spółce H + H,

-: dokonanie sprzecznej z doświadczeniem życiowym i logiką analizy materiału dowodowego w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonego w odniesieniu do sposobu rozliczeń, ujawnienia poufnego przebiegu negocjacji prowadzących do sprzedaży majątku H + H i uchronienia spółki przed upadłością a także spłaty wszystkich wierzytelności,
-: nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego d/s. rachunkowości i rozliczeń oraz rzeczoznawcy majątkowego d/s wyceny złoża wapieni w szczególności w celu zweryfikowania tych okoliczności, co do których biegli zeznający w sprawie uchylili się od wyjaśnienia a w szczególności: rozliczenia kompensatami, kwalifikowania w bilansie dochodzonych kar umownych , wartości złoża wydobywczego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł, aby Sąd odwoławczy:

1) w zakresie czynu określonego w pkt. I - korzystając z uprawnień przewidzianych w art. 437 § 1 i 2 k.p.k. - zmienił zaskarżony wyrok i orzekł odmiennie co do istoty sprawy i uniewinnił oskarżonego W. B. (1) od popełnienia czynu przypisanego mu w pkt. I, to jest przestępstwa z art. 296 § 1, 2, 3 k.k.,

2) w zakresie czynu określonego w pkt. IV - korzystając również z uprawnień przewidzianych w art. 437 § 1 i 2 k.p.k. - orzekł odmiennie co do istoty sprawy i uniewinnił oskarżonego W. B. (1) od popełnienia czynu przypisanego mu w pkt. IV , to jest przestępstwa z art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. „ o rachunkowości” w zb. z art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

ewentualnie wniósł aby Sąd odwoławczy :

3) uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej pkt. I i IV i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się częściowo zasadna.

Na wstępie należy wskazać, że apelacja obrońcy jest nieprawidłowo skonstruowana. Z jednolitej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów odwoławczych wynika, że zarzut obrazy przepisów prawa materialnego można orzeczeniu postawić jedynie wówczas, gdy skarżący nie dąży do podważenia ustaleń faktycznych i nie kwestionuje dokonanej przez sąd orzekający oceny materiału dowodowego, a uważa, że niewłaściwie zastosowano przepis prawa materialnego lub nie zastosowano go w sytuacji, w której sąd był do tego zobligowany. Jeżeli jednak – jak w sprawie niniejszej – skarżący nie podziela ocen dowodów dokonanych w I instancji i stoi na stanowisku, że ustalenia faktyczne nie są trafne, niedopuszczalnym jest formułowanie zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego. Istotę omawianej kwestii oddaje postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2013 r. w sprawie II K.K. 260/13 publ. w Prok. i Prawo 2014/1/19: „Obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można zatem mówić o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę”, będące jednym z wielu orzeczeń tego dotyczących. Niezależnie jednak od powyższego sama treść zarzutów 1 i 2 apelacji, choć sformułowano je jako zarzuty oparte o art. 438 pkt 1 k.p.k., jako naruszenie prawa materialnego, upoważnia do twierdzenia, że w istocie skarżący wyrokowi w pkt 1 i 2 apelacji zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, bowiem nie podziela wskazanych w pkt 1a-d oraz w pkt 2 ustaleń, jak też uważa, że doszło do obrazy przepisów prawa procesowego wymienionych w zarzucie 3.

Apelacja obrońcy tak odczytana, w odniesieniu do czynu IV wg numeracji aktu oskarżenia, uznającego winę W. B. (1) w sposób opisany w wyroku (czyn drugi kwalifikowany z art. 77 ust 1 i 2 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości w zb. z art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k.) nie może być uznana zasadną, w związku z czym wnioski o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, bądź o uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania nie zostały uwzględnione.

Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie w odniesieniu do omawianego czynu w sposób prawidłowy, zebrane dowody ocenił bez obrazy art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., a stanowisko swoje w tym zakresie umotywował należycie, co sprawia, że wyrok w tej części poddaje się kontroli instancyjnej.

W art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości mowa m.in. o podawaniu w księgach rachunkowych nierzetelnych danych oraz o zawarciu w sprawozdaniu finansowym danych nierzetelnych. Dane rzetelne to dane prawdziwe, a wartości ujęte w księgach i sprawozdaniach finansowych odpowiadające rzeczywistości i pozostające w zgodzie z obowiązującymi przepisami, czego zaprzeczeniem jest pojęcie danych nierzetelnych i ich ujęcie w księgach rachunkowych oraz sprawozdaniach finansowych, przy czym bez znaczenia pozostaje to, czy w przypadku ujęcia w księgach nierzetelnych danych, czy ujęcia ich w sprawozdaniu finansowym dojdzie do powiększenia, czy też pomniejszenia danej wartości, bowiem w obu wypadkach dane będą nierzetelne, gdyż nie odzwierciedlą prawidłowego obrazu. Dlatego też nie było konieczności zasięgania sugerowanej w pkt 3 apelacji opinii biegłego w celu oszacowania tych składników majątku spółki, które ujęto w księgach rachunkowych, a następnie w bilansie po podjętych uchwałach o przeszacowaniu ich wartości (doszacowanie wartości złoża w K. dnia 9 stycznia 2003 r. i doszacowanie jego wartości do wartości rynkowej w dniu 31 grudnia 2003 r., a następnie umieszczenie tych wartości w sprawozdaniu finansowym za rok 2003 r. i przedstawienie go Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy dnia 25 czerwca 2004 r. celem zatwierdzenia). Sąd I instancji nie obraził więc art. 167 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k., bowiem dla prawidłowego wyrokowania w tym zakresie niezbędne było zbadanie jedynie tego, czy dane wprowadzone do ksiąg, a następnie sporządzenie na ich podstawie sprawozdania finansowego było rzetelne w rozumieniu ustawy o rachunkowości, tj. czy nastąpiło to zgodnie z przepisami, z czego Sąd Okręgowy się wywiązał, a nie postulowane w apelacji czynności dowodowe.

Faktom mającym związek z omawianym zarzutem oskarżony nie przeczył, nie podważa ich również apelujący, z tym, iż stoi na stanowisku, że błędnie ustalono w I instancji, iż nie można było wykorzystać operatu szacunkowego, tylko z tego powodu, że sporządzono go w innym celu niż wprowadzenie zmian w księgach rachunkowych spółki, nadto, że ograniczenie wynikające z klauzuli rzeczoznawcy nie jest wiążące, bowiem znaczenie ma umowa o wykonanie operatu i przeniesienie uprawnień do dalszego posługiwania się operatem w działalności spółki. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Zasadnie Sąd meriti wskazał na zastrzeżenia co do tego rodzaju działań, jakie zgłaszała św. M. K., a co jednak nie miało wpływu na decyzje oskarżonego – podjęte mimo tych zastrzeżeń. Choćby z tego względu powoływanie się w apelacji na zatrudnianie w spółce osób kwalifikowanych w zakresie ekonomii czy księgowości, nie może skutecznie prowadzić do ocen przeciwnych niż dokonane w I instancji, do ich podważenia, bowiem osoby te (M. K. była księgową) zgłaszały zastrzeżenia co do podejmowanych działań, i mimo tego, oskarżony podjął decyzje odmienne. Równie nietrafne jest powoływanie się na to, że zakres możności wykorzystania operatu określa umowa, bowiem rzeczoznawca miał i ma nadal obowiązek wskazania celu, dla którego konkretny operat sporządza, zaś ewentualna umowa o jego wykorzystaniu nie upoważnia do złamania reguł prowadzenia ksiąg rachunkowych i sporządzania sprawozdań finansowych określonych aktem prawnym rangi ustawy. Godzi się także przypomnieć obrońcy, że z zeznań św. S. D. (k. 5857) wynika, że omawiana wycena nie mogła być ujęta w bilansie, bo była sporządzana dla celów kredytowych, a z zeznań św. A. B. (k. 6016 i nast.), że operat, aby mógł być podstawą wprowadzenia go do bilansu musi uwzględniać wartości wyliczone według ustawy o rachunkowości. Ta sama świadek, będąca rzeczoznawcą podała także, że musi znać cel, dla którego dokonuje szacunku, a szacunku nie można wykorzystać do innych celów, bo wartości mogą się różnić (k. 3217). I bez tego rodzaju wypowiedzi oczywistym jest – i do tego stwierdzenia upoważnia doświadczenie życiowe – że konkretny, ten sam składnik majątkowy może mieć różną wartość w zależności od tego, w jakim celu jest ona określana. Jego wartość rynkową wyznacza to, ile nabywca jest gotów za niego zapłacić, zaś w tym samym momencie jego wartość księgowa np. na skutek odpisów amortyzacyjnych może być dużo niższa, a w skrajnych przypadkach minimalna lub wręcz zerowa. Już to obrazuje, jak istotny jest cel, dla którego dokonuje się szacunków wartości składników majątku danej jednostki, z czego oskarżony będąc osobą mającą wieloletnią praktykę w działalności spółki, będąc także prezesem jej zarządu – nawet bez krytycznych uwag księgowych – musiał zdawać sobie sprawę.

Apelacja nie dostarczyła argumentów mogących skutecznie podważyć ocenę dowodów, stanowi ona jedynie prezentację własnej oceny materiału dowodowego i to skąpą (treść zarzutu 2 oraz część argumentacji na str. 8-9 uzasadnienia). Należy także wytknąć obrońcy brak konsekwencji – skoro uważa, że winno dojść do zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia omawianego czynu, to zaskakujące jest zaniechanie zaskarżenia wyroku także w części odnoszącej się do tych zarzutów aktu oskarżenia, co do których zapadł wyrok umarzający postępowanie w powodu przedawnienia, wszak taki sam był mechanizm działania oskarżonego co do czynów z pkt II i III aktu oskarżenia, a uniewinnienie jako rozstrzygnięcie najdalej idące może przecież nastąpić, nawet mimo upływu okresu przedawnienia.

Niekwestionowany fakt przedstawienia sprawozdania finansowego zawierającego nierzetelne dane, sporządzonego w oparciu o równie nierzetelne księgi rachunkowe w dniu 25 czerwca 2004 r. Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy w celu zatwierdzenia, uzasadniał kumulatywną kwalifikację tego czynu z art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości w zb. z art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Pojęcie „nierzetelne” z ustawy o rachunkowości odpowiada znamieniu „nieprawdziwe” z art. 587 § 1 k.s.h. "Nieprawdziwy jest bilans tak wówczas, gdy zawiera nieprawdziwe fakty, jak również wtedy, gdy zawiera fałszywą ocenę poszczególnych przedmiotów majątkowych w nim wyszczególnionych, np. gdy pewne prawa majątkowe oszacowano w sposób jaskrawo odbiegający od ich prawdopodobnej wartości" – orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1934 r. sygn. akt III K 1238/33 publ. w OSP 1935, z. 1, poz. 665.

O ile kwalifikacja ta jest prawidłowa, o tyle doszło do obrazy art. 11 § 3 k.k., bowiem przepis ten nakazuje wymierzenie kary na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą. Art. 587 § 1 k.s.h. przewiduje zagrożenie karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, zaś art. 77 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości zagrożenie karą grzywny lub karą pozbawienia wolności do lat 2, albo obiema tymi karami łącznie, co oznacza, że ten ostatni przepis jest surowszy, bowiem umożliwia orzeczenie łączne kary pozbawienia wolności i grzywny, czego nie przewiduje art. 587 § 1 k.s.h. Zmiany dokonywane w obu ustawach nie dotyczyły kwestii zagrożenia ustawowego. Dlatego należało zgodnie z art. 11 § 3 k.k. za podstawę wymiaru kary przyjąć art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Zmiana ta nie pogarsza sytuacji oskarżonego, bowiem ocena prawna jego zachowania, podstawa prawna skazania pozostaje taka sama.

Kara wymierzona oskarżonemu nie nosi cech rażącej i niewspółmiernej surowości, jest wyważona, tak co do jej rozmiaru, jak i orzeczenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na wypośrodkowany okres próby.

Wniosek o uchylenie wyroku w pozostałym zaskarżonym zakresie (czyn I kwalifikowany z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k.) należało uwzględnić, albowiem niektórym argumentom zawartym w apelacji nie można odmówić słuszności.

Zasadnie podniesiono w apelacji, że niezbędnym dla przypisania działania z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. jest wypełnienie wszystkich znamion określonych tymi przepisami, do których należy także wyrządzenie przez sprawcę szkody majątkowej w wielkich rozmiarach. Szkoda w rozumieniu art. 296 § 1 i 3 k.k. zamyka się uszczerbkiem w majątku danego podmiotu, rzeczywistą stratą (damnum emergens) lub utratą spodziewanych korzyści, utratą zysku (lucrum cessans) i musi być konkretnie określona w pieniądzu. Oznacza to, że jeżeli zachowania podjęte przez osobę określoną w art. 296 § 1 k.k. polegające na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązku nie są uzasadnione z punktu widzenia gospodarczego, nie są etyczne, nie są celowe, bądź są kontrowersyjne, lecz w efekcie ich podjęcia lub zaniechania nie powodują w efekcie powstania szkody określonej w § 1 lub 3 tego przepisu nie ma podstaw do przypisania przestępstwa z art. 296 § 1-3 k.k.

Trafnie podniesiono w apelacji, że kwestia powstania szkody i jej ewentualnej wysokości nie została w niniejszej sprawie należycie wyjaśniona, co sprawia, że ustaleń faktycznych tego dotyczących nie sposób w obecnym stanie sprawy uznać za prawidłowe, a oceny dowodów za mieszczącą się w ramach art. 7 k.p.k. (zarzut 1 d – wskazany jako c w wyniku omyłki – odczytany jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w części dotyczącej sposobu rozliczeń między spółkami oraz zarzut 3 co do oceny dowodów). Ocena swobodna musi odpowiadać rygorom wskazanym w art. 7 k.p.k., tj. uwzględniać zasady logicznego, prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Musi być przy tym poprzedzona wyjaśnieniem istotnych dla prawidłowego wyrokowania okoliczności sprawy, tylko wówczas może być bowiem uznana za kompletną i wyczerpującą. Wymogom powyższym Sąd meriti nie sprostał.

Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wynika, że na skutek umów zawartych ze spółką (...) spółka (...) SA została pozbawiona dopływu pieniądza, czym wyrządzono jej szkodę w wysokości 10.896.234,82 zł powstałą na skutek przemieszczenia obrotu do (...) i rozliczenia należności w formie kompensat bez dopływu pieniądza do (...) SA z pozostawieniem kosztów w spółce (...) SA, a nadto szkodę w wysokości 6.855.940,02 zł powstałą w wyniku utraconych przychodów wynikłych z należnych od (...), a nie zafakturowanych należności, obciążając w ten sposób majątek spółki. Ustalenia tego tyczące zawarte w uzasadnieniu wyroku są niezwykle skąpe (str. 3 uzasadnienia). Wynika z nich, że na dzień 18 lipca 2005 r. (końcowa data czynu) (...) była winna (...) SA kwotę 10.896.243,82 zł, nadto kwotę 6.855.940,02 zł z tytułu niezafakturowanych należnych wynagrodzeń i zużycia energii elektrycznej. Spółka z o.o. (...) rozliczyła się z (...) SA poprzez dokonanie wpłaty do kasy w kwocie 415.435,81 zł, zapłaciła przelewem 1.002.161,23 zł, skompensowała w formie cesji wynagrodzenia poniesione przez (...) SA w kwocie 1.405.758,28 zł, skompensowała zobowiązania z tytułu dostaw w kwocie 6.648.787,16 zł, oraz fakturami korygującymi pokryła kwotę 986.723,69 zł. Innych ustaleń nie poczyniono. Z dalszej części uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji w całej rozciągłości podzielił opinię biegłego rewidenta, którą uznał za pełną, wydaną w oparciu o dokumentację obu spółek. Wskazane powyżej wartości zostały uwidocznione w tejże opinii.

Niewątpliwym jest, że część rozliczeń między obiema spółkami następowała w formie kompensat. Z przytoczonych powyżej ustaleń faktycznych wynika, że miało to miejsce co do kwoty prawie 10.500.000 zł. Ani opinia biegłej pisemna, jak też złożona na rozprawie, ani Sąd I instancji nie wyjaśnia, dlaczego kwota ta ma stanowić składnik szkody w zaprezentowanym także powyżej rozumieniu art. 296 § 1 lub 3 k.k. Kompensata zobowiązań, dopuszczalna prawem, prowadzi przecież do ich zniwelowania, a nie do uszczerbku w majątku jednego z podmiotów. Aczkolwiek prowadzenie działalności gospodarczej w ten sposób, że kierowany przez siebie podmiot gospodarczy pozbawia się przypływu pieniądza, z punktu widzenia interesu firmy i ekonomii nie jest korzystne, nie może jednak być utożsamiane ze szkodą powstałą na skutek dokonywania rozliczeń w formie kompensaty zobowiązań. Tego ani opinia biegłej, ani Sąd Okręgowy nawet nie próbują wyjaśnić. Niejasne są także te fragmenty opinii, które dotyczą choćby kwestii regulowania należności za energię elektryczną – na k. 2349 wskazano, że (...) uiścił należności w wysokości 491.385,43 zł (przelewem dla Zakładu (...) oraz cesją z zaznaczeniem, że spłacono w ten sposób zobowiązania SA dla jej kontrahentów, co sugeruje, że pomniejsza to pasywa SA, a nie je powiększa), zaś na k. 2350, że kwota ta opłacona przez (...) stanowi jeden ze składników utraconych przez SA przychodów od (...) wchodzących w skład wyliczonej szkody w wysokości 6.855.940,02 zł. (drugi z przyjętych składników opisie czynu). Choć z księgowego punktu widzenia niezafakturowanie tej należności jest nieprawidłowe, lecz zważywszy na fakt rzeczywistego uregulowania tej należności przez (...) niejasnym pozostaje, z jakich przyczyn kwotę tę uznano za utracony przychód w (...) SA, skoro kwota ta należna była dostawcy energii, a ten ją otrzymał. Choćby z powyższych względów należy uznać, że ocena opinii biegłej dokonana przez Sąd Okręgowy ostać się nie może. Ocena ta jest powierzchowna, Sąd ten nie dążył podczas przesłuchania biegłej do wyjaśnienia istoty sprawy, a mianowicie do ustalenia w oparciu o tę opinię rzeczywistej wysokości szkody w rozumieniu art. 296 § 1 i 3 k.k., opinię tę przyjął bezkrytycznie, a w uzasadnieniu bez żadnych szczegółowych rozważań ograniczył się do powtórzenia jej fragmentów. Ustalenie wysokości szkody jest jednym z elementów ważących na rozstrzygnięciu, stanowi istotę sprawy, tak więc prowadzenie postępowania w tej kwestii wykracza poza dopuszczalny zakres procedowania przez Sąd II instancji, w związku z czym wyrok w tej części należało uchylić, a sprawę w tym zakresie przekazać Sądowi I instancji do ponownego jej rozpoznania. Podczas tegoż rozpoznania konieczne będzie przesłuchanie biegłej tak, aby ustalić w sposób nie budzący wątpliwości, czy szkoda została wyrządzona, jeśli tak, to w jakiej wysokości i jaka jej część, to uszczerbek w majątku pokrzywdzonej spółki, a jaka to utracone korzyści. Jeżeli przesłuchanie biegłej do tego nie doprowadzi, Sąd I instancji winien rozważyć dopuszczenie innego biegłego w tym celu, następnie skonfrontować biegłych i obie opinie ocenić z zachowaniem reguł wskazanych w art. 7 k.p.k. w powiązaniu z pozostałymi dowodami. Należy także rozważyć zastosowanie art. 442 § 2 k.p.k. Jeżeli zajdzie konieczność sporządzenia uzasadnienia wyroku, Sąd I instancji winien respektować rygory art. 424 k.p.k., wskazując dokładne, szczegółowe ustalenia faktyczne i prezentując podstawę, na której zostały poczynione wraz z ich oceną. Wyrok Sądu Apelacyjnego nie przesądza w żadnej mierze przyszłego rozstrzygnięcia, wskazuje jedynie na potrzebę wszechstronnego wyjaśnienia niezbędnych dla prawidłowego wyrokowania okoliczności.

W tym stanie rzeczy szersze odnoszenie się do apelacji obrońcy jest przedwczesne. Należy jednak zauważyć, że formułując zarzut 1a i 1c skarżący popada w sprzeczność – z jednej strony zdaje się sugerować, że oskarżony nie należy do kręgu osób wskazanych w art. 296 § 1 k.k. (pkt 1a), z drugiej sam przyznaje, że oskarżonego ze spółką łączyła umowa o pracę i kontrakt, co lokuje go w tym kręgu, vide: dyspozycja art. 296 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny nie znalazł powodów do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie. Rozstrzygnięcie to nie dotyczy kosztów w tej ich części, co do których prawomocnie orzeczono w I instancji (co do prawomocnie umorzonego postępowania co do dwóch czynów i obciążenia tą częścią kosztów Skarbu Państwa), jak też związanych z tą częścią wyroku, która odnosi się do zarzutu I (uchylenie wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego jej rozpoznania), a jedynie do kosztów związanych z czynem II (zarzut IV aktu oskarżenia, orzeczenie skazujące za czyn z art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości w zb. z art. 587 § 1 k.s.h. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zmienione niniejszym wyrokiem co do podstawy wymiary kary).

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE