WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 roku w Lublinie

sprawy M. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres

na skutek odwołania M. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 28 października 2013 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala M. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 marca 2016 roku.

Sygn. akt VII U 2867/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia
28 października 2013 roku odmówił M. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 października 2013r. nie uznała ubezpieczonego za niezdolnego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 19 listopada 2013r. złożył M. Ł., wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie na mu rzecz prawa do renty, bowiem jego stan zdrowia nie uległ poprawie (k. 2 akt sądowych).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (k. 4 as).

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

M. Ł. urodzony (...), od dnia 12 maja 1994 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Wnioskiem z dnia 22 sierpnia 2013r. skarżący zwróciła się do organu rentowego o ponowne ustalenie prawa do renty na dalszy okres. Po przebadaniu przez Lekarza Orzecznika ZUS dniu 15.09.2013 r. został uznany za zdolnego do pracy. Wnioskodawca złożyła sprzeciw od tego orzeczenia. Po rozpoznaniu sprzeciwu w dniu 18 października 2014 r. Komisja Lekarska nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Na tej podstawie wydano zaskarżoną decyzję w dniu 28.10.2013 r.

Ustalenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wymagało posiadania wiadomości specjalnych, zatem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: neurologa, ortopedy, psychiatry, psychologa i z zakresu medycyny pracy.

Biegli lekarze sądowi w opiniach z dnia 8 maja 2014 r., 15 grudnia 2014 r., 10 marca 2015 r. i z dnia 14 września 2015 r, stwierdzili, że M. Ł. cierpi na: przebyte złamanie prawego obojczyka, zwichnięcie lewego biodra w 1993 r., wczesną artozę lewego biodra, zawroty głowy, łagodne zaburzenia procesów poznawczych, ograniczoną chwiejność afektywną przewlekłe, uzależnienie od alkoholu, łagodne zaburzenie procesów poznawczych, ograniczone zaburzenia dotyczące sfery emocjonalnej, nadciśnienie tętnicze i dyskretne ogniska o charakterze niedokrwiennym w obrębie OUN.

W ocenie biegłych sądowych jedynie schorzenia psychiatryczne w obecnym stopniu ich nasilenia powodują u wnioskodawcy nadal częściową niezdolność do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, pozostałe schorzenia nie powodują niezdolności do pracy. Biegli psychiatra i specjalista medycyny pracy wskazali również na okoliczności świadczące o niemożności wykonywania pracy przez wnioskodawcę na dotychczasowym stanowisku pracy tj. kierowcy autobusu. Ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy do dnia 1 kwietnia 2016 roku (opinie biegłych – k.21, 40-41, 55-56,61,72-74 as).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu powołane dowody z dokumentów. Jeżeli chodzi o dokumentację zgromadzoną w aktach ubezpieczeniowych to nie stanowiła ona przedmiotu zastrzeżeń stron, zatem Sąd uznał ją za wiarygodną i przyjął za podstawę ustalonego stanu faktycznego. Wnioskodawca uzupełniał w toku postępowania dokumentację medyczną w oparciu o którą dopuszczono dowód z opinii uzupełniającej biegłych neurologa i psychiatry, który celem ostatecznego wypowiedzenia się wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa, natomiast biegły neurolog podtrzymał stanowisko zajęte w opinii głównej z dnia 8 maja 2014 roku, że wnioskodawca jest zdolny do pracy ( opinie uzupełniające k. 40 i 41 a.s). Po przeprowadzeniu badań psychologicznych biegła psychiatra uznała, że wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy do dnia 1 kwietnia 2016 roku z powodu rozpoznanych schorzeń psychiatrycznych bowiem wnioskodawca ma trudności w merytorycznym wykonaniu zadań angażujących wyższe funkcje intelektualne( k. 61 a.s.).

Pozwany ZUS złożył zastrzeżenia do treści opinii biegłego psychiatry w piśmie procesowym z dnia 18 maja 2015r. W opinii uzupełniającej z dnia 11 czerwca 2015 r. biegły psychiatra podtrzymał stanowisko zajęte w opinii głównej. Kolejne zastrzeżenia zostały złożone w piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2017 roku do opinii biegłych psychologa i medycyny pracy w których pozwany zarzucił biegłym, że nie dokonali oceny możliwości podjęcia pracy przez wnioskodawcę w branży motoryzacyjnej na innych stanowiskach pracy np. na myjni, wymianie ogumienia, handlu akcesoriami itd.

Sąd nie uwzględnił kolejnych zastrzeżeń. Podkreślić należy, że M. Ł. uprawniony był do świadczenia rentowego w skutek obrażeń odniesionych w wypadku drogowym jakiemu uległ w 1993 r. przez ponad 19 lat. W tym czasie nigdzie nie pracował. Stale przyjmuje leki psychotropowe. Obecnie ma (...)lat i nie wykonywał innego zawodu niż kierowca. Wprawdzie ma wykształcenie zawodowe mechanika lecz jak słusznie stwierdził biegły medycyny pracy wnioskodawca nie pracował w tym zawodzie a wiedza zawodowa jaką posiada w tym zawodzie nie przystaje do obecnych wymogów. Ta sytuacja dotyczy zdaniem Sądu również czynności proponowanych przez lekarza ZUS w zastrzeżeniach. Zdaniem Sądu nie uprawniona jest sugestia, że wnioskodawca przeznacza część świadczenia na podtrzymywanie nałogu i, że sam powinien zapracować na swoje utrzymanie. Podkreślenia wymaga również fakt, że zastrzeżenia nie obejmują treści merytorycznej opinii biegłych psychologa i medycyny pracy a mianowicie rozpoznanych schorzeń i stwierdzonego przez biegłych stopnia niezdolności do pracy tylko skupiają się na rozważaniach dotyczących społecznej postawy skarżącego i hipotetycznych stanowisk pracy, które zdaniem pozwanego mógłby wykonywać.

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 i 7 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pojęcie niezdolności do pracy zdefiniowane zostało w art. 12 cytowanej ustawy, który to przepis stanowi, iż niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z uwagi na fakt, że skarżący był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 sierpnia 2013r., fakt posiadania przez niego wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 57 ustawy nie był sporny w niniejszej sprawie. W toku postępowania ustalono również, iż wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy dlatego prawo do świadczenia rentowego należało przyznać od dnia wstrzymania jego wypłaty tj. 1 września 2013 roku do 31 marca 2016 roku.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §2 kpc, Sąd orzekł jak w sentencji.