Sygn. akt II AKa 274/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Anna Zdziarska

Sędziowie: SA - Małgorzata Janicz (spr.)

SO(del.) - Jacek Matusik

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r.

sprawy J. S., urodz. (...) w W., syna E. i H., z d. W., oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§ 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§ 1 k.k. w zw. z art. 4§ 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4§ 1 k.k,

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 czerwca 2015 r. sygn. akt XII K 137/14

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

I.  uchyla orzeczenie z pkt. VI wyroku o karze łącznej pozbawienia wolności i grzywny, oraz z pkt. III, orzeczenie wydane na podstawie art. 45§ 1 k.k.;

II.  J. S. w ramach czynu opisanego w pkt. 1 wyroku ( pkt. II aktu oskarżenia) uznaje za winnego tego, że w okresie od 8 stycznia 2001 roku do dnia 5 marca 2001 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w przywozie z zagranicy z S. do W. przez B. transportem autobusowym i kolejowym, znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości co najmniej 6 kilogramów, w ten sposób, iż kilkukrotnie przewoził z zagranicy partie heroiny w ilości po 1,5 kilograma każda w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw tj. czynu z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§ 1 k.k. i za tak przypisany czyn skazuje go i na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§ 1 k.k. i art. 33§ 1,2 i 3 k.k. wymierza mu karę 3 ( trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 100 ( stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 50 ( pięćdziesiąt) złotych;

III.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w wysokości 16 (szesnaście) tysięcy złotych;

IV.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

V.  na podstawie art. 85k.k. i art. 86§ 1 i 2 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności i grzywny łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 5 ( pięciu) lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 ( dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt ) złotych;

VI.  na mocy art. 63§ 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 lipca 2013 roku do dnia 20 listopada 2015 roku;

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. D. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł, w tym 23% VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej przed Sądem Apelacyjnym;

VIII.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2015r J. S. uznany został za winnego dokonania zarzucanych mu czynów i skazany został ( czyny z pkt. II, III, IV) na łączną karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych gdzie ustalono wysokość stawki dziennej na 50 złotych. Sąd Okręgowy orzekł także wobec oskarżonego nawiązki w oparciu o art. 70 ust. 4 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r ( za czyn z pkt. II a/o, oraz pkt. III a/o), a także na mocy art.45§ 1 k.k. przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa ( czyn II , czyn III). Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości. Skarżący postawił zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, mający wpływ na treść wydanego wyroku, wskazując na art. 7 k.p.k. ( błędną ocenę zeznań świadka S. S.), a także zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ( co do pkt. II, V wyroku), oraz naruszenia art. 4§ 1 k.k. wobec orzeczenia w pkt. III i VI przepadku w oparciu o art. 45§ 1 k.k. Obrońca J. S. wniósł o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna i spowodowała wydanie przez Sąd odwoławczy wyroku o charakterze reformatoryjnym, wniosek końcowy apelacji wobec realiów sprawy niniejszej okazał się chybiony.

Na wstępie stwierdzić należy, iż kontrola instancyjna wyroku i sposobu procedowania Sądu Okręgowego nie potwierdziła zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. w zakresie postulowanym przez obrońcę oskarżonego. Ocena dowodów jak i zakres ich gromadzenia i czynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych nie obrażały ani art. 7 k.p.k. ani art. 410 k.p.k. w szczególności zaś ocena dowodu z zeznań świadka S. S. przeprowadzona była zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i nie była dowolna. Pamiętać bowiem należy, iż zeznania tego świadka potwierdzone zostały innymi dowodami. Wskazać wypada, za Sądem Okręgowym, na zeznania świadków R. P., R. K., czy M. P. (czyny z pkt. IV a/o i III a/o), a także zeznania świadka J. W. (czyn z pkt. II a/o). Sąd Okręgowy z należytą uwagą ocenił zeznania tych świadków, miał świadomość pewnych nieścisłości, które wynikały z niepamięci świadków i znacznego upływu czasu od zdarzeń opisanych w zarzutach. Oceniał także zeznania składane na różnych etapach postępowania. Ocenę tę Sąd odwoławczy podziela. Niemniej, o ile słusznie zauważył Sąd meriti, iż podstawą ustaleń faktycznych winny być minimalne podawane przez świadków ilość narkotyków występujące w ich depozycjach, z uwagi właśnie na specyfikę dowodową tej sprawy, jak i innych podobnych, gdzie brak jest z oczywistych powodów innych dowodów niż źródła osobowe, a czyny zarzucane oskarżonemu miały miejsce kilkanaście lat temu, o tyle co do czynu z pkt. II a/o przyjął Sąd Okręgowy odmienną ocenę, zaś argumentacja stojąca u jej podstaw nie może zostać zaaprobowana. Powyższe spowodowało konieczność wydania reformatoryjnego orzeczenia. O ile bowiem nie budzi wątpliwości dokonanie przez oskarżonego, w kontekście treści zeznań świadka S. S., czynu opisanego w pkt. II a/o, to zgodzić się należy ze skarżącym, że pozostały materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w szczególności dokumenty uzyskane w wyniku pomocy prawnej z B., a także informacje pozyskane ze Straży Granicznej ( vide strony 1013,1938 akt postępowania) dawały podstawę do przypisania czynu w zakresie w jakim uczynił to Sąd odwoławczy w niniejszym orzeczeniu, a więc węższym, co do ilości przekroczeń granicy przez oskarżonego, jak i ilości przewiezionych przez niego narkotyków. Powyższe wynika z analizy całokształtu materiału dowodowego, bowiem nie można w realiach tej sprawy zignorować dowodów z przytoczonych powyżej dokumentów, co do których wiarygodności wątpliwości nie ma. Na marginesie tych rozważań , a także odnosząc się do oddalonych w trakcie postępowania odwoławczego wniosków dowodowych oskarżonego, zauważyć należy, iż sam fakt udzielenia wizy wjazdowej doB. nie stanowi dowodu przekroczenia granicy, w tym znaczeniu jest więc nieprzydatny dla niniejszego postępowania. Reasumując , Sąd Apelacyjny zmienił wobec powyższego opis czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II a/o ( pkt. 1 wyroku) i wymierzył mu za to karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 ( stu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki na 50 ( pięćdziesiąt ) złotych. Wymierzając tę karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary, oraz brał pod uwagę stopień zawinienia oskarżonego. Kara ta wymierzona została w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego za czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Opisana zmiana wyroku spowodować musiała wymierzenie w postępowaniu odwoławczym nowej kary łącznej. Na mocy art. 85 k.k. i art. 86§ 1 i 2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 ( dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki na 50 ( pięćdziesiąt) złotych. Powyższe orzeczenie oparto o zasadę asperacji. Sąd wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, uprzednią karalność oskarżonego oraz znaczny stopień jego zawinienia. Wymierzona kara uwzględnia zarówno względy prewencji ogólnej jak i indywidualnej, jej wymiar nie może być postrzegany jako nadmiernie surowy. Implikacją opisanej zmiany orzeczenia była także zmiana dokonana w zakresie orzeczenia opartego o art. 45§ 1 k.k. (w zakresie czynu z pkt II a/o), co było konsekwencją przyjęcia mniejszej ilości przewożonych narkotyków jak i innej częstotliwości przekroczenia granicy. Odnosząc się natomiast do zarzutów obrazy prawa materialnego podnoszonych w apelacji, to uznać je należy za niezasadne. Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przez korzyść majątkową należy rozumieć każde przysporzenie majątku albo uniknięcie strat lub obciążeń majątku (vide. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 1980 r., VII KZP 41/78, OSNKW 1980, nr 3, poz. 24). Jest to pojęcie, które należy interpretować szeroko. Obejmuje ono z pewnością mienie ruchome lub nieruchome, w tym środki płatnicze, dewizy, papiery wartościowe oraz wierzytelności i inne prawa majątkowe. Korzyść majątkowa może być uzyskana w wyniku popełnienia przestępstwa zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio. Podlegająca przepadkowi korzyść majątkowa, którą oskarżony osiągnął z popełnienia przypisanego mu przestępstwa, w rozumieniu art. 45 § 1 k.k., to ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie wynagrodzenia za przewóz z zagranicy heroiny, czy też kwocie uzyskanej w wyniku uczestnictwa w obrocie narkotykami. W realiach sprawy niniejszej podzielić należy rozważania Sądu Okręgowego zawarte na stronie 17 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia dotyczące wyliczeń stojących u podstaw określenia wysokości korzyści uzyskanej przez oskarżonego przy jednokrotnym przekroczeniu granicy. Podzielić należy i tę cześć rozważań, które dotyczą obowiązku orzeczenia opartego o art. 45§ 1 k.k. co do sprawcy skazanego na podstawie art. 65§ 1 k.k. Odnosząc się natomiast do zarzutu obrazy art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii to stwierdzić należy, iż jest on niezasadny, a zarzut obrazy prawa materialnego chybiony. Orzeczenie nawiązek w oparciu o art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii znajduje swoje uzasadnienie w realiach sprawy i pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Jeśli zaś chodzi o wysokość orzeczonych względem oskarżonego nawiązek wskazać należy, iż niewątpliwie oskarżony był przez kilka lat zaangażowany w proceder uczestnictwa w obrocie znacznymi ilościami narkotyków , co w konsekwencji przyczyniło się do wzrostu narkomanii. Powyższe uzasadnia zasądzenie nawiązek, w wyniku czego oskarżony będzie partycypował w społecznych kosztach leczenia osób uzależnionych jak i w działaniach prewencyjnych służących zapobieganiu narkomanii. Wymiar zasądzonych nawiązek oparty został o całokształt dyrektyw sądowego wymiaru kary i nie może być uznany, jak sugeruje obrońca, jako nadmiernie surowy.

O kosztach procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., albowiem oskarżony będzie odbywał karę pozbawienia wolności i istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Kwotę wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie § 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.