Sygn. akt II K 906/14
Dnia 12 lutego 2015 roku
Sąd Rejonowy w Świdnicy w II Wydziale Karnym w składzie
Przewodniczący SSR Iwona Kowalik
Protokolant Monika Jasiak
po rozpoznaniu dnia 12 lutego 2015 roku sprawy karnej
M. G. (1)
ur. (...) w Ś.
syna J. i K. z domu W.
P. G.
ur. (...) w Ś.
syna J. i K. z domu W.
M. G. (1) o to, że:
I. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, znieważył funkcjonariusza Policji W. Z. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 226§1 kk
II. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, znieważył funkcjonariusza Policji M. C. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 226§1 kk
III. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), groził funkcjonariuszowi Policji W. Z. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
tj. o czyn z art. 190§1 kk
IV. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), groził funkcjonariuszowi Policji M. C. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
tj. o czyn z art. 190§ 1 kk
P. G., o to, że:
V. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, znieważył funkcjonariusza Policji W. Z. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 226§1 kk
VI. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, znieważył funkcjonariusza Policji M. C. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 226§1 kk
VII. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), groził funkcjonariuszowi Policji W. Z. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
tj. o czyn z art. 190§1 kk
VIII. w dniu 02 lipca 2014 roku w Ś., woj. (...), groził funkcjonariuszowi Policji M. C. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
tj. o czyn z art. 190§1 kk
I. oskarżonego M. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I i II części wstępnej wyroku, przyjmując iż czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 kk, tj. czynów z art. 226§1 kk i za czyny te na podstawie art. 226§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;
II. oskarżonego M. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach III i IV części wstępnej wyroku, przyjmując iż czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 kk, tj. czynów z art. 190§1 kk i za czyny te na podstawie art. 190§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
III. oskarżonego P. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach V i VI części wstępnej wyroku, przyjmując iż czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 kk, tj. czynów z art. 226§1 kk i za czyny te na podstawie art. 226§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
IV. oskarżonego P. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach VII i VIII części wstępnej wyroku, przyjmując iż czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 kk, tj. czynów z art. 190§1 kk i za czyny te na podstawie art. 190§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
V. na podstawie art. 91§2 kk orzeczone oskarżonemu M. G. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
VI. na podstawie art. 91§2 kk orzeczone oskarżonemu P. G. kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną roku pozbawienia wolności;
VII. na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk zawiesza oskarżonemu M. G. (1) warunkowo wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat 3 (trzech);
VIII. na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk zawiesza oskarżonemu P. G. warunkowo wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat 4 (czterech);
IX. na podstawie art. 73§2 kk oddaje oskarżonych M. G. (1) i P. G. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;
X. na podstawie art. 72§1 pkt 2 kk zobowiązuje oskarżonego M. G. (1) do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych W. Z. i M. C. – w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;
XI. na podstawie art. 72§1 pkt 2 kk zobowiązuje oskarżonego P. G. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych W. Z. i M. C. – w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;
XII. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po ½ kosztów sądowych, w tym kwoty po 50 zł (pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz wymierza oskarżonym opłaty w kwotach po 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).
.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 02.07.2014r. w godzinach 13.00 - 21.00 służbę w dyspozycji oficera dyżurnego KPP w Ś. pełnili funkcjonariusze Policji st. sierż. W. Z. i st. post. M. C.. Około godz. 16.50 patrolując ul. (...) zauważyli trzech mężczyzn siedzących na ławce na podwórku ul. (...), którzy spożywali alkohol w postaci wódki. Wśród tych mężczyzn rozpoznali znanego funkcjonariuszom Policji z wcześniejszych zdarzeń M. G. (1). Podjęli interwencję z zamiarem nałożenia mandatów karnych za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym. Kiedy Policjanci podeszli do siedzących mężczyzn podjęli próbę wylegitymowania mężczyzny siedzącego najbliżej, ten jednak odmówił podania swoich danych odpowiadając w wulgarny sposób i ubliżając Policjantom. Nie reagował na pouczenia z ich strony, nadal używał słów wulgarnych i wyzywał ich. Wobec takiej postawy mężczyzny funkcjonariusze podjęli decyzje o jego zatrzymaniu, jednak mężczyzna ten nie podporządkowywał się wydawanym poleceniom, wyrywał się, usiłował kopać funkcjonariuszy, szarpał ich za mundury i odpychał, nadal też używając wulgarnych słów krzyczał do Policjantów wyzywając ich. Wobec takiego zachowania mężczyzny funkcjonariusze Policji użyli wobec niego środków przymusu bezpośredniego w postaci chwytów obezwładniających oraz użyli (...), środki te jednak nie przyniosły efektów, a mężczyzna ten stał się jeszcze bardzie agresywny. Dlatego też został obalony na ziemię gdzie nadal szarpał się, wyrywał i nie reagując na polecenia uniemożliwiał założenie kajdanek. Siłowo zostały mu założone kajdanki na ręce trzymane z tyłu, a następnie został doprowadzony do radiowozu. W czasie zamykania mężczyzny w radiowozie stojący obok bramy wejściowej do budynku M. G. (1) wyzwał Policjantów słowami wulgarnymi oraz zagroził im pobiciem. Wobec takiego zachowania M. G. (1) funkcjonariusze Policji podjęli decyzje o jego zatrzymaniu, udali się w jego kierunku, jednakże wówczas M. G. (1) wszedł do budynku.
W związku z tym Policjanci wrócili do trzeciego z mężczyzn, nadal siedzącego na ławce, wylegitymowali go, okazał się nim być J. W., nałożyli na niego mandat karny kredytowany w kwocie 200 zł za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym i używanie słów wulgarnych, po czym mężczyzna został zwolniony.
W czasie legitymowania J. W. z okna mieszkania na trzecim piętrze budynku przy ul. (...) wychylił się znany funkcjonariuszom Policji P. G., brat M. G. (1), który zaczął wulgarnie wyzywać Policjantów, groził im też pobiciem i pozbawieniem życia. Również po pouczeniu o konsekwencjach takiego zachowania i popełnieniu przestępstwa ponownie wyzwał wulgarnie Policjantów.
Funkcjonariusze Policji nie udali się do budynku, w którym przebywali oskarżeni, nie podjęli wobec nich interwencji. Udali się z zatrzymanym mężczyzna do stacji pogotowia celem przebadania. Ustalili też jego dane personalne i był to R. B.. Po ustaleniu stanu trzeźwości (1,72 ‰) R. B. został przewieziony do KPP w Ś. i osadzony w Policyjnej Izbie Zatrzymań. Po zdarzeniu funkcjonariusze Policji nie mieli kontaktu z żadnym z oskarżonych.
Dowód: zeznania W. Z. – k- 3-5, 40-41, 84v.
M. C. – k- 10-12, 43-44, 84v.-85
M. G. (1) ma obecnie 27 lat, wykształcenie podstawowe, bez zawodu, jest kawalerem, ojcem jednego dziecka, nie pracuje, był karany sądownie.
P. G. ma obecnie 25 lat, wykształcenie podstawowe, bez zawodu, jest kawalerem, pracuje osiągając dochód miesięczny ok. 1600 złotych, był karany sądownie.
Dowód: dane osobopoznawcze oskarżonych – k- 62
dane o karalności – k- 30-32, 33-35
Oskarżeni nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów, odmówili składania wyjaśnień (k- 37-38, 22-23).
Sąd zważył:
Wiążące ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił w oparciu o szczegółowe i konsekwentne zeznania przesłuchany w toku postępowania świadków i jednocześnie pokrzywdzonych – funkcjonariuszy Policji W. Z. i M. C.. Świadkowie ci opisali przyczyny podjęcia interwencji w dniu 02.07.2014r. ok. godz. 16.50 na ul. (...) Ś. wobec trzech siedzących na ławce mężczyzn, której powodem było spożywanie alkoholu przez nich w miejscu publicznym. Opisali również szczegółowo zachowanie R. B. w czasie podjętej interwencji, co jednak nie jest przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Przytoczyli wyartykułowane w sposób wulgarny słowa obraźliwe dla nich oraz groźby wypowiedziane przez oskarżonych. Wskazali również przyczyny niezatrzymania oskarżonych bezpośrednio po zdarzeniu. Z zeznań obu w/w świadków nie wynika, by oskarżeni znajdowali się wówczas w stanie nietrzeźwości. Natomiast nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżeni doskonale wiedzieli i zdawali sobie sprawę z tego kim są i w jaki celu przybyli obaj funkcjonariusze Policji. Obaj pokrzywdzeni zeznali też, że obawiali się gróźb wypowiadanych przez oskarżonych, natomiast po zdarzeniu nie mieli już z nimi kontaktu.
Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom złożonym przez W. Z. i M. C.. Obaj świadkowie są funkcjonariuszami Policji, osobami obcymi dla oskarżonych i brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że bezpodstawnie obciążają ich swoimi zeznaniami. Przedstawiona przez nich relacja zdarzeń jest spójna, konsekwentna i nie budzi wątpliwości co do jej zgodności z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń, potwierdzając w pełni sprawstwo oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów.
Natomiast do wyjaśnień oskarżonych Sąd nie mógł się ustosunkować, ponieważ odmówili ich składania.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że sprawstwo M. G. (1) i P. G. w przedmiocie zarzucanych im czynów nie budzi żadnych wątpliwości, a ich wina jest udowodniona. Swoim działaniem w pełni wyczerpali ustawowe znamiona zarzucanych im czynów.
Zarówno M. G. (2) jak i P. G. w dniu 02.07.2014r. w Ś. znieważył słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe funkcjonariuszy Policji W. Z. i M. C. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Słowa, których użył każdy z oskarżonych, a cytowane w zeznaniach obu świadków, nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że były to słowa wulgarne i obraźliwe dla nich, a zostały wypowiedziane podczas i w związku z pełnieniem przez policjantów obowiązków służbowych – przeprowadzania interwencji. Właściwa jest więc przyjęta kwalifikacja prawna tego czynu z art. 226§1 kk.
Oskarżeni tego samego dnia i w tym samym czasie grozili funkcjonariuszom Policji W. Z. i M. C. pobiciem oraz pozbawieniem życia, wzbudzając u pokrzywdzonych obawę, że groźby te zostaną spełniona. Bez wątpienia zachowanie oskarżonych polegające na grożeniu pokrzywdzonym w ten sposób stanowi realizację części znamion czynu z art. 190§1 kk. Jednakże warunkiem uznania tego zachowania za omawiany występek jest osiągnięcie skutku zachowania sprawcy w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy spełnienia wypowiedzianych gróźb. Posłużenie się w omawianym przepisie pojęciem uzasadnionej obawy oznacza, iż należy uwzględnić poza subiektywnymi odczuciami zagrożenia u pokrzywdzonego także obiektywne okoliczności, które wskazują, że istotnie groźba mogła wzbudzić u zagrożonego obawę jej spełnienia. Do okoliczności tych należy zaliczyć przede wszystkim okoliczności wypowiedzenia groźby, sposób jej wypowiedzenia, a także osobę sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżeni wypowiadali groźby w sposób wulgarny, nie bacząc na to wobec kogo je wypowiadają. Nadto nie ograniczyli się do samego grożenia pokrzywdzonym, ale również wypowiadali w stosunku do nich w tym czasie rozliczne wulgaryzmy i słowa obelżywe. Powyższe nie pozostawia wątpliwości, że groźby wypowiadane przez oskarżonych wzbudziły w zagrożonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, a tym samym zachowanie każdego z oskarżonych objęte niniejszym postępowaniem stanowi realizację znamion występku z art. 190§1 kk.
W zakresie czynów wskazanych w punktach I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku tj. przestępstw z art. 226§1 kk i z art. 190§1 kk, co do każdego z oskarżonych Sąd przyjął, iż czyny te zostały popełnione w warunkach ciągów przestępstw z art. 91§1 kk, bowiem oskarżeni popełnili je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł pierwszy wyrok.
Rozważając nad karami jednostkowymi za poszczególne przestępstwa przypisane oskarżonym oraz karami łącznymi Sąd miał na uwadze wskazania z art. 53 kk. Okolicznościami obciążającymi oskarżonych jest ich uprzednia karalność. Opisane powyżej zachowania oskarżonych były - w ich rozumowaniu - dopuszczalną formą zachowania wobec funkcjonariuszy publicznych. Nie bez znaczenia na wymiar kar miało też i to, że w zasadzie zachowanie oskarżonych było incydentalne w całym opisanym przez pokrzywdzonych zdarzeniu, a podjęta przez nich interwencja i jej przebieg dotyczyły w zasadzie w całości inne osoby i jej zachowania w tym czasie.
Dlatego też biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Sąd wymierzył odpowiednio:
- M. G. (1) - za ciąg przestępstw z art. 226§1 kk karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, za ciąg przestępstw z art. 190§1 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,
- P. G. - za ciąg przestępstw z art. 226§1 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, za ciąg przestępstw z art. 190§1 kk karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Kierując się treścią przepisu art. 91§2 kk Sąd dokonał połączenia kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonych i wymierzył: M. G. (1) karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności (punkt V części dyspozytywnej wyroku), zaś P. G. - karę łączną roku pozbawienia wolności (punkt VI części dyspozytywnej wyroku). Orzeczone kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności nie mogą zaś by uznane za nadmiernie surowe czy też nieadekwatne do stopnia zawinienia oskarżonych i w ocenie Sądu jako wyważone spełnią swoje cele prewencyjne.
Sąd uznał także, że wobec obu oskarżonych - mimo ich uprzedniej karalności - możliwym jest skorzystanie z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności i będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec nich celów kary. Zdaniem Sądu nie jest koniecznym izolowanie oskarżonych od społeczeństwa czy pokrzywdzonych. Obaj oskarżeni są w stanie zmienić swoje postępowanie tak, by nie wchodzić więcej w konflikty z prawem. Zdaniem Sądu groźba zarządzenia kary w 3-letnim okresie próby wobec M. G. (1) i 4-letnim okresie próby wobec P. G., dodatkowo z kontrolą kuratorską wobec obu oskarżonych w tym okresie, skutecznie powstrzyma ich od podejmowania kolejnych działań mogących naruszać porządek prawny. Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie VII, VIII i IX części dyspozytywnej wyroku.
Nie bez znaczenia dla decyzji Sądu co do możliwości skorzystania wobec oskarżonych z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kar łącznych pozbawienia wolności były wnioski złożone przez pokrzywdzonych W. Z. i M. C. dotyczące orzeczenia obowiązku przeprosin ze strony oskarżonych za ich zachowanie w krytycznym czasie. Orzeczenia zawierające tenże obowiązek, znajdują swe umocowanie w art. 72§1 pkt 2 kk, a wiec w przepisie nierozerwalnie związanym z instytucją warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności i zostały zawarte w punktach X i XI części dyspozytywnej wyroku. Określony w nim sposób przeproszenia pokrzywdzonych (pisemnie) oraz czas wykonania tego obowiązku (w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku) są realne do wykonania przez oskarżonych.
Na podstawie art. 627 kpk Sąd w punkcie XII części dyspozytywnej wyroku zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po ½ kosztów sądowych, w tym kwoty po 50 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz wymierzył oskarżonym na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) opłaty w kwotach po 180 złotych uznając, że brak jest podstaw do przyjęcia, by uiszczenie powyższych kosztów i opłaty było dla oskarżonych zbyt uciążliwe.