UZASADNIENIE

Powódka N. G., reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.349,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20.10.2013 r. do dnia zapłaty i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 19.09.2013 r. w wyniku kolizji z innym pojazdem uszkodzeniu uległ samochód marki M., nr rej. (...) będący własnością powódki. Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanemu, który po przeprowadzeniu oględzin pojazdu i przyjęciu na siebie odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, wypłacił poszkodowanej kwotę 2.722,06 zł na podstawie sporządzonej przez siebie kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 24.09.2013 r. Na zlecenie powódki sporządzona została dla przedmiotowego pojazdu kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 09.05.2014 r., w której określono koszty naprawy pojazdu na kwotę 8.071,59 zł. W swej kalkulacji pozwany bezpodstawnie zaniżył wartość średnich stawek za roboczogodzinę, wartość cen detalicznych oryginalnych części o 60% oraz wartości materiałów lakierniczych o 33%. Dochodzona kwota stanowi różnicę pomiędzy wyliczoną przez powódkę wartością szkody, a kwotą wypłaconą przez pozwanego.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, przy uwzględnieniu kwoty 17 zł tytułem uiszczonych opłat skarbowych od pełnomocnictw w sprawie.

Na uzasadnienie pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności co do zasady, a neguje wysokość szkody w zakresie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W ocenie pozwanego prawidłowo oszacował on koszty naprawy samochodu powódki, a przyznana kwota odszkodowania w pełni kompensuje poniesioną przez poszkodowaną szkodę. Pozwany podkreślił, iż powódka w pozwie nie wskazuje czy samochód został już naprawiony, a jeżeli tak – jaki był poniesiony przez powódkę koszt naprawy. W ocenie pozwanego jeśli poszkodowana dokonała naprawy swojego pojazdu, to odszkodowanie winno odpowiadać kosztom rzeczywiście dokonanej naprawy. W przypadku gdy ustalone zostanie, że samochód poszkodowanej nie został naprawiony i wymagane jest sporządzenie kalkulacji naprawy pozwany kwestionuje zgłoszone przez powódkę stawki za roboczogodziny i za prace lakierniczo - blacharskie. Wskazał, że powódka nie wyjaśniła przyczyny zastosowania tak wysokich stawek, mimo że na rynku usług naprawczych funkcjonują podmioty oferujące ten sam standard i jakość usług za cenę znacznie niższą. Pozwany zakwestionował również zakres naprawy i koszt części zamiennych. W ocenie pozwanego kalkulacja powódki zawiera szereg czynności naprawczych, których wykonanie nie było celowe i uzasadnione. Natomiast w kwestii cen części zamiennych wskazał, że dopłata odszkodowania mogłaby nastąpić po przedstawieniu odpowiednich dowodów zakupu określonych części zamiennych. Bowiem jeżeli okazałoby się, że samochód powódki zostałby naprawiony przy użyciu części nieoryginalnych lub używanych, żądanie zwrotu kosztów cen części nowych oryginalnych byłoby nieuprawnione. Nadto pojazd powódki był samochodem 14 letnim i nosił ślady licznych poprzednich napraw blacharskich o czym świadczy znaczna grubość powłoki lakierniczej na poszczególnych jego elementach. W toku likwidacji szkody pozwany ustalił, że jeden z elementów posiada ślady korozji co uzasadnia zastosowanie współczynnika amortyzacji. Ponadto, jeżeli powódka nie naprawiła samochodu to zastosowanie znajdzie współczynnik odchylenia kosztów lakierowania. Oprócz tego biegły powołany w sprawie powinien ustalić, czy możliwe jest przywrócenie pojazdu powódki do stanu sprzed szkody przy zastosowaniu części zamiennych bez logo producenta (...) lub zamienników o porównywalnej jakości P.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.09.2013 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uległ uszkodzeniu pojazd marki M. o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność N. G.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu wypadku.

bezsporne

W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel przeprowadził oględziny uszkodzonego pojazdu, na podstawie których sporządził kosztorys szkody i ustalił wartość naprawy na kwotę 2.722,06 zł. Kwota ta została wypłacona poszkodowanej.

bezsporne a nadto dowód: kalkulacja naprawy nr (...) (k. 7 – 9), protokół badania powłoki lakierniczej (k.46) Krajowy Rejestr Sądowy (k.39-44), decyzja wypłaty (k. 45)

N. G. zleciła wykonanie dwóch kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu w wyniku pierwszej kalkulacji optymalnej ustalano koszt naprawy pojazdu na kwotę 8.071,59 zł, w wyniku drugiej na kwotę 8.301,23 zł.

dowód: kalkulacja naprawy (k. 10 – 14), kalkulacja naprawy (k. 21 – 23)

Pismem z dnia 12.05.2014 r. pełnomocnik N. G. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 5.579,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę.

dowód: wezwanie z dowodem nadania (k. 16-19)

Pismem z dnia 23.06.2014 r. ubezpieczyciel odmówił N. G. wypłaty wnioskowanego odszkodowania.

dowód: pismo z dnia 23.06.2014 r. (k. 24)

Według Cechu (...) w S. w 2011 r. do dnia 29.04.2013 r. obowiązywały stawki: zakład kategorii I – 100,00 zł roboty mechaniczno -blacharskie, 110,00 zł roboty lakiernicze; zakład kategorii II – 80,00 zł roboty mechaniczno -blacharskie, 90,00 zł roboty lakiernicze; zakład kategorii III – 60,00 zł roboty mechaniczno -blacharskie, 70,00 zł roboty lakiernicze.

Według Cechu (...) w S. w 2013 r. do dnia 05.05.2014 r. obowiązywały stawki: zakład kategorii I – 140,00 zł roboty mechaniczno -blacharskie, 150,00 zł roboty lakiernicze; zakład kategorii II – 120,00 zł roboty mechaniczno -blacharskie, 130,00 zł roboty lakiernicze; zakład kategorii III – 100,00 zł roboty mechaniczno -blacharskie, 110,00 zł roboty lakiernicze.

dowód: pismo z dnia 29.04.2013 r. (k. 91), pismo z dnia 05.05.2014 r. (k. 91)

Koszt naprawy samochodu N. G. i przywrócenia go do stanu sprzed kolizji z dnia 19.09.2013 r. w ustalonym przez ubezpieczyciela zakresie uszkodzeń, wyliczony w systemie kalkulacyjnym A. w oparciu o technologiczne czasy wykonania poszczególnych operacji naprawczych zalecanych przez producenta pojazdu z uwzględnieniem stawki roboczogodziny: 100,00 zł dla prac mechaniczno-blacharskich i 110,00 zł dla prac lakierniczych oraz oryginalnych części zamiennych w klasie jakości O i (...) - reflektor lewy produkcji H. (...) oraz potrącenia 20% ceny błotnika ze względu na korozję, wynosi 8.161,86 zł brutto.

Części o porównywalnej jakości kategoria P nie spełniają kryteriów określanych dla części oryginalnych i nie były brane pod uwagę.

W przedstawionych materiałach dotyczących uszkodzeń pojazdu nie wniesiono zastrzeżeń co do jakości uszkodzonych części, należy zatem przyjąć, że wszystkie elementy zakwalifikowane do wymiany były częściami oryginalnymi.

Wyjaśniono zasadność wykonania czynności naprawczych oznaczonych kodami: 88- (...)- osłona chłodnicy, 60- (...) – dysza spryskiwacza szyby, 60- (...)- gwiazda m. – elementy te stanowią wyposażenie maski silnika, która została zakwalifikowana do napraw i lakierowania, a zatem ich wymontowanie jest konieczne ze względów technologicznych, a także prac lakierniczych: kod (...) – listwa ochronna przednia boczna lewa (przygotowana do lakierowania), kod (...) poprzeczka przednia lewa – wymaga lakierowania w stopniu II.

dowód: opinia biegłego sądowego I. S. (k. 65 – 76), opinia uzupełniająca biegłego sądowego I. S. (k.93-98)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie bezsporną była okoliczność powstania szkody w pojeździe marki M. o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku zdarzenia z dnia 19.09.2013 r. Pozwany nie kwestionował zasady i podstawy swej odpowiedzialności, wywiedzionej przez powódkę z treści art. 123 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392 z późn. zm.). Nie było pomiędzy stronami sporu co do zakresu uszkodzeń auta, powstałych w wyniku kolizji. Spór natomiast sprowadzał się do ustalenia wysokości kosztów naprawy samochodu, a w konsekwencji co do wysokości należnego powódce odszkodowania.

Powódka N. G. wskazywała, że koszt naprawy pojazdu wynosi 8.071,59 zł brutto. Zatem, mając na uwadze wypłatę kwoty 2.722,06 zł, powódka domagała się dopłaty przez pozwanego na jej rzecz kwoty 5.349,53 zł.

Pozwany podnosił, iż wypłacając kwotę 2.722,06 zł w całości pokrył szkodę, która wystąpiła w pojeździe M. o numerze rejestracyjnym (...).

Przystępując do oceny poruszanych w niniejszym postępowaniu kwestii należało w pierwszej kolejności zważyć, iż stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odpowiada co do zasady ogólnej konstrukcji z art. 822 kc i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392 z późn. zm.). W ustawie tej postanowiono, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Z kolei zgodnie z treścią art. 127 ww. ustawy likwidacja szkód w przypadkach, o których mowa w art. 123, następuje na zasadach określonych w art. 14 ust. 1-3 oraz przepisach rozdziału 2, chyba że umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska stanowi inaczej.

Sąd zważył także, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Określenie pojęć "szkody" i "odszkodowania" w razie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, następuje na gruncie kodeksu cywilnego, bowiem zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi co do zasady odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. W istocie jednak powszechnie przyjmuje się, że naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Pod względem ekonomicznym (wartości świadczenia) występuje w takiej sytuacji "ekwiwalentność" obu postaci świadczeń odszkodowawczych, przy jednoczesnym stwierdzeniu, iż z przepisu art. 361 § 2 kc wynika obowiązek pełnej kompensaty szkody (por. uchwała SN z 12.10.2001 r., III CZP 57/01, OSNC 2002/5/57).

Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy też w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Sąd orzekając w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, według którego roszczenie należne od pozwanego w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń należy określić na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1998 r. , sygn. I CR 151/88, Lex nr 8894).

W tym stanie rzeczy konieczne jest stwierdzenie, iż wysokość odszkodowania ustalonego zgodnie z treścią art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 kc ma odpowiadać kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy, tj. na podstawie metody kosztorysowej i objąć niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011, sygn. III CZP 68/2001, OSNC 2002, nr 6 poz. 74, z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/2003, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).

Dokonując analizy stanowisk zaprezentowanych przez strony, sąd zważył, iż w celu ustalenia prawidłowej wysokości szkody w niniejszej sprawie, niezbędne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych i w tym celu dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny szkód w pojazdach.

Z pisemnej opinii biegłego sądowego I. S. z dnia 04.05.2015 r. wynika, że koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosił 8.161,86 zł brutto. Wyliczając koszt naprawy biegły uwzględnił bezsporny zakres uszkodzeń oraz sposób ich naprawy, stosując stawki za roboczogodzinę obowiązujące na terminie województwa (...) w czasie wystąpienia szkody i oryginalne części zamienne w klasie O oraz (...) w cenach z okresu szkody.

Do pisemnej opinii pozwany wniósł zarzuty podnosząc, iż kwestionuje opinię biegłego w zakresie zastosowanych stawek za roboczogodziny. Jednocześnie wskazał, że podtrzymuje swoje stanowisko dotyczące zamontowania w pojeździe 14 letnim oryginalnych części zamiennych. Podniósł, aby biegły wyjaśnił zasadność wykonania czynności naprawczych oznaczonych kodami: 88- (...), 60- (...),60- (...) oraz lakierniczych: (...) i (...), gdyż w jego ocenie ich przeprowadzenie było niekonieczne.

W ustnej opinii uzupełniającej biegły I. S. podtrzymał dotychczasową pisemną opinię. Wyjaśnił, że pozwany odwołuje się do stawek roboczogodzin z 2011 r., a zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce w dniu 19.09.2013r. i trzeba stosować stawki obowiązujące w tym czasie.

Wyjaśnił zasadność wykonania czynności naprawczych oznaczonych kodami: 88- (...)- osłona chłodnicy, 60- (...) – dysza spryskiwacza szyby, 60- (...)- gwiazda m. – elementy te stanowią wyposażenie maski silnika, która została zakwalifikowana do napraw i lakierowania, a zatem ich wymontowanie jest konieczne ze względów technologicznych, a także prac lakierniczych: kod (...) – listwa ochronna przednia boczna lewa (przygotowana do lakierowania) – na wydruku kalkulacji A. przy wskazanej części widnieje oznaczenie „:” co oznacza, że część może być dostarczona jako lakierowana, a ponadto dla operacji wymiany bocznych nakładek osłonowych od czerwca 2000 r. wskazano między innymi, ze producent nie oferuje już pełnego asortymentu kolorów lakierowanych w kolorze nadwozia bocznych nakładek osłonowych, a alternatywne części są gruntowane – przygotowane do lakierowania; kod (...) - poprzeczka przednia lewa – belka zderzaka przeznaczona do tzw. naprawy częściowej – wymaga lakierowania w stopniu II.

Według biegłego zastosowanie części oryginalnych podyktowane było tym, że w przedstawionych materiałach dotyczących uszkodzeń pojazdu nie wniesiono zastrzeżeń co do jakości uszkodzonych części, należy zatem przyjąć, że wszystkie elementy zakwalifikowane do wymiany były częściami oryginalnymi. Dlatego mimo tego, że pojazd powódki był 14 letni to należało zastosować części oryginalne. Natomiast części o porównywalnej jakości kategoria P nie spełniają kryteriów określanych dla części oryginalnych i nie były brane pod uwagę.

W ocenie sądu opinia biegłego była wyczerpująca, spójna i logiczna. Nie budziła wątpliwości co do przyjętych założeń i uzyskanych wyników. Biegły wskazał i uzasadnił przyjęte założenia, wypowiedział się również jasno i logicznie na temat zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną.

Kwestionująca wnioski biegłego strona pozwana nie powołała żadnych przekonujących argumentów, mogących podważyć fachowość i wiarygodność sporządzonej opinii.

Nie bez znaczenia dla oceny zasadności wniosków wynikających z opinii biegłego jest okoliczność, iż przedstawiona przez biegłego argumentacja zgodna jest ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1980 r. (sygn. III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186), zgodnie z którym przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Jednocześnie argumentacja biegłego zgodna jest z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

W konsekwencji uprawnionym jest wniosek, iż uszkodzeniu uległy nieuszkodzone wcześniej części oryginalne pojazdu i ceny takich części biegły zasadnie przyjął do wyliczenia szkody oraz zasadnie przyjął wykonanie wszystkich czynności naprawczych.

Biorąc pod uwagę, iż zakład ubezpieczeń częściowo naprawił szkodę i wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 2.722,06 zł, co było bezsporne, należało uwzględnić roszczenie powódki na podstawie art. 363 § 1 kc i zasądzić różnicę między wyliczoną szkodą przez biegłego, a częściowym jej naprawieniem i z tych wyliczeń wychodziła kwota większa niż żądana przez powódkę i dlatego Sąd przyjął kwotę dochodzoną pozwem w wysokości 5.349,53 zł, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Orzekając o żądaniu odsetek Sąd uznał, że pozwany mógł wypłacić pełne odszkodowanie w ustawowym terminie 30 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, nie zaistniały bowiem przesłanki określone w art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, które skutkowałyby wydłużeniem terminu do wypłaty odszkodowania.

O kosztach jak w pkt II wyroku orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804), przyjmując, że powódka poniosła koszty wygranego przez nią procesu w wysokości 2.285,00 zł: opłata od pozwu 268,00 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – 17 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego – 800 zł, koszt zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika – 1.200,00 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2014, poz. 1025) uwzględniając wynik procesu, nakazano ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku koszty wynagrodzenia biegłego w wysokości 618,33 zł wypłacone tymczasowo ze Skarbu Państwa, o czym Sąd orzekł w pkt III wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE