UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2015 roku posterunkowa E. B. i st. sierżant I. K. patrolowali ul. (...) i ul. (...) w K. ponieważ miał się tam poruszać kierujący motocyklem bez tablic rejestracyjnych. Po godz.16.00 będąc na ul. (...) zauważyli jadącego motorowerem od strony osiedla mieszkaniowego w K. po drodze gruntowej na której odbywa się ruch lądowy mężczyznę. Mężczyzna zatrzymał się około 5 metrów od radiowozu a kiedy policjanci wjechali w drogę, kierując się w jego stronę wówczas ruszył do przodu i zatrzymał się następnie przy radiowozie. Mężczyzną tym okazał się L. K., który nie posiadał przy sobie dokumentów kierowanego przez siebie motoroweru o0raz dowodu osobistego. Funkcjonariusze poddali kierującego badaniu na zawartość alkoholu urządzeniem typu Alkotest. Stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu u L. K. wynosiło o godz. 16.05 – 0,67 mg/l a o godz. 16.21 – 0,64 mg/l . Ponieważ zachodziła konieczność zabezpieczenia motocykla, L. K. udał się do mieszkającego nieopodal S. P. aby ten przechował u siebie jego motorower . Policjanci za pokwitowaniem wydali S. P. motorower.

Powyższy stan fatyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków : E. B. (k. 13-14, 60) I. K. (k. 15-16, 60-61), S. P. (k.70-71 ) A. B. (k. 70 ), oraz pozostałych dokumentów ujawnionych na rozprawie (k. 103)

Oskarżony w toku postępowania nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że tego dnia nie prowadził swojego motoroweru, który podczas interwencji stał. Wyjaśnił również, że miejsce gdzie został zatrzymany do kontroli nie jest droga publiczną a dziką ścieżka.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa jak i jego wina nie budzą wątpliwości.

Bezspornym jest fakt, że u oskarżonego stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiło o godz. 16.05 – 0,67 mg/l a o godz. 16.21 – 0,64 mg/l .

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego nie przyznającego się do winy nie zasługują na wiarę. Należy zauważyć, że oskarżony nie kwestionował faktu, że w chwili interwencji był pod wpływem alkoholu a jedynie fakt, że prowadził motorower oraz to, że został zatrzymany drodze publicznej. W ocenie Sądu takie tłumaczenie stanowi przyjętą przez oskarżonego linię obrony i nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

W szczególności wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zeznania świadków E. B. i I. K. – funkcjonariuszy policji przeprowadzających interwencję.

Świadkowie ci w sposób precyzyjny opisali, że oskarżony w okresie poprzedzającym interwencję jechał motorowerem po drodze polnej będącej skrótem pomiędzy osiedlami mieszkaniowymi w K., a co więcej sam podjechał w kierunku ich radiowozu. Funkcjonariusze konsekwentnie opisywali jakie czynności podejmowali wobec oskarżonego oraz jak zachowywał się oskarżony w trakcie tych czynności, przy czym relacjonowali to, co sami zaobserwowali. Zeznania świadków przeczą zatem relacji oskarżonego, że nie jechał motorowerem.

Jeżeli chodzi o zeznania S. P. i A. B. to zauważyć należy, że mężczyźni ci nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia i nie widzieli momentu poprzedzającego interwencję policji jak również momentu prowadzenia przez oskarżonego motoroweru – jednakże ich zeznania należało uznać za wiarygodne. Wskazać przy tym należy, obaj podobnie jak funkcjonariusze policji wskazywali, że droga na której został zatrzymany oskarżony jest droga polną – gruntową z której korzystają od około 30 lat mieszkańcy K., odbywa się na niej często ruch pieszych i jednośladów oraz sporadycznie ruch samochodowy.

Sąd z ostrożnością podszedł do zeznań R. P. jako że świadek ten kształtował swą relację w sposób jak najkorzystniejszy dla oskarżonego z uwagi na stopień zażyłości pomiędzy nimi. Jednakże i ten świadek nie obserwował całego zdarzenia a jedynie jego fragment. W ocenie Sądu na sposób postrzegania wydarzeń przez świadka niewątpliwie miał wpływ spożyty przez niego alkohol oraz problemy ze wzrokiem ( a zdarzenie oberwał ze znacznej odległości oraz ukryty za drzewami). W ocenie Sądu zeznania świadka nie zasługiwały na wiarę bowiem pozostają one w sprzeczności z ze zeznaniami E. B. i I. K..

Dokonując oceny zachowania oskarżonego Sąd uznał, że wyczerpywało ono znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k. W dalszym ciągu pozostaje aktualny pogląd wyrażony chociażby w wyrku SN w sprawie IVKK 1296/61, że przewidziane w art. 178a§1 kk kryterium „ruchu lądowego” należy wiązać nie tyle z formalnym statusem konkretnej drogi, czy też określonego miejsca, lecz z faktyczną dostępnością i rzeczywistym wykorzystywaniem dla ruchu pojazdów i innych uczestników. Zatem miejscem popełnienia tego przestępstwa może być nie tylko droga publiczna ale każde miejsce ogólnie dostępne w którym odbywa się faktyczny ruch pojazdów i innych uczestników (wyrok SN w sprawie IVKK 201/15) . Droga po której poruszał się nietrzeźwy oskarżony swoim motorowerem nie była co prawda droga publiczną jednakże jak wynika z zeznań wskazanych wyżej świadków odbywa się na niej ruch pieszych oraz pojazdów jednośladowych i korzystają z niej codziennie w sposób swobodny mieszkańcy K..

Sąd przystępując do wymiaru kary oskarżonemu miał na uwadze całokształt okoliczności zarówno świadczących na korzyści jak i obciążających oskarżonego, a także dyrektywy kary przewidziane w art. 53 kk.

Dlatego też z mocy art. 178a§1 kk przy zastosowywania art. 4 §1 kk wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu orzeczona kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynów jak i do stopnia zawinienia oskarżonego. Oskarżony jest osobą doświadczoną, w pełni poczytalną miał zatem obiektywną możliwość zachowania się zgodnego z prawem. Oskarżony w przeszłości był karany na kary nieizolacyjne jednakże nie za przestępstwo podobne. Na korzyść oskarżonego przemiał natomiast fakt, że oskarżony pokonał motorowerem jedynie krótki odcinek w ruchu lądowym.

Jednocześnie w oparciu o treść art. 42 §2 kk przy zast. Art. 4 §1 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat .

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze ( tekst jedn. Dz.U.2002, Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) w zw. z § 14 ust. 2 pkt 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. 2002, Nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w S. - adw. A. P. kwotę 752,76 złote

Na podstawie art. 624§1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych mając na uwadze jego sytuacje rodzinna i materialną.