Sygn. IC 228/15
Dnia 27.01.2014r. powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wystąpił o orzeczenie nakazem zapłaty aby pozwany J. P. (1) zapłacił mu kwotę 11.114,75 zł z ustawowymi odsetkami do dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz koszty procesu w tym koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.
W uzasadnieniu podniósł, że pozwany był studentem Akademii (...) i w związku z tym miał obowiązek regulować opłaty związane z kształceniem, czemu uchybił. Wymienił i opisał szczegółowo kwoty, które złożyły się na dochodzoną sumę. Wskazał, że na podstawie umowy o zakup wierzytelności z dniem 07.02.2013r., stał się wierzycielem pozwanego a żądanie stanowi sumę zaległych kwot wynikających ze składników zadłużenia (należności głównych) oraz naliczonych ustawowych odsetek na dzień poprzedzający dzień wniesienia pozwu.
Pismem z dnia 24.02.2015r. powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 10,93 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy odsetkami w wysokości 13% i 8%, wyliczonymi od kwoty głównej za okres od dnia 23.12.2014r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu i jednocześnie podtrzymał powództwo w pozostałej części. W uzasadnieniu podniósł, że kwota dochodzona pozwem z dnia 23.01.2015r. obejmowała: kwotę 5.620,00 zł z tytułu nieopłaconego czesnego oraz 5.494,75 zł skapitalizowanych odsetek, obliczonych za okres od 23.12.2014r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, przy przyjęciu stopy procentowej w wymiarze 13%, która, już po wniesieniu pozwu uległa zmniejszeniu do 8% (k.69).
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Turku w dn. 24.02.2015r., sygn. INc 90/15, uwzględnił powództwo w całości, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda żądaną kwotę wraz z ustawowymi odsetkami oraz koszty postępowania (k.72).
W ustawowym terminie pozwany J. P. (1) złożył sprzeciw od nakazu zapłaty. Zaskarżając nakaz w całości wniósł o oddalenie powództwa i skierowanie sprawy na rozprawę główną oraz o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Odnosząc się do roszczeń powoda, w obszernym uzasadnieniu podniósł zarzut przedawnienia, które w jego ocenie nastąpiło jeszcze przed dokonaniem przelewu wierzytelności, bowiem pozwany zawarł umowę ze szkołą wyższą dnia 12.09.2004r. to jest w okresie obowiązywania ustawy z dnia 12.09.1990r. o szkolnictwie wyższym. Dowodził, że roszczenie obejmuje czesne za rok akademicki 2005/2006 co także wpływa na fakt, że dla przedmiotowej umowy należy stosować przepisy o umowie zlecenia a nie przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 26.07.2005r. Na poparcie prezentowanego stanowiska przywołał art. 269 ustawy z dnia 26.07.2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym. Zdaniem pozwanego w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy winny mieć zastosowanie przepisy art. 750 k.c. o zleceniu i art. 751 pkt 2 k.c. przewidujący dwuletni okres przedawnienia.
Przedstawił pogląd doktryny i orzecznictwa na poparcie prezentowanego stanowiska. Wskazał, że ustawa z dnia 12.09.1990r. o szkolnictwie wyższym, w przeciwieństwie do ustawy z dnia 26.07.2005r. - Prawo o szkolnictwie wyższym nie zawierała regulacji wyłączającej spod pojęcia działalności gospodarczej - działalności prowadzonej przez uczelnię wyższą, stąd przyjąć trzeba, że roszczenie wywiedzione przeciwko niemu i tak uległo przedawnieniu po upływie 3 lat. Dowodził, że roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego wobec czego i ono uległo przedawnieniu. W razie nieprzyjęcia jego poglądu przywołał art. 160 ust.3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (k.77-80).
W piśmie procesowym z dnia 24.04.2015r. powód podtrzymał żądanie w całości. Nadto wniósł o rozpatrzenie możliwości skierowania do Trybunału Konstytucyjnego zapytania prawnego o zgodność z Konstytucją RP przepisu art. 32 ustawy z dnia 11.07.2014r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, na podstawie art. 193 Konstytucji RP.
Argumentował, że art. 32 ustawy z dnia 11.07.2014r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych ustaw w zw. z art. 160a ust. 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym nie ma zastosowania do umowy o świadczenie usług edukacyjnych przez uczelnię wyższą, zawartej podczas obowiązywania ustawy z dnia 12.09.1990r. o szkolnictwie wyższym. Zanegował prawo pozwanego do powoływania się na zarzut przedawnienia oparty na art. 751 pkt 2 k.c. Przywołując licznie pogląd doktryny i orzecznictwa konkludował, że przepisu art. 751 pkt 2 k.c. nie należy interpretować rozszerzająco, bowiem jako przepis szczególny w stosunku do art. 118 k.c., kataloguje roszczenia, które podlegają dwuletniemu okresowi przedawnienia. W uzasadnieniu przedstawił szeroki wywód na temat podmiotów umowy o świadczenie usług edukacyjnych, obowiązków stron umowy, zadań uczelni etc. W ocenie powoda do roszczeń uczelni wyższych o zapłatę czesnego i opłat związanych z odbywaniem studiów należy stosować 10. letni okres przedawnienia (k.88-93)).
Sąd ustalił i zważył co następuje:
Wyższa Szkoła (...) w Ł. (dalej (...)) została założona przez Instytut (...) sp. z o.o. w Ł.. Uczelnia została wpisana do Rejestru uczelni niepublicznych i związków uczelni niepublicznych. Działała w oparciu Statut zatwierdzony przez Ministerstwo Edukacji Narodowej.
Obowiązujący w (...) Regulamin studiów określał szczegółowo prawa i obowiązki stron - studenta i uczelni.
Decyzją Komisji Kwalifikacyjnej Wyższej Szkoły (...) w Ł., J. P. (1) został wpisany za listę studentów I roku 3- letnich studiów licencjackich na Wydziale Zamiejscowym w K. w roku akademickim 2004/2005, na (...). Naukę miał pobierać w systemie zaocznym.
Dnia 12.09.2004r. zawarł z Wyższą Szkołą (...) w Ł. umowę, która szczegółowo określała prawa i obowiązki stron. Na jej podstawie uczelnia zobowiązywała się do przeprowadzenia zajęć dydaktycznych i organizowania sesji egzaminacyjnej i poprawkowej zgodnie z planem studiów, stosownie do posiadanych uprawnień nadanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Obowiązkiem studenta było zapoznanie się ze Statutem (...) i regulaminem studiów oraz przestrzeganie ich zapisów a także wnoszenie opłat. Zgodnie z §3 umowy student zobowiązany został do zapłaty czesnego w wysokości 3.600 zł rocznie. Na mocy umowy studenci I,II roku winni byli regulować czesne w 12 ratach, w wysokości 300 zł każda, płatnych do dnia 10. każdego miesiąca, studenci III roku w 9. ratach po 400 zł do dnia 10. każdego miesiąca. Brak wpłat w tych terminach powodować miał naliczanie odsetek umownych w wysokości 10% czesnego ale nie więcej niż 20 zł za każdy miesiąc opóźnienia, niezależnie od wysokości czesnego. Studentowi przysługiwało prawo rozwiązania umowy z końcem danego semestru tj. z dniem 28 lutego w semestrze zimowym i z dniem 30 września w semestrze letnim, przy czym oświadczenie w tym zakresie należało złożyć na piśmie przed końcem każdego semestru, w dziekanacie Uczelni. W sprawach nieuregulowanych umową, zastosowanie miały przepisy Regulaminu studiów (...) w Ł. i przepisy kodeksu cywilnego. Dnia 29.09.2004r. J. P. złożył ślubowanie. W roku akademickim 2004/2005 rozpoczął naukę i zaliczył I rok studiów. Na II roku, pod koniec II semestru, przerwał naukę. Od października 2006r. nie płacił czesnego bo uważał, że już studentem nie jest. Na uczelni były takie sytuacje, że osoby, które spóźniały się z zapłatą czesnego skreślano z listy studentów.Pod koniec II roku J. P. pojawił się na uczelni w celu rozwiązania umowy. Dokumentu potwierdzającego złożenie stosownego oświadczenia nie posiadał. Decyzją Dziekana (...) z dnia 16.05.2008r. został skreślony z listy studentów trzeciego roku, szóstego semestru z powodu niezłożenia indeksu i karty okresowych osiągnięć w terminie przewidzianym harmonogramem roku akademickiego. Na jego koncie ujawniono nieuregulowaną należność z tytułu czesnego w wysokości łącznej 5.620 zł obejmującą kwoty: 194 zł płatną do 10.10.2006r., 478 zł płatną do 10.11.2006r., 478 zł płatną do 10.12.2006r., 478 zł płatną do 10.01.2007r., 478 zł płatną do 10.02.2007r., 491 zł płatną do 10.03.2007r., 491 zł płatną do 10.04.2007r., 491 zł płatną do 10.05.2007r., 491 zł płatną do 10.06.2007r., 310 zł płatną do 10.10.2007r., 310 zł płatną do 10.11.2007r., 310 zł płatną do 10.12.2007r., 310 zł płatną do 10.01.2008r., 310 zł płatną do 10.02.2008r.
Wysokość czesnego, które studenci byli obowiązani uiszczać, określały każdorazowo Zarządzenia Kanclerza Uczelni.
Od roku 2009r. Uczelnia nosi nazwę Akademia (...) w Ł..
W dniu 07.02.2013r. Akademia (...) w Ł. zawarła z (...) spółka z o.o. z siedzibą W. umowę sprzedaży wierzytelności przysługujących jej w stosunku do dłużników wymienionych w Załączniku do umowy, w celu windykacji, wraz prawem do naliczania odsetek. W załączniku ujawniono zadłużenie J. P. (1) w kwocie 5.620 zł zł.
W dniu 14.02.2013r. spółka skierowała do J. P. wezwanie o zapłatę, w terminie 21 dni od wezwania, kwoty łącznej 9.701,18 zł obejmującej należność główną z tytułu czesnego w wysokości 5.620 zł i odsetki, z informacją o tytule zadłużenia, kwotach, odsetkach i datach wymagalności oraz o cesji długu i warunkach spłaty. Żądanie nie zostało spełnione.
J. P. pracuje w firmie (...) w S.. Zarabia 1.750 zł brutto. Jest kawalerem. Nie ma nikogo na utrzymaniu.
KGPNsp.z o.o. jest zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w Rejestrze Przedsiębiorców.
Na dzień 23.01.2015r. zadłużenie J. P. wynosiło 11.103,82 zł z czego 5.620 zł stanowiło nieopłacone czesne.
(dowód: zeznanie powoda k.102-102v, dokumenty: odpis z KRS k.5-7,9-11, Uchwały Zarządu Instytutu (...) sp. z o.o. w Ł. k.12,17, Statut AH-E w Ł. k.12v-16v, wypis z rejestru uczelni niepublicznych k.18-20,umowa k.21-21v, ślubowanie k.22, decyzje MEN k.23,35, Statut (...) k.24-27, 30-34, 35v-40v, Regulamin studiów (...) k.41-44v, rozliczenie konta k.45, Zarządzenia Kanclerza (...) k.46-46v,47-47v, 49-49v,50,51,52, cennik (...) k.48-48v,53-54v, decyzja Dziekana (...) k.56,umowa sprzedaży wierzytelności k.57-57v,59, wezwanie k.60-61)
Stan faktyczny przedmiotowej sprawy sąd ustalił w oparciu o zeznania pozwanego i dokumenty przedłożone przez strony.
Zeznaniom pozwanego w świetle przedstawionych przez strony dokumentów, nie można odmówić waloru wiarygodności. Autentyczność dokumentów oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła wątpliwości. Nie były kwestionowane przez strony a sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.
Bezspornym w sprawie pozostaje fakt podjęcia przez pozwanego studiów w Wyższej Szkole (...) w Ł. w roku akademickim 2004/2005, na kierunku Zarządzenie i (...), na warunkach określonych umową z dnia 12.09.2004r.Prawa i obowiązki pozwanego wobec Uczelni wynikały z Regulaminu studiów. Wysokość czesnego, które pozwany jako student był obowiązany uiszczać, określały każdorazowo Zarządzenia Kanclerza. Nie ma sporu co do wysokości czesnego ani terminów jego płatności. Bez wątpienia roszczenie powoda obejmuje zaległe opłaty z tytułu czesnego za rok akademicki 2006/2007, 2007/2008, stanowiące łącznie kwotę 5.620 zł oraz skapitalizowane odsetki (por. k.45,69). Nie ma podstaw do negowania faktu zadłużenia pozwanego wobec Uczelni skoro przedstawiono stosowny wykaz obrazujący powyższe a pozwany temu skutecznie nie zaprzeczył.
Poza sporem pozostaje i to że, umową przelewu wierzytelności zawartą między AH-E w Ł. i powodem, cedent dokonał przelewu wierzytelności przysługujących mu względem pozwanego na rzecz cesjonariusza.
Wierzyciel, stosownie do art. 509§1 k.c. mógł bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią. Wraz z wierzytelnością przeszły na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509§2 k.c.). Zbywca, stosownie do art. 512 k.c., zawiadomił dłużnika o przelewie wierzytelności.
Pozwany w sprzeciwie podniósł zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 513§1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Wstąpienie przez osobę trzecią w prawa wierzyciela nie może bowiem pogarszać sytuacji dłużnika (art. 513 § 1 k.c.). Dotyczy to również zarzutu przedawnienia, które nie ulega przerwaniu wskutek przejścia wierzytelności na inną osobę. Zmiana dotyczy bowiem strony podmiotowej a nie treści wierzytelności nabytej przez osobę trzecią (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2003 r. IV CKN 430/01).
Z mocy art. 117§2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.
Pozwany taki zarzut podniósł wskazując, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu na mocy art. 751 pkt 2 k.c. ale i art. 118 k.c. Powód z kolei utrzymywał, że w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy należy przyjąć 10.letni okres przedawnienia.
W dacie przyjęcia pozwanego na studia i zawarcia umowy, (...) była niepubliczną uczelnią wyższą. Działanie takich szkół regulowała ustawa z dnia 12.09.1990r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65 poz. 385 ze zm.) Do podstawowych zadań tego typu szkół należało m.in. kształcenie studentów w zakresie danej gałęzi wiedzy oraz ich przygotowanie do wykonywania określonych zawodów, prowadzenie badań naukowych lub twórczej pracy artystycznej, przygotowanie kandydatów do samodzielnej pracy naukowej, dydaktycznej lub działalności artystycznej, kształcenie w celu uzupełnienia wiedzy ogólnej i specjalistycznej osób, które posiadają tytuły zawodowe i wykonują zawody praktyczne, rozwijanie i upowszechnianie kultury narodowej oraz postępu technicznego, a także współdziałanie w szerzeniu wiedzy w społeczeństwie oraz dbanie o zdrowie i rozwój fizyczny studentów. Ustawa nadawała uczelniom osobowość prawną. Szczegółowy ustrój uczelni oraz inne sprawy dotyczące jej funkcjonowania, nie uregulowane w ustawie, określał statut. Taki statut, zatwierdzony przez Ministra Edukacji Narodowej, posiadała (...), następnie przekształcona w Akademię (...). Uczelnia mogła uzyskiwać środki finansowe z: budżetu państwa, budżetów gmin bądź jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, darowizn, zapisów, spadków oraz ofiarności publicznej, także pochodzenia zagranicznego a ponadto z odpłatnej działalności badawczej, diagnostycznej, leczniczej, rehabilitacyjnej, artystycznej, sportowej i doświadczalnej oraz z opłat licencyjnych, opłat za zajęcia dydaktyczne, z wyłączeniem zajęć dydaktycznych na studiach dziennych w uczelniach państwowych, chyba, że były powtarzane z powodu niezadowalających wyników w nauce, nadto z wydzielonej działalności gospodarczej, jeżeli statut uczelni przewidywał prowadzenie takiej działalności oraz udziałów w działalności przedsiębiorców.
Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kluczowym jest ustalenie, czy i jakiego rodzaju stosunek prawny (umowa) wiązał strony.
Kwestia ta ma bowiem decydujące znaczenie w kontekście terminu przedawnienia wynikających z niego roszczeń. Stanowiska stron są w tym zakresie rozbieżne.
Obecnie obowiązująca ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 roku, do czasu nowelizacji z 2014r., w treści przepisu art. 160 ust. 3 w zw. z art. 99 ust. 1 regulowała umowę między uczelnią a studentem, normując formę, strony i przedmiot świadczenia, tworząc tym samym nowy rodzaj umowy. Jednocześnie art. 106 tej ustawy wyłączał spod pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 02.07.2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej prowadzoną przez uczelnię działalność dydaktyczną, naukową, badawczą, doświadczalną, sportową, rehabilitacyjną lub diagnostyczną. Przytoczone powyżej uregulowania wykluczały zatem stosowanie przepisów szczególnych dotyczących umowy zlecenia w tym art. 751 k.c. przewidującego dwuletni termin przedawnienia dla roszczeń wynikających z umów o świadczenie usług, a także przepisu art. 118 k.c. przewidującego trzyletni termin przedawnienia m.in. dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią przepisu art. 269 powołanej ustawy, umowy o których stanowił art. 160 ust.3 ustawy z dnia Prawo o szkolnictwie wyższym z 27 lipca 2005r., obowiązywały od roku akademickiego 2006/2007.
Art. 160 ust.3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 r. został ostatecznie uchylony przez art. 1 ust.104 lit. b ustawy z dnia 11.07.2014r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr poz. 2014r. poz. 1198).
Podnieść jednak trzeba, że przywołany art. 160 ust. 3 nie znajdował w przedmiotowej sprawie zastosowania. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 269 ustawy, umowy o których stanowił art. 160 ust.3 ustawy z dnia Prawo o szkolnictwie wyższym z 27 lipca 2005r., obowiązywały od roku akademickiego 2006/2007. Tymczasem – jak wykazano – pozwany rozpoczął studia w roku akademickim 2004/2005 tj. pod rządem ustawy z dnia 12.09.1990r. o szkolnictwie wyższym, choć powództwo o zapłatę zaległego czesnego dotyczy opłat za rok akademicki 2006/2007 i 2007/2008. W dacie rozpoczęcia studiów przez pozwanego obowiązywała regulacja prawna, która umożliwiała zawieranie umów dotyczących finansowania studiów przez studenta na podstawie zasady wyrażonej w art. 353 1 k.c., jednakże w żadnym razie ustawa z dnia 12.09.1990r. o szkolnictwie wyższymnie regulowała treści tych umów ani postanowień istotnych tych umów. W cenie sądu stosunek łączący strony (pozwanego i Uczelnię) miał charakter umowy starannego działania a nie rezultatu. W świetle poglądu doktryny umowa o nauczanie, umowa o prowadzenie wykładu, umowa o wychowanie są umowami, do których stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu (por. System Prawa Prywatnego pod red. J. Rajskiego, C.H.Beck, 2004, tom 7, str. 459).
W świetle powyższego przyjąć trzeba, że do umowy łączącej pozwanego z cedentem wierzytelności, z uwagi na brak odrębnej regulacji w dacie jej zawarcia, zastosowanie znajdą – zgodnie z treścią przepisu art. 750 k.c. – przepisy o zleceniu przewidujące m.in. dla roszczeń z tytułu nauki, przysługujących osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone, dwuletni termin przedawnienia (art. 751 pkt 2 k.c.).
Do roszczeń, które ulegają przedawnieniu z upływem dwóch lat, stosownie do art. 751 pkt 2 k.c., zalicza się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. Dotyczy zatem, po pierwsze, osób zawodowo trudniących się czynnościami w postaci utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, a więc usługami w tym zakresie. Osobą zawodowo trudniącą się określonymi usługami jest taka, która świadczy te usługi w ramach wykonywanej działalności profesjonalnej. „Zawodowe trudnienie się” nie może być utożsamiane z działalnością zawodową. Zawodowe wykonywanie czynności oznacza, że są one przedmiotem działalności zarobkowej danego podmiotu, wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, przy wykorzystaniu ewentualnie wymaganych kwalifikacji zawodowych i wiedzy. Podmiotami takimi mogą być w szczególności osoby wykonujące indywidualnie wolny zawód, na przykład pielęgniarki, spółka partnerska utworzona przez takie osoby, podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług, niewymagających posiadania uprawnień do wykonywania określonego zawodu. W istocie więc są to przedsiębiorcy w rozumieniu art. 43 1 k.c.
Druga grupa o której stanowi art. 751 pkt 2 k.c. obejmuje osoby utrzymujące zakłady przeznaczone do świadczenia usług polegających na utrzymaniu, pielęgnowaniu, wychowaniu lub nauce. Wskazanie na utrzymywanie zakładu służącego świadczeniu określonych usług przesądza o stałym i zorganizowanym wykonywaniu działalności w tym zakresie. Charakter zarobkowy, oznacza, że utrzymujący taki zakład prowadzi we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową, a tym samym jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 43 1 k.c. Również w tym przypadku pojęciem „osoba” objąć należy nie tylko osoby fizyczne, ale również osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym ustawa przyznaje zdolność prawną (por. Komentarz do art. 751 Kodeksu cywilnego, K. Kopaczyńska – Pieczniak).
W judykaturze przyjmuje się, że uczelnia w zakresie, w jakim świadczy odpłatnie usługi edukacyjne na rzecz studentów studiów niestacjonarnych ma na gruncie stosunków cywilnoprawnych status przedsiębiorcy, a jej działalność ma charakter gospodarczy (vide: m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2004 r., III SK 22/04). Świadczeniem głównym są w takich przypadkach usługi edukacyjne, za które student jako konsument uiszcza opłaty.
Niezależnie od powyższego podkreślić także trzeba, że ustawa o szkolnictwie wyższym z 12.09.1990r., którą – jak już wskazano – stosować należy w przedmiotowej sprawie nie zawierała regulacji wyłączającej spod pojęcia działalności gospodarczej – działalności prowadzonej przez uczelnię wyższą, stąd przyjąć trzeba, że roszczenie wywiedzione przeciwko pozwanemu i tak – wobec trzyletniego terminu przedawnienia – uległo przedawnieniu.
Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 11.07.2014r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr poz. 2014r. poz. 1198) do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust.1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym, zawartych przed dniem jej wejścia w życie stosuje się przepis art. 160 a ust. 7 w brzmieniu nadanym ustawą. Art. 160 a, dodany w wyniku nowelizacji ustawy o szkolnictwie wyższym z 2014r., normuje w sposób znacznie szerszy niż to miało miejsce w uchylonym art. 160 ust. 3 kwestię zobowiązań związanych z odpłatnością za studia oraz kwestię samych umów związanych z pobieraniem nauki w szkołach wyższych. Co istotne w ust.7 art. 160 a ustawodawca określił 3 letni okres przedawnienia roszczeń wynikających z takich umów. Przepisami przejściowymi nowelizacji 2014 (art. 32) określenie przedawnienia roszczeń rozciągnięto także na umowy dotyczące warunków odpłatności za studia zawarte przed 1 października 2014 r. na podstawie przepisów obowiązujących do tego czasu.
W świetle powyższych rozważań, należy podzielić stanowisko pozwanego, że skoro jego zobowiązania w wysokości określonej wykazem stały się wymagalne:10.10.2006r., 10.11.2006r., 10.12.2006r., 10.01.2007r., 10.02.2007r., 10.03.2007r., 10.04.2007r., 10.05.2007r., 10.06.2007r., 10.10.2007r., 10.11.2007r., 10.12.2007r.,10.01.2008r., 10.02.2008r. to w chwili sprzedaży wierzytelności, mającej miejsce w roku 2013 i w dniu wniesienia pozwu roszczenie w zakresie kwoty głównej było przedawnione (k.45,57-57v).Odsetki za opóźnienie traktować należy jako świadczenie okresowe w rozumieniu art. 118 k.c., a z upływem trzyletniego terminu przedawnienia w tym przepisie ustanowionego przedawniają się wszystkie roszczenia o odsetki za opóźnienie, zarówno wykazujące związek z prowadzeniem działalności gospodarczej, jak i związku takiego niewykazujące. Roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego tak, że i dochodzone roszczenie o odsetki również uległo przedawnieniu.
Procesowym następstwem skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia przez dłużnika musi być oddalenie powództwa wobec czego orzeczono jak w sentencji wyroku.
Należy się jednocześnie zgodzić z powodem, że art. 160 a pkt 7 ustawy z dnia ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 roku, wprowadzony nowelizacją z 2014r., nie dotyczy stosunków prawnych łączących pozwanego i (...), bo zawartych pod rządem ustawy z 1990r. (nie 2005r. - por. art. 32 ustawy ustawy z dnia 11.07.2014r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr poz. 2014r. poz. 1198), ale powyższe, wobec przytoczonej argumentacji, nie zmienia osądu przedmiotowej sprawy.
W zakresie kwoty 10,93 zł, na mocy art. 203§1,4 k.p.c. w zw. z art. 355§1 k.p.c. postępowanie umorzono albowiem o taką kwotę, już po wniesieniu pozwu a przed jego doręczeniem pozwanemu, powód cofnął pozew (k.69).
Zgodnie z treścią art. art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem pozwu połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku, przy czym, z mocy art. 203 § 4 k.p.c., Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.
Z okoliczności sprawy nie wynika by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa.
Powód uległ w sporze całkowicie.Zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik sprawy, zawartą w art. 98 k.p.c., w postępowaniu procesowym strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu.
W toku procesu pozwany był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika wobec czego zasądzono na jego rzecz tytułem kosztów zastępstwa procesowego kwotę 1.217 zł wg stawek wynikających z Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – j.t. Dz.U. z 2013r, poz. 461 ze zm., z opłatą skarbową. Sąd uznał że sytuacja finansowa powoda pozwala mu na wywiązanie się z nałożonego obowiązku.