UZASADNIENIE

Powód B. S. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej U. S.A. z siedzibą w W. kwoty 6 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a nadto ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku z dnia 18 listopada 2012 roku oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podał, że w dniu 18 listopada 2012 roku w N. doszło do kolizji drogowej, wskutek której został poszkodowany oraz, że sprawca zdarzenia w dacie szkody nie posiadał obowiązkowego ubezpieczenia oc. Powód wskazał także, iż w wyniku powyższego zdarzenia doznał urazu głowy, skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu kolana prawego, stłuczenia klatki piersiowej oraz ostrej reakcji na stres. Wobec powyższego zmuszony był do noszenia kołnierza ortopedycznego oraz podjęcia leczenia. Powód podał, że zgłosił roszczenie stronie pozwanej, która decyzją z dnia 1 marca 2013 r. wypłaciła mu kwotę 1300 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zwróciła mu koszty leczenia. Podniósł również, iż w dniu 30 marca 2012 roku złożył odwołanie od ww. decyzji z wnioskiem o wypłatę dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia, jednakże pismem z dnia 6 maja 2013 roku strona pozwana odmówiła wypłaty dalszego odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana U. S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podała, że nie kwestionuje co do zasady swojej odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, czego wyrazem była wypłata na rzecz powoda kwoty 1 300 zł zadośćuczynieni . Wskazała, że w jej ocenie powyższa kwota stanowi całość zadośćuczynienia należnego powodowi w związku ze skutkami wypadku z dnia 18 listopada 2012 r. Ponadto strona pozwana zakwestionowała żądanie powoda w zakresie zasądzenia dalszej kwoty zadośćuczynienia podając, że na etapie postępowania likwidacyjnego, lekarz specjalista - chirurg orzekł 1 % uszczerbku na zdrowiu powoda, a nadto wskazał, że u powoda nie zastosowano uciążliwych procedur medycznych , doznane urazy nie miały wpływu na ogólne funkcjonowanie organizmu, a rokowania na przyszłość są pomyślne, a zatem doznane przez powoda obrażenia nie były poważne ani nadmiernie uciążliwe oraz nie pozostawiły po sobie znacznych następstw. Zakwestionowała również roszczenie powoda w zakresie zasądzenia odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia 5 marca 2013 r. i wskazała, że ewentualne odsetki winny zostać zasądzone od dnia wyrokowania. Co do roszczenia powoda o ustalenie odpowiedzialności za szkody mogące powstać w przyszłości strona pozwana podniosła, że powód ma możliwość wytoczenia powództwa o zasądzenie w przyszłości, w szczególności w związku z faktem że roszczenia powstające w przyszłości przedawniają się w okresie liczonym od daty ich powstania, a nie od daty wystąpienia szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 listopada 2012 roku w N. doszło do kolizji drogowej, w której sprawca kierując po drodze publicznej pojazdem marki O. (...) nr rej. (...), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki V. (...) nr rej. (...) prowadzonym przez powoda.

Sprawca zdarzenia w dacie powstania szkody nie posiadał obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

/bezsporne/

Bezpośrednio po zdarzeniu powód został przewieziony przez pogotowie ratunkowe do Oddziału Ratunkowego (...) w P., gdzie po przeprowadzeniu badań diagnostycznych, stwierdzono u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Powodowi zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego oraz dalszą kontrolę w POZ.

Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku szyjnym, bóle głowy i nudności w dniu 20 listopada 2012 r. był konsultowany przez specjalistę neurologa. Powód został skierowany na Oddział (...) Ogólnej ZOZ w K., gdzie był hospitalizowany w okresie od 20 listopada 2012 r. do 21 listopada 2012 r. w celu obserwacji po urazie głowy.

W dniu 21 listopada 2012 roku powód na własne żądanie wypisał się ze szpitala.

Wykonane u powoda badanie TK głowy wykazało w obrębie zatoki strzałkowej górnej, na wysokości górnego kąta łuski kości potylicznej, widoczne ognisko hipodensyjne mogące odpowiadać starej skrzeplinie w obrębie zatoki. Mózgowie bez zmian ogniskowych. Nie wykazano cech krwawienia śródczaszkowego. Układ komorowy w normie. Struktury środkowe nieprzemieszczone. Kości sklepienia czaszki zmian nie wykazują.

Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku C i L-S oraz bóle głowy powód ponownie był badany przez neurologa, który zalecił dalsze noszenie kołnierza S. i fizykoterapię. Powód udał się również do lekarza chirurga wobec utrzymujących się dolegliwości bólowych głowy, karku, klatki piersiowej i prawego stawu kolanowego, a nadto szumów w uszach i drętwienia palców. Powodowi został zalecony oszczędny tryb życia, noszenie miękkiego kołnierza szyjnego przez okres dwóch tygodni, a następnie powodowi zalecono rozpoczęcie rehabilitacji.

W dniu 23 listopada 2012 r. powód był badany przez psychologa, który stwierdził ostrą reakcję na stres w następstwie doznanego w dniu 18 listopada 2012 r. wypadku komunikacyjnego.

/ dowód: przesłuchanie stron – zeznania powoda, k. 66; karta informacyjna z 18.11.2012 r., k. 15;skierowanie do szpitala z 19.11.2012 r., k. 16; konsultacja neurologiczna z 20.11.2012 r., k. 17, karta informacyjna leczenia szpitalnego z 21.11.2012 r., k. 18, konsultacja neurologiczna, k. 19 – 20; konsultacja chirurgiczna, k. 21; opinia psychologiczna z 23.11.2012 r., k. 22 – 24; faktura vat z 20.11.2012 r., k. 25/

Wypadek komunikacyjny z dnia 18 listopada 2012 r. w którym uczestniczył powód nie pozostawił żadnych trwałych następstw zdrowotnych. Wypadek nie skutkował też rozległymi obrażeniami, nie wdrożono żadnej dalszej diagnostyki. W związku z powyższym uszczerbek na zdrowiu stanowi 0%.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J. z 02.06.2015 roku, k. 100-102/

W obecnym stanie uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z powyższym wypadkiem z punku widzenia neurologicznego wynosi 0%. Skutki powyższego wypadku nie spowodowały u powoda żadnych negatywnych następstw. W przedmiotowym zdarzeniu powód doznał przede wszystkim obrażeń ciała o charakterze stłuczeń, które nie spowodowały trwałego uszczerbku na jego zdrowiu. Rokowania co do stanu zdrowia powoda w przyszłości w związku z przebytym zdarzeniem są korzystne.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii A. D. z 15.10.2015 roku, k. 118-121/

Przed powyższym zdarzeniem powód leczył się z powodu dolegliwości kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, uszkodzenie nerwów i przepuklinę. Po wypadku z dnia 18 listopada 2012 r. powód odczuwał dolegliwości bólowe kręgosłupa i zmuszony był do zażywania leków przeciwbólowych. Obecnie zażywa leki przeciwbólowe jedynie w razie nasilenia bólu. Po wypadku zmuszony był również ograniczyć aktywność życiową, nie może podnosić ciężkich przedmiotów, w tym większych zakupów, sięgać po przedmioty położone wysoko. Po zdarzeniu z dnia 18 listopada 2012 r. powód odczuwa lęk i obawy przed jazdą samochodem.

/ dowód: przesłuchanie stron – zeznania powoda, k. 66/

W dniu 7 grudnia 2012 roku powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, która w dniu 1 marca 2013 r. wypłaciła mu kwotę 1300 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 395 zł tytułem kosztów leczenia.

Pismem z dnia 30 marca 2013 roku powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 5 040 zł, w tym kwoty 4700 zł tytułem zadośćuczynienia.

W dniu 22 czerwca 2013 r. powód wezwał stronę pozwana do zapłaty kwoty 3700 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2013 r

/ dowód: zgłoszenie szkody z 07.12.2012 r. zawarte w aktach szkody strony pozwanej o nr (...); pismo z 30.03.2013 r., k. 33-34, pismo z 06.05.2013 r., k. 35, wezwanie do zapłaty z 22.06.2013 r., k. 37, decyzja z 01.03.2013 r., k. 30/

Sąd zważył, co następuje:

Mając na względzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, iż powództwo jest częściowo zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody odpowiedzialność ponosi samoistny posiadacz tego środka komunikacji; jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Na mocy przepisów dotyczących ubezpieczeń majątkowych odpowiedzialność ta spada w istocie na ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku (art. 805 k.c., art. 822 k.c., art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Poza sporem było, że sprawca wypadku z udziałem powoda, nie posiadał obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W tych okolicznościach, strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkody, wyrządzone osobom trzecim (w przedmiotowej sprawie powodowi) przez sprawcę.

Bezspornym jest również to, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1300 zł.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy ustalenia rozmiaru krzywdy powoda, rodzaju i rozmiaru obrażeń doznanych przez powoda w wyniku wypadku z 18 listopada 2012 roku oraz skutków tych obrażeń na zdrowiu powoda, a także wysokości odszkodowania związanego z kosztami rehabilitacji powoda i utraconego przez niego zarobku.

Zgodnie z treścią art. 444 §1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W wypadkach przewidzianych w artykule powyższym (art. 444 § 1 k.c.) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.).

Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej - krzywdy. Krzywdą określa się cierpienia fizyczne i psychiczne. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia.

Celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych – dlatego zadośćuczynienie obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Ma ono na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (vide: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509).

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, zasadą jest indywidualizacja okoliczności określających rozmiar krzywdy, przy uwzględnieniu konkretnego przypadku, w którym doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Wysokość zadośćuczynienia musi mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Rodzaj i rozmiar obrażeń, doznanych przez powoda w wyniku przedmiotowego wypadku, oraz skutki urazu na zdrowiu powoda, Sąd ustalił w szczególności w oparciu o dokumentację medyczną oraz zeznania powoda, a także pisemne opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii, które to ustalenia zostały przedstawione wyżej. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu. Nadto zeznaniom powoda Sąd w całości przypisał walor wiarygodności albowiem korespondują one z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opiniami biegłych. W ocenie Sądu, opinie wydane przez biegłych w przedmiotowej sprawie są logiczne, przekonywujące i nie nasuwają wątpliwości.

Sąd podzielił stanowisko powoda, że dotychczas wypłacona przez pozwaną kwota 1300 zł była stanowczo za niska w stosunku do rozmiaru krzywdy powoda, odniesionej w wyniku wypadku, za skutki którego strona pozwana ponosi pełną odpowiedzialność.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał, iż rozmiar i stopień nasilenia cierpień fizycznych i psychicznych, jakie powód odczuwał w związku z obrażeniami ciała, których doznał wskutek wypadku z 18 listopada 2012 roku uzasadnia przyznanie powodowi dodatkowo tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 1000 zł.

Zdaniem Sądu, kwota powyższa, zasądzona na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia, będzie dla niego odpowiednią kompensatą za doznaną przez niego krzywdę, zwłaszcza zważywszy na to, że wskutek opisanego wyżej wypadku powód doznał obrażeń ciała, w wyniku czego wystąpiła konieczność jego leczenia, hospitalizacji, odczuwał bóle, zmuszony był kontynuować leczenie, co niewątpliwie utrudniało mu normalne funkcjonowanie i wiązało się z dolegliwościami, ograniczeniem możliwości swobodnego poruszania się oraz koniecznością istotnego ograniczenia aktywności życiowej. Sąd uwzględnił rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, wiek powoda(obecnie (...) lat), odczuwane przez niego, utrzymujące się nadal bóle, pomimo procesu leczenia. Ponadto powód zmuszony był ograniczyć - z uwagi na odczuwane nadal bóle - uprawianie sportu, który przed wypadkiem uprawiał.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał że kwota 1000 zł (a więc ponad już wypłaconą powodowi przez stronę pozwaną kwotę 1300 zł) stanowi należytą kompensatę za krzywdę doznaną przez powoda w wyniku wypadku z 18 listopada 2012 roku, przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierna, lecz utrzymana w rozsądnych granicach.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, o których mowa wyżej, Sąd uznał, że żądanie w zakresie zadośćuczynienia ponad kwotę 1000 zł (mając na uwadze dotychczas wypłaconą kwotę 1300 zł), nie zasługiwało na uwzględnienie. Dodać przy tym należy, iż występujące u powoda dolegliwości bólowe były częściowo skutkiem wypadku, a w przeważającej części skutkiem problemów zdrowotnych powoda występujących już przed wypadkiem i nie mają związku ze zdarzeniem z dnia 18 listopada 2012 roku. Okoliczność tą Sąd również wziął pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi. Nadto powód, pomimo prawidłowego wezwania, nie stawił się na badanie do biegłego sądowego z zakresu psychiatrii.

Odsetki od kwoty 1000 zł zasądzono, zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 5 marca 2013 roku. Poza sporem było, że pismem z 9 grudnia 2012 roku (wpłynęło do strony pozwanej 7 grudnia 2012 roku) powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, domagając się wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 15.000 zł, Zgodnie z art. 817 § 1 kc, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zatem żądanie zasądzenia odsetek za opóźnienie od dnia 9 grudnia 2011 roku, zasługiwało na uwzględnienie. Orzeczenie w tym zakresie oparto na przepisach art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc w zw. z art. 817§1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Powództwo o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku na przyszłość jest niezasadne w kontekście opinii biegłych sądowych. Z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii wynika, że skutki doznanych urazów mogą ustąpić całkowicie. Natomiast biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowo - ortopedycznej podał, że bezpośrednio po urazie uszczerbek na zdrowiu powoda był większy, ale na skutek postępowania leczniczego dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości kręgosłupa uległy zmniejszeniu. Według biegłego w chwili obecnej powód może kontynuować dotychczasowe zatrudnienie. W razie natomiast ujawnienia się nowej krzywdy i szkody majątkowej będących skutkiem wypadku, powodowi będzie służyć roszczenie z tego tytułu na podstawie obowiązujących przepisów, bez względu na kwestię ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość.

Orzeczenie o kosztach, jak w pkt III wyroku, oparto na przepisach art. 100 zd. 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 109 § 1 i 2 kpc, biorąc pod uwagę okoliczność, że żądanie powoda zostało uwzględnione w 15 %. Powód poniósł koszty procesu w kwocie 1217 zł (w tym opłata od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł – stosownie do § 2 ust. 1 i § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wynoszą 1217 zł, w tym opłata od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 1200 zł - stosownie do §2 ust.1 i 2, § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz.U. z 2013 r. poz. 490), Zatem koszty procesu, należne powódce to 182,55 zł (15 % z 1217 zł), a koszty procesu należne stronie pozwanej to 1034,55 zł (85 % z 1217 zł). Wobec tego po odjęciu kwoty należnej powódce należało zasądzić na rzecz strony pozwanej kwotę 851,90 zł.

Orzeczenie w pkt IV wyroku oparto na przepisach art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2010r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) w zw. z art. 100 zd. 1 kpc i art. 98 § 1 kpc i art. 130(3)§1 zd. 2 kpc. Zgodnie z wynikiem procesu, obciążono stronę pozwaną w 15 %, poniesionymi w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkami na wynagrodzenie biegłych (1516,55 zł) oraz opłatę sądową od pozwu (335 zł).

Ponadto nie obciążono powoda, zwolnionego postanowieniem z dnia 8 października 2013 roku w całości od kosztów sądowych, pozostałą częścią nieuiszczonych kosztów sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE