Sygn. akt I C 95/15
Dnia 7 października 2015 r.
Sąd Rejonowy w Lęborku I Wydział Cywilny w składzie następującym:
|
Przewodniczący: |
SSR Tomasz Laskowski |
|
Protokolant: |
sekr. sądowy Natalia Rabczenko |
po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r. w Lęborku
sprawy z powództwa J. Z.
przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki J. Z. kwotę 16.412,31 (szesnaście tysięcy czterysta dwanaście 31/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi w następujący sposób:
od kwoty 16.043,31 złotych – od dnia 19.04.2014 roku do dnia zapłaty,
od kwoty 369,00 złotych - od dnia 24.10.2014 roku do dnia zapłaty;
2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki J. Z. kwotę 3.260,21 (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt 21/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;
4. nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lęborku kwotę 202,60 (dwieście dwa 60/100) złotych tytułem wydatków w sprawie;
5. nie obciąża powódki J. Z. wydatkami w sprawie.
Za zgodność z oryginałem
J. Z., PESEL: (...),
Towarzystwo (...), KRS: (...).
L., dnia
Sygn. akt I C 95/15
Powódka J. Z. (reprez. przez profesjonalnego pełnomocnika) wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty łącznie 19.394,08 złotych tytułem odszkodowania (tj. rzeczywiste koszty naprawy pojazdu oraz wynagrodzenie za czynności przedprocesowe) wraz z należnymi ustawowymi odsetkami oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu opisano, że w dniu 17.03.2014 roku doszło w W. do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do J. Z. samochód marki M. (...) o nr rej. (...), zaś sprawca tego zdarzenia kierujący innym pojazdem posiadał ważną polisę ubezpieczeniową typu OC wystawioną przez pozwanego ubezpieczyciela. Wskazano również, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (na skutek zgłoszenia z dn. 18.03.2014r.) dokonano dotychczas wypłaty odszkodowania w zaniżonej wysokości 18.426,73 złotych.
Pozwany Towarzystwo (...) z siedzibą w W. (dalej także jako: (...); reprez. przez profesjonalnego pełnomocnika) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie stosownych kosztów procesu. Podkreślono przy tym, iż co do wysokości kwestionowane jest roszczenie dot. kosztów naprawy pojazdu, natomiast co do zasady i wysokości kwestionowane jest roszczenie dot. zwrotu kosztów pełnomocnika na etapie przedsądowym /tu vide: k. 41v/. Ponadto wskazano, iż ubezpieczyciel wypłacił już należne odszkodowanie i nie kwestionuje samych okoliczności wypadku oraz podstaw swojej odpowiedzialności, natomiast sporna jest podawana w pozwie wartość szkody /vide: odp. na pozew k. 41-43/.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 17.03.2014 roku w W. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do J. Z. samochód marki M. (...) o nr rej. (...) (bezsporna lista uszkodzeń wg k. 11-17 oraz na k. 17-21 zał. akt szkodowych), zaś sprawca tego zdarzenia T. N., kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), objęty był ochroną ubezpieczeniową w ramach polisy typu OC wystawionej przez Towarzystwo (...) z siedzibą w W..
/ bezsporne, dodatkowo dowód: dokumentacja z k. 11-17 oraz dokumentacja z k. 1-85 zał. akt szkodowych/
Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez ww. Ubezpieczyciela (na skutek zgłoszenia z dn. 18.03.2014r. – tu vide: k. 7-13 zał. akt szkodowych) J. Z. wypłacono dotychczas odszkodowanie w wysokości 18.426,73 złotych.
/ bezsporne, dodatkowo dowód: zał. akta szkodowe - w tym na k. 55/
J. Z. - już po wypłacie ww. odszkodowania i w celu wystąpienia z dalszymi żądaniami - zapłaciła m.in. kwotę 369,00 złotych za wykonanie dodatkowego kosztorysu naprawy swojego pojazdu uszkodzonego wskutek opisanego wcześniej zdarzenia drogowego.
/ dowód: faktura VAT nr (...) k. 18/
Łączna wysokość szkody powstałej w wyniku opisanego wyżej zdarzenia z dnia 17.03.2014 roku w pojeździe J. Z. (tj. rzeczywista wartość naprawy) wyniosła 34.470,04 złotych.
/ dowód: opinia biegłego sądowego wraz z opinią uzupełniającą na k.: 64-85 oraz 105-112, a także pismo wyjaśniające na k. 118-119/
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.
Na wstępie niniejszych rozważań należy podkreślić, iż znaczna część stanu faktycznego ustalonego w przedmiotowej sprawie była bezsporna. Było tak zarówno w zakresie okoliczności i przyczyn kolizji opisanej w pozwie, jak i co do następstw tejże oraz rozmiaru (liczby/rodzaju) uszkodzeń w pojeździe należącym do Powódki (strona pozwana akcentowała jedynie kwestię ew. dokonanych już napraw). Nadto z treści dokumentacji zgromadzonej w aktach szkodowych (zał. do akt sprawy) oraz oświadczeń samych Stron wynikało jednoznacznie, iż w dniu 17.03.2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do Powódki samochód marki M. (...) o nr rej. (...), zaś sprawca tego zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową typu OC u pozwanego Ubezpieczyciela. Wykazano również, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (na skutek zgłoszenia z dn. 18.03.2014r.) wypłacono dotychczas na rzecz Powódki odszkodowanie w wysokości 18.426,73 złotych.
Powódka roszczenie swoje wywodziła z regulacji art. 436 § 2 kc przy zastosowaniu art. 822 § 4 kc, gdzie drugi z powołanych przepisów stanowi, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (actio directa). Natomiast art. 436 § 2 kc ustanawia regułę, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych (art. 415 kc w zw. z art. 361 kc). Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Samej zasady odpowiedzialności nie kwestionowała przy tym Pozwana /vide: k. 41v/. Zgodnie zaś z treścią art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jak wynikało z bezspornych okoliczności dot. likwidacji szkody Powódka podjęła decyzję, iż naprawienie tejże nastąpi poprzez świadczenie pieniężne oparte o kosztorysowe rozliczenie kosztów naprawy (ponadto już w pozwie zgłoszono dodatkowe żądanie związane z działaniami przedsądowymi).
Dla oceny zasadności żądania pozwu dot. kosztów przywrócenia samochodu Powódki do stanu sprzed kolizji koniecznym było określenie ich rzeczywistych i uzasadnionych rozmiarów, a w konsekwencji ustalenie rzeczywistej wysokości szkody /tu vide: Uchwała SN z dnia 15 listopada 2001r. w sprawie III CZP 68/01, Wyrok SN z dnia 16 maja 2002r. w sprawie V CKN 1273/00, Wyrok SN z dnia 20 października 1972r. w sprawie II CR 425/72 oraz Uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003r. w sprawie III CZP 32/03). W celu ustalenia wymienionych parametrów i wartości Sąd dopuścił (zawnioskowany przez Strony) dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych. Biegły ten ustalił w swojej zasadniczej, a następnie pełnej, wszechstronnej, wyczerpującej, merytorycznej, a przez to wiarygodnej opinii (...) vide: k.: 64-85 oraz 105-112/ zarówno zakres uszkodzeń samochodu Powódki, które powstały w wyniku kolizji z dnia 17.03.2014 roku / tu vide: k.: 66, 105, 109, a także pismo wyjaśniające k. 118; opinia uzupełniająca nie była później kwestionowana przez Strony/, jak i uzasadniony technicznie oraz ekonomicznie globalny koszt naprawy wymienionego pojazdu (tj. 34.470,04 zł brutto – tu vide: k. 105).
Nie mogły się przy tym ostać ogólnikowe zarzuty Pozwanego odnośnie rozbieżności pomiędzy kosztorysem prywatnym dołączonym do pozwu a wynikami opiniowania przez Biegłego czy też te wskazujące na rzekome „wyeksploatowanie” pojazdu Powódki /vide: k. 101/. Kosztorys prywatny jest bowiem wyłącznie częścią stanowiska strony, zaś kwestie techniczne zostały później dokładnie wyjaśnione przez Biegłego i wskazał on przyczyny kwalifikacji uszkodzeń oraz podstawę zaleceń dot. części zamiennych /tu vide: k. 118-119/.
Z kolei w zakresie roszczeń Powódki dochodzonych w oparciu o przedłożoną fakturę VAT, Sąd uznał, że tylko częściowo zasługują one na ochronę prawną, tj. w zakresie żądania zwrotu kosztów prywatnego kosztorysu (369,00 zł brutto – vide: k. 18). Kosztorys taki był bowiem z pewnością potrzebny do – choćby wstępnego – określenia wysokości niedopłaty odszkodowania i racjonalnego/adekwatnego sformułowania żądania procesowego, a tym samym jego koszt pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy wywołującym szkodę w pojeździe (w ramach odpowiedzialności ubezpieczyciela; tu vide: Uchwała SN z dnia 18 maja 2004r. w sprawie III CZP 24/04 oraz Wyrok SN z dnia 2 września 1975r. w sprawie I CR 505/75). Pozostałe zaś koszty (analiza akt szkody przez pełnomocnika, korespondencja, telefony) poniesione zostały przez Powódkę na własny koszt i ryzyko, zaś ich wydatkowanie nie było związane w sposób konieczny z możliwością dochodzenia odszkodowania (Powódka mogła samodzielnie i w pełnym zakresie uczestniczyć w likwidacji szkody, analizować dokumentację czy formułować żądania, a charakter sprawy nie był tutaj na tyle skomplikowany, aby uzasadniało to dodatkowe przedsądowe koszty związane z jego prawną analizą i obsługą - tu vide także: Wyrok SN z dnia 11 czerwca 2001r. w sprawie V CKN 266/00).
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku (zasądzono różnicę pomiędzy globalną kwotą odszkodowania w wysokości 34.470,04 zł określoną prawidłowo w opinii uzupełniającej biegłego – vide: k. 105 a dotychczas wypłaconym świadczeniem w wysokości 18.426,73 zł wraz z kosztami prywatnego kosztorysu w wysokości 369,00 zł – czyli ostatecznie: 16.412,31 zł, resztę powództwa oddalono, zaś o odsetkach orzeczono przyjmując miesięczny/podstawowy termin dla spełnienia świadczenia odszkodowawczego określony w art. 14 ust. 1 Ustawy z dn. 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)).
O kosztach procesu poniesionych przez Strony orzeczono na podstawie art. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W przedmiotowej sprawie Powódka wygrała spór w ±85%, zaś łączna wysokość ww. kosztów wyniosła 7.561,42 złotych (przy tym: po stronie powodowej 4.394,42 zł – vide także: k. 129, zaś po stronie pozwanej 3.167,00 zł – a więc do zwrotu dla Powódki pozostawało 3.260,21 zł).
Z kolei o wydatkach orzeczono na podstawie art.. 113 ust. 1 (co do Pozwanego – z uwagi na przegranie procesu co do większości roszczenia) oraz ust. 4 (co do Powódki - z uwagi na ich znikomą wysokości oraz fakt, że ustalenie wysokości należnego odszkodowania wymagało bezwzględnie opiniowania biegłego) uksc w zw. z art 83 § 2 uksc.