UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 24 lipca 2014 roku ustalił wysokość emerytury I. K. i podjął jej wypłatę. Do jej wysokości nie uwzględnił zarobków wskazanych w zaświadczeniu Rp-7 z G. w L. Zakładu (...) z dnia 4 lipca 2003 roku, gdyż nie zawiera ono pieczątki służbowej pracodawcy ani pieczątki i podpisu kierownika komórki finansowej.

Od tej decyzji odwołanie wniosła I. K. wnosząc o jej zmianę i uwzględnienie dochodów uzyskanych w G. w wysokości wskazanej w zakwestionowanym przez organ rentowy zaświadczeniu.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku zmienił zaskarżoną decyzję i zaliczył do podstawy wymiaru emerytury I. K. wynagrodzenia: za 1989 rok w kwocie 135 000 złotych, za 1990 rok w kwocie 646 000 złotych,, za 1991 rok w kwocie 958 150 złotych.

Sąd Okręgowy ustalił, że I. K. w dniu 26 maja 2014 roku złożyła wniosek o emeryturę. Zaskarżoną decyzją z dnia 23 lipca 2014 roku organ rentowy ustalił jej wysokość w oparciu o art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2013.1440 j.t. ze zm.), art. 26 tej ustawy i art. 183 ustawy, która to okazała się najwyższa. Jednocześnie wypłatę emerytury zawieszono z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczoną zatrudnienia. Emerytura obliczona na podstawie art. 26 i art. 183 ustawy emerytalnej została ustalona w oparciu o wcześniej wyliczony kapitał początkowy.

Kapitał ten został ustalony decyzją z dnia 23 czerwca 2014 roku o ponownym ustaleniu kapitału początkowego. Z jej uzasadnienia wynika, że do obliczenia wysokości kapitału nie zostały uwzględnione zarobki osiągnięte w G. w latach 1988-1991.

I. K. od 1 czerwca 1989 roku do 1 sierpnia 1991 roku była zatrudniona jako krawcowa w pełnym wymiarze czasu pracy w ”G.” w L. Zakładzie (...). Pracowała w systemie akordowym. Jej przełożonym był L. J.. Z tytułu zatrudnienia wnioskodawczyni otrzymała wynagrodzenie: w 1989 roku – 1350 000 zł, w 1990 roku – 646 000 zł oraz w 1991 roku – 958 150 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań wnioskodawczyni i świadka L. J. - pracodawcy. Zakwestionowane z przyczyn formalnych zaświadczenie o wynagrodzeniu z dnia 4 lipca 2003 roku zostało potwierdzone zeznaniami świadka L. J., który był bezpośrednim przełożonym wnioskodawczyni. Podniósł, że osobiście wystawił przedmiotowe zaświadczenie na podstawie listy płac. Potwierdził wysokość wskazanych tam wynagrodzeń. Wnioskodawczyni także potwierdziła powyższe okoliczności. Ich zeznania wzajemnie ze sobą korelowały i brak było podstaw do odmówienia dania im wiary podobnie jak zakwestionowanemu dokumentowi.

Sąd Okręgowy orzekł, że zgodnie z art. 25 i art. 183 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t.) przy ustalaniu prawa do emerytury bierze się pod uwagę kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. Natomiast wedle art. 15 ust. 1 do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, a zatem i kapitału początkowego, bierze się przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenia społeczne, co oznacza, że w przypadku pracowników, bierze się pod uwagę ich wynagrodzenia otrzymane w poszczególnych latach.

Biorąc pod uwagę, że wnioskodawczyni w niniejszym postępowaniu udowodniła okres zatrudnienia od 1 czerwca 1989 roku do 1 sierpnia 1991 roku w G. oraz wysokość otrzymanych tam wynagrodzeń, w ocenie Sądu kwoty te należało uwzględnić przy obliczaniu podstawy wymiaru przysługującej jej emerytury.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art.26 i art.183 w związku z art.174 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz pominięcie przepisów § 10 i § 20 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe;

2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że wnioskodawczyni udowodniła wysokość wynagrodzenia z lat 1989-1991 z tytułu zatrudnienia w (...) w L..

Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego naruszenia przez Sąd Okręgowy § 10 i § 20 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. Przepisy tego rozporządzenia mają zastosowanie przy ustalaniu przez organ rentowy wysokości świadczeń na podstawie wymienionych w nim środków dowodowych, jednakże w postępowaniu wywołanym wniesionym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd nie jest związany treścią tych przepisów i stosownie do okoliczności ocenia całokształt materiału dowodowego według zasad wynikających z art.233 § 1 KPC. W postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia co do środków dowodowych, także co do dowodów stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru renty lub emerytury. W tej sytuacji niezasadny jest również zarzut naruszenia przepisów art.26,183 i 174 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art.233 § 1 KPC. W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i ocenił zasadność odwołania na podstawie powołanych przepisów z przytoczeniem ich treści.

Nie można również podzielić zarzutu co do sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skoro Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania doszedł do przekonania, że dowody przedstawione przez wnioskodawczynię mogą stanowić podstawę ustalenia wysokości uzyskiwanego przez nią wynagrodzenia, to nie zachodzi żadna sprzeczność pomiędzy tymi ustaleniami a pozostałym materiałem dowodowym. Skoro została wykazana wiarygodność dokumentacji płacowej potwierdzająca wysokość wypłaconego wnioskodawczyni wynagrodzenia, przeto zasadnym było oparcie się na tym dowodzie.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku i przyjmuje za własne. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776).

Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona i mając powyższe na względzie na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE