Sygn. akt VII Ka 146/16
W. K. został oskarżony o to, że:
I. w dniu 3 lutego 2015r w m. B. ul. (...) woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu w pierwszej próbie 0,30 mg/l, w drugiej próbie 0,31 mg/l, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublińcu sygn. akt IIK 498/13 za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości,
tj. o występek z art. 178 a§1 i 4 kk
II. w dniu 3 lutego 2015r w m. B. ul. (...) woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) w okresie trwania orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublińcu sygn. akt IIK 498/13 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,
tj. o występek z art. 244 kk
Sąd Rejonowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 21 grudnia 2015r. w sprawie o sygn. akt IV K 359/15 orzekł:
1. oskarżonego W. K. uznaje winnym popełnienia zarzuconego czynu I wyczerpującego dyspozycję art. 178 a §1 i 4 kk i na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza mu karę 8(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.
2. oskarżonego W. K. uznaje winnym popełnienia zarzuconego czynu II wyczerpującego dyspozycję art. 244 kk i na podstawie art. 244 kk wymierza mu karę 7(siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.
3. na podstawie art. 85 kk w związku z art. 86§1 kk przy zastosowaniu art. 4§1 kk łączy orzeczone wyżej kary i wymierza oskarżonemu łączną karę 8(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności
4. na podstawie art. 42§ 2 kk przy zastosowaniu art. 4 §1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3(trzech) lat.
5. na podstawie art. 50 kk przy zastosowaniu art. 4§1 kk orzeka podanie wyroku do publicznej wiadomości przez zamieszczenie jego treści na stronie internetowej Komendy Powiatowej Policji w K. oraz na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w B. przez okres 3(trzech) miesięcy.
6. na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 2 ust.1 pkt. 3 ustawy O opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową w kwocie 180(sto osiemdziesiąt) złotych oraz wydatki w kwocie 648zł(sześćset czterdzieści osiem ) złotych.
7. na podstawie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. K. kwotę 588(pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych plus podatek VAT w kwocie 135 zl 24 gr(sto trzydzieści pięć złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
8. na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od uiszczenia wydatków zasądzonych w pkt. 7 wyroku.
Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego.
Apelacja skarży wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając mu:
obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 178a k.k. poprzez niesłuszne przyjęcie i uznanie, że oskarżony kierował pojazdem po spożyciu alkoholu podczas, gdy z jego wyjaśnień jednoznacznie wynika, że wynik badania na zawartość alkoholu powstał wskutek użycia środków na bazie alkoholu, a nadto oskarżony został zatrzymany na terenie prywatnym.
W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesiony w niej zarzut jest bezzasadny w stopniu oczywistym, przy czym od razu należy podnieść, że z uzasadnienia sformułowanego w apelacji zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 178a § 1 k.k. w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że naruszenia tego przepisu skarżący upatruje w „niesłusznym przyjęciu i uznaniu, że oskarżony kierował pojazdem po spożyciu alkoholu podczas, gdy z jego wyjaśnień jednoznacznie wynika, że wynik badania na zawartość alkoholu powstał wskutek użycia środków na bazie alkoholu, a nadto oskarżony został zatrzymany na terenie prywatnym”.
Z tak sformułowanego zarzutu i jego uzasadnienia wynika, że tej treści zarzut w istocie sprowadza się do zanegowania sprawstwa i winy oskarżonego W. K., a zatem do kwestionowania poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.
Przypomnieć zatem w tym miejscu należy autorowi apelacji, że zarzut naruszenia prawa materialnego może być skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy ustalenia faktyczne nie budzą wątpliwości i polega on na wadliwym jego zastosowaniu (bądź niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych ustaleniach faktycznych. O obrazie prawa materialnego można mówić wyłącznie wówczas, gdy niekwestionowane są ustalenia faktyczne, a wadliwość rozstrzygnięcia sprowadza się do niewłaściwej subsumcji.
Skarżący popadł zatem w sprzeczność, gdyż formułując w istocie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, postawił zaskarżonemu wyrokowi zarzut obrazy prawa materialnego, który aktualizuje się przecież dopiero wówczas, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane.
Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku właśnie co do kwalifikacji prawnej czynu (por. wyrok SN z 23 lipca 1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974, nr 12, poz. 233; postanowienia SN: z 2 grudnia 2008 r., III KK 230/08, LEX nr 491425; z 20 listopada 2008 r., V KK 158/08, OSNwSK 2008, poz. 2340; z 15 lutego 2007 r., IV KK 234/06, OSNwSK 2007, poz. 438; z 25 lipca 2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412).
Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku wykazała, że Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, a swoje stanowisko wyrażone w treści zaskarżonego wyroku szczegółowo, logicznie i przekonująco uzasadnił, wskazując (zgodnie z treścią art. 424 k.p.k.), jakie fakt uznał za udowodnione, a jakie nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, kształtując swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.
Autor apelacji zaskarżył wprawdzie wyrok w całości i wniósł o jego zmianę i uniewinnienie oskarżonego od wskazanych zarzutów, ale w istocie apelacja ogranicza się do postawienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych wyłącznie co do czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku (pkt 1 wyroku), nie kwestionując rozstrzygnięcia w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku (pkt 2 wyroku). Niemniej jednak - z uwagi na formalny zakres zaskarżenia - odnieść należy się również i do rozstrzygnięcia w zakresie czynu z art. 244 k.k., które w realiach niniejszej sprawy uznać należy za trafne.
Ma rację Sąd Rejonowy, że w zakresie tego czynu nie można mieć wątpliwości co do winy oskarżonego, bowiem z załączonych do akt sprawy odpisów wyroków, jak i z danych o karalności jednoznacznie W. K. był wcześniej skazywany za jazdę po alkoholu i był orzekany wobec niego każdorazowo zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.
Tym samym te właśnie okoliczności w połączeniu z wyjaśnieniami oskarżonego w tym zakresie, pozwalają na pewne i jednoznaczne stwierdzenie, że wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 244 k.k., nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.
Sąd Okręgowy podziela również stanowisko i rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie czynu z art. 178a § 1 i 4 k.k.
Dowód z opinii biegłej z zakresu rachunku retrospektywnego K. P. w połączeniu z treścią protokołu użycia Alkometru oraz zeznaniem funkcjonariusza K. S., który brał udział w interwencji, w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości wykazuje, że W. K. dopuścił się czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178 § 1 i 4 k.k., a to z uwagi na fakt uprzedniego skazania za czyn z art. 178 § 1 k.k. i orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.
Nie wytrzymują konfrontacji ze wskazanymi wyżej dowodami wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył on, aby w dniu wyjazdu spożywał alkohol, natomiast używał Amolu, którym się smarował oraz używał płukanki do zębów Listerin, który to płyn jest również na alkoholu, a nadto używał również wody toaletowej i płynu do spryskiwacza, które to płyny są również na bazie alkoholu.
Twierdzenia te w realiach niniejszej sprawy można co najwyżej rozpatrywać w kategoriach humorystycznych. Ponadto skutecznie dyskredytuje je opinia biegłej z zakresu rachunku retrospektywnego, z której to opinii wynika, że użycie A., płukanki L., wody kolońskiej oraz płynu do spryskiwania nie miało żadnego wpływu na zawartość alkoholu w organiźmie oskarżonego.
Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, z których jednoznacznie wynika, że oskarżony W. K. dopuścił się obu zarzucanych mu czynów. Wymowa zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jest jednoznacznie dla oskarżonego negatywna, a jego wnikliwa i kompleksowa ocena w żaden sposób nie prowadzi do wniosku – sformułowanego w apelacji – że oskarżony zarzucanych mu czynów nie popełnił.
Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zatem stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w treści zaskarżonego wyroku i przytoczoną na jego poparcie trafną i obszerną argumentację, do której odwołuje się wprost, nie widząc potrzeby ponownego przytaczania tych samych, trafnych argumentów.
Poczynione przez Sąd orzekający ustalenia zostały umotywowane w sposób wszechstronny i wyczerpujący, zasługujący na pełną aprobatę. Brak zatem potrzeby zarówno powtarzania, jak i dalszego pogłębiania argumentacji, która legła u podstaw kwestionowanej przez skarżącego oceny i w konsekwencji skazującego rozstrzygnięcia.
Wprawdzie skarżący nie podniósł zarzutu rażącej niewspółmierności kary, niemniej jednak z urzędu - wobec zaskarżenia wyroku w całości na korzyść oskarżonego – podkreślić należy, że mimo, iż Sąd wymierzył W. K. kary jednostkowe i karę łączną w wymiarze wyższym, niż wnioskowany przez oskarżyciela publicznego, to kary tej nie sposób uznać za rażąco surową.
Sąd prawidłowo uzasadnił dlaczego oskarżony nie zasługuje na zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary, a Sąd Okręgowy to stanowisko i przytoczoną na jego poparcie argumentację w pełni podziela. Dodatkowo tylko podkreślić należy, że wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, których brak w realiach niniejszej sprawy.
W tej sytuacji Sąd Okręgowy co do istoty utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, dokonując jedynie zmiany w opisie czynu zawartego w pkt II części wstępnej wyroku, przyjmując, że czyn ten popełniony został w dniu 23 lutego 2015 roku, co wynika z całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a Sąd Rejonowy tego niezamierzonego błędu w ustaleniach faktycznych dopuścił się w wyniku oczywistej omyłki pisarskiej, wynikłej przy przepisywaniu tego czynu z aktu oskarżenia, gdzie data jego popełnienia wskazana została prawidłowo na dzień 23 lutego 2015 roku.
Podstawę prawną wyroku Sądu Okręgowego stanowią przepisy art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 3 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze i art. 624 § 1 k.p.k.