UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił S. S. (1) prawa do renty uznając, że nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 3 lipca 2013 roku S. S. (1) wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że od 20 lat z uwagi na schorzenia psychiatryczne jest uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, stan jego zdrowia nie uległ poprawie i nadal nie pozwala mu na podjecie pracy zarobkowej.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

S. S. (1) urodził się w dniu (...). Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe – z zawodu jest ślusarzem- spawaczem. W okresie aktywności zawodowej pracował jako ślusarz spawacz, ostatnia praca jaką wykonywał to praca sprzedawcy w salonie samochodowym.

(okoliczności niesporne- analiza akt rentowych oraz oświadczenie wnioskodawcy z dnia 22 maja 2014 roku k.62 i verte)

Od 17 czerwca 1996 roku nieprzerwanie do dnia 30 kwietnia 2013 roku S. S. (1) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu schorzeń psychicznych.

Uprawnienia do renty zostały przyznawane wnioskodawcy decyzjami ZUS na podstawie orzeczeń lekarzy orzeczników ZUS, którzy uznawali wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy. Ostatnie orzeczenie lekarza orzecznika o częściowej niezdolności do pracy zostało wydane w dniu 19 kwietnia 2011 roku w związku z rozpoznaniem u S. S. (1) zaburzeń depresyjnych z somatyzacją.

(dowód: okoliczności bezsporne – analiza akt rentowych w tym orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 19 kwietnia 2001 roku wraz z dokumentacja lekarską k.20 oraz k.1-18, wniosek z dnia 4 kwietnia 2011 roku, decyzja organu rentowego z dnia 6 maja 2011 roku k.311 w aktach ZUS)

W dniu 3 kwietnia 2013 roku S. S. (1) złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wiosek k. 344 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 10 maja 2013 roku lekarz orzecznik ZUS, po zapoznaniu się z opinią konsultanta psychiatry stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Taki wniosek wywiódł ze stopnia zaawansowania rozpoznanych u niego schorzeń w postaci organicznych zaburzeń nastroju, zespołu bólowego kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych bez istotnego ograniczenia funkcji ruchowej, które aktualnie nie dają podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 maja 2013r. k. 26 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną w aktach ZUS-k.1-32 akt ZUS )

Od powyższego orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 11 czerwca 2013 roku po rozpoznaniu u wnioskodawcy tożsamych schorzeń, wydała orzeczenie zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 11 czerwca 2013r. k. 33 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną oraz sprzeciwem wnioskodawcy z dnia 20 maja 2013 roku k.40 w aktach rentowych .)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫: organiczne zaburzenia depresyjne;
⚫: w wywiadzie zaburzenia depresyjne nawracające;
⚫: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z objawowym zespołem bólowym bez obecności objawów korzeniowych i ubytkowych ;
⚫: stan po przebytym udarze mózgu w 2003 roku;
⚫: znacznych rozmiarów wole guzowate w klinicznej eutyreozie;
⚫: nadciśnienie tętnicze;
⚫: kamica nerkowa w wywiadzie;

(dowód: opinia biegłej psycholog J. Ś. (1) oraz biegłej psychiatry K. O. (1) k.18-21 wraz z opinią uzupełniająca k.49-50, opinia biegłej neurolog A. P. k.26-28, opinia biegłej endokrynolog E. D. k.44-45, opinia biegłej psychiatry A. R. (1) k.69-71 wraz z opinia uzupełniająca k.143, opinia biegłej psycholog A. S. (1)-Salon k.101-104 verte , opinia biegłego psychiatry W. B. (1) k.121-123 wraz z opinia uzupełniającą k. 132 w aktach sprawy)

Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami od ustania poprzednich świadczeń do 31 października 2014 roku z powodu schorzeń psychicznych. Skarżący ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności do 2016r.

(dowód: opinia biegłej psycholog J. Ś. (1) oraz biegłej psychiatry K. O. (1) k.18-21 wraz z opinią uzupełniającą k.49-50, opinia biegłego psychiatry W. B. (1) k.121-123 wraz z opinia uzupełniającą k. 132 w aktach sprawy, opinia biegłej psycholog A. S. (1)-Salon – k. 101-104 odwrót)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Wnioskodawca posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe (ślusarz- spawacz). W okresie aktywności zawodowej pracował w wyuczonym zawodzie ślusarza-spawacza, a następnie jako sprzedawca samochodów.

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychiatrów: K. O. (1), A. R. (1) oraz W. B. (1), psychologów: J. Ś. (1), A. S. (1)-Salon, neurologa A. P., endokrynologa: E. D. - biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Podstawowe znaczenie dla sprawy miały opinie sporządzone przez biegłych psychiatrów i psychologów, gdyż to stopień nasilenia schorzeń psychicznych determinuje stan zdrowia skarżącego. Wnioskodawca od 1992 roku cierpi z powodu schorzeń natury psychiatrycznej, a leczy się z ich powodu od 1996 roku, co wynika ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej. Schorzenia psychiatryczne czyniły wnioskodawcę nieprzerwanie od 1996r. do dnia 30 kwietnia 2013r. także w ocenie organu rentowego osobą częściowo niezdolną do pracy.

Pozostałe występujące u wnioskodawcy schorzenia neurologiczne oraz endokrynologiczne, choć niewątpliwie mają wpływ na jego ogólny stan zdrowia, to jednak rozpatrywane oddzielnie, nie skutkują jego niezdolnością do pracy.

Biegła neurolog A. P. rozpoznała u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z objawowym zespołem bólowym bez obecności objawów korzeniowych i ubytkowych oraz stan po przebytym udarze mózgu w 2003 roku. W przedmiotowym badaniu neurologicznym biegła nie stwierdziła objawów ogniskowego uszkodzenia (...) po przebytym udarze mózgu, ani cech wyraźnego zespołu korzeniowego, ani objawów ubytkowych, przez co biegła doszła do wniosku, iż brak jest przesłanek klinicznych do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych.

Biegła endokrynolog E. D. rozpoznała u skarżącego znacznych rozmiarów wole guzowate, które jednak nie czyni go niezdolnym do pracy, gdyż schorzenie to przebiega bez zaburzeń czynności hormonalnych.

Wnioskodawca jest w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy z powodu schorzeń natury psychiatrycznej, co wynika wprost z podzielonej przez Sąd opinii łącznej psychologiczno-psychiatrycznej sporządzonej przez J. Ś. (1) oraz K. O. (1) oraz z opinii psychiatrycznej W. B. (1).

Biegła psychiatra K. O. (1) po przeprowadzonym wraz z biegłą psycholog J. Ś. (1) badaniu rozpoznały u wnioskodawcy: organiczne zaburzenia depresyjne, w wywiadzie depresyjne zaburzenia nawracające. Biegłe podniosły, że z całościowej analizy dokumentacji medycznej wynika, że wnioskodawca początkowo cierpiał na chorobę endogenną ( zaburzenia depresyjne nawracające), a wskutek przebytego w 2003r. udaru doszło u niego do nałożenia się zmian organicznych na wcześniej występujące zaburzenia endogenne. Obecnie S. S. (1) prezentuje obniżenie nastroju, zgłasza liczne skargi somatyczne, relacjonuje występowanie zaburzeń snu, uczucie lęku i niepokoju. Wszystkie te objawy składają się zdaniem biegłych na obraz zespołu depresyjnego, który skutkuje dalszą częściową niezdolnością do pracy. Dodatkowo biegłe zwróciły uwagę, na fakt występowania u wnioskodawcy w przeszłości nadczynności tarczycy i związane z tym zaburzenia hormonalne, które mogą stanowić jedną z przyczyn patologii o podłożu organicznym. Wyjaśniły jednak, że z punktu widzenia psychiatry nie ma większego znaczenia przyczyna zaburzeń w kontekście orzeczniczym, a jedynie kliniczne nasilenie stwierdzonych zaburzeń, a te u skarżącego są na tyle nasilone, że czynią go w dalszym ciągu częściowo niezdolnym do pracy.

Ze stanowiskiem biegłych K. O. i J. Ś. nie zgodził się organ rentowy zarzucając, że: „aktualna ocena orzecznicza nie jest wynikiem obecnie stwierdzonej dysfunkcji ustroju wnioskodawcy, ale wynikiem globalnej oceny przebiegu u wnioskodawcy schorzenia psychicznego w okresie całego leczenia”. Organ rentowy zarzucił, iż biegła K. O. powołuje się na wcześniej stawiane rozpoznania i stosowane leczenie, dołączenie się zmian organicznych w wyniku przebytego udaru mózgu, podczas gdy w ocenie ZUS zdolność wnioskodawcy do pracy należy odnosić wyłącznie do okresu po wyczerpaniu poprzednio przyznanych świadczeń, a więc po dacie 30 kwietnia 2013 roku ( pismo procesowe ZUS z dnia 7 stycznia 2014 roku k. 35-36).

Biegłe odnosząc się do zarzutów organu rentowego wskazały, że sporządzona przez nich opinia wydana została na podstawie globalnej oceny przebiegu schorzenia psychicznego w okresie całego leczenia skarżącego, a zatem także po dacie 30 kwietnia 2013 roku. Wnioski końcowe opinii biegłych są oparte także o osobiste badanie skarżącego w dniu 28 października 2013r. Biegłe podniosły, że S. S. (1) podczas badania przedmiotowego – wbrew zarzutom organu rentowego - prezentował: obniżony nastrój, liczne skargi somatyczne, zaburzenia snu, uczucie lęku i niepokoju. Analiza dokumentacji medycznej z całego okresu leczenia skarżącego oraz wynik badania przedmiotowego w ocenie biegłych świadczy o występowaniu u skarżącego zespołu depresyjnego o takim stopniu nasilenia, który skutkuje jego częściową niezdolnością do pracy. Dowodem na to są zapisy w dokumentacji medycznej obrazujące stan psychiczny skarżącego ( lekarz psychiatra K. G. podczas wizyty skarżącego w dniu 21 maja 2013 roku stwierdził u niego stan przygnębienia, zniechęcenia, rezygnacji) oraz stosowane w wysokich dawkach leczenie farmakologiczne przeciwdepresyjne.

Na występowanie u skarżącego zaburzeń depresyjnych o zwiększonym nasileniu zwróciła uwagę także biegła psycholog A. S. (1)- Salon, po badaniu przedmiotowym w dniu 19 sierpnia 2014r.

Biegła psycholog A. S. (1)-Salon wskazała na występujący u wnioskodawcy deficyt funkcji poznawczych, przejawiający się głównie zaburzeniami pamięci w zakresie uczenia się nowych umiejętności, nabywania nowych informacji, przypominania sobie okoliczności poszczególnych zdarzeń, wiernego odtwarzania kolejności następujących po sobie zdarzeń, ich określenia ilościowego, czasowego. W ocenie biegłej psycholog- wnioskodawca wykazuje obniżenie zdolności dokonywania ocen, myślenia, planowania i organizowania przebiegu złożonych czynności oraz ogólne osłabienie procesu przetwarzania informacji, przy czym prezentowane przez wnioskodawcę deficyty funkcji poznawczych są charakterystyczne dla rozpoznawanych u niego zaburzeń depresyjnych- aktualnie o zwiększonym nasileniu. Biegła podniosła, że zgodnie z literaturą i wiedzą naukową deficyty poznawcze w przypadku osób, u których występuje (...), uzależnienie od leków oraz choroba psychiczna (depresja), w miarę upływu czasu mogą stopniowo się nasilać, osiągając poziom zespołu otępiennego. Zaburzenia poznawcze – a skarżący prezentuje deficyty poszczególnych funkcji poznawczych - stanowią wczesne objawy zespołu otępiennego. Zespół ten jest bardzo trudny do zdiagnozowania w początkowej fazie. W ocenie biegłej badany nie wykazuje wyraźnie obniżonej sprawności intelektualnej, jednakże prezentuje wtórne obniżenie funkcji poznawczych, których przyczynami są występujące i zdiagnozowane zaburzenia depresyjne oraz przebyty udar mózgu. Biegła nie była jednak w stanie stwierdzić czy deficyty poznawcze są początkiem zmian otępiennych, jednakże z uwagi na współistnienie u badanego objawów depresji i zaburzeń procesów poznawczych wskazała na konieczność leczenia w pierwszej kolejności zaburzeń depresyjnych, ze względu na pierwotny wpływ na aktywność poznawczą, ale także na ryzyko samobójstwa .

Biegły psychiatra W. B. (1), po zapoznaniu się z opinią biegłego psychologa A. S. (1)-Salon i przeprowadzeniu osobistego badania skarżącego oraz po zapoznaniu się z całokształtem dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach sprawy, podzielił wnioski zawarte w opinii biegłej K. O. (1) zarówno co do rozpoznania schorzenia jak i jego wpływu na zdolność do pracy. Biegły stwierdził jasno i kategorycznie, iż S. S. (1) cierpi na organiczne zaburzenia depresyjne, które nakładają się na choroby somatyczne, a stopień ich nasilenia czyni go częściowo, okresowo niezdolnym do pracy.

Sąd nie podzielił opinii biegłej psychiatry A. R. (1), która odmiennie od biegłej K. O. i W. B. (1) oceniała wpływ schorzeń psychicznych skarżącego na jego zdolność do pracy. Biegła A. R. nie znalazła podstaw do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy uznając, że organiczne zaburzenia depresyjne, które u niego występują mają łagodne nasilenie i nie występuje zespół otępienny.

Wnioski co do stopnia nasilenia organicznych zaburzeń depresyjnych biegła wyciągnęła na podstawie jednorazowego badania skarżącego w dniu 16 czerwca 2014r. Biegła podniosła, że wprawdzie skarżący cały czas zgłaszał objawy depresyjne (objawy smutku, osłabienia, zaburzeń snu, drażliwości, dolegliwości bólowe), ale nie znajduje to potwierdzenia w badaniu przedmiotowym, co zdaniem biegłej świadczy o tym, że skarżący agrawuje objawy lub wręcz je symuluje. Jednocześnie biegła zauważyła, że skarżący jest leczony dużymi dawkami leków przeciwdepresyjnych i właśnie z tym faktem należy wiązać poprawę objawową. Opinia biegłej jest zatem wewnętrznie sprzeczna. Skoro stopień nasilenia objawów depresji nie jest u skarżącego znaczny, a wręcz łagodny, to jak wytłumaczyć to, że skarżący jest cały czas leczony lekami przeciwdepresyjnymi i to o dużych dawkach. Lekarz psychiatra z pewnością potrafi z łatwością odróżnić prawdziwe objawy depresyjne od tych, które są symulowane. Biegłej zabrakło całościowego spojrzenia na chorobę wnioskodawcy, która jak sama biegła przyjmuje i potwierdza to sam skarżący może i przebiega falowo. Są okresy remisji i nawroty. Biegła przyznała, że lepszy stan zdrowia wnioskodawcy był wynikiem przyjmowania silnych leków przeciwdepresyjnych. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że stan psychiczny w dacie badania przez biegłą K. R. O. w dniu 28 października 2013r. oraz przez biegłego psychiatrę W. B. w dniu 22 października 2014r. był na tyle zły, że biegli nie mieli wątpliwości, że organiczne zaburzenia depresyjne mają wysokie nasilenie. Co znamienne występowanie wysokiego stopień nasilenia zespołu depresyjnego przyznała też biegła A. R. po zapoznaniu się z opinią biegłej psycholog A. S. –Salon. Z tym, że w ocenie biegłej zgłaszane przez S. S. skargi na osłabienie pamięci i koncentracji mają związek z przeżywanymi aktualnie stanami emocjonalnymi, czyli z objawami depresji, przy czym objawy te uległy u wnioskodawcy nasileniu po niekorzystnych dla niego wynikach badań biegłych, co świadczy zdaniem A. R. o ich reaktywnym charakterze. Stanowisko biegłej nie jest do zaakceptowania. Jedyną niekorzystną dla skarżącego opinią była opinia biegłej R. sporządzona w czerwcu 2014r. W październiku 2014r. kolejny biegły W. B. uznał skarżącego za zdolnego do pracy. Przeczy to tezie biegłej, że aktualny zły stan zdrowia wnioskodawcy jest wynikiem niekorzystnych dla niego opinii biegłych. Gdyby tak w istocie było to jego stan winien się po korzystnej opinii biegłego B. poprawić, a nie utrzymywać na tym samym złym poziomie. Tymczasem stopień nasilenia schorzenia psychiatrycznego zarówno w październiku 2013r. jak i rok później w październiku 2014r., był na tyle wysoki, jak wynika z podzielonych przez Sąd opinii sporządzonych przez biegłych K. O. (1) i W. B. (1), że czynił skarżącego nadal częściowo niezdolnym do pracy. Wnioski biegłych psychiatrów korespondują z zapisami dokumentacji medycznej wnioskodawcy z okresu po 30 kwietnia 2013r. do chwili obecnej. Tym samym nie sposób uznać, jak to przyjęła biegła A. R. (1), że skarżący odzyskał zdolność do pracy po 30 kwietnia 2013r., bo w dacie jego badania w czerwcu 2014r. nie stwierdziła nasilonych objawów depresji.

Biegła A. R. (1) wniosek co do zdolności do pracy skarżącego oparła także na tym, iż nie stwierdziła występowania u wnioskodawcy istotnych deficytów poznawczych oraz otępiennych. Biegła A. R. (1) zapomina, że podstawowym zaburzeniem psychiatrycznym skarżącego jest depresja, a deficyty poznawcze, których występowania biegła R. wszak nie kwestionuje, a które nakładają się na stan depresyjny, nasilają li tylko negatywne skutki tej choroby. To właśnie z powodu nałożenia się zmian organicznych (zaburzeń poznawczych) na uprzednio występujące u skarżącego stany depresyjne – jak podkreślają pozostali biegli psychiatrzy- depresja u wnioskodawcy jest nasilona w stopniu znacznym i powoduje, że jest on nadal częściowo niezdolny do pracy.

Mając na powyższe uwadze, Sąd w oparciu o łączną opinię biegłej psychiatry K. O. i psycholog J.Ś. oraz psychiatry W. B. i psychologa A. S. (3)- Salon doszedł do przekonania, że wnioskodawca z powodów psychicznych jest częściowo okresowo niezdolny do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Opinia główna i uzupełniająca biegłej psychiatry K. O. oraz psychologa J. Ś. w przeciwieństwie do lakonicznej i dość ogólnej opinii biegłej psychiatry A. R., jest szczegółowa, konkretna, jasna i zupełna. Biegła psychiatra K. O. oraz psycholog J. Ś. szczegółowo opisały przedłożoną dokumentację medyczną wnioskodawcy, która była podstawą wydania ich opinii. Wydając opinię o częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy biegli mieli na uwadze postęp i dynamikę występujących u niego zmian psychicznych. Opinia K. O. (1) ma oparcie nie tylko w opiniach psychologicznych J. Ś. (1) oraz A. S. (1)-Salon, które dysponowały narzędziami do precyzyjnego określenia stopnia nasilenia choroby wnioskodawcy, ale także w opinii kolejnego biegłego psychiatry W. B. (1). Niewątpliwie biegli sądowi z zakresu psychiatrii i psychologii tj. K. O., W. B., J.Ś. i A. S.-Salon, to praktycy z wieloletnim doświadczeniem, posiadają fachową wiedzę dotyczącą przedmiotowych schorzeń, a zatem są w stanie w sposób prawidłowy je rozpoznać i ocenić.

Czasokres niezdolności do pracy Sąd ustalił na podstawie opinii biegłej psychiatry K. O. (1) od ustania poprzednich świadczeń do upływu roku od miesiąca badania przez biegłą, które miało miejsce 28 października 2013r., czyli na okres od 1 maja 2013 roku do dnia 31 października 2014 roku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE