UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył postępowanie przeciwko I. B. oraz A. B. o to, że w dniu 28 października 2014 r. w miejscowości C. znieważyli I. W. nazywając ją „oszustką i złodziejką” tj. o przestępstwo z art. 216 § 1 kk i ustalił okres próby na 1 rok. Na podstawie art. 67 § 3 kk i art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązał oskarżonych do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej I. W. w terminie 7 dni od dnia prawomocności orzeczenia. Sąd zasadził od oskarżonych na rzecz oskarżycielki prywatnej I. W. poniesione przez nią koszty procesu w kwocie 300 złotych oraz obciążył ich opłata w kwocie 100 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonych I. i A. B. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1.na zasadzie art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 427§2 kpk obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 kpk mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegającą na dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego ocenie zeznań świadka T. K. oraz braku szerszej oceny zeznań świadków J. M., B. T. i K. K. (1) co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych wyłącznie w oparciu o zeznania oskarżycielki prywatnej i członków jej rodziny i przyjęcie, że oskarżeni znieważali pokrzywdzoną nazywając ją oszustką i złodziejką podczas gdy osoby postronne nie słyszały takich słów, a sama pokrzywdzona nie informowała o tym fakcie policjanta, który przybył na miejsce zdarzenia;

2.na zasadzie art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 427 §2 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku poprzez bezpodstawne ustalenie, że oskarżycielka prywatna jest członkiem zarządu wspólnoty, zakupiona drabina może być używana przez innych członków wspólnoty grzecznościowo jedynie za jej uprzednią zgodą, a nadto poprzez przyjęcie (vide 2 strona uzasadnienia), że zdarzenie z 28 października 2014r. nie było incydentalne, a do znieważeń pokrzywdzonej dochodziło wcześniej na zebraniach wspólnoty;

3.na wypadek nieuwzględnienia zarzutów wymienionych w pkt 1 i 2 apelacji naruszenie prawa materialnego , a to art. 1 § 2 kk przez przyjęcie, że jednostkowy zatarg na tle zasad korzystania z drabiny przez członków wspólnoty mieszkaniowej cechuje się społeczną szkodliwością większą niż znikoma.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonych wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, zasądzenie od oskarżycielki prywatnej na rzecz oskarżonych kosztów postępowania w I i II instancji względnie zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sad Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie podniesione w niej zarzuty i wnioski są nie trafne. Obrońca oskarżonych w swojej apelacji podnosi zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz przekroczenie zasadę swobodnej oceny dowodów, polegający na przyjęciu, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy przedstawiając ocenę dowodów w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do wymogów z art. 424 kpk , szczegółowo wskazał, na których dowodach się oparł, dlaczego poszczególnym dowodom, i w jakim zakresie dał wiarę oraz dlaczego uznał wyjaśnienia oskarżonych I. B. i A. B. za niewiarygodne. Obrońca oskarżonych w swojej apelacji powołuje się jedynie na zeznania świadków T. K., J. M., B. T. i K. K. (1). Z zeznań tych świadków wynika, że część z nich słyszała jedynie odgłosy kłótni – B. T., świadek K. K. (1) funkcjonariusz biorący udział w interwencji co do ustalenia kto jest właścicielem aluminiowej drabiny nie posiadał żadnej wiedzy na temat czy oskarżeni znieważyli I. W.. Świadek J. M. w swoich zeznaniach potwierdził, że była między oskarżonymi a oskarżycielką prywatną ostra dyskusja, natomiast nie pamiętał by któryś z małżonków B. użył pod adresem I. W. sformułowań typu złodziejka bo takich informacji nie koduje. Z kolei świadek J. M. odnośnie przedmiotowego zdarzenia zeznał, ze nie pamięta aby padły ze strony oskarżonych obraźliwe słowa pod adresem oskarżycielki prywatnej. Ustalenia sadu nie były wyłącznie oparte o zeznania I. W.. Jej zeznania znalazły potwierdzenie w zeznaniach M. W. i H. S.. To, ze świadkowie ci są krewnymi oskarżycielki prywatnej w żaden sposób nie może przekreślać waloru wiarygodności tych zeznań, jeżeli pozostały materiał dowodowy nie daje takich podstaw. Nie trafny okazał się również podniesiony przez obrońcę oskarżonych w uzasadnieniu apelacji zarzut, że sąd rejonowy ustalając, że już wcześniej dochodziło do zniewag na zebraniach wspólnoty naruszył prawo do obrony oskarżonych. Sąd I instancji nie zmienił opisu czynu jedynie stwierdził, że już wcześniej jak wynika to z zeznań świadków był problem z drabiną oskarżycielki prywatnej o czym zeznawały także świadkowie B. T. i K. K. (2). W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona zarzucanych im czynu z art. 216 § 1 kk opisanego w akcie oskarżenia. Jeżeli chodzi o ocenę stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonym czynu to trudno uznać, że tak jak twierdzi w apelacji obrońca oskarżonych jest on znikomy. Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego czynu oskarżonym przyjętą przez sąd I instancji. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.

SSO Jacek Myśliwiec

SSO Sławomir Klekocki /spr./ SSO Lucyna Pradelska-Staniczek