Sygn. akt IV Ka 724/15

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się zasadna w takim stopniu, iż na skutek jej wniesienia powstały podstawy do uchylenia w części zaskarżonego wyroku / co do czynów opisanych w pkt 1,2,3,4,5,7,8,9,10,11, a także po dokonaniu modyfikacji przez sąd odwoławczy w zakresie określenia czasookresu czynu opisanego w pkt 13/ i umorzenia postępowania w tej części, a to ze względu na zaistnienie ujemnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności części w/w czynów zarzuconych obwinionemu.

Na wstępie podnieść należy, że w ocenie sądu odwoławczego, z uwagi na okoliczność, że w niniejszej sprawie na etapie postępowania odwoławczego doszło do przedawnienia karalności znacznej większości w/w czynów zarzuconych obwinionemu, niecelowym jest odnoszenie się do podniesionych w skardze apelacyjnej zarzutów w tym zakresie.

Przepis art. 45 § 1 k.w. stanowi, iż karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od daty jego popełnienia upłynął rok. Natomiast jeżeli wszczęto w tym okresie postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem lat 2 od popełnienia czynu.

W niniejszej sprawie sąd odwoławczy dokonał modyfikacji w zakresie określenia czasookresu czynu opisanego w pkt 13. Czyn polegał na posługiwaniu się przez obwinionego kartą innego kierowcy podczas, gdy obwiniony zobowiązany był do korzystania z karty wystawionej na swoje nazwisko ( tj. wykroczenie z art. 92 ust 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym ) .

Sąd rejonowy ustalił, że okres tego czynu obejmował daty od 14 stycznia 2014 roku do 11 lutego 2014 roku, a więc cały okres pracy kierowcy, jaki został poddany kontroli przez pracowników (...) Wojewódzkiego Inspektoratu (...) podczas kontroli wykonanej w dniu 11 lutego 2014 roku. Tymczasem analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności sporządzonych opinii pisemnych biegłego A. D., jak również ustnych opinii uzupełniających biegłego , określających min: przebieg zmian użytkownika kart kierowców w pojeździe oraz uzupełniająco zeznań R. K. i B. Z. nie wskazuje, że w okresie po 27 stycznia 2014 roku doszło do logowania się karty kierowcy na nazwisko A. F. w pojeździe, którym poruszał się obwiniony. W sprawie brak jest więc jednoznacznych dowodów, które wskazywałyby, że w/w czyn zarzucany obwinionemu obejmował cały okres czasu pracy kierowcy, który został poddany kontroli. Wobec powyższego sąd odwoławczy zmodyfikował czasokres czyny opisanego w pkt 13, ustalając jego datę marginalną na dzień 27 stycznia 2014 roku.

W przedmiotowej sprawie wszczęto postępowanie w ciągu roku od daty popełnienia czynów ( vide zarządzenie k. 1 ) . Czyny, które były przedmiotem wniosku o ukaranie, a opisane zostały w pkt 1,2,3,4,5,7,8,9,10,11, po dokonaniu modyfikacji przez sąd odwoławczy w zakresie określenia czasookresu czynu opisanego w pkt 13, popełnione zostały każdy przed dniem wyrokowania w sprawie sądu odwoławczego – marginalną datą popełnienia ostatniego z w/w czynów był dzień 27 stycznia 2014 roku. W dacie orzekania w pierwszej instancji przedawnienie karalności jeszcze nie nastąpiło. Strona obwiniona wystąpiła z apelacją i w toku postępowania odwoławczego upłynął termin przedawnienia. W tej sytuacji musi dojść w sądzie odwoławczym do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania. ( Komentarz. T. G. stan prawny 01.01.2013 r. publ LEX)

W związku z tym sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok co do w/w czynów z uwagi na przeszkodę procesową określoną w pkt 4 art. 5 § 1 kpw i zgodnie z nakazem wynikającym z art. 5 § 1 pkt 4 kpw. w związku z art. 45 § 1 kw i 109 § 2 kpw umorzył postępowanie wobec obwinionego R. A. co do tych czynów, nie dopatrując się w świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwości uniewinnienia obwinionego z braku czynu, braku znamion czynu jako wykroczenia lub braku winy.

Bezsporne są ustalenia sądu meriti co do czynów obwinionego opisanych w pkt 6 i 12, których popełnienia R. A. dopuścił się – w zakresie czynu opisanego w punkcie 6 w okresie od 31 stycznia 2014 roku do 1 lutego 2014 roku, a polegającego na skróceniu dobowego czasu odpoczynku oraz w zakresie czynu opisanego w punkcie 12 – w okresie od 27 stycznia 2014 roku do 2 lutego 2014 roku, polegającego na skróceniu tygodniowego okresu odpoczynku.

Sąd ten był w pełni uprawniony do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych potwierdzających fakt sprawstwa obwinionego w/w czynów w szczególności na podstawie zeznań świadków R. K. i B. Z., opinii pisemnych i ustnych biegłego A. D. oraz nieosobowego materiału dowodowego, w tym protokołów kontroli drogowej wraz z zaświadczeniami o działalności, opisu stwierdzonych naruszeń. Jak słusznie konstatuje sąd meriti wskazane powyżej dowody tworzą spójną, logiczną całość, wzajemnie się uzupełniają, sporządzone opinie biegłego są rzetelne, poparte fachową wiedzą i nie zawierają wad o jakich mowa w treści art. 201 kpk. , dlatego sąd meriti był w pełni uprawniony do czynienia na ich podstawie ustaleń w sprawie.

W kontekście w/w czynów, które są przedmiotem osądu w sprawie, których karalność nie uległa przedawnieniu stwierdzić należy, że ich sprawstwo nie budzi wątpliwości, a analiza treści uzasadnienia apelacji, podniesione tam argumenty, wskazuje na to, że w istocie w tym zakresie rozstrzygnięcie sądu I instancji nie jest negowane.

Wobec powyższego sąd odwoławczy poprzestanie na stwierdzeniu prawidłowości ustaleń sądu meriti w tym zakresie w oparciu o materiał dowodowy wskazany powyżej.

Wobec dokonanej zmiany rozstrzygnięcia sądu I instancji, sąd odwoławczy wymierzył obwinionemu za zarzucane mu czyny na podstawie art. art. 92 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. poz. 1414 z późn. zm.) w związku z Ip. 4.4 załącznika Nr 1 w/w, kierując się treścią art. 9 § 2 kw łącznie karę grzywny w kwocie 150 zł. , najsurowszą za popełnione wykroczenie opisane w punkcie 12 wg taryfikatora określonego w w/w załączniku ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym.

Wymierzając karę grzywny sąd miał na uwadze stawki w załączniku Nr 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym, wysokość dochodów obwinionego, jego sytuację rodzinną i majątkową, stopień zawinienia sprawcy, uprzednią karalność, jak też cele i zadania kary w aspekcie jej oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego wobec obwinionego oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z uwagi na wynik postępowania, znaczne złagodzenie kary w efekcie umorzenia postępowania co do znacznej części czynów, z których część zagrożonych była surowszą karą, zgodnie z nakazem płynącym z treści art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych sąd wymierzył jedną opłatę za obie instancje według kary wymierzonej przez sąd odwoławczy. Sąd obciążył także obwinionego zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze na podstawie przepisów wskazanych w części dyspozytywnej.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy orzekł, jak w sentencji.