UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2014 roku około godziny 16.10 na trasie (...)w miejscowości S. na ulicy (...), poza obszarem zabudowanym, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h, K. M. (2) poruszał się samochodem osobowym marki N. (...) o nr rejestracyjnym (...), przy czym jechał z Ł. w kierunku W.. Znajdując się na prawostronnym łuku drogi, K. M. (2) utracił panowanie nad samochodem, przemieścił się na przeciwległy pas ruchu, którym poruszał się D. R. kierujący pojazdem osobowym marki M. (...) o nr rejestracyjnym (...), co skutkowało zderzeniem obydwu pojazdów. W czasie bezpośrednio poprzedzającym zderzenie D. R. podjął manewry obronne poprzez hamowanie i wykonanie skrętu kierownicą w lewo celem niedopuszczenia do zderzenia pojazdów. Obydwa pojazdy zatrzymały się na poboczach przeciwnych do ich pierwotnego kierunku ruchu, uderzając w bariery ochronne zlokalizowane w pasie drogowym. W obydwóch wymienionych pojazdach nie było pasażerów.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia K. M. (2) doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy i udzielono mu pomocy medycznej w Samodzielnym Publicznym Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej w W., przy czym nie hospitalizowano go i opuścił on szpital w dniu 17 października 2014 roku. Natomiast D. R. nie odniósł żadnych obrażeń ciała.

Ponadto obydwaj kierujący zostali poddani badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. W wyniku przedmiotowych badań nie stwierdzono u nich obecności alkoholu etylowego.

Ustalono także, że podczas zdarzenia było niewielkie natężenie ruchu, nie było opadów, było całkowite zachmurzenie, jezdnia miała nawierzchnię asfaltową, była mokra, czysta i gładka, miała dwa przeciwne pasy ruchu i nieutwardzone pobocza.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny został ustalony w oparciu o zeznania D. R. (k.6-7, 48), D. K. (k.48-48v.) i M. N. (k.48v.), wyjaśnienia K. M. (2) (k.17-18, 47v.), a także na podstawie ujawnionych w toku rozprawy głównej i zaliczonych w poczet materiału dowodowego dokumentów w postaci notatki urzędowej (k.1), protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k.2-3), protokołów oględzin pojazdów (k.4-5, 10-13), dokumentacji medycznej (k.8-9) i protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego (k.14-15).

Składając wyjaśnienia w toku czynności wyjaśniających, K. M. (2) częściowo przyznał się do zarzucanego mu czynu (k.17-18). Obwiniony potwierdził, że w dniu 17 października 2014 roku kierował pojazdem marki N. (...). Obwiniony wskazał, że kilka kilometrów przed miejscem zdarzenia kierowany przez niego samochód „zasygnalizował awarię silnika i zgasł” (k.18). W związku z tym obwiniony ponownie uruchomił pojazd i podjął próbę dotarcia do warsztatu samochodowego w W.. Obwiniony podniósł, że na łuku drogi „pojazd zaczęło ściągać mi na przeciwległy pas ruchu” (k.18) i pomimo wykazywanych przez niego starań nie zdołał powrócić na prawy pas ruchu, wskutek czego doszło do zderzenia z innym pojazdem. Obwiniony zaakcentował, że podjął manewr obronny poprzez zjazd w stronę barier energochłonnych celem niedopuszczenia do zderzenia czołowego z innym pojazdem.

W toku przewodu sądowego obwiniony przyznał się do sprawstwa zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień, przy czym potwierdził wyjaśnienia złożone w trakcie czynności wyjaśniających (k.47v.).

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny jest bezsporny, albowiem dowody o zasadniczym znaczeniu dla sprawy, na podstawie których został on ustalony, tj. zeznania wszystkich przesłuchanych świadków, wyjaśnienia obwinionego i ujawnione w protokole rozprawy głównej dokumenty, są spójne i korespondują ze sobą, dając obraz rzeczywistego przebiegu zdarzenia w zakresie, w którym było ono przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego K. M. (2) zasługują na uznanie za wiarygodne, albowiem są logiczne, rzeczowe, wyczerpujące oraz tożsame z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza zeznaniami pokrzywdzonego D. R. i powołanymi uprzednio dokumentami. Obwiniony konsekwentnie przyznał się do sprawstwa zarzucanego mu czynu i nie czynił prób pomniejszenia własnej odpowiedzialności. Należy zaakcentować, że oskarżyciel publiczny nie kwestionował wiarygodności wyjaśnień obwinionego. Obwiniony zrelacjonował okoliczności zajścia, w tym wskazał, iż w czasie poprzedzającym zdarzenie powziął wątpliwość co do stanu technicznego pojazdu marki N. (...), przy czym nie zaprzestał poruszania się tym pojazdem, lecz podjął próbę samodzielnego dotarcia do warsztatu samochodowego celem weryfikacji stanu technicznego samochodu. Wymaga także podkreślenia, że w toku czynności wyjaśniających obwiniony został przesłuchany w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia w dniu 17 października 2014 roku, tj. w czasie niemal bezpośrednio następującym po zdarzeniu, gdy przebieg i szczegóły zajścia nie uległy zatarciu w jego pamięci.

Nawiązując do zeznań pokrzywdzonego D. R. (k.6-7, 48), pozostają one wiarygodne ze względu na ich wzajemną spójność, zgodność z wyjaśnieniami obwinionego i zbieżność z zeznaniami D. K. i M. N., a także zaliczonymi w poczet materiału dowodowego dokumentami. Pokrzywdzony wprawdzie był emocjonalnie zaangażowany w sprawę, jednakże obiektywnie, rzeczowo i bez przejawów jakiejkolwiek niechęci wobec obwinionego zrelacjonował przebieg zdarzenia. Zeznania pokrzywdzonego są zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym i nie budzą żadnych wątpliwości. Wymaga podkreślenia, że pokrzywdzony potwierdził, iż po zajściu obwiniony wskazywał awarię samochodu jako przyczynę utraty nad nim panowania, co doprowadziło do zderzenia obydwóch pojazdów.

Odnosząc się do zeznań D. K. (k.48-48v.) i M. N. (k.48v.), tj. funkcjonariuszy policji przeprowadzających interwencję po zajściu, pozostają one wiarygodne ze względu na ich wzajemną tożsamość, spójność, rzeczowość, zgodność z wyjaśnieniami obwinionego i zeznaniami pokrzywdzonego. Świadkowie ci nie byli emocjonalnie zaangażowani w sprawę, wskutek czego zeznawali bez presji i obiektywnie relacjonowali przebieg zdarzenia. Zeznania świadków są zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym i nie budzą żadnych wątpliwości. Istotnym jest, że chociaż świadkowie nie byli bezpośrednimi obserwatorami zajścia, to jednak dotarli na miejsce zdarzenia niezwłocznie po jego zaistnieniu. Świadkowie w sposób wyczerpujący opisali przebieg interwencji podjętej wobec obwinionego i pokrzywdzonego. Z zeznań świadków wynika, że uczestnicy zdarzenia drogowego w sposób tożsamy zrelacjonowali jego przebieg, w tym podnieśli, iż obwiniony wskazał jako przyczynę zderzenia awarię pojazdu marki N. (...), zaś pokrzywdzony opisał podjęty przez siebie manewr obronny polegający na skręceniu kierownicą w lewą stronę celem wyminięcia pojazdu marki N. (...), który przemieścił się na przeciwległy pas ruchu (tj. na pas ruchu przynależny pojazdowi marki M.).

Przechodząc do źródeł dowodowych w postaci dokumentów, Sąd w całości uznał je za wiarygodne, albowiem zostały one sporządzone w sposób prawidłowy, jasny i rzetelny, przez uprawnione do tego organy, w przewidzianej procesowo formie, a żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności.

Zważywszy na powyższe, Sąd uznał, że K. M. (2) dniu 17 października 2014 roku o godzinie 16.10 na trasie K-62 w miejscowości S. na ulicy (...) kierując pojazdem N. (...) o nr rejestracyjnym (...), nie dostosował prędkości do panujących warunków na drodze, w wyniku czego na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu, gdzie doprowadził do zderzenia z jadącym w przeciwnym kierunku podjazdem M. (...) o nr rejestracyjnym (...), wskutek czego obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 86 § 1 kw. W ocenie Sądu przebieg zdarzenia jest bezsporny, nie był kwestionowany przez żadną ze stron. Istotnym jest, że Sąd przyjął w sposób tożsamy do oskarżyciela publicznego, iż pokrzywdzony D. R. nie przyczynił się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia drogowego.

W przekonaniu Sądu – zbieżnym ze stanowiskiem autora wniosku o ukaranie -obwiniony nieumyślne naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym określoną w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 roku, poz.1137 z późn.zm.), tj. zasadę prędkości bezpiecznej. Sąd uznał, że naruszenie przez obwinionego wymienionej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym należy traktować jako niedbalstwo, nie zaś jako przejaw świadomego działania, czego nie kwestionowała żadna ze stron w toku całego postępowania karno - administracyjnego. Sąd przyjął, że uchybienie wzmiankowanej zasadzie bezpieczeństwa w ruchu drogowym polegało na niedostosowaniu przez obwinionego prędkości do panujących na drodze warunków, skutkującego utratą panowania nad pojazdem i przemieszczeniem się samochodu na przeciwległy pas ruchu, co doprowadziło do zderzenia z pojazdem M. kierowanym przez pokrzywdzonego.

Wymaga zaakcentowania, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem obwinionemu można zasadnie przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego wykroczenia. Zdaniem Sądu bezspornym jest, iż obwiniony nieumyślnie popełnił przypisane mu wykroczenie, albowiem brak jest jakichkolwiek przesłanek mogących podważać powyższą konstatację.

W rezultacie powyższego Sąd wymierzył obwinionemu za czyn z art. 86 § 1 kw karę 700 złotych grzywny, ponieważ uznał, że dolegliwość tej właśnie kary nie przekracza stopnia jego winy i uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Orzekając wskazaną karę w uśrednionych granicach ustawowego zagrożenia, Sąd uwzględnił okoliczności łagodzące, tj. przede wszystkim konsekwentne przyznanie się przez obwinionego do sprawstwa zarzucanego mu czynu, złożenie wyjaśnień zgodnych z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym, popełnienie przypisanego wykroczenia nieumyślnie, naruszenie wyłącznie jednej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i odniesienie przez obwinionego obrażeń w postaci urazu głowy wskutek zajścia, przy jednoczesnym braku obrażeń u pokrzywdzonego. Sąd zważył na postawę obwinionego w toku całego postępowania sądowego, tj. widoczne przygnębienie przejawiające się w milczeniu, całkowitej bierności w trakcie postępowania dowodowego. Ponadto Sąd zważył na okoliczności obciążające, tj. uprzednią dwukrotną karalność obwinionego za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji oraz kontynuowanie przez obwinionego jazdy samochodem pomimo samoistnienie dostrzeżonej wadliwości technicznej pojazdu. Sąd miał na uwadze okoliczności obciążające w postaci okoliczności zdarzenia, tj. generalnie dobre warunki atmosferyczne i drogowe, czyli brak opadów i czystą nawierzchnię jezdni, niewielkie natężenie ruchu. Wymierzając wskazaną uprzednio karę, Sąd zważył również, iż obwiniony jest bezdzietnym kawalerem, który posiada stałe zatrudnienie. W przekonaniu Sądu wysokość orzeczonej kary grzywny w świetle sytuacji majątkowej obwinionego nie stanowi nadmiernej dolegliwości, wskutek czego pozostaje ona możliwa do wykonania dla obwinionego. W ocenie Sądu orzeczenie wskazanej uprzednio kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec obwinionego celów kary. Na marginesie wymaga również nadmienienia, że wymiar orzeczonej kary grzywny jest całkowicie zbieżny z wysokością kary zawnioskowanej w głosach stron przez oskarżyciela publicznego.

Ponadto należy zauważyć, że Sąd nie orzekł zawnioskowanego przez oskarżyciela środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy, mając na względzie niecelowość takiego rozstrzygnięcia. W przekonaniu Sądu nie sposób racjonalnie umotywować potrzeby odizolowania obwinionego od innych, czynnych uczestników ruchu drogowego w sytuacji, gdy obwiniony nie został pozbawiony uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi bezpośrednio po zdarzeniu poprzez zastosowanie zatrzymania prawa jazdy, tj. wówczas gdy ewentualna izolacja byłaby najbardziej zrozumiała. Istotnym jest, że obwiniony od dnia 23 października 2014 roku (tj. od momentu zwrotu prawa jazdy) do chwili obecnej korzysta z uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii B, przy czym nie popełnił we wskazanym okresie żadnych przestępstw ani wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Ponadto wymaga nadmienienia, że tutejszy Sąd przypisał obwinionemu działanie nieumyślne i naruszenie wyłącznie jednej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym – reguły prędkości bezpiecznej. Obwiniony w trakcie zdarzenia był trzeźwy, nie ujawniono u niego obecności środków odurzających i substancji psychotropowych ani leków mogących negatywnie wpływać na psychomotorykę. Obwiniony nie oddalił się z miejsca zajścia. W rezultacie nie sposób postrzegać obwinionego jako kierowcy stwarzającego techniką i taktyką jazdy realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W przekonaniu Sądu orzeczenie wskazanej uprzednio kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec obwinionego celów kary, a w szczególności względów prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu wysoce prawdopodobnym jest, że w dalszym życiu obwiniony będzie unikał konfliktów z prawem. Jednocześnie przedmiotowy wymiar kary powinien zaspokoić społeczne poczucie sprawiedliwości.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych znajduje oparcie w treści powołanych w wyroku przepisów. Zasądzając na rzecz Skarbu Państwa łącznie kwotę 190 złotych tytułem kosztów sądowych, Sąd uwzględnił opłatę w kwocie 70 złotych, zryczałtowane wydatki w kwocie 100 złotych i ryczałt w kwocie 20 złotych za badanie zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem elektronicznym.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE