WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Stępień

Protokolant: Ewelina Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. w Legnicy

sprawy z wniosku J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 4 sierpnia 2014 roku

znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 2820/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2014 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy J. W. prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, uprawniającego do obniżenia wieku emerytalnego zgodnie z art. 39 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej „ustawa emerytalna”).

Wnioskodawca wniósł od powyższej decyzji odwołanie, sprecyzowane w piśmie procesowym z dnia 31 grudnia 2014 r., domagając się zaliczenia do jego stażu pracy okresu zatrudnienia od 1 czerwca 1967 r. do 7 czerwca 1968 r., okresu pracy w gospodarstwie rolnym od 1 kwietnia 1975 r. do 5 września 1975r., zaliczenia okresu zatrudnienia jako meliorant-kopacz w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w C. tj. w okresie od 1 kwietnia 1975 r. do 30 czerwca 1977 r. jako pracy w warunkach szczególnych. Nadto wnosił o zaliczenie do jego stażu pracy okresu pobierania renty w latach 1990-2002. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na powyższe odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, argumentując, że ubezpieczony nie wykazał co najmniej 25-letniego ogólnego stażu pracy, by przyznać mu sporne świadczenie na postawie art. 184 ustawy emerytalnej lub zastosować art. 39 tej ustawy. Nadto ubezpieczony nie wykazał wymaganego art. 184 ustawy emerytalnej co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił:

Wnioskodawca J. W. urodził się dnia (...)r. Na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 19 lat i 9 dni stażu pracy, w tym: 18 lat, 7 miesięcy i 7 dni okresów składkowych – z czego 9 lat, 10 miesięcy i 15 dni pracy górniczej, a także 5 miesięcy i 2 dni okresów uzupełniających z tytułu pracy na gospodarstwie rolnym.

W okresie od 8 sierpnia 1990 r. do 31 maja 2002 r. na mocy kolejnych decyzji organu rentowego, a ostatnio na mocy wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19 stycznia 2000 r. w sprawie o sygn. akt IX 2U 1484/99, wnioskodawca pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy. Od tego czasu nie podejmował zatrudnienia.

/bezsporne, nadto akta emerytalne ZUS/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wnioskodawca domagał się w niniejszym postępowaniu przyznania mu emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 w zw. z art. 39 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tj. 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu.

Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zaś zgodnie z treścią art. 39 ww. ustawy ubezpieczonemu, spełniającemu warunek określony w art. 27 pkt 2 (dotyczący udowodnienia co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych dla mężczyzn) i niespełniajacemu warunków wymaganych do uzyskania górniczej emerytury na podstawie art. 50a, który ma co najmniej 5 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – wiek emerytalny obniża się o 6 miesięcy za każdy rok takiej pracy, nie więcej niż o 15 lat.

W realiach rozpoznanej sprawy ponad wszelką wątpliwość wnioskodawca nie wykazał na dzień wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., tj. 01 stycznia 1999 r. (art. 196 ustawy emerytalnej) wymaganych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Przede wszystkim brak w niniejszej sprawie podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy okresu pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy od 8 sierpnia 1990 r. do 31 maja 2002 r. Co do zasady, możliwość uwzględnienia okresu pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy istnieje tylko w wypadku, o jakim mówi art. 10 a ustawy emerytalnej. Zgodnie z nim okres pobierania takiej renty, jako tzw. okres uzupełniający do wymaganego stażu pracy, można uwzględnić jedynie w przypadku ustalania prawa do emerytury w wieku powszechnym (art. 27), w wieku powszechnym przy obniżonym stażu (art. 28), a od dnia 1 stycznia 2013 r. także do emerytury częściowej (art. 26b). Wnioskodawca nie spełnia przesłanek do uzyskania żadnego z tych trzech świadczeń emerytalnych, bowiem każde z nich uzależnione jest od osiągnięcia wieku emerytalnego w wymiarze co najmniej 65 lat dla mężczyzn, którego wnioskodawca jeszcze nie osiągnął.

Należy też podkreślić, że okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie jest okresem nieskładkowym wymienionym w art. 7 ustawy emerytalnej. Okresem nieskładkowym w myśl art. 7 pkt 2 w/w ustawy jest okres pobierania renty chorobowej. Rentę chorobową wprowadzono do systemu świadczeń z ubezpieczeń społecznych od dnia 1 stycznia 1975 r. na mocy dodania art. 29a-29b do ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6 z późn. zm.) Od dnia 1 stycznia 1983 r. w miejsce renty chorobowej wprowadzono świadczenie rehabilitacyjne w ramach ubezpieczenia chorobowego. Zatem pojęcie renty chorobowej jest prawnie tożsame z pojęciem zasiłku rehabilitacyjnego, a w żadnym razie nie chodzi tu o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Wobec powyższego dalsze rozważania odnośnie pozostałych okresów, których wnioskodawca domagał się doliczenia do jego ogólnego stażu pracy, tj. nieuznanego przez organ rentowy okresu uzupełniającego z tytułu pracy w gospodarstwie rolnym od 1 kwietnia 1975 r. do 5 września 1975r. (5 miesięcy i 5 dni) oraz okresu zatrudniania wnioskodawcy na stanowisku pomocy piekarskiej w okresie od 1 czerwca 1967 r. do 7 czerwca 1968 r. (1 rok i 7 dni) byłoby w niniejszej sprawie bezprzedmiotowe, gdyż nawet uwzględnienie obu powyższych okresów nie byłoby niewystarczające do przyznania wnioskodawcy spornego świadczenia. Powyższe okresy sporne, razem z uznanym przez organ rentowy wymiarem okresów składkowych i nieskładkowych, wynoszącym 19 lat i 9 dni, w dalszym ciągu nie dawałyby łącznie co najmniej 25 lat ogólnego stażu pracy, będącego przesłanką do zastosowania art. 184 w zw. art. 39 ustawy emerytalnej.

Ponadto także zaliczenie wnioskodawcy jako pracy w warunkach szczególnych podawanego przez niego okresu zatrudnienia na stanowisku melioranta-kopacza od 1 kwietnia 1975 r. do 30 czerwca 1977 r. (2 lata) do bezspornych w sprawie 9 lat, 10 miesięcy i 15 dni takiej pracy nie byłoby wystarczające do stwierdzenia, że wykazał co najmniej 15- letnie staż takiej pracy.

Wobec powyższego Sąd pominął rozważania w powyższym zakresie.

Z powyższych względów Sąd konsekwentnie pominął też środki dowodowe wskazywane przez wnioskodawcę, na okoliczność zatrudnienia w podawanych spornych okresach, pracy w gospodarstwie rolnym i charakteru pracy na stanowisku melioranta-kopacza.

W związku z tym, ze względu na brak wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, oraz niewykazania co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, brak było podstaw do przyznania mu spornego świadczenia na podstawie art. 184 i 39 ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.