UZASADNIENIE

P. W. został obwiniony o to, że w dniu 28 stycznia 2015 roku około godziny 17:50 na drodze (...), 411 kilometr, gmina R., powiat (...), województwo (...), kierując samochodem osobowym marki V. (...), numer rejestracyjny (...), przekroczył dopuszczalną prędkość o 38 km/h, jadąc prędkością 138 km/h, w miejscu gdzie dozwolona prędkość wynosi 100 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 24 września 2015 roku w sprawie VII W 388/15 uznał obwinionego P. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę grzywny w kwocie 200 złotych;

- zasądził od obwinionego 30 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków.

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony przez obwinionego, jako podstawę apelacji wskazał przepisy art. 438 pkt 1,2,3 kpk – vide apelacja k. 106 – 111.

W konkluzji wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od dokonania zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna w takim zakresie, że skutkuje zmianą wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego.

W rozpoznawanej sprawie – w ocenie Sądu odwoławczego – zabrakło na tyle przekonywujących dowodów, aby możliwym było ukaranie obwinionego za zarzucane mu wykroczenie.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd meriti oparł swoje ustalenia faktyczne na zeznaniach funkcjonariuszy policji uznając je za spójne i zbieżne. Obwiniony stanowczo i konsekwentnie przedstawiał swoją wersję zdarzenia. Bezpośrednio po zatrzymaniu go do kontroli drogowej kwestionował wynik pomiaru prędkości i to stanowisko konsekwentnie utrzymywał w toku całego postępowania, odmówił przyjęcia mandatu. Z wyjaśnień jego wynikało, iż po przedstawieniu mu nagrania z wideorejestratora nie był w stanie stwierdzić, że dotyczy jego osoby, zapis obrazu był nieczytelny. Nadto obwiniony wskazywał, iż w czasie, kiedy miało dojść do popełnienia przez niego zarzucanego mu wykroczenia, poruszał się z prędkością nie przekraczającą 100 km/h, ponieważ miał niski stan paliwa, a nie był zorientowany czy w pobliżu znajduje się jakaś stacja benzynowa. W sprzeciwie złożonym od wyroku nakazowego – vide k 13, obwiniony zakwestionował sposób w jaki dokonany został pomiar jego prędkości przez funkcjonariuszy.

Wprawdzie za popełnieniem zarzucanego obwinionemu wykroczenia przemawiają zeznania funkcjonariuszy policji, to jednak żaden dowód zgromadzony w sprawie nie był w stanie potwierdzić ich relacji. Notatka urzędowa, którą posiłkował się Sąd Rejonowy dokonując oceny zeznań policjantów może być co najwyżej informacją o źródłach dowodowych i okolicznościach, które mają być przy ich pomocy udowodnione. W żadnej mierze nie może ona, choćby zawierała informacje o treści danego dowodu, owego dowodu zastępować (por. wyrok SA w Krakowie z 16 stycznia 2002 r. II AKa 143/01, KZS 2002/2/39).

Dowodem potwierdzającym wersję policjantów z pewnością byłoby nagranie rejestrujące sposób jazdy obwinionego w inkryminowanym czasie i miejscu. Rzecz w tym, że tenże dowód według oświadczenia policjantów został utracony w związku z awarią systemu.

Wobec braku obiektywnego dowodu w postaci zapisu videorejestratora sytuacja podawana przez funkcjonariuszy nie jest możliwa do zweryfikowania.

W takiej sytuacji należało oprzeć się na wersji zdarzenia, wynikającej z wyjaśnień obwinionego, do czego wprost obliguje przepis art. 5 § 2 kpk w związku z art. 8 kpw. Według zasad obowiązującej procedury karno – wykroczeniowej, to nie obwiniony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel musi udowodnić winę obwinionego (art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w.). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami. Istota domniemania niewinności sprowadza się jak wiadomo do tego, że obwinionego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w.), nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego. Oznacza to, że udowodnienie winy obwinionemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości, czego jednak nie można powiedzieć o zarzucie postawionym obwinionemu we wniosku o ukaranie.

Dlatego też Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok, uwalniając obwinionego od popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie wykroczenia.

O kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 118 § 2 kpw.