UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 22 maja 2015 r.

Powodowie A. K. i J. K. (1) domagali się zasądzenia swoją rzecz od strony pozwanej kwoty 51 169,82 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Żądanie pozwu obejmowało odszkodowanie z tytułu niewykonania obowiązku zaoferowania eksmitowanym lokatorom lokalu socjalnego orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 27 października 2004 roku w sprawie I C 1149/03/P (prawomocnym od dnia 1 września 2005 r.), przez co lokatorzy ci przez cały czas zajmowali lokal. Powodowie wskazali również, iż w dniu 10 stycznia 2013 roku przelane zostały na nich wierzytelności i inne roszczenia wynikające z prawomocnych orzeczeń sądów, w tym objęte wyrokiem z dnia 27 października 2004 roku. Powodowie wskazali, iż miesięczna stawka czynszu za okres objęty pozwem, biorąc pod uwagę obowiązujące na wolnym rynku stawki – wynosiła 1 642,20 zł. W okresie objętym pozwem (od 28 czerwca 2010 roku do 28 czerwca 2013 roku) osoby objęte wyrokiem eksmisyjnym dokonały wpłat z tytułu korzystania z przedmiotowego lokalu w łącznej wysokości 7 949,38 zł.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty strona pozwana G. (...) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana zarzuciła, że powodowie mogą dochodzić odszkodowania dopiero od dnia przejęcia zarządu przedmiotową nieruchomością, tj. od dnia 1 października 2012 roku, że dochodzona pozwem kwota miesięcznego odszkodowania wskazana przez powodów jako wysokość czynszu jest zawyżona, że powodowie są współwłaścicielami nieruchomości w udziale wynoszącym tylko ¾ stąd odszkodowanie może być zasądzone proporcjonalnie do posiadanych udziałów, że powodowie nabyli własność przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy darowizny z dnia 10 listopada 2011 r. oraz że roszczenie o zapłatę odszkodowania za okres od 28 czerwca 2010 r. do 11 grudnia 2010 r. było przedawnione już na datę zawarcia umowy cesji wierzytelności z dnia 12 grudnia 2013 r. pomiędzy W. K. i L. S. (1) a powodami, gdyż cedenci nie występowali wcześniej o zapłatę odszkodowania. Na wypadek nie podzielenia tego ostatniego stanowiska zarzuciła, że roszczenie uległo przedawnieniu za okres od 28 czerwca 2010 r. do 1 lipca 2010 r..

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie zasądził od strony pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 31 540,62 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 30 628,86 zł od dnia 21 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 911,76 zł od dnia 30 lipca 2013 r. do dnia zapłaty (I), w pozostałej części powództwo oddalił (II) i zasądził od strony pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 3 202,10 zł kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy za bezsporne między stronami uznał, że G. (...) do chwili obecnej nie złożyła K. N., J. N., A. N. i R. N., stosownie do prawomocnego wyroku eksmisyjnego z dnia 27 października 2004 r., oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. G. (...) do dnia 1 października 2012 r. sprawowała zarząd nieruchomością zabudowaną budynkiem nr(...) położoną przy ulicy (...) w K..

Ponadto Sąd ustalił, że prawomocnym wyrokiem z dnia 27 października 2004 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa–Podgórza w Krakowie nakazał K. N., J. N., A. N. i R. N., aby wobec utraty przez nich tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ulicy (...), opuścili, opróżnili i wydali go G. (...) orzekając o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie orzeczenia eksmisyjnego do chwili złożenia pozwanym przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W dniu 29 czerwca 2011 roku G. (...) zawarła porozumienie z K. N. w sprawie spłaty wierzytelności związanych z użytkowaniem przedmiotowego lokalu. Strony porozumienia ustaliły, że zaległości z tytułu użytkowania lokalu mieszkalnego nr (...) wynoszą na dzień 15 maja 2011 r. kwotę 43 239,72 zł, w tym 25 018,59 zł należności głównej i 17 953,34 zł odsetek. K. N. zobowiązała się do zapłaty zaległości w 72 ratach.

Powodowie są współwłaścicielami nieruchomości położonej w K. przy ulicy (...) w udziale wynoszącym ¾ części, w tym ½ część na zasadzie współwłasności majątkowej małżeńskiej. Powód nabył udział ¼ części we własności nieruchomości od W. K. na podstawie umowy darowizny z dnia 10 listopada 2011 r. (omyłkowo zapewne Sąd Rejonowy podał rok 2010). Powódka nabyła udział 1/8 we własności nieruchomości od J. K. (1) od na podstawie umowy darowizny z dnia 10 listopada 2011 r.. Nadto obaj powodowie nabyli w dniu 11 października 2011 r. udział w wysokości ½ we własności nieruchomości na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej na podstawie umowy sprzedaży zawartej z L. S. (1).

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 10 stycznia 2013 roku, sporządzonej pomiędzy A. K., J. K. (1), J. K. (2) i L. K. jako cesjonariuszami a G. (...) doszło do przejęcia przez cesjonariuszy praw dotyczących dochodzenia wierzytelności i innych roszczeń zasądzonych prawomocnymi orzeczeniami sądowymi, które to sprawy były realizowane przez G. (...) – Zarząd (...) w K.. Przeniesienie wierzytelności nastąpiło z chwilą zawarcia przedmiotowej umowy odpowiednio do udziałów we współwłasności nieruchomości.

Dotychczasowi najemcy wskazanego w pozwie lokalu - K. N. i A. N. należności za jego użytkowanie płacili od czerwca 2010 r. do sierpnia 2012 r. na rachunek Zarządu (...) pozwanego, zaś od września 2012 roku do września 2013 roku na rachunek powoda. Lokatorzy wpłacali odszkodowanie w kwotach a) po 200,90 zł miesięcznie w okresie od czerwca 2010 r. do grudnia 2010 r., b) 219,49 zł - w styczniu 2011 r., c) po 200,90 zł miesięcznie w okresie od stycznia 2011 r. do czerwca 2011 r., d) 111,86 zł - w sierpniu 2011 r., e) po 188,93 zł miesięcznie od września 2011 r. do grudnia 2011 r., f) po 200,90 zł miesięcznie od stycznia 2012 r. do lutego 2013 r. i g) po 383,18 zł miesięcznie od marca 2013 r. do czerwca 2013 r..

Wartość rynkowa możliwego do uzyskania czynszu najmu lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni 54 m^2,znajdującego się w budynku nr (...) przy ulicy (...) w K. wynosiła w okresie od czerwca 2010 r. do maja 2012 r. po 1 162 zł miesięcznie, zaś w okresie od czerwca 2012 r. do czerwca 2013 r. po 1 360 zł miesięcznie.

Pismem doręczonym stronie pozwanej w dniu 13 czerwca 2013 r. powodowie wezwali stronę pozwaną do zapłaty odszkodowania za niedostarczenie uprawnionym lokalu socjalnego za okres od 1 czerwca 2010 r. do 31 maja 2013 r. w kwocie 51 339,96 zł w terminie 7 dni .

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy oparł się na dowodach z wymienionych dokumentach, zeznaniach wskazanych świadków oraz opinii biegłego P. P..

Uwzględniając częściowo żądanie Sąd Rejonowy, jako na podstawę prawną wskazał na art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, zgodnie z którym jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 kodeksu cywilnego. Sąd wskazał, że w sytuacji, gdy Gmina nie dostarcza lokalu socjalnego osobie, której uprawnienie do uzyskania takiego lokalu wynika z wyroku sądowego, właściciel mieszkania z reguły ponosi szkodę, ponieważ musi tolerować zajmowanie jego lokalu przez osoby nieuprawnione. Przesłanką odpowiedzialności Gminy jest w tym wypadku bezprawność powodującego szkodę działania lub zaniechania, zaś zakres odpowiedzialności jest wyznaczany w oparciu o koncepcję adekwatnego związku przyczynowego, a więc powstanie szkody musi być związane z niewskazaniem lokalu socjalnego w celu wykonania wyroku eksmisyjnego (art. 361 § 1 k.c). Odszkodowanie obejmuje całą szkodę, zarówno poniesione przez właściciela lokalu straty - damnum emergens - jak i utracone zyski - lucrum cessans (art. 361 § 2 kc). Utracone korzyści to w niniejszej sprawie pożytki z rzeczy w postaci czynszu, jaki przysługuje wynajmującemu. Stratę stanowi tutaj hipotetyczny czynsz, jaki powodowie mogliby uzyskać za zajęty lokal.

W realiach sprawy pozwana Gmina nie zapewniła osobom eksmitowanym wyrokiem z 27 października 2004 r. lokalu socjalnego. Niedostarczenie przez gminę lokalu socjalnego, co stanowi zachowanie bezprawne, gdyż jest zaprzeczeniem zachowania uwzględniającego nakaz wynikający z przepisów prawa i orzeczenia sądu. Niedostarczenie przez pozwaną Gminę lokalu socjalnego uniemożliwiło powodom swobodne dysponowanie lokalem zajmowanym przez byłych lokatorów. Szkoda doznana przez powodów pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z niedostarczeniem lokalu socjalnego byłym lokatorom (art. 361 § 1 kc).

Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej stwierdzić Sąd Rejonowy wskazał, że:

1) przedawnienie roszczeń o świadczenie okresowe, jak w niniejszej sprawie, wynosi 3 lata, a zatem zarzut przedawnienia mógłby być skuteczny tylko w stosunku do wierzytelności powstałych przed 11 grudnia 2010 roku. Sąd zauważył, że powodowie w dacie wytoczenia powództwa nie posiadali legitymacji materialnej do dochodzenia roszczenia za okres od 28 czerwca 2010 r. do 11 października 2011 r. (tj. do chwili nabycia ½ części udziałów od L. S. (1)). Dopiero z chwilą nabycia tej wierzytelności na podstawie umowy z dnia 12 grudnia 2013 r. uzyskali tę legitymację w zakresie wierzytelności za okres od 28 czerwca 2010 r. do 11 października 2011 r.. Powództwo w niniejszej sprawie wniesione 1 lipca 2013 r. przerwało zatem bieg przedawnienia roszczenia o zapłatę odszkodowania należnego od 28 czerwca 2010 r. do 11 października 2011 r., ale dopiero z chwilą nabycia wierzytelności od L. S. (2). Zatem strona powodowa może domagać się skutecznie zapłaty należności z tytułu odszkodowania za 3 lata wstecz od dnia 12 grudnia 2013 r.. Zasadny był zatem zarzut przedawnienia roszczenia w okresie od 28 czerwca 2010 r. do 11 grudnia 2010 r., czyli co do kwoty 5 222,10 zł;

2) częściowo uzasadniony był zarzut zawyżenia dochodzonej przez powodów kwoty. W myśl art. 18 ust. 2 uopl zasadą jest, że odszkodowanie należne od osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, gdyby wynajął na wolnym rynku mieszkanie. Ustalając takie stawki czynszowe Sąd posłużył się opinią biegłego, który określił wysokość czynszu przedmiotowego lokalu na kwotę 1 162 zł przed remontem (okres od 28 czerwca 2010 roku do 31 maja 2012 roku) oraz na kwotę 1 360 zł po remoncie (okres od 1 czerwca 2012 roku do 26 czerwca 2013 roku);

3) nie był uzasadniony zarzut braku podstaw do dochodzenia odszkodowania przed dniem objęcia zarządu nieruchomością przez powodów. Zgodnie z protokołem zdawczo – odbiorczym nr (...) G. (...) Zarząd (...) w K. przekazała J. K. (1) z dniem 1 października 2012 roku zarząd nieruchomością zabudowaną budynkiem nr (...) przy ulicy (...) w K.. Fakt ten pozostaje bez znaczenia prawnego dla oceny istnienia legitymacji czynnej powodów, gdyż zarządca podejmuje czynność w imieniu własnym, ale na rachunek właściciela, którego sprawy prowadzi, bez pozbawiania go tym samym uprawnień wynikających z obowiązujących przepisów. Zgodnie z art. 18 ust. 5 uopl, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c.;

4) w odniesieniu do zarzutu objęcia pozwem okresu obowiązywania porozumienia z dnia 6 lipca 2011 r. (zaległości powstałe do maja 2011 r.) zawartym przez stronę pozwaną z byłą lokatorką K. N. (co do spłaty zaległości), a w konsekwencji zmniejszenia szkody powodów wobec dokonywanych spłat przez lokatora, to strona pozwana nie wykazała w myśl art 6 k.c., czy i o ile szkoda powodów uległa zmniejszeniu na skutek dokonanych przez lokatorkę wpłat. Skoro strona pozwana porozumienie takie zawarła, to winna wykazać jaka kwota należności wymagalnych pomiędzy dniem 28 czerwca 2010 r. 18 maja 2011 r. została spłacona w ratach, zwłaszcza, że z opisu poszczególnych rat nie wynika za jaki okres ugoda jest zawarta i dokładnie jakich należności dotyczy;

5) w odniesieniu do zarzutu dochodzenia odszkodowania w pełnej wysokości pomimo posiadania jedynie udziału we własności nieruchomości, to jest on nieuzasadniony w świetle art. 209 k.c., a dochodzenie odszkodowania stanowi czynność zachowawczą.

Mając na uwadze wyniki postępowania Sąd Rejonowy ustalił, że żądanie pozwu jest uzasadnione co do kwoty głównej w części, tj. co do kwoty 31 540,62 zł, jako różnicy między wysokością rynkowej stawki możliwego do uzyskania czynszu wedle ustaleń biegłego a miesięcznymi wpłatami dokonywanymi przez osoby zajmujące przedmiotowy lokal na poczet korzystania z lokalu, przy częściowym uwzględnieniu zarzutu przedawnienia roszczenia.

O odsetkach Sąd orzekł na zasadzie art 481 § 1 i 2 k.c.. Odsetki od kwoty 30 628,86 zł należne były od dnia 21 czerwca 2013 r. i wynikały z wezwania do zapłaty doręczonego stronie pozwanej w dniu 13 czerwca 2013 r. (należność za okres od 1 czerwca 2010 r. do 31 maja 2013 r., zaś od kwoty 911,76 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu (należność za czerwiec 2013 r.).

O kosztach procesu rozstrzygnięto na zasadzie art 100 kpc i przyjmując, że powodowie wygrali proces w 61,63 %.

Suma niezbędnych kosztów procesu powodów to kwota 7.437,00 zł, w tym opłata sądowa 2.559,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zł zgodnie z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, koszty sporządzenia opinii przez biegłego sądowego 1.261,00 zł, zgodnie z przedłożonym przez biegłego rachunkiem kwota 17 zł tytułem uiszczonej przez stronę powodową opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Mając na uwadze iż Sąd uwzględnił ostatecznie powództwo w 61,63 %, suma zwrotu należnych powodom kosztów wynosi 4.583,42 zł (7.437,00 zł x 61,63%).

Suma niezbędnych kosztów procesu strony pozwanej to kwota 3.600,00 zł obejmująca koszty zastępstwa procesowego zgodnie z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Mając na uwadze, iż powodów należy uznać za przegranych w 38,36 % pierwotnego roszczenia to suma zwrotu należnych stronie pozwanej kosztów wynosi 1.381,32 zł (3.600,00zł x 38,37%).

Dokonując wzajemnej kompensaty roszczeń o zwrot kosztów, należny solidarnie (art. 105 par 2 kpc) powodom od strony pozwanej zwrot kosztów procesu to kwota 3.202,10 zł (4.583,42 zł – 1.381,32 zł).

Apelację od tego wyroku w części oddalającej powództwo w zakresie kwoty 5 222,10 zł wnieśli powodowie. Wyrokowi zarzucili naruszenie art. 123 § 1 pkt. 1 kc poprzez uznanie, że legitymacja materialnoprawna czynna po stronie powodów w chwili wniesienia pozwu stanowi przesłankę przerwania biegu przedawnienia wskutek czynności przed Sądem przedsięwziętej bezpośrednio w celu dochodzenia roszczeni. Mając to na uwadze wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powodów od strony pozwanej dodatkowo kwoty 5 222,10 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 czerwca 2013 r. wraz z kosztami postępowania za obie instancje.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, jak i oparte na nich rozważania natury prawnej.

O tym, czy czynność procesowa przerywa czy nie bieg przedawnienia decydują przesłanki art. 123 § 1 pkt 1 k.c., regulującego przerwę biegu przedawnienia i określającego, jakie czynności procesowe bieg ten przerywają. Czynność procesowa wtedy przerywa bieg przedawnienia, gdy można ją uznać za „przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia”. Jak zauważył jednak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 28 czerwca 2006 r. (III CZP 42/06, OSNC 2007/4/54) „trafne jest zapatrywanie, że moc przerwania biegu przedawnienia należy oceniać w aspekcie potencjalnym, szukając odpowiedzi na pytanie, czy dana czynność może doprowadzić do skutku wymienionego w art. 123 § 1 pkt 1 k.c.”. Rozumieć to należy w ten sposób, że do przerwania biegu przedawnienia doprowadzić może tylko taka czynność podjęta przed Sądem, która obiektywnie może doprowadzić do ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (nie ma przy tym znaczenia, czy do osiągnięcia takiego skutku procesowego faktycznie dojdzie). Czynnością taką może być zatem tylko akcja podjęta przeciwko dłużnikowi, ale zarazem tylko przez wierzyciela, czyli podmiot posiadający materialną legitymację w określonym stosunku prawnym. Nie może być bowiem tak, by jakakolwiek akcja, jakiegokolwiek podmiotu, w żaden sposób nawet niezwiązanego z danym stosunkiem prawnym, przerywała za każdym razem bieg przedawnienia określonego roszczenia. Tylko zatem podmiot posiadający taką legitymację (materialnoprawną) może doprowadzić, przez akcję zaczepną w sądzie, do przerwania biegu przedawnienia.

Wątpliwości w tym zakresie nie może budzić wykładnia omawianego przepisu, który posługuje się, podobnie zresztą jak wszystkie przepisu o przedawnieniu, pojęciem „roszczenia”. Roszczenie to nic innego, jak przysługujące określonej osobie (wierzycielowi) uprawnienie do żądania od oznaczonej osoby (dłużnika) zachowania się w określony sposób. Roszczenie przysługuje zatem tylko wierzycielowi, a przez to tylko wierzyciel może doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia. Dla pełnego zobrazowania tej zasady wystarczy powiedzieć, że nie budzi niczyjej wątpliwości fakt, że aby uznanie roszczenia doprowadziło do przerwania przedawnienia musi być dokonane przez dłużnika, a nie kogokolwiek innego, nawet jeżeli po złożeniu oświadczenia uznający wcześniej nabył dług. Tylko zatem wierzyciel może doprowadzić do przerwania przedawnienia, a powodowie takimi wierzycielami - co do wierzytelności powstałej przed nabyciem przez nich udziału we własności nieruchomości - do 12 grudnia 2013 r. nie byli.

Taką ocenę treści art. 123 § 1 pkt 1 k.c. warto poprzeć też przypomnieniem kazuistycznego sformułowania art. 279 pkt 2 k.z., do którego nawiązuje często SN i doktryna. Zgodnie z tym przepisem przerwanie biegu przedawnienia następowało przez: wniesienie pozwu, przypozwanie, podniesienie zarzutu potrącenia w procesie, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności lub o wszczęcie egzekucji, zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu układowym lub upadłościowym, zgłoszenie u inspektora pracy wierzytelności z tytułu umowy o pracę oraz w ogóle przez każdą czynność w postępowaniu sądowym, rozjemczym lub w postępowaniu przed sądem polubownym, przedsięwziętą przez wierzyciela celem ustalenia, zabezpieczenia lub dochodzenia wierzytelności. Przepis ten wyraźnie posługiwał się pojęciem wierzyciela, wskazując, że tylko jego czynność może przerwać bieg przedawnienia. Wierzyciel zaś to podmiot posiadający materialnoprawną legitymację w sporze o określoną wierzytelność.

Choć w kodeksie cywilnym ustawodawca tego w podobny sposób nie wyartykułował, to z natury rzeczy wynika, że przerwanie następuje tylko i wyłącznie w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że powództwo przerywa bieg przedawnienia tylko wtedy, gdy jest skierowane przeciwko właściwemu adresatowi roszczenia (wyrok z dnia 24 sierpnia 2011 r., IV CSK 570/10; wyrok z dnia 16 kwietnia 2010 r., IV CSK 457/09; wyrok z dnia 24 września 2009 r., IV CSK 43/09). Z kolei w postanowieniu z dnia 29 października 2010 r. Sąd Najwyższy stwierdził nie pozostawiając żadnych wątpliwości, że „do przerwania biegu terminu nie wystarczy identyczność wierzytelności, lecz niezbędna jest identyczność osób, na rzecz których i przeciwko którym dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana” (I CSK 705/09).

Podsumowując stwierdzić należy, że do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy tożsamość wierzytelności, lecz niezbędna jest też identyczność osób, na rzecz których i przeciwko którym dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, zostaje dokonana. Wniesienie pozwu jako czynność, o której mowa w art. 123 § 1 pkt. 1 kc przerywa przedawnienie więc tylko wtedy, gdy została dokonana skutecznie, to znaczy wobec osoby i przez osobę, której przysługuje legitymacja materialnoprawna. Jako, że powodowie legitymację tę uzyskali dopiero 12 grudnia 2013 r., to wniesienie przez nich powództwa 1 lipca 2013 r. nie spowodowało przerwania biegu przedawnienia już tym dniem, ale dopiero z dniem nabycia materialnej legitymacji czynnej w sprawie o wszystkie roszczenia objęte pozwem, co nastąpiło dopiero w dacie cesji to jest 12 grudnia 2013 r..

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych wyżej przepisów i art. 385 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Na zasądzoną od powodów kwotę 600 zł złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej obliczone na podstawie § 6 pkt. 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE