UZASADNIENIE

K. M. został obwiniony o to, że w dniu 14 sierpnia 2014r. około godz. 17:23 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) naruszył zasady określone w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki M. nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki F. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym.

R. J. została obwiniona o to, że w dniu 14 sierpnia 2014r. około godz. 17:23 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) naruszyła zasady określone w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki F. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z samochodem marki M. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2014r. w W. około godziny 17:23 K. M. kierując samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...) wyjeżdżał z ulicy (...) w ulicę (...). Kierujący zajął połowę skrajnie lewego pasa ruchu ul. (...) przeznaczony do zawracania. W tym samym czasie wyjeżdżająca z ulicy (...) i jadąca za nim pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) R. J. ustawiła się na pasie ruchu bezpośrednio do niego przylegającym i przeznaczonym do lewo skrętu w ul. (...), połową pojazdu ponieważ w chwili zdarzenia na tym odcinku drogi znajdował się zator spowodowany dużym natężeniem ruchu. W pojedzie tym miejsce pasażera na przednim siedzeniu zajmowała wówczas M. G.. W momencie zmiany sygnalizacji świetlnej i nadania sygnału zielonego zezwalającego na kontynuowanie jazdy zarówno do zawracania jak i do skrętu w lewo R. J. zaczęła prostować koła, tak by kierowany przez nią pojazd znalazł się w całości na pasie do skrętu w lewo, zaś kierujący samochodem marki M. postanowił również zająć ten sam pas ruchu przeznaczony do lewo skrętu w ulicę (...), znajdujący się w stosunku do jego pojazdu po prawej stronie. Zmieniając kierunek jazdy poprzez skręcenie kół w prawo nie upewnił się jednak, że swoim manewrem nie spowoduje zajechania drogi innemu kierującemu i wjeżdżając w ostatniej chwili na ten pas ruchu, nie zachowując szczególnej ostrożności, w tym nie upewniając się, że manewr ten może wykonać w sposób bezpieczny, bez jego uprzedniego zasygnalizowania, nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. (...) o nr rej. (...) doprowadzając tym samym do zetknięcia się prawego przedniego koła swojego pojazdu z lewą boczną stroną samochodu marki F. (...), czym spowodował uszkodzenie przednich lewych drzwi od strony kierowcy tego pojazdu oraz zarysowanie jego przedniego lewego błotnika.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: wyjaśnienia obwinionej R. J. (k. 15v – 16, 113); wyjaśnienia obwinionego K. M. (k. 22); zeznania świadka M. F. (G.) (k. 11v, 114); notatkę urzędową wraz ze szkicem (k. 1 - 3); protokoły oględzin (k. 2 - 7); protokoły z badania trzeźwości (k. 8 - 9); oraz zdjęcia (k. 111).

Obwiniona R. J. w trakcie czynności wyjaśniających (k. 15v - 16) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień. Na rozprawie (k. 113) obwiniona także nie przyznała się do winy. Wyjaśniła, że wyjechała z ul. (...) razem z samochodem marki M., który jechał przed nią. Oznajmiła, że po wyjechaniu na ulicę (...), pojazd ciężarowy zajął pas przeznaczony do zawracania, zaś sama ustawiła się na pasie bezpośrednio do niego przylegającym i przeznaczonym do lewoskrętu w ul. (...), gdzie zatrzymała się tuż za innymi stojącymi w tym miejscu samochodami. Powiedziała, że w chwili gdy oczekiwała na dalszą jazdę kierowca pojazdu M. nagle postanowił zmienić pas na którym się znajdował, na pas ruchu, który sama zajmowała skręcając mocno koła w prawą stronę, w wyniku czego najechał na lewą część kierowanego przez nią pojazdu uszkadzając przednie lewe drzwi od strony kierowcy. Jednocześnie obwiniona dodała, że już z samych uszkodzeń prowadzonego przez nią samochodu wynika, że jej pojazd pozostawał w bezruchu.

Obwiniony przesłuchany w trakcie czynności wyjaśniających (k. 22) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził chęć poddania się dobrowolnej karze grzywny w wysokości 500zł.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej R. J. w całości, w szczególności co do okoliczności i przebiegu zdarzenia z dnia 14 sierpnia 2014r. z udziałem pojazdu marki F. (...), który prowadziła i z samochodem marki M. o nr rej. (...) kierowanym przez K. M., albowiem wyjaśnienia R. J. są logiczne i spójne, a ponadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z treścią zeznań świadka M. F. (G.) oraz ze znajdującą się w aktach dokumentacją w postaci protokołów oględzin wraz ze szkicem (k. 2 - 7) oraz zdjęć (k. 111).

Również wyjaśnienia obwinionego K. M. (k. 22) Sąd uznał za wiarygodne. Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu w żaden sposób nie kwestionując zarówno okoliczności zdarzenia jak i swojej winy. Tak złożone wyjaśnienia w pełni korespondują zatem zarówno z wyjaśnieniami złożonymi przez obwinioną R. J. jak i zeznaniami świadka M. F. (G.), w których treści obydwie wskazywały na niezgodną z przepisami ruchu drogowego jazdę obwinionego. Nadto wyjaśnienia obwinionego korelują także z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Wiarygodnością Sąd obdarzył zeznania świadka M. F. (G.) (k. 11v, 114). M. F. podobnie jak obwiniona R. J. wskazała, że to kierujący pojazdem marki M., który początkowo zajmował pas ruchu przeznaczony do zawracania podjął próbę zmiany pasa ruchu wjeżdżając na pas ruchu przeznaczony do skrętu w ul. (...), na którym to pasie znajdował się pojazd marki F. kierowany przez obwinioną i oczekujący na możliwość kontynuowania jazdy. W rezultacie tego manewru obwiniony doprowadził do kolizji uderzając prawym kołem swojego pojazdu w lewy bok samochodu marki F. (...). Z tak złożonych zeznań, podobnie jak z treści złożonych wyjaśnień przez obwinioną R. J. wynika, że to jedynie obwiniony K. M. naruszył przepisy o ruchu drogowym. Ten zaś przyznał się do winy w zakresie zarzucanego mu czynu.

Z załączonych do akt sprawy protokołu oględzin (k. 2 - 7), oraz zdjęć (k. 111) wynika, że w wyniku kolizji uszkodzeniu poprzez wgniecenie przednich lewych drzwi od strony kierowcy i zarysowanie przedniego lewego błotnika uległ jedynie pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), zaś pojazd marki M. nie został w ogóle uszkodzony. Powyższe dodatkowo uwiarygodnia zatem wersję prezentowaną przez obwinioną oraz świadka M. F. wskazujących, że pojazd marki M. kierowany przez obwinionego najechał na samochód prowadzony przez obwinioną swoim prawym kołem, gdy ten pozostawał bez ruchu. Jak wynika bowiem z dołączonych zdjęć na pojeździe marki F. widać głębokie wgniecenia na szerokości praktycznie całych drzwi.

Pozostałe dowody zgromadzone w sprawie i zaliczone w poczet materiału dowodowego w postaci notatki urzędowej wraz ze szkicem (k. 1 - 3), protokołów z badania trzeźwości (k. 8 - 9) miały znaczenie uzupełniające, tym niemniej Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy, nikt nie kwestionował też ich prawdziwości.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał obwinionego K. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Zarówno sprawstwo, wina jak i wszystkie okoliczności zdarzenia w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości. Obwiniony K. M. będąc kierowcą pojazdu marki M. o nr rej. (...) podczas zmiany kierunku ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie upewniając się uprzednio czy może ten manewr wykonać bezpiecznie nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez R. J. w wyniku czego doprowadził do zderzenia z tym samochodem, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie ulega wątpliwości, że zachowanie obwinionego stanowiło naruszenie zasad należytej ostrożności w ruchu drogowym, a konkretnie zasady wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, który nakazuje kierującemu pojazdem zmianę zajmowanego pasa ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności przy jednoczesnym wyraźnym i podjętym zawczasu zasygnalizowaniem tego zamiaru. Stosując się do powyższej zasady obwiniony K. M. powinien zatem przed zmianą kierunku ruchu zwiększając swoją uwagę dokładnie zorientować się w sytuacji na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie i poprzez wyraźne zasygnalizowanie zamiaru zmiany kierunku jazdy stwierdziwszy, że po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, porusza się pojazd kierowany przez R. J. ustąpić jej pierwszeństwa i wjechać na ten pas dopiero po przemieszczeniu się tego pojazdu i włączeniu się do ruchu w sposób bezpieczny, co tym samym spowodowałoby uniknięcie niebezpieczeństwa kolizji z jakimkolwiek pojazdem, lub choćby utrudnienia mu ruchu. W rezultacie nieostrożnego zachowania obwinionego doszło do kolizji. Tym samym czyn obwinionego wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., którego ustawowy opis zawiera dwa łącznie występujące elementy tj. niezachowanie należytej ostrożności, oraz spowodowanie wskutek tego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i obciążające.

Okolicznością obciążającą był niewątpliwie fakt, iż oskarżony kierował pojazdem o znacznej masie co tym bardziej winno motywować go do jazdy ostrożnej i bezpiecznej. Sąd miał jednak na względzie, że obwiniony przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu K. M. karę 400 złotych grzywny, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Wymierzona w tej wysokości kara grzywny spełni swe cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego i uświadamiając mu tym samym wagę oraz znaczenie naruszonych przez niego przepisów. W ocenie Sądu orzeczona kara grzywny uwzględnia sytuację majątkową obwinionego i nie będzie dla niego nadmiernie dolegliwa, przy uwzględnieniu jego dochodów.

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego po dokonaniu jego oceny w oparciu o dyrektywy wskazane w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. należy stwierdzić, że obwiniona R. J. nie wypełniła ustawowych znamion zarzucanego jej we wniosku o ukaranie czynu. Na podstawie art. 86 § 1 k.w. odpowiada bowiem sprawca, który nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Obwinionej zarzucono naruszenie zasady wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym. W ocenie Sądu w świetle okoliczności faktycznych wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw do przypisania obwinionej winy w zakresie zarzucanego jej czynu. Należy wskazać, że w realiach niniejszej sprawy, obwiniona po wyjechaniu z ul. (...) prowadzonym przez siebie pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) zajęła środkowy pas przeznaczony do lewo skrętu w ul. (...), gdzie następnie zatrzymała się tuż za innymi stojącymi w tym miejscu samochodami. Obwiniona tym samym prawidłowo zmieniała kierunek ruchu i znajdując się na wybranym pasie oczekiwała na zmianę sygnalizacji świetlnej, aby zająć na nim miejsce całością swojego pojazdu. Do kolizji doszło zaś poprzez najechanie pojazdu kierowanego przez obwinionego na pojazd R. J., który znajdował się w bezruchu.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż swoim zachowaniem obwiniona R. J. nie wypełniła ustawowych znamion zarzucanego jej czynu, co w świetle treści art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. skutkowało uniewinnieniem obwinionej od popełnienia tego czynu.

O kosztach postępowania Sąd odnośnie obwinionego orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż obecna sytuacja majątkowa i finansowa K. M., nie uzasadnia zwolnienia go od obowiązku ich poniesienia.

O kosztach sądowych odnośnie obwinionej R. J. z uwagi na uniewinnienie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.