UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 18 grudnia 2014r. po godzinie 05:20 rano oskarżony M. P. (1) jechał samochodem ciężarowym marki I. (...) o nr rej. (...) przez miejscowość J. w kierunku Ł..

Oskarżony poruszał się z prędkością około 90 km/h.

W tym samym czasie, w tym samym kierunku przed pojazdem oskarżonego, rowerem typu damka koloru niebieskiego poruszał się J. G. (1). Rower pokrzywdzonego wyposażony był w oświetlenie elektryczne przednie i tylne zasilane dynamem, oraz duże światło odblaskowe zamontowane na tylnym bagażniku.

Oskarżony wyprzedzając rowerzystę uderzył prawym bocznym lusterkiem pojazdu w głowę i lewą rękę J. G. (1).

Pokrzywdzony wpadł wraz z rowerem do biegnącego w tym miejscu wzdłuż jezdni rowu. J. G. (1) w wyniku zdarzenia nie stracił przytomności. Wydostał się o własnych siłach z rowu i doszedł do najbliższych zabudowań, gdzie zadzwonił po pomoc. Po zdarzeniu widział pojazd ciężarowy, który nie zatrzymując się kontynuował jazdę.

(dowód: protokół oględzin miejsca – k. 7-9, protokół oględzin pojazdu – k. 12-13, dokumentacja fotograficzna – k. 15, dane z tachografu – k. 36-36a, zeznania świadka J. G. – k. 96 -96v i k. 26v-27 i k. 51v)

J. G. (1) został zabrany przez karetkę pogotowia do szpitala w B.. W wyniku zdarzenia doznał on obrażeń ciała w postaci zwichnięcia lewego stawu łokciowego z odłamaniem wyrostka dziobiastego kości łokciowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas powyżej siedmiu dni w rozumieniu art.157§1kk.

(dowód : opinia biegłego chirurga - k. 57 - 58, dokumentacja medyczna – k. 29-32, 34, 53-55)

Oskarżony w chwili zdarzenia usłyszał uderzenie z prawej strony kabiny. Zwolnił prędkość jednak nadal kontynuował jazdę. Dopiero po przejechaniu kilku kilometrów zatrzymał się i sprawdził, że w prawe lusterko boczne pojazdu nie posiada wkładu i że popękaniu uległa szyba drzwi prawych pod mocowaniem tego lusterka. Oskarżony zgłosił się do Komendy Powiatowej Policji w B. i poinformował o możliwości zaistnienia wypadku drogowego.

W czasie zdarzenia oskarżony jak i pokrzywdzony byli trzeźwi.

(dowód: protokoły badania – k. 10-11, wyjaśnienia oskarżonego – k. 44)

W chwili zdarzenia padała mżawka i było ciemno. Jezdnia asfaltowa była mokra, a miejsce wypadku nie było oświetlone latarniami.

(dowody: protokół oględzin miejsca – k. 7 - 9, zeznania świadków: J. G. – k. 96 -97 w zw. z k. 26v-27 i k. 51v., W. G. (2) – k. 97 w zw. z k. 6)

Oskarżonemu zatrzymano dokument prawo jazdy oraz został w dniu 18 grudnia 2014 r. został ukarany w drodze mandatu karnego w łącznej wysokości 2.600 zł.

(dowód: wydruk – k. 19, postanowienie – k. 49, kserokopie mandatów – k. 37 – 39, protokół kontroli drogowej – k. 39 – 41)

Oskarżony M. P. (1) ma 37 lat. Jest żonaty i posiada dwoje dzieci na swoim utrzymaniu. Uzyskał wykształcenie wyższe. Z zawodu jest kierowcą. Obecnie zatrudniony jest jako magazynier z wynagrodzeniem 1.500 zł miesięcznie. Jest współwłaścicielem mieszkania i samochodu A. (...) z 2006 roku produkcji.

Posiada prawo jazdy kategorii B, C, BE, CE, które po zdarzeniu zostało mu zatrzymane. Oskarżony nigdy nie leczył się odwykowo, neurologicznie i psychiatrycznie i nie był dotychczas karany.

M. P. posiada pozytywną opinię w miejscu pracy.

(dowód: dane osobo-poznawcze – k. 95v, dane z K. - k. 68 i 76, kserokopia prawa jazdy – k. 23, karta kierowcy – k. 46, opinia – k. 48).

M. P. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Potwierdził treść wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego, w których podał, iż w dniu zdarzenia rozpoczął pracę wyjeżdżając z R. około godziny 5.00 rano. Docelowo miał jechać do Ł. po ładunek. Dzień wcześniej także pracował jako kierowca, a z trasy wrócił do domu około godziny 1.00 w nocy. Wyruszając w dniu 18.12.2014r. ponownie w trasę był zmęczony i niewyspany. Oskarżony przyznał, że jadąc przez miejscowość J. jechał z prędkością 90 km/h. Spieszył się, bo był już spóźniony. Warunki drogowe nie były dobre. Padała mżawka, było ciemno, a pojazdy jadące z naprzeciwka oślepiały go. Oskarżony wyjaśnił, iż nie zauważył jadącego przed nim rowerzysty. Usłyszał uderzenie z prawej strony pojazdu, ponieważ jednak nic nie zauważył we wstecznym lusterku, kontynuował jazdę. Oskarżony wyraził skruchę oraz przeprosił pokrzywdzonego. Złożył również wniosek o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, który nie został jednak uwzględniony przez Sąd z uwagi na brak zgody oskarżyciela publicznego. Wyjaśniając oskarżony opisał również swoją sytuację finansową, która pogorszyła się z uwagi na zatrzymanie dokumentu prawa jazdy. Oskarżony musiał zmienić miejsce pracy, na pracę mniej intratną finansowo. Nadto wynajął mieszkanie aby mieć bliżej do pracy co wiąże się z ponoszeniem większych wydatków niż dotychczas. Złożył do akt opinię pracodawcy.

(wyjaśnienia oskarżonego – k. 95 v. – 96 i k. 44)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, w świetle zgromadzonych dowodów, nie budzą żadnych wątpliwości. O sprawstwie M. P. (1) świadczą dowody w postaci zeznań pokrzywdzonego, protokołu oględzin pojazdu oskarżonego oraz opinii biegłego chirurga odnośnie obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego J. G. (1), a także wyjaśnień samego oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

M. P. (1) w swoich wyjaśnieniach opisał przebieg zdarzenia. Wskazywał, iż tego dnia był zmęczony i niewyspany, gdyż kilka godzin wcześniej także prowadził pojazd, i nie miał wiele czasu na odpoczynek przed wyruszeniem w kolejną trasę. Spieszył się bo był już spóźniony dlatego znacznie przekroczył prędkość administracyjne dopuszczalną. Opisał panujące warunki drogowe oraz swoje odczucia, to że usłyszał uderzenie w prawy bok jego pojazdu. Wyjaśnienia oskarżonego są spójne i korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego J. G. (1). Biorąc pod uwagę podawane przez oskarżonego okoliczności, można uznać, iż jadąc ze znaczną prędkością, w warunkach panującego mroku, w czasie padającej mżawki i będąc zmęczonym mógł nie zauważyć jadącego prawidłowo rowerzysty. Okoliczność przekroczenia prędkości oraz czasu pracy kierowcy potwierdzają dane z tachografu. Za te wykroczenia oskarżony został ukarany w drodze mandatu karnego.

Umiejscowienie uszkodzeń samochodu w postaci braku wkładu lusterka prawego i pęknięcia szyby drzwi prawych bocznych pod mocowaniem lusterka wskazuje i także potwierdza okoliczność uderzenia tą właśnie częścią pojazdu w rowerzystę. W wyniku tego uderzenia pokrzywdzony miał obrażenia lewej ręki. Obrażenia lewej kończyny pokrzywdzonego wskazują, iż w chwili wypadku, zgodnie z jego zeznaniami był w ruchu – kierował rowerem i był wyprzedzany przez pojazd kierowany przez oskarżonego.

W ocenie Sądu przyczyną zaistniałego wypadku była nieprawidłowa taktyka i technika jazdy kierującego samochodem marki I. (...) o nr rej. (...) oskarżonego M. P. (1). Zachowanie pokrzywdzonego było prawidłowe.

Za wiarygodne należy uznać zeznania pokrzywdzonego J. G. (1). Pokrzywdzony zeznając podał, kiedy i w jakich okolicznościach jechał swoim rowerem przez miejscowość J.. Opisał panujące w chwili zdarzenia warunki atmosferyczne oraz sam moment zdarzenia. Podał, iż przed samym zdarzeniem wyprzedziło go kilka pojazdów następnie poczuł silne uderzenie w głowę i lewą rękę, a następnie wpadł do przydrożnego rowu. Opisał także okoliczności udzielania mu pomocy przez W. G. (2) i wezwaną pomoc oraz wskazywał na doznane obrażenia ciała. Jego zeznania korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonego w tym zakresie. Zeznania pokrzywdzonego w powiązaniu z protokołem oględzin roweru potwierdzają także okoliczność, iż pojazd ten w chwil zdarzenia był sprawy i posiadał włączone oświetlenie elektryczne.

Z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż pojazd oskarżonego wyprzedzając go nie zachował należytej ostrożności i mimo zdarzenia kontynuował jazdę nie zatrzymując się.

Świadek W. G. (2) nie widziała samego momentu zdarzenia, i nie posiadała wiedzy na temat jego przebiegu. Udzielała ona natomiast pierwszej pomocy pokrzywdzonemu, który przyszedł do niej zadzwonić po pomoc. Potwierdziła jednak co istotne, że w miejscu zdarzenia nie paliło się oświetlenie uliczne oraz, że w tym czasie panował jeszcze mrok. Zeznania świadka w tym zakresie potwierdzają więc depozycje pokrzywdzonego, jak i ustalenia poczynione w sprawie.

Opinia biegłego lekarza specjalisty chirurga opisująca obrażenia jakich doznał J. G. (1), jak i związana z tym dokumentacja medyczna zasługiwały na uwzględnienie, a żadna ze stron ich nie kwestionowała. Pokrzywdzony w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia lewego stawu łokciowego z odłamaniem wyrostka dziobiastego kości łokciowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas powyżej siedmiu dni w rozumieniu art.157§1kk.

Również pozostałe dowody w postaci protokołu badania stanu trzeźwości oskarżonego i pokrzywdzonego, protokołów oględzin pojazdu i miejsca, dokumentacji fotograficznej i dokumentacji medycznej oraz pozostałych dokumentów były wiarygodne, a żadna ze stron im nie zaprzeczała.

Omówione powyżej dowody świadczyły o tym, że bezpośrednią przyczyną wypadku drogowego zaistniałego w dniu 18 grudnia 2014r. była nieprawidłowa taktyka i technika jazdy kierującego samochodem marki I. (...) M. P. (1). Zachowanie rowerzysty J. G. (1) było prawidłowe.

M. P. (1) swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu w dniu 18 grudnia 2014 r. w miejscowości J. na ul. (...), woj. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym m-ki I. (...) nr rej.: (...) bez należytego odpoczynku, przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość dla obszaru zabudowanego, nie zachował odpowiedniej odległości przy wyprzedzaniu i uderzył w prawidłowo jadącego na rowerze m-ki H. J. G. (1) w wyniku czego kierujący rowerem J. G. (1) doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia lewego stawu łokciowego z odłamaniem wyrostka dziobowatego kości łokciowej, które to obrażenie u w/wym. spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie określonych narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu w rozumieniu art. 157§1 kk, wyczerpał dyspozycję art. 177 § 1 kk.

Oskarżony działał nieumyślnie, gdyż nie miał zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu, popełnił go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w okolicznościach niniejszej sprawy. Sprawca nie miał zamiaru spowodowania skutków z art.157§1kk, choć wystąpienie takich skutków mógł przewidzieć.

W chwili czynu M. P. (1) był dorosły, zdrowy i w pełni poczytalny. W toku postępowania nie zostały ujawnione żadne okoliczności wyłączające winę lub bezprawność popełnionego przez oskarżonego czynu.

Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu sprawcy nie był znikomy. Na oskarżonym jadącym w terenie zabudowanym przy złych warunkach drogowych obowiązek zachowania szczególnej ostrożności wyrażający się na zmniejszeniu prędkości i zwiększeniu uwagi przy obserwacji jezdni zapewniającej skuteczność reakcji w zmieniającej się sytuacji na drodze. Pokrzywdzony, który prawidłowo poruszał się rowerem miał prawo oczekiwać, iż inni uczestnicy ruchu będą stosować się do obowiązujących ich przepisów. Taktyka i technika jazdy oskarżonego nie były prawidłowe, gdyż wykonując manewr wyprzedzania nie zachował należytej odległości od kierującego rowerem pokrzywdzonego, a także poruszał się z prędkością znacznie przekraczającą administracyjnie dopuszczalną na tym odcinku drogi.

W ocenie Sądu, wymierzona kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat jest karą wystarczającą dla wychowawczego oddziaływania na oskarżonego oraz ukształtowania w nim przekonania, że zaatakowane przestępstwem dobro jest rzeczywiście prawnie chronione. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił na korzyść to, że oskarżony nie był dotychczas karany – było to jego pierwsze wejście w konflikt z prawem oraz, że jego działanie miało charakter nieumyślny.

Wymierzona kara pozwoli uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność tego typu przestępnych zachowań i nieuchronność poniesienia konsekwencji prawnych. Dwuletni okres warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności pozwoli na skontrolowanie zachowania sprawcy w tym czasie, ustalenie jego stosunku do popełnionego czynu i postępów wolnościowej resocjalizacji. Nie przesądzając o ostatecznym sposobie odbycia kary pozbawienia wolności, wystarczającą dolegliwością stanowiącą szansę na poprawę dotychczasowego zachowania będzie wymierzona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby.

Na podstawie art.72§2 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do częściowego naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego J. G. (1) poprzez zapłatę kwoty 1.000 zł., zakreślając oskarżonemu termin 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Kwota ta ma w części zrekompensować pokrzywdzonemu doznaną w wyniku zdarzenia szkodę.

Sąd nie orzekł wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Orzeczenie środka, w tym przypadku jedynie fakultatywne, wiązałoby się niewspółmiernymi w stosunku do popełnionego czynu skutkami dla oskarżonego i jego rodziny, dla którego zawód kierowcy stanowi źródło utrzymania. Pozbawienie oskarżonego dokumentu prawa jazdy stanowiłoby rażąco niewspółmierny środek przymusu biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego, okoliczność przyznania się do winy i przeproszenia pokrzywdzonego oraz fakt wykonywania pracy zarobkowej związanej z usługami transportowymi. Prawo jazdy jest oskarżonemu niezbędne do wykonywania pracy i zawodu kierowcy, a tym samym utrzymania rodziny. Oskarżony posiada pozytywną opinię w miejscu pracy, nie był dotychczas karany.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk obciążając oskarżonego obowiązkiem ich poniesienia skoro posiada stałe źródło dochodów.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE