POSTANOWIENIE

Dnia 24.09.2015r.

Sąd Okręgowy w S.Wydział III Penitencjarny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO wS. Jan Filipczyk

Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Kołpacka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w S.del. do Prokuratury Okręgowej wS.– Anny Janas oraz Z-cy Kierownika Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w S. - P. G.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w Areszcie Śledczym w S. – Oddział Zewnętrzny w U. wniosku skazanego D. J. s. A.

o zezwolenie na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art.6 ust.1 pkt2 oraz art.6 ust.2 ustawy z dnia 7 września 2007r. o wykonaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego (Dz.U. z 2010r. Nr 142 poz.960) w zw. z art.14 ust.1 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015r. poz.396)

postanawia:

odmówić skazanemu D. J. s. A. zezwolenia na odbycie poza zakładem karnym, w systemie dozoru elektronicznego kary roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w K. - XIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. z dnia 20.04.2015r., sygn. akt XIII K 212/14;

UZASADNIENIE

D. J. wystąpił z wnioskiem o udzielenie mu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego uzasadniając go chęcią pomocy rodzinie, której jest jedynym żywicielem.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art.6 ust.1 pkt1, 2 ustawy z dnia 7 września 2007r. o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego, zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego można udzielić wobec skazanego, któremu orzeczono karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą jednego roku, a nie zachodzą warunki przewidziane w art.64§2 kk, jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2015r. w sprawie XIII K 212/14 Sąd Rejonowy w K. XIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. skazał D. J., za czyn z art.178a§4kk w zw. z art.178a§1kk, na karę roku pozbawienia wolności.

W przytoczonym art. 6 ust.1 pkt 2 ustawy znajduje się bezpośrednie odwołanie do do celów kary w zakresie prewencji indywidualnej. Stwierdzić należy, że skazany nie jest sprawcą przypadkowym, a naruszenie przez niego porządku prawnego nie było zdarzeniem incydentalnym. Za przyjęciem takiego stanowiska niewątpliwie przemawia ustalona karalność skazanego, wynikająca z informacji z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 2.07.2015r. Z adnotacji umieszczonych w tym dokumencie wynika, że skazany był 4-krotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości z art.244kk w sprawach: XIII K 1415/09 SR S.oraz XIVK 1114/10 SR S. oraz w sprawie XIVK 620/14.

To dowodzi, że skazany jest sprawcą niepoprawnym, który w sposób lekceważący odnosi się do obowiązującego porządku prawnego. Zważywszy na jego dotychczasową karalność należy jednoznacznie stwierdzić, że skazany jest osobą zdemoralizowaną, mającą skłonności do popełniania czynów sprzecznych z prawem.

Taka postawa skazanego dowodzi, że nie daje on gwarancji poprawnego funkcjonowania w warunkach poza jednostka penitencjarną, w tym przestrzegania porządku prawnego i stosowania się do nałożonych obowiązków w czasie odbywania kary w systemie dozoru elektronicznego. Stąd też, w ocenie Sądu, skazany wymaga oddziaływań wychowawczych, które powinny być wobec niego prowadzone w warunkach izolacji więziennej.

Zatem, w ocenie Sądu Penitencjarnego, sposób życia skazanego na wolności, w tym częste popadanie w konflikt z prawem pozwalają na stwierdzenie, że odbywanie przez skazanego kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie byłoby wystarczające do osiągnięcia celów kary. Niewątpliwie, względy bezpieczeństwa i stopień demoralizacji skazanego nie przemawiają za celowością odbywania przez niego kary w systemie dozoru elektronicznego.

Dlatego też, uznając wniosek skazanego za bezzasadny, należało postanowić jak wyżej.