Sygnatura akt VI W 4887/14
Dnia 06-08-2015 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Izabella Gabriel
Protokolant: Katarzyna Łukomska
po rozpoznaniu w dniu 06-08-2015 r.
sprawy przeciwko Ł. O.
synowi A. i I. z domu C.
urodzonemu (...) we W.
obwinionemu o to, że
I. w dniu 16.06.2014r. o godz. 17:15 we W. na ul. (...) kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) podczas omijania nie zachował bezpiecznego odstępu wskutek czego najechał na motocykl m-ki H. o nr rej. (...), którego kierujący zatrzymał się na jezdni z przyczyn wynikłych z ruchu, powodując kontakt w/w pojazdów, działając na szkodę S. S., stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym;
II. w dniu 16.06.2014r. ok. godz. 17.20 we W. na ul. (...) poprzez wyciągnięcie ze stacyjki motocykla kluczyków samowolnie użył cudzej rzeczy ruchomej wartości nie większej niż 420 zł na szkodę S. S.
tj. o czyny z art. 86 § 1 kw i art. 127 § 1 kw
******************
I. uniewinnia obwinionego Ł. O. od zarzutu popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku;
II. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 16 czerwca 2014r. około godz. 17.15 Ł. O. wraz z ojcem A. O. poruszał się pojazdem V. (...) o nr rej (...) ulicą (...) we W.. Obwiniony prowadził w/w pojazd. Obwiniony zatrzymał pojazd na sygnalizacji świetlnej przed skrzyżowaniem z ul. (...). W tym samym czasie do skrzyżowania tego dojechał S. S., kierujący motocyklem H. o nr rej. (...). Doszło do nieznacznego kontaktu między w/w pojazdami, w wyniku którego jednak nie powstały żadne uszkodzenia. Po przejechaniu tego skrzyżowania kierowcy obu pojazdów udali się w stronę Mostu P., po minięciu którego, przy skrzyżowaniu z ul. (...) zatrzymali się. Tam jeden z mężczyzn poruszających się V. (...) wysiadł z samochodu i wyłączył silnik motocykla, chcąc w ten sposób spowodować, aby motocyklista zjechał na bok. Następnie obwiniony zjechał swoim samochodem w ul. (...), zatrzymał się w pobliżu (...) N. (...)i wraz z ojcem obejrzał samochód, nie stwierdzając żadnych uszkodzeń. Po chwili też jeden z mężczyzn jadących wcześniej w/w samochodem oddał kluczyki S. S. i obaj odjechali. Natomiast S. S. udał się do KP W., gdzie zgłosił zdarzenie.
Po kilku dniach, po umyciu auta obwiniony ujawnił rysy na zderzaku z prawej strony oraz drżenia wkładu lusterka podczas jazdy.
dowód: notatka urzędowa k. 6, informacja z systemu CEP k. 7, częściowo wyjaśnienia obwinionego k. 47; częściowo zeznania św. S. S. k. 13/v, 48-49, częściowo zeznania św. A. O. k.48; zeznania świadka K. C. k. 91- 92, obrys motocykla k. 37; wydruk połączeń k. 38; obrys samochodu k. 39, nagranie z monitoringu k. 40; opinia biegłego z dnia 1 marca 2015 r. (k. 50 – 62), opinia uzupełniająca z dnia 28 kwietnia 2015 r. k. 79-81.
Obwiniony urodził się (...), jest kawalerem. Na utrzymaniu ma jedno dziecko. Z zawodu jest informatykiem, posiada wykształcenie średnie. Nie uzyskuje dochodów. Nie był uprzednio karany, nie był też leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.
dowód: dane obwinionego k. 46.
Na rozprawie w dniu 03 lutego 2014 r. obwiniony nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia. Wyjaśnił m.in., iż to motocyklista uderzył motocyklem w pojazd, którym on kierował, wobec czego miał zarysowany prawy tylny zderzak. Wskazał, że to jego ojciec zgasił silnik w motocyklu. (k. 47)
W niniejszej sprawie Sąd dysponował dwoma odmiennymi wersjami zdarzenia drogowego z dnia 16 czerwca 2014 r. - pierwszą przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego i drugą prezentowaną przez obwinionego i jego ojca. Nie ulega wątpliwości, że osoby te miały interes w określonym rozstrzygnięciu sprawy, stąd też nie znajdując potwierdzenia którejkolwiek z tych wersji w innych, obiektywnych dowodach, jak też zauważając rozbieżności i sprzeczności w relacjach w/w osób (co do tego kto wysiadł z samochodu V. (...) i zabrał kluczyki od motocykla, czy i jakie były uszkodzenia samochodu V. (...)), biorąc przy tym pod uwagę opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków, Sąd nie dał wiary tak wyjaśnieniom obwinionego, jak też zeznaniom jego ojca oraz zeznaniom pokrzywdzonego co do najistotniejszych, kluczowych okoliczności zdarzenia, głównie zaś odnośnie tego czy na ul. (...) obwiniony faktycznie najechał na motocykl pokrzywdzonego i czy następnie zabrał on kluczyki ze stacyjki motocykla, którym poruszał się S. S..
W konsekwencji powyższego w oparciu o twierdzenia wymienionych osób Sąd ustalił jedynie, że najpierw doszło do kontaktu obu pojazdów, i że następnie kierowca bądź pasażer samochodu V. (...) o nr rej. (...) wyciągnął kluczyki ze stacyjki motoru, którym poruszał się pokrzywdzony.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka – funkcjonariusza policji - K. C. (k. 91- 92). Pozwoliły one jednak tylko na ustalenia w zakresie samego faktu zgłoszenia Policji przez S. S. zdarzenia z dnia 16 czerwca 2014 r.
Oceniając złożoną w sprawie opinię biegłego sądowego, pisemną i ustną, Sąd uznał, że została ona sporządzona w sposób prawidłowy, przez osobę do tego uprawnioną i posiadającą odpowiednie przygotowanie zawodowe. Mimo przeprowadzonej przez biegłego analizy wnioski końcowe jego pisemnej opinii, sprowadzające się do tego, że na podstawie dowodów osobowych można ustalić dwie przeciwstawne, wzajemnie wykluczające się wersje zdarzenia, co do których analiza dowodów rzeczowych i warunków drogowych miejsca zdarzenia wskazuje, że obie te wersje są mało prawdopodobne, nie mogły rzecz jasna stanowić dowodu w oparciu, o który Sąd mógłby dokonać jednoznacznych ustaleń. Tego stanu rzeczy nie zmieniły wnioski przedstawione przez biegłego w ustnej opinii.
Dokonując ustaleń Sąd wziął także pod uwagę notatkę urzędową k. 6, która jednakże mogła świadczyć głównie o fakcie zgłoszenia zdarzenia funkcjonariuszom Policji oraz uwzględnił informację z systemu CEP k. 7, a nadto obrys motocykla k. 37, wydruk połączeń k. 38, obrys samochodu k. 39, jak też nagranie z monitoringu k. 40. Dowody te nie były bowiem kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł przyczyn dla odmówienia im wiarygodności, choć nie miały one większego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
Sąd zważył, co następuje:
Wykroczenie penalizowane w art. 86 § 1 k.w. popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Natomiast wykroczenie z art. 127 § 1 k.w. popełnia ten, kto samowolnie używa cudzej rzeczy ruchomej.
Analiza akt sprawy, wyniki przeprowadzonych czynności dowodowych doprowadziły do wniosku, iż brak jest wystarczających podstaw do przyjęcia, iż obwiniony zrealizował znamiona wyżej opisanych wykroczeń. W niniejszej sprawie nie ma bowiem jednoznacznych, nie budzących wątpliwości, jasnych i pewnych dowodów, które wskazywałyby na sprawstwo obwinionego.
Materiał dowodowy nie jest wystarczający do ustalenia, czy obwiniony, jako uczestnik ruchu drogowego, nie zachowując należytej ostrożności, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu. Dowód z nagrania z monitoringu z dnia 16 czerwca 2014 r. nie obejmuje bowiem zasadniczego momentu zdarzenia, nie pozwalając na pełne odtworzenie jego przebiegu. Biegły sądowy nie był też w stanie wypowiedzieć się w kwestii tego, czy w ogóle, a jeśli tak, to jak doszło do kontaktu obu pojazdów. Materiał dowodowy nie pozwolił mu również na ustalenie przebiegu zdarzenia, w tym sposobu poruszania się obu pojazdów.
Podjęte przez Sąd czynności mające doprowadzić do ustalenia kto zgasił silnik motocykla także nie dały oczekiwanego, jednoznacznego rezultatu, w efekcie czego nie dały podstaw do przypisania obwinionemu sprawstwa i w tym zakresie.
W konsekwencji tego, Sąd mając wątpliwości co do faktycznego przebiegu zajścia, których mimo przeprowadzonych czynności dowodowych nie dało się usunąć, kierując się zasadą określoną art. 5 § 2 k.p.k., do której odwołuje się przepis art. 8 k.p.w., rozstrzygnął je na korzyść obwinionego i uniewinnił go od zarzutu popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku, jednocześnie na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. koszty postępowania obciążając Skarbu Państwa.