Sygn. akt I C 710/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Lipnicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Żaklina Skrzypczak

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2016 r. na rozprawie sprawy

z powództwa M. A.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. A. kwotę 10.971,90 zł (dziesięć tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych 90/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 08.12.2013r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.732 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

2.  dalej idące powództwo oddala;

3.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu) kwotę 777,88 zł tytułem zwrotu skredytowanych tymczasowo kosztów czynności biegłego.

I C 710/14

UZASADNIENIE

Powód M. A. wystąpił przeciwko stronie pozwanej - Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 12.299,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8.12.2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

Powód argumentował, iż w dniu 23.10.2013 r., kierujący pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...), nie zachowując należytej ostrożności w ruchu drogowym, doprowadził do kolizji drogowej, wskutek czego doszło do uszkodzenia należącego do powoda pojazdu mechanicznego marki H. (...) o nr rej. (...). Pozwany przejął odpowiedzialność za szkodę jednakże nie dokonał jej pełnej likwidacji, rażąco zaniżając w przeprowadzonej przez siebie kalkulacji m.in. koszty roboczogodziny, wartość części zamiennych, koszty materiałów lakierniczych, cenę drzwi tylnych prawych oraz wartość ogumienia. Powód zakwestionował wyliczenie ubezpieczyciela, zlecając sporządzenie kosztorysu naprawy pojazdu prywatnemu rzeczoznawcy. Zgodnie z przeprowadzoną kalkulacją z dnia 19.11.2013 r. ogólny koszt naprawy pojazdu marki H. (...) został wyceniony na kwotę 12.299,94 zł. Pozwany odmówił realizacji roszczeń M. A. w ww. zakresie, powołując się na zależność między wysokością należnego odszkodowania a okolicznością dokonania naprawy i poniesienia w zw. z tym realnych kosztów przez powoda. Stanowisko pozwanego powód uznał za nieuzasadnione, sprzeczne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 16.05.2002 r. (sygn. V CKN 1273/00). M. A. wskazał, iż dochodzone odsetki za opóźnienie zostały naliczone od dnia następującego po ostatecznym zajęciu stanowiska pozwanego, co miało miejsce w piśmie ubezpieczyciela z dnia 7.12.2013 r.

W odpowiedzi na pozew, Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego, strona pozwana za bezsporną uznała okoliczność przyjęcia odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 23.10.2013 r., wynikiem którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy powoda. W związku ze zgłoszeniem szkody, strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego podjęła czynności wyjaśniające, celem ustalenia wysokości odszkodowania przysługującego powodowi w zw. z kolizją. Na podstawie wykonanej kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 29.10.2013 r., ubezpieczyciel wycenił wartość szkody w pojeździe powoda na kwotę 4.103,84 zł netto, wypłacając M. A. odszkodowanie w ww. wysokości. Powód zwrócił stronie pozwanej otrzymane odszkodowanie, negując stanowisko ubezpieczyciela w rzeczonym zakresie. Towarzystwo (...) S.A. w W. stanęła na stanowisku, iż przyznana kwota odszkodowania umożliwia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Wedle ww., odszkodowanie winno rekompensować rzeczywiste, nie zaś hipotetyczne koszty naprawy pojazdu. Podstawą bowiem dopłaty odszkodowania są obiektywne dowody w postaci faktur VAT lub rachunków za zakup części zamiennych użytych do naprawy oraz za robociznę. W zw. zaś z okolicznością, iż powód nie ujawnił faktur lub rachunków za naprawę i zakup części zamiennych, szkoda została przez ubezpieczyciela rozliczona kosztorysowo. W ocenie ubezpieczyciela, powód nie dowiódł nieprawidłowości w zw. z wyliczeniem przez pozwaną należnego odszkodowania. Towarzystwo (...) S.A. w W. podniosła, iż pojazd powoda w dacie szkody miał 8 lat, zaś jego przebieg wynosił 157092 km. W konsekwencji powyższego, strona pozwana zakwestionowała okoliczność możliwości przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyłącznie przy użyciu części nowych i oryginalnych, jak starał się do dowieść powód.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. A. jest właścicielem samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...), rocznik 2005. Pojazd posiadał uszkodzenia w postaci: ogniska korozji na przednich prawych drzwiach, eksploatacyjne zarysowania powłoki lakierowej na tylnych prawych drzwiach i na okładzinie tylnego zderzaka. Nadto pojazd poddany był niezgodnej z technologią narzuconą przez producenta naprawie blacharsko-lakierniczej Wynikiem powyższego, tylne, prawe drzwi nie były elementem pełnowartościowym w pojeździe. Wartość rynkowa ww. pojazdu wynosiła kwotę 21.100 zł brutto.

dowody:

opinia – k.118-164,

zeznania biegłego – k.185

W dniu 23.10.2013 r. kierujący pojazdem marki C. (...), o nr rej. (...), nie zachowując należytej ostrożności w ruchu drogowym, doprowadził do kolizji drogowej, wskutek czego doszło do uszkodzenia należącego do powoda pojazdu mechanicznego marki H. (...) o nr rej. (...). Powstałe w pojeździe powoda uszkodzenia objęły tylne, prawe drzwi, listwy tylne prawych drzwi, tylny prawy błotnik, tylną prawą wewnętrzną ścianę, zamek centralny w tylnych, prawych drzwiach oraz opony tylnego, prawego koła. Wartość samochodu osobowego powoda w stanie uszkodzenia wynosiła kwotę 13.600 zł.

Sprawca szkody w chwili wypadku był beneficjentem ubezpieczenia OC w Towarzystwie (...) S.A. w W..

dowody:

oświadczenie sprawcy kolizji drogowej – k.7,

akta szkody (zapis CD)– k.94,

opinia – k.118-164,

zeznania biegłego – k.185,

przesłuchanie powoda – k.192.

W dniu 23.10.2013 r. M. A. dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi. Towarzystwo (...) S.A. w W. przyjęło swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 23.10.2013 r., dokonując likwidacji szkody i wypłacając na rzecz powoda kwotę 4.103,84 zł netto (5.047,73 zł brutto). Powód zlecił wykonanie kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu autoryzowanemu serwisowi (...) Sp. z o.o. w O., który oszacował wartość szkody na poziomie kwoty 12.299,94 zł. W piśmie z dnia 11.12.2013 r., powód zakwestionował stanowisko strony pozwanej w zakresie wysokości wypłaconego na rzecz ww. odszkodowania. Jednocześnie ww. wystąpił do Rzecznika Ubezpieczonych oraz Powiatowego Rzecznika Konsumentów o podjęcie interwencji w sprawie. Pismem z dnia 4.12.2013 r. powód złożył odwołanie od decyzji strony pozwanej, wskazując, iż wartość szkody zamyka się kwotą 12.299,94 zł. Rzecznik Ubezpieczonych oraz Powiatowy Rzecznika Konsumentów zwrócili się, w imieniu powoda, do Towarzystwa (...) S.A. w W. o ponowną analizę zajętego w sprawie stanowiska. W piśmie skierowanym do Rzecznika Ubezpieczonych oraz do Powiatowego Rzecznika Konsumentów, ubezpieczyciel podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

dowody:

pismo powoda z dnia 11.12.2013 r. – k.12,

pismo powoda z dnia 11.12.2013 r. – k.13-14,

odwołanie – k.15-17,

kalkulacja – k.18-22,

pismo strony pozwanej z dnia 21.02.2014 r. – k.23,

formularz skargi konsumenckiej – k.24-25,

pismo PRzK – k.26,

pismo PRzK z dnia 18.04.2014 r.– k.27-29,

pismo strony pozwanej z dnia 27.02.2013 r. – k.30-31,

oświadczenie Rzecznika Ubezpieczonych – k.35-39,

pismo powoda z dnia 4.08.2014 r. – k.55,

kalkulacja naprawy – k.70-75,

pismo strony pozwanej z dnia 9.11.2013 r. – k.76-77,

pismo strony pozwanej z dnia 27.01.2013 r. – k.78-79,

wydruk wiadomości e-mail – k. 80-81,

kalkulacja szkody – k.82-85,

historia zlecenia – k.86,

zgłoszenie szkody – k.88-92,

akta szkody (zapis CD)– k.94,

przesłuchanie powoda – k.192.

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu H. (...), powstałych po zdarzeniu z dnia 23.10.2013 r., przy zastosowaniu cen części oryginalnych i średnich stawek za roboczogodzinę prac, obowiązującej na lokalnym rynku usług motoryzacyjnych woj. (...) w październiku 2013 r., przy uwzględnieniu upustu kompensującego niepełną wartość tylnych, prawych drzwi pojazdu, wynosił na dzień powstania szkody kwotę 8.920,24 zł netto (10.971,90 zł brutto). Na dzień 25.04.2015 r. wartość rynkowa ww. samochodu równa była kwocie 10.500 zł.

dowody:

opinia – k.118-164,

zeznania biegłego – k.185.

W okresie od dnia 15.10.1990 r. do dnia 31.07.2014 r. powód prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej mięsa i wyrobów z mięsa w wyspecjalizowanych sklepach. Aktualnie M. A. nie prowadzi działalności gospodarczej. Dnia 23.03.2015 r. ww. zarejestrował się w Powiatowym Urzędzie Pracy w K. jako osoba bezrobotna.

dowody:

wydruk z CEiIoDzG – k.98 – 99,

przesłuchanie powoda – k.192.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w części.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż stan faktyczny w niniejszej sprawie (zdarzenie drogowe, przeprowadzenie przez pozwanego postępowania likwidacyjnego) nie budzi zastrzeżeń stron. Nie ma zatem potrzeby szerszego analizowania, powołanych na wyżej wskazane okoliczności, dowodów. Istota niniejszej sprawy sprowadzała się do rozstrzygnięcia pomiędzy stronami sporu co do wysokości przyznanego przez Towarzystwo (...) S.A. w W. i nie przyjętego przez M. A. odszkodowania w kwocie 4.103,84 zł netto (5.047,73 zł brutto) oraz zasadności domagania się przez powoda odszkodowania w wysokości 12.299,94 zł.

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Przedmiotem ochrony udzielonej w umowie ubezpieczenia OC nie jest mienie ubezpieczającego, ani powstała w nim szkoda, lecz cywilna odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczającego (ubezpieczonego) za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2004 r., sygn. V CK 187/03, opubl. Wokanda 2004/7-8/15). Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, sprowadza się do tego, że z tytułu ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeśli posiadacz lub kierowca pojazdu jest zobowiązany do odszkodowania w związku z ruchem tego pojazdu. Natomiast granice odszkodowania wyznaczone są granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem.

W oparciu o art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). A zatem, w myśl art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego, po stronie zobowiązanego występuje obowiązek pełnego odszkodowania. Takie rozstrzygnięcie omawianego zagadnienia przyjął także w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy ( por. m.in. uchwałę z dnia 12 października 2001r. sygn. akt: III CZP 57/01, OSNC 2002/5/57).

Kluczowym dowodem w sprawie, dopuszczonym przez sąd, na wniosek stron, była opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji kolizji, wypadków i zdarzeń drogowych, wyceny wartości oraz kosztu i jakości napraw pojazdów samochodowych K. S. sporządzona na okoliczność ustalenia wartości szkody w należącym do powoda samochodzie marki H. (...) o nr rej. (...)., w tym określenia, jakie ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu pozostają w normalnym związku przyczynowym z kolizją drogową z dnia 23.10.2013 r., jakie zaś istniały przed zdarzeniem powodującym szkodę, czy samochód osobowy powoda został po zaistnieniu szkody naprawiony, jeśli tak – przy użyciu jakich części zamiennych, nadto – ustalenia wartości rynkowej ww. pojazdu w stanie sprzed szkody oraz w stanie uszkodzonym.

W treści opinii z dnia 28.04.2015 r., biegły sądowy mgr inż. K. S. podniósł, iż przed kolizją drogową, pojazd powoda posiadał uszkodzenia w postaci: ogniska korozji na przednich prawych drzwiach, eksploatacyjne zarysowania powłoki lakierowej na tylnych prawych drzwiach i na okładzinie tylnego zderzaka. Nadto samochód osobowy marki H. (...) poddany był niezgodnej z technologią narzuconą przez producenta naprawie blacharsko-lakierniczej, wynikiem czego, tylne, prawe drzwi samochodu nie były elementem pełnowartościowym. Uszkodzenia pozostające w związku przyczynowym z kolizją z dnia 23.10.2013 r., objęły tylne, prawe drzwi, listwy tylne prawych drzwi, tylny prawy błotnik, tylną prawą wewnętrzną ścianę, zamek centralny w tylnych, prawych drzwiach oraz opony tylnego, prawego koła. Wedle kalkulacji przeprowadzonej przez biegłego, wartość rynkowa ww. pojazdu w stanie sprzed zdarzenia wynosiła kwotę 21.100 zł brutto, wartość samochodu osobowego powoda w stanie uszkodzenia (na dzień kolizji tj. 23.10.2013 r.) wynosiła kwotę 13.600 zł, zaś w stanie uszkodzenia na dzień dokonania oględzin przez biegłego (25.04.2015 r.) – kwotę 10.500 zł. Koszt naprawy uszkodzeń samochodu H. (...), powstałych po zdarzeniu z dnia 23.10.2013 r., przy zastosowaniu cen części oryginalnych i średnich stawek za roboczogodzinę prac, obowiązującej na lokalnym rynku usług motoryzacyjnych woj. (...) w październiku 2013 r., przy uwzględnieniu upustu kompensującego niepełną wartość tylnych, prawych drzwi pojazdu, wynosił na dzień powstania szkody kwotę 8.920,24 zł netto (10.971,90 zł brutto).

Do opinii zastrzeżenia zgłosił powód, podnosząc, iż w treści jej biegły nie uwzględnił konieczności wymiany, w zw. z kolizją, łożyska przedniego lewego amortyzatora, pomimo zakwalifikowania tej części do wymiany przez ubezpieczyciela. M. A. zakwestionował dokonanie przez biegłego upustu kompensującego z uwagi na niepełną wartość tylnych, prawych drzwi pojazdu, podczas, gdy strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, iż koszt naprawy ww. drzwi pojazdu bez rzeczonego potrącenia doprowadzi do wzrostu wartości pojazdu, jako całości. Powód wskazał nadto, iż nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest zatem podatnikiem VAT, w konsekwencji czego odszkodowanie winno być ustalone w kwocie brutto.

Stawający na rozprawie w dniu 18.11.2015 r. biegły K. S. podtrzymał w całości opinię wydaną w niniejszej sprawie. W ocenie biegłego, uszkodzenie łożyska przedniego lewego amortyzatora nie miało związku z kolizją drogową z dnia 23.10.2013 r., brak bowiem w pojeździe uszkodzeń tarczy koła, wahacza, sworznia i samego amortyzatora, które winny towarzyszyć uszkodzeniu łożyska przedniego amortyzatora spowodowanego wykonaniem manewru gwałtownego skrętu oraz najechania z dużą dynamiką na wysoki krawężnik. Biegły podniósł, iż w chwili zdarzenia tylne, prawe drzwi pojazdu nie były elementem pełnowartościowym (biegły stwierdził: „Praktycznie nie miały żadnej wartości.”) oraz, że wymiana drzwi na nowe doprowadzi do podniesienia wartości całego pojazdu.

Biegły, w ocenie sądu I instancji, w sposób jasny, logiczny i zrozumiały odniósł się do wszystkich zarzutów powoda, stanowczo i konsekwentnie uzasadniając wnioski opinii (art. 285 § 1 kpc). W konsekwencji powyższego, konkluzje opinii biegłego, zawarte tak w opinii zasadniczej, jak i opinii ustnej, uzupełniającej, sąd przyjął za własne.

Mając powyższe na uwadze, sąd zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. A. odszkodowanie w kwocie 10.971,90 zł, oddalając dalej idące powództwo.

Jednocześnie sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.732 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, co znajduje podstawę w treści art. 98 k.p.c. w zw. z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 Nr 90, poz. 594) – opłata sądowa 615zł, § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002r. Nr 163, poz.1348) – 2.400 zł, art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz.U. z 2006r. Nr 225, poz. 1635) – 17 zł, art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 Nr 90, poz. 594).

Wraz z kwotą główną, sąd, na podstawie art. 481 §1 i §2, k.c., przyznał powodowi ustawowe odsetki za opóźnienie, przyjmując za datę początkową ich naliczania dzień 8.12.2013 r. (tj. dzień następujący po dniu zajęcia przez ubezpieczyciela ostatecznego stanowiska w sprawie należnego powodowi odszkodowania, co miało miejsce w piśmie z dnia 7.12.2013 r.).

Orzeczenie o kosztach w pkt 3 wyroku uzasadnia art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 Nr 90, poz. 594).