UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 maja 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił G. L. prawa do ponownego ustalenia wysokości świadczenia z uwagi na fakt ,iż nie przedstawiła ona nowych dowodów mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia.

/decyzja k.17 plik II akt ZUS/

W dniu 25 maja 2015 roku do organu rentowego wpłynęło odwołanie G. L. od w/w decyzji. Odwołująca wskazała ,że organ rentowy przy wyliczaniu kapitału początkowego nie uwzględnił jej kwoty 5 857,99 zł i tym samym wysokość przyznanej jej emerytury jest zaniżona.

/odwołanie k.2-2 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie, która wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 16 czerwca 2015 r., organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k.3/

Pismem procesowym z dnia 15 października 2015 r. pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o udzielenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. informacji czy było prowadzone postępowanie egzekucyjne w zakresie nieopłaconych przez G. L. składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od 25 marca 1994 r. do 1 lipca 1997 r. , a także o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw wyliczenia rent i emerytur celem ponownego przeliczenia kapitału początkowego i emerytury przy uwzględnieniu i zaliczeniu okresów nieskładkowych przyjętych do ustalenia kapitału początkowego okresu od 25 marca 1994 r. do 1 lipca 1997 r. tj. prowadzenia przez odwołującą działalności gospodarczej. W treści pisma pełnomocnik wnioskodawczyni wskazał ,że zasadnym jest zaliczenie wnioskodawczyni w/w okresu co w konsekwencji powinno skutkować ustaleniem ,że przy obliczaniu wartości kapitału początkowego ilość miesięcy nieskładkowych wynosi 93 miesiące. W ocenie pełnomocnika kapitał początkowy wyliczony na dzień 1 stycznia 1999 r. winien zostać zwiększony o kwotę 5 857,99 zł.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 9 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił G. L. wartość kapitału początkowego na kwotę 92 421,89 zł. Do wyliczenia kapitału początkowego organ rentowy przyjął 18 lat , 1 miesiąc i 29 dni okresów składkowych tj. 217 miesięcy oraz 2 lata , 6 miesięcy i 24 dni okresów nieskładkowcyh tj. 30 miesięcy.

/decyzja k.25/26 plik I akt ZUS/

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 11 października 2012 r. odwołanie wnioskodawczyni od w/w decyzji zostało oddalone. W treści uzasadnienia wskazano ,że brak jest podstaw do zaliczenia wnioskodawczyni okresu prowadzenia działalności gospodarczej ( od 1 kwietnia 1992 r. do 1 lipca 1997 r.) z uwagi na fakt ,że w okresie tym G. L. z tego tytułu nieopłacała składek.

/wyrok k. 33 oraz uzasadnienie k.41 akt o sygn. VIII U 178/12/

Decyzją z dnia 13 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał G. L. prawo do emerytury od dnia 17 czerwca 2012 r. ( tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego).Do obliczenia wartości emerytury przyjęto : kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego tj. 240 216,64 zł , średnie dalsze trwanie życia tj. 254,80 miesięcy. Miesięczna kwota emerytury do wypłaty wyniosła 1 003,59 zł.

/decyzja k.12-13 plik II akt ZUS/

Ze świadczenia emerytalnego wnioskodawczyni potrącana jest kwota na rzecz Komornika Sądowego.

/pismo k.15 plik II akt ZUS/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie wyżej powołanych dokumentów. Wskazać należy ,że w toku procesu wnioskodawczyni nie przedstawiła dowodów na podstawie , których możliwym byłoby przyjęcie innych wskaźników do wyliczenia emerytury.

W odniesieniu do wniosków dowodowych złożonych przez pełnomocnika wnioskodawczyni wskazać należy ,że Sąd nie znalazł podstaw do ich uwzględnienia skutkiem czego je oddalił. Podkreślić należy ,że kwestia wysokości kapitału początkowego wnioskodawczyni została rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 11 października 2012 r. , który oddalił jej odwołanie od decyzji z dnia 9 grudnia 2011 r.. W treści uzasadnienia w/w wyroku Sąd podkreślił ,że brak było podstaw do zaliczenia wnioskodawczyni okresu prowadzenia działalności gospodarczej ( od 1 kwietnia 1992 r. do 1 lipca 1997 r.) z uwagi na fakt ,że w okresie tym wnioskodawczyni z tego tytułu nieopłacała składek. Tym samym w stosunku do podnoszonej przez pełnomocnika kwestii zachodzi powaga rzeczy osądzonej. W odniesieniu zaś do wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni co do powołanie biegłego do wyliczenia wysokości emerytury wskazać należy ,że ogólne zakwestionowanie wyliczeń organu rentowego bez wskazania choćby wyrywkowo błędów nie stanowi wystarczającej podstawy do powołania biegłego w zakresie wskazanym przez pełnomocnika.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Postępowanie w niniejszej sprawie sprowadziło się do rozstrzygnięcia czy istnieją dostateczne dowody do podwyższenia wysokości otrzymywanej przez G. L. emerytury.

Wskazać należy ,że na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 , poz. 748), wysokość świadczeń emerytalno – rentowych ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na ich wysokość.

Wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 KPC), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/. Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) /por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił zakwestionować ustaleń poczynionych przez organ rentowy. Wskazać należy ,że wnioskodawczyni skupiła się przede wszystkim na kwestii wyliczenia wysokości kapitału początkowego , który uwagi na powagę rzeczy osądzonej nie mógł być ustalony w wysokości podnoszonej przez wnioskodawczynię.

Ponieważ wnioskodawczyni nie udowodniła okoliczności leżących u podstaw odwołania, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc, Sąd Okręgowy odwołanie oddalił i orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Sąd przyznał ze Skarbu Państwa –Kasy Sądu Okręgowego w Łodzi dla adwokata E. M. kwotę 147,60 ( sto czterdzieści siedem złotych, sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku o adwokaturze (tj. Dz.U. z 2014 roku poz. 635 ze zm.) koszty pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ponosi Skarb Państwa.W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( t.j. Dz. U. z 2013 r., poz.461) zasądzając opłatę za czynności adwokackie z tytułu zastępstwa prawnego, Sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Stosownie do § 12 ust. 2 w/w rozporządzenia stawki minimalne w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego wynoszą 60 zł. Zgodnie z § 2 ust.3 w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1 § 2, Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Z tych względów Sąd zwiększył należną kwotę o kwotę podatku VAT tj. o kwotę 27,60 zł.

ZARZĄDZENIE

Wyrok wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni oraz pełnomocnikowi wnioskodawczyni.