UZASADNIENIE

B. Ł. został oskarżony o to, że:

1. W dniu 8 września 2012 roku w (...)ze sklepu (...)przy ul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci 6 słoików kawy (...)o masie 200g każde i 3 słoików kawy (...)o masie 200g każde o łącznej wartości 289,89 zł w ten sposób, że ww. towar wystawiony na półkach sklepowych zapakował do torby i bez uiszczenia zapłaty opuścił sklep, czym działał na szkodę (...) S.A.w (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2. W okresie od dnia 20 września 2012 roku do 22 września 2012 roku w (...), działając w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru, ze sklepu (...)przy ul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci środków czystości o łącznej wartości 562,81 zł i tak:

- w dniu 20 września 2012 roku zabrał w celu przywłaszczenia sześć sztuk proszku (...), siedem płynów do prania dywanów (...) wartości 307,93 zł w ten sposób, że ww. towar wystawiony na pólkach sklepowych włożył do torby, a następnie bez uiszczenia zapłaty opuścił sklep,

- w dniu 22 września 2012 roku zabrał w celu przywłaszczenia sześć płynów do prania firanek (...) i sześć sztuk płynów do prania dywanów (...) wartości 254,88 zł w ten sposób, że ww. towar wystawiony na pólkach sklepowych włożył do torby, a następnie bez uiszczenia zapłaty opuścił sklep, czym działał na szkodę A. K., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3. W okresie od dnia 9 października do 17 października 2012 roku w (...), działając w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru, ze sklepu (...)przy ul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci kawy (...)o łącznej wartości 282,85 zł i tak:

- w dniu 9 października 2012 roku zabrał w celu przywłaszczenia 7 opakowań kawy (...)o masie 500g każde o wartości 174,93 zł w ten sposób, że ww. towar wystawiony na pólkach sklepowych włożył do torby, a następnie bez uiszczenia zapłaty opuścił sklep,

- w dniu 17 października 2012 roku zabrał w celu przywłaszczenia cztery opakowania kawy (...)o masie 250g każde i 4 opakowania kawy (...) (...)o masie 500g każde o wartości 107,92 zł w ten sposób, że ww. towar wystawiony na pólkach sklepowych włożył do torby, a następnie bez uiszczenia zapłaty opuścił sklep, czym działał na szkodę (...)s. j. F.i Wspólnicy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

4. W okresie od dnia 7 listopada do 13 listopada 2012 roku w (...), działając w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą ze sklepu (...)przy ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci środków czystości i spożywczych o łącznej wartości 1041,03 zł i tak:

- w dniu 7 listopada 2012 roku zabrał w celu przywłaszczenia 40 sztuk szamponów do włosów, 15 sztuk łososia norweskiego, jednej sztuki polędwiczki, 38 sztuk czekolad, 16 sztuk kapsułek kawy E., 2 toreb termoizolacyjnych o wartości 935,55 zł, w ten sposób, że ww. towar wystawiony na pólkach sklepowych włożył do torby, a następnie wykorzystując nieuwagę pracowników sklepu bez uiszczenia zapłaty opuścił sklep,

- w dniu 13 listopada 2012 roku usiłował zabrać w celu przywłaszczenia 20 sztuk żelu do kąpieli o wartości 95,48 zł w ten sposób, że ww. towar wystawiony na pólkach sklepowych włożył do torby, a następnie bez uiszczenia zapłaty usiłował opuścić sklep, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, bowiem został zatrzymany przez sprzedawcę, czym działał na szkodę (...) S.A. z/s w K., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013 r w sprawie XV K 1790/12;

I. Oskarżonego B. Ł. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów w pkt 1-4 i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

II. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 13.11.2012 r. do dnia 28.01.2013 r.

III. Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł oskarżony. W środku zaskarżenia w/w wskazał, że „wyrok jest niewspółmierny do dokonanych przestępstw oraz niepełnych dowodów winy, a Sąd Rejonowy oparł się na przypuszczeniach”.

B. Ł. wniósł o uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego B. Ł. jest niezasadna w stopniu oczywistym i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na początku podkreślić należy, że zarówno na etapie postępowania przygotowawczego (po zgromadzeniu całości materiału dowodowego) oraz przed Sądem oskarżony przyznał się w całości do postawionych zarzutów (k. 220-221, 243-244, 314). Następnie złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności. Prokurator zgodził się z propozycją w/w, co do zasady, lecz wskazał, że winna być wymierzona kara pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat. Oskarżony wyraził zgodę na powyższą propozycję (k. 314). Oczywiście samo przyznanie się do winy nie jest wystarczającym warunkiem do zakończenia sprawy i wydania wyroku skazującego. Zgodnie z art. 387 § 2 k.p.k. podstawowym warunkiem zakończenia postępowania w powyższym trybie jest, aby okoliczności popełnienia przestępstw nie budziły wątpliwości.

W ocenie Sądu Odwoławczego powyższy warunek został spełniony. Trudno odnieść się do apelacji skarżącego, albowiem nie zawiera ona żadnego uzasadnienia zarzutów. Z kontekstu zapisów wynika jedynie, że w ocenie B. Ł. Sąd nieprawidłowo ustalił stan faktyczny przyjęty za podstawę orzeczenia i powyższe mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (art. 438 pkt 3 k.p.k.), naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów w stopniu mającym wpływ na rozstrzygnięcie (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a orzeczona kara jest rażąco niewspółmierna (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Skarżący nie wskazał na czym polegało „oparcie się przez Sąd na przypuszczeniach”.

Sąd Okręgowy w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej nie dopatrzył się w zaskarżonym wyroku żadnego błędu w ustaleniach faktycznych. Stan faktyczny został ustalony prawidłowo w oparciu o całokształt ujawnionych dowodów, a w wyniku ich wszechstronnej analizy Sąd Rejonowy wywiódł logiczny i trafny wniosek, co do braku wątpliwości w zakresie winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw oraz okoliczności popełnienia czynów.

Wbrew stanowisku skarżącego uznać należy, iż Sąd I Instancji na podstawie zebranego i wszechstronnie ocenionego materiału dowodowego poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Wyrazem sędziowskiego przekonania w wymienionej kwestii pozostaje uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy szczegółowo ustosunkował się do każdego z dowodów wskazując, które z faktów uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 1 k.p.k.). W oparciu o tak ustalony stan faktyczny prawidłowo wywiódł o winie oskarżonego, kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów, jak też orzeczonej wobec w/w karze.

Odnosząc się do naruszenia przez Sąd I Instancji zasady swobodnej oceny dowodów zaznaczyć należy, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez Sąd I Instancji, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej oceny. Skarżący nie wykazał, że rozumowanie Sądu Rejonowego jest nielogiczne i wadliwe.

Należy bowiem pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wtedy, gdy:

-: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),
-: stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),
-: jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k.) (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393).

Należy przy tym podkreślić, iż w uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał, które fakty i okoliczności uznał za udowodnione, na jakich dowodach oparł swe przekonania. Sąd Odwoławczy w całości podziela rozważania Sądu Rejonowego, co do dowodów i wyciągnięte z nich wnioski. Nie ma potrzeby kolejnego powielania argumentów przytoczonych przez Sąd I Instancji i wystarczającym jest odesłanie w tym zakresie do pisemnych motywów rozstrzygnięcia tegoż sądu. Można jedynie podkreślić, że uwadze skarżącego uszedł fakt, że jego działania zostały utrwalone przez kamery monitorujące sklepy, gdzie rozgrywały się zdarzenia objęte poszczególnymi zarzutami, a oprócz powyższych dowodów jego winę potwierdzają źródła osobowe – przesłuchani w sprawie świadkowie.

W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona względem oskarżonego kara 3 lat pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wymaga podkreślenia, iż nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej jej niewspółmierności, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu niedającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113, LEX 81392). Nie może być zatem w ramach tej przyczyny odwoławczej dokonywana korekta w każdej sytuacji, w której sąd odwoławczy dochodzi do wniosku, że karę należałoby ukształtować nieco odmiennie, tj. że kara jest po prostu zbyt surowa lub zbyt łagodna. Chodzi jedynie o różnicę ocen o zasadniczym charakterze, sprowadzającą się do znacznej dysproporcji. W orzecznictwie podnosi się również, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić jedynie wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności popełnionego przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60, LEX 20053).

W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, iż w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i wyczerpujący ustosunkował się do wszystkich okoliczności, które stosownie do art. 53 k.k. składają się na dyrektywy sądowego wymiaru kary. W szczególności Sąd Rejonowy zasadnie zaakcentował znaczny stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynów, działanie przemedytowane, z ustalonym i powtarzającym się schematem działania. Słusznie Sąd I Instancji wskazał, że w/w był uprzednio wielokrotnie karany za przestępstwa podobne, był poddawany oddziaływaniu resocjalizacyjnemu w warunkach nieizolacyjnych i pełnej izolacji. Sąd Odwoławczy zauważył przy tym, że B. Ł. odpowiadał za popełnianie przestępstw przeciwko mieniu zarówno w warunkach recydywy specjalnej podstawowej i multirecydywy. Powyższe nie zmieniło jego sposobu zachowania. Dopóki oskarżony nie zrozumie, że jeżeli nie zostanie przerwany krąg – popełnienie przestępstwa, wyrok skazujący, kara pozbawienia wolności, opuszczenie zakładu karnego, popełnienie kolejnego przestępstwa, dopóty godzenie w cudzą własność będzie oznaczać pełną izolację na coraz dłuższy okres. Istotną okolicznością jest ukształtowanie wysokości kary w drodze negocjacji podjętych przez samego oskarżonego z prokuratorem w obecności Sądu. Oskarżony jest dorosłą osobą, w pełni ukształtowaną pod względem społecznym, zdającą sobie sprawę ze wszystkich skutków godzenia w cudzą własność.

Całokształt powyższych okoliczności świadczy o wysokim stopniu zdemoralizowania oskarżonego i rażącym lekceważeniu przez niego obowiązującego porządku prawnego.

Mając na uwadze powyższe apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok nie jest dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez Sąd Odwoławczy z urzędu.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Na mocy art. 624 § 1 k.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym zasady słuszności.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE