UZASADNIENIE

Powód B. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1.276,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że doszło do zdarzenia, w następstwie którego uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący jego własność, a odszkodowanie z tytułu powstałej szkody miało zostać przekazane przez pozwanego bezpośrednio na konto (...), w ramach bezgotówkowego rozliczenia szkody, na podstawie przedstawionych rachunków oraz faktur dokumentujących koszty naprawy. Kalkulacja naprawy przygotowana przez (...) została przedłożona pozwanemu, który dokonał na niej odręcznych skreśleń i adnotacji, z których wynika, iż pozwany kwestionuje jedynie ceny części użytych do naprawy. Pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 4.896,81 zł. Powód nie zgodził się z tą decyzją, jednakże pozwany nie zmienił swojego stanowiska. W pierwszej kolejności powód wskazał, że nie wyraził zgody na naprawę pojazdu z użyciem części alternatywnych tj. innych niż oryginalne – opatrzone logiem producenta pojazdu. Na okoliczność tę wskazuje już sam fakt zlecenia naprawy pojazdu warsztatowi naprawczemu należącemu do sieci autoryzowanych stacji obsługi pojazdów marki A.. (...) danej marki jest zobligowane do używania do naprawy wyłącznie części oryginalnych, a naprawa pojazdu częściami nieoryginalnymi, w wyniku uszkodzenia części oryginalnych, nie przywraca stanu pojazdu do stanu sprzed szkody. Wskazał przy tym na orzecznictwo, które potwierdzać ma w jego ocenie zasadność przyznania mu odszkodowania obejmującego koszty naprawy przy pomocy części oryginalnych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Przyznał, że ubezpieczał od odpowiedzialności cywilnej sprawcę kolizji z dnia 14 stycznia 2013 r. Podniósł, iż przedmiotowy pojazd był w znacznym stopniu wyeksploatowany albowiem został wyprodukowany w 2008 r. i miał ponad 125.000 km przebiegu. Wskazał, iż zniesione zostało ograniczenie w stosowaniu części alternatywnych w naprawach prowadzonych w warsztatach autoryzowanych. Pozwany akceptuje ceny części alternatywnych o tej samej jakości, co części pierwszomontażowe. Zastosowanie tych części w przypadku naprawy pojazdu gwarantuje pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Użycie do naprawy powypadkowej elementów o tych samych własnościach fizycznych, wytworzonych zgodnie z tymi samymi standardami produkcyjnymi, często pochodzącymi z tej samej linii produkcyjnej nie może wpływać na estetykę, wartość rynkową, bezpieczeństwo i ruch pojazdu. Zaznaczył, że część zamienna – zderzak, który został zakwalifikowany jako część alternatywna, jest według oświadczenia producenta tej samej jakości co komponenty, które są lub były stosowane do montażu danych pojazdów samochodowych. Przedstawiona przez powoda faktura nie uwzględnia stopnia zużycia pojazdu, a wysokość wypłaconego odszkodowania nie może przewyższać poniesionej szkody.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 maja 2014 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25,03 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2013 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, kosztami postępowania obciążył powoda i z tego tytułu zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 197 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że B. K. jest właścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...). W wyniku kolizji drogowej z dnia 14 stycznia 2013 r. przedmiotowy pojazd uległ uszkodzeniu. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Powód zgłosił pozwanemu szkodę w tym samym dniu. Likwidacja szkody miała zostać dokonana w ten sposób, iż pozwany miał wypłacić odszkodowanie bezpośrednio na rzecz warsztatu (...) sp. z o.o. w B., który jest autoryzowanym zakładem naprawczym. W przypadku braku zapłaty ze strony pozwanego, powód zobowiązał się zapłacić należność z tytułu kosztów naprawy na rzecz warsztatu. Warsztat przedstawił pozwanemu kalkulację naprawy, w której pozwany odręcznie skreślił dane części zamiennej w postaci zderzaka, zastępując dane części oryginalnej danymi części zamiennej o jakości odpowiadającej części oryginalnej. Przekreślił również cenę zderzaka oryginalnego – 1.494,06 zł netto zastępując ją ceną 476,49 zł netto. Podobnie skreśleń i nadpisań dokonał w punkcie części zamienne normalia. Również w wystawionej powodowi przez (...) sp. z o.o. W B. fakturze pozwany dokonał identycznych skreśleń i nadpisań. Faktura opiewała łącznie na kwotę 5.019,07 zł netto, a 6.173,45 zł brutto. Pozwany poinformował jednocześnie powoda, że jeżeli w trakcie naprawy wykonawca usługi zgłosi umotywowane zastrzeżenia względem dostępności lub jakości alternatywnych części zamiennych wskazanych przez pozwanego w kosztorysie, powinien to zgłosić pozwanemu, który podejmie decyzję, jakie części można do naprawy zastosować. Takich zastrzeżeń pozwanemu nie zgłoszono. Pozwany wypłacił poszkodowanemu kwotę 4.896,81 zł brutto tytułem kosztów naprawy pojazdu.

Przyjmując powyższe ustalenia za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje jedynie na częściowe uwzględnienie, gdyż pozwany zakwestionował zasadność poniesienia przez powoda kosztów wynikających z naprawy zderzaka pojazdu przy pomocy części oryginalnej wskazując, że zaproponowany przez niego zamiennik stanowi zamiennik o takiej samej jakości jak część oryginalna, a podmiot wykonujący naprawę był zobowiązany do poinformowania pozwanego, w przypadku braku dostępności zaproponowanej przez pozwanego części zamiennej, o tym fakcie, czego nie uczynił. Sąd Rejonowy uznał, że brak jest przeszkód, by naprawy dokonać przy użyciu części wskazanej przez pozwanego, która stanowi zamiennik o jakości takiej jak część opatrzona logiem producenta pojazdu, gdyż taka naprawa, wbrew twierdzeniom powoda, przywróci stan pojazdu do stanu sprzed szkody (powołał się w tym zakresie także na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 października 2010 r. w sprawie wyłączeń określonych porozumień wertykalnych w sektorze pojazdów samochodowych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję), skoro zaproponowana przez pozwanego do naprawy pojazdu część nie różni się jakością od części oryginalnej i wskazał, że sam fakt naprawy powypadkowej w autoryzowanym serwisie, bez wykazania, że wszystkie poprzednie naprawy powód dokonywał w takim serwisie i przy użyciu części opatrzonych logiem producenta pojazdu, nie przesądza o jego interesie prawnym w żądaniu zwrotu kosztów naprawy przy użyciu wyłącznie części opatrzonych logiem producenta. Tym bardziej, że zgodnie z niekwestionowanym stanowiskiem pozwanego, część zamienna w postaci zderzaka, którą zaproponował pozwany, posiada zaświadczenie producenta, że jest o tej samej jakości co komponenty, które są lub były stosowane do montażu pojazdu powoda. Dlatego też Sąd Rejonowy przyjął, że powództwo jest zasadne, jedynie w zakresie, w jakim pozwany nie zakwestionował roszczenia pozwu, to jest co do kwoty 25,03 zł, stanowiącej różnicę między kwotą wskazaną w dołączonej przez powoda fakturze, po odjęciu różnicy w cenie zderzaka oraz kwoty wypłaconej powodowi i taką też kwotę na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. i art. 415 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda. Natomiast w pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako niezasadne. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. wobec faktu, iż szkodę zgłoszono pozwanemu w dniu zdarzenia. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Wyrok ten zaskarżył powód w części oddalającej powództwo i w części dotyczącej kosztów postępowania, wnosił o zmianę wyroku w poprzez uwzględnienie i zasądzenie kwoty 1.251,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi, liczonymi od dnia 26 lutego 2013r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych; ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu wraz z rozstrzygnięciem o kosztach instancji odwoławczej. Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, poprzez sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że pozwany poinformował powoda o konieczności zgłoszenia jej zastrzeżeń względem dostępności lub jakości alternatywnych części zamiennych oraz przyjęcie, iż pozwany jest uprawniony do narzucania powodowi rodzaju części zamiennych stosowanych w toku naprawy. Zarzucił nadto błąd w ustaleniach faktycznych i dowolne przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że zaproponowana przez stronę pozwaną do naprawy pojazdu powoda część stanowiła tzw. zamiennik o tej samej jakości co cześć oryginalna opatrzona logiem producenta pojazdu, podczas gdy okoliczności tej pozwany nie udowodnił. Ponadto zarzucił naruszenie art. 6 k.c. na skutek przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, że po stronie powoda ciążył obowiązek wykazania, iż wszelkich poprzednich napraw dokonywał w autoryzowanych stacjach obsługi, przy użyciu części oryginalnych z logiem producenta, a nadto przyjęcia, że pojazd był wyeksploatowany mimo, iż pozwany nie wykazał takiej okoliczności. Ponadto zarzucił naruszenie art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. i art. 415 k.c. oraz art. 361 § 1 i 2 k.c. i 363 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, iż powód w toku naprawy miał zastosować część zamienną inna niż część oryginalna opatrzona logo producenta pojazdu i pozwany w ramach naprawienia szkody ma zwrócić powodowi koszty użycia w toku naprawy danej nieoryginalnej części zamiennej, jak również naruszenie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 października 2010r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych w sektorze pojazdów samochodowych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy uprawnia ono poszkodowanego do wyboru rodzaju części zamiennych jakie mają byś zastosowane wtoku naprawy, nie zawiera natomiast żadnej podstawy prawnej dla pozwanego co do decydowania o wyborze rodzaju części zamiennych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia w zasadniczej części są prawidłowe i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowy, z tych to przyczyn Sąd Okręgowy przyjął je za własne.

Natomiast ustalenia dotyczące poinformowania powoda przez pozwanego, że jeżeli w trakcie naprawy wykonawca usługi zgłosi umotywowane zastrzeżenia względem dostępności lub jakości alternatywnych części zamiennych wskazanych przez pozwanego w kosztorysie, powinien to zgłosić pozwanemu, który podejmie decyzję, jakie części można do naprawy zastosować nie są prawidłowe. W tym przypadku Sąd Rejonowy uznał tę okoliczność za bezsporną, a przecież nawet pozwany powołując się na to poinformowanie wskazał na pismo z daty po dokonaniu naprawy i kosztorys datowany przed naprawą, który przez nikogo nie został podpisany, zaś powód w pozwie wyraźnie wskazał, że nie wyrażał zgody na naprawę pojazdu z użyciem części innych niż oryginalne. Te okoliczności pozostawały więc sporne, ale nie były one na tyle istotne, aby uniemożliwić rozpoznanie sprawy bez ich wyjaśnienia, tym bardziej, że ich wykazanie obciążało pozwanego, bo to on z nich wywodził skutki prawne (art. 6 k.c.).

Nie sposób jednak podzielić oceny prawnej dokonanej przez Sąd Rejonowy na podstawie pozostałych prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych, co w konsekwencji musiało prowadzić do odmiennych wniosków w zakresie możliwości zastosowania oryginalnych części zamiennych i wysokości poniesionej szkody.

Odpowiedzialność pozwanego za skutki przedmiotowego wypadku drogowego nie była negowana w toku postępowania i ma źródło w regulacji art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c. i postanowieniach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zawartej przez pozwanego ze sprawcą wypadku drogowego oraz w regulacji art. 822 § 4 k.c., uprawniającej poszkodowanego do dochodzenia roszczenia bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń. Na zasadach ogólnych rodziła ona po stronie pozwanego obowiązek zapłaty poszkodowanemu odszkodowania za wynikłe w jego następstwie szkody. Ich zakres wyznacza regulacja art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którą pozwany jest zobowiązany do zrekompensowania szkód, będących normalnym następstwem zdarzeń, z którego one wynikły.

Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy to uczynił albo zamierza uczynić. Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony w wypadku pojazd, należy mu się odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia opisanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej - kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie sygn. III CZP 68/01,opublik. w OSNC z 2002 r., nr 6, poz. 74).

Przywrócenie stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu pojazdu do stanu, w jakim znajdował się przed wyrządzeniem szkody. Poszkodowanemu przysługuje uprawnienie do skorzystania z oryginalnych części zamiennych, co doprowadzi do pełnej restytucji szkody. Skorzystanie przez poszkodowanego przy naprawie pojazdu z części alternatywnych stanowi uprawnienie, które może być postrzegane w kategorii rezygnacji z całkowitego przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego i nie może stanowić reguły.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż powód już w pozwie wskazywał, że nie wyraził zgody na naprawę samochodu zamiennikami – częściami nieoryginalnymi, a więc podniesiona przez pozwanego okoliczność wyrażenia zgody przez powoda na naprawę częściami nieoryginalnymi była sporna i powinna zostać przez niego wykazana. W toku postępowania Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia, czy dokonanie naprawy przy użyciu części oryginalnych lub zamienników spowoduje wzbogacenie powoda z uwagi na stopnień zużycia tych części, jednakże dowód ten nie został przeprowadzony z powodu – jak wskazano w uzasadnieniu – nieuiszczenia zaliczki przez pozwanego. Wobec czego pozwany nie wykazał, że nastąpiło wzbogacenie się powoda na skutek dokonanej naprawy przy użyciu części oryginalnych z logiem producenta. Pozwany nie wykazał więc, aby szkoda została naprawiona w większej wysokości niż rzeczywiści poniesiona, stąd dokonanie w niniejszej sprawie naprawy pojazdu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych nie może być postrzegane jako naruszenie przepisów prawa. Należy także podkreślić, że nie były kwestionowane zarówno kwestie dotyczące naprawy uszkodzonego pojazdu, jak i zapłaty przez powoda jej kosztów.

Unormowania rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 października 2010 r. w sprawie wyłączeń określonych porozumień wertykalnych w sektorze pojazdów samochodowych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję (Dz. U. Nr 198, poz. 1315) dotyczą jedynie wymienionych w nich porozumień i nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych. Nie można więc na podstawie przepisów tego rozporządzenia ograniczyć prawa poszkodowanego do odszkodowania w pełnej wysokości, jak również uniemożliwić mu naprawę przy pomocy części oznaczonych symbolem O. Poszkodowany może bowiem żądać od ubezpieczyciela kwoty odpowiadającej wszelkim celowym i ekonomicznie uzasadnionym wydatkom służącym do przywrócenia stanu poprzedniego, przy czym koszty te muszą być odnoszone do każdego indywidualnego przypadku, inna bowiem jest sytuacja, gdy w pojeździe uległy uszkodzeniu lub zniszczeniu części oryginalne, które także w braku uszkodzenia wcześniej czy później i tak musiałyby zostać wymienione ze względu na naturalny proces zużywania, a inna, gdy uszkodzeniu lub zniszczeniu uległy części oryginalne, których okres trwałości odpowiada żywotności samego pojazdu. Przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Jednocześnie szczególny interes poszkodowanego może uzasadniać dokonanie naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych, pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu wówczas, gdy pojazd był dotychczas serwisowany i naprawiany wyłącznie przy użyciu części oryginalnych, a kontynuacja takiej "historii" pojazdu może wpłynąć na jego wartość handlową, lub też gdy poszkodowany potwierdzi swój uzasadniony interes w dokonaniu naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych przez to, że jej faktycznie dokona. (Por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt III CZP 85/11, opublik. w OSNC z 2013 r., nr 3, poz. 37).

Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach wskazał także, że powód nie zaprzeczył temu, że część (zderzak tylny) zaproponowana przez pozwanego jako zamiennik jest tej samej jakości jak oryginał, gdyż nie złożył pisma w odpowiedzi na pozew. Należy jednak podkreślić, że do odpowiedzi na pozew – poza twierdzeniami pozwanego w tym zakresie – nie przedstawiono żadnych dowodów to wykazujących, czy też chociażby uprawdopodabniających, a przewodniczący nie zobowiązywał powoda do złożenia pisma przygotowawczego w trybie art. 207 § 3 k.p.c., zaś w pozwie powód wyraźnie podkreśla, że nie wyrażał zgody na naprawę pojazdu z użyciem części innych niż oryginalne. W takim przypadku nie ma znaczenia to czy zamienniki niebędące oryginałami są tej samej jakości, ale wola poszkodowanego, przy czym dopiero w sytuacji, gdy dokonana naprawa przy pomocy części oryginalnych doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można przy wyliczeniu szkody stosować ceny innych części oczywiście w zależności od okoliczności konkretnego przypadku.

W rozpoznawanej sprawie nie zostało wykazane przez pozwanego, że zastosowanie w procesie naprawy oryginalnej części spowoduje bezpodstawne wzbogacenie powoda, a to jego w tym zakresie obciąża ciężar dowodowy (art. 6 k.c.), jednocześnie zaś naprawy dokonano w autoryzowanym serwisie, a powód pokrył jej koszty.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że wartość szkody, która powinna być naprawiona wynika wprost z faktury przedłożonej przez powoda, wobec czego zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda różnicy między kwotą wynikającą z tej faktury, a kwotą wypłaconą, dodatkowo pomniejszoną o kwotę już zasądzoną przez Sąd Rejonowy (25,03 zł), tj. 1.251,61 zł i dlatego zmienił zaskarżony wyrok, w punktach 2 i 3 w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.251,61 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2013r. (gdyż szkodę zgłoszono pozwanemu w dniu zdarzenia, a w zakresie wymagalności roszczenia właściwe są unormowania art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i art. 481 § 1 i 2 k.c.), co spowodować musiało zmianę rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania przed Sądem Rejonowym w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c.) wobec czego zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 244 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, wobec nie przedłożenia dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmieniono zaskarżony wyrok we wskazanym zakresie. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., § 6 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 153 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, na którą składa się wynagrodzenie pełnomocnika (90 zł) oraz opłata od apelacji (63 zł).

SSR (del.) Roman Troll SSO Tomasz Tatarczyk SSO Gabriela Sobczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE