WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania E. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 29 lipca 2014 roku nr (...)

w sprawie E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej się E. S. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 czerwca 2014 roku na okres dwóch lat.

Sygn. akt IV U 1190/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 marca 2015 roku

Decyzją z dnia 29 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił E. S. uznania ją za całkowicie niezdolną do pracy wskazując, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 3.07.2014 r. ubezpieczona nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła E. S. , domagając się jej zmiany i ustalenia prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczona wskazała, iż stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie jakiejkolwiek pracy, w związku z czym decyzja ZUS jest dla niej krzywdząca oraz niezgodna ze stanem faktycznym.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i wskazując, iż wobec stwierdzenia przez komisję lekarską ZUS braku całkowitej niezdolności do pracy po stronie ubezpieczonej, zaskarżona decyzja ZUS jest prawidłowa, a odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. S. urodzona w dniu (...), posiada wykształcenie średnie, ostatnio pracowała w sklepie.

Ubezpieczona w okresie od 30.09.1997 r. do 31.05.2014 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Dowód: akta ZUS

W dniu 10.04.2014 roku ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem do ZUS o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zarówno orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 9.06.2014 r., jak i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 3.07.2014 r. ubezpieczona została uznana za nadal częściowo niezdolną do pracy do dnia 30.06.2015 r. W związku z tym ZUS wydał przedmiotową decyzję z dnia 29.07.2014 r. odmawiająca wnioskodawczyni uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy.

Od tej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie.

Dowód: akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującej się stwierdzono zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Odwołująca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 1978r. z powodu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (nerwica natręctw). W okresie od 5.07.2005 r. do 12.07.2005 r. opiniowana była leczona na Oddziale Psychiatrycznym w S.. W czasie badań psychologicznych stwierdzono między innymi głębokie zaburzenia osobowości o charakterze zaburzeń anankastycznych z wysokim poziomem lęku i depresji. W okresie od 16.03.2014 r. do 31.03.2014 r. odwołująca przebyła rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS, w czasie której rozpoznano zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Opiniowana została wypisana na własne żądanie z niewielką poprawą samopoczucia, z zaleceniem kontynuacji leczenia.

Na podstawie obecnego badania psychiatrycznego u opiniowanej rozpoznano zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne znacznie nasilone, które upośledzają w znacznym stopniu codzienne funkcjonowanie i powodują nadal całkowitą niezdolność do pracy, okresową przez 2 lata od dnia 1.06.2014 r. Nie nastąpiła istotna poprawa stanu psychicznego.

Dowód: - opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 23.12.2014 r. – k. 11-13,

- dokumentacja lekarska – akta ZUS.

Sąd, ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy, podzielił w całości wnioski płynące z opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu psychiatrii, który po osobistym przebadaniu ubezpieczonej oraz wnikliwej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych przy wykorzystaniu fachowej wiedzy medycznej, dokonał prawidłowej diagnozy jej schorzeń. Opinia sporządzona została przez biegłego sądowego posiadającego odpowiednie kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe, jest przy tym rzetelna, kompletna i wewnętrznie spójna.

Opinia spełniła nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art.278 kpc i art.285 kpc, zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłego. Strony nie wniosły również do niej żadnych merytorycznych zarzutów.

Trzeba jeszcze nadmienić, iż Sąd oddalił wniosek zgłoszony przez odwołującą pismem z dnia 5.02.2015 r., o przeprowadzenie dowodu z zeznań swojej matki. Wobec bowiem korzystnej dla siebie opinii biegłego psychiatry, który stwierdził po stronie ubezpieczonej całkowitą niezdolność do pracy, a która to opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania niecelowe byłoby dopuszczanie dowodu z zeznań świadka i przyczyniłoby się jedynie do przewlekłości niniejszego postępowania.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane prze strony postępowania.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art. 57 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku poz. 1440 ze zmianami) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit.b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit.a, pkt 11-12, 13 lit.a, pkt 14 lit.a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit.a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art.13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy potwierdza, iż odwołująca się spełnia ustawowe przesłanki do przyznania jej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1.06.20114 r. na okres dwóch lat.

W niniejszej sprawie w istocie bezsporne były przesłanki warunkujące zdolność rentową odwołującej się, przewidziane w pkt 1, 2 i 3 art. 57 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, albowiem organ rentowy przesłanek tych nie kwestionował, a odwołująca pobierała uprzednio rentę z tytułu niezdolności do pracy. Sporną stała się natomiast przesłanka z art. 12 ust. 2 ustawy, dotycząca całkowitej niezdolności do pracy.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonej mamy do czynienia z całkowitą niezdolnością do pracy, konieczne stało się zasięgnięcie opinii biegłego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Przeprowadzone badanie wykazało, że wnioskodawczyni cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Odwołująca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 1978 r. z powodu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (nerwica natręctw). W okresie od 5.07.2005 r. do 12.07.2005 r. opiniowana była leczona na Oddziale Psychiatrycznym w S.. W czasie badań psychologicznych stwierdzono między innymi głębokie zaburzenia osobowości o charakterze zaburzeń anankastycznych z wysokim poziomem lęku i depresji. W okresie od 16.03.2014 r. do 31.03.2014 r. odwołująca przebyła rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS, w czasie której rozpoznano zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Opiniowana została wypisana na własne żądanie z niewielką poprawą samopoczucia, z zaleceniem kontynuacji leczenia.

Na podstawie obecnego badania psychiatrycznego u opiniowanej rozpoznano zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne znacznie nasilone, które upośledzają w znacznym stopniu codzienne funkcjonowanie i powodują nadal całkowitą niezdolność do pracy, okresową przez 2 lata od dnia 1.06.2014 r.

Z uwagi na powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS poprzez przyznanie odwołującej się renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1.06.2014 r. (czyli od momentu zaprzestania pobierania uprzednio przyznanego świadczenia rentowego) na okres dwóch lat, biorąc za podstawę powołane wyżej przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 ¹⁴§2 k.p.c.