UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U. O. jest radcą prawnym wpisanym na listę radców prawnych prowadzoną przez Radę Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. pod numerem wpisu WA- (...). Zawód radcy prawnego wykonuje w Kancelarii Radcy Prawnego U. O. przy ul. (...) w W.. U. O. jest właścicielem lokalu nr (...) przy ul. (...) od 31 stycznia 2012 roku. Wcześniej przedmiotowy lokal był przez nią wynajmowany.

W dniu 15 kwietnia 2010 roku U. O. zawarła ze Wspólnotą Mieszkaniową przy ul. (...) w W. umowę najmu powierzchni na informację o kancelarii radcy prawnego, która przewidywała odpłatność w kwocie 120 zł miesięcznie. Na mocy postanowień przedmiotowej umowy U. O. wynajęła powierzchnię na informację o kancelarii radcy prawnego, w postaci umieszczenia trzech tablic informujących o prowadzonej działalności: na budynku Wspólnoty od strony (...), na elewacji przy domofonie – drzwiach wejściowych do klatki schodowej II oraz przy drzwiach wejściowych do lokalu (...). Umowa przewidywała, że w przypadku jej rozwiązania właściciel tabliczek dokona na własny koszt demontażu tablic i wykona prace remontowe.

U. O. w lutym 2012 roku zwróciła się do zarządcy o zmniejszenie opłat za najem powierzchni na tabliczki informujące o lokalizacji jej kancelarii do kwoty 70 zł miesięcznie. Zarząd Wspólnoty nie wyraził zgody na obniżenie opłaty, zaproponował jednak U. O. świadczenie usług prawnych na rzecz Wspólnoty w zamian za odstąpienie od pobierania opłat. U. O. nie wyraziła zgody na takie rozwiązanie.

Wobec zaprzestania przez U. O. regulowania opłat za najem powierzchni pod tablice informacyjne, pismem z dnia 25 lutego 2013 roku, umowa najmu z dnia 15 kwietnia 2010 roku została rozwiązana z dniem 01 kwietnia 2013 roku. Pomimo wypowiedzenia umowy tablice informacyjne o kancelarii radcy prawnego U. O. nie zostały przez nią zdemontowane, nie uiszczała ona również opłat na rzecz Wspólnoty. Pismem z dnia 27 lutego 2013 roku U. O. zwróciła się do Wspólnoty o cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy najmu.

W lipcu 2013 roku U. O. zamontowała na elewacji zewnętrznej budynku większą tablicę informacyjną o prowadzonej działalności gospodarczej, niż poprzednia, i wykonała w tym celu otwory w okładzinach kamiennych elewacji. Wspólnota wezwała U. O. do usunięcia tych naruszeń i poinformowała o usunięciu tabliczki w przypadku niezastosowania się do wezwania. Tablica informacyjna została zdemontowana w maju 2014 roku. U. O. ponownie zawiesiła tablice informacyjne bez zgody Wspólnoty.

Pismem z dnia 10 czerwca 2014 roku U. O. zwróciła się do Zarządu Wspólnoty o formalną zgodę na umieszczenie na częściach wspólnych nieruchomości przy ul. (...) tabliczek informacyjnych. Pomimo tego nadal nie uiszczała opłat za umieszczenie tablic informacyjnych uzasadniając to faktem bycia współwłaścicielem nieruchomości wspólnej uprawnionym, w ramach posiadanego udziału, do korzystania z nieruchomości wspólnej nieodpłatnie. Ponownie tablice informacyjne zostały zdemontowane w sierpniu 2014 roku.

Uchwałą (...) podjętą w trybie indywidualnego zbierania głosów od 21 listopada 2014 roku do 25 lutego 2015 roku właściciele lokali w nieruchomości przy ul. (...) w W. postanowili potwierdzić zgody udzielone przez zarząd Wspólnoty i udzielić zgodę na kolejne zmiany przeznaczenia części wspólnych nieruchomości (w tym elewacji budynku) celem odpłatnego umieszczania na nich przez właścicieli lokali i inne osoby tablic informacyjnych lub reklamowych oraz innych oznaczeń i urządzeń. Ponadto postanowili potwierdzić dotychczasowe działania zarządu Wspólnoty i udzielić zarządowi dalszego pełnomocnictwa do zawierania w imieniu Wspólnoty – bez każdorazowej zgody w formie uchwały właścicieli lokali – umów najmu oznaczonych części nieruchomości wspólnej, na cele umieszczania tablic i innych oznaczeń, i określenia warunków najmu, w szczególności akceptowania rozmiaru, miejsca umieszczenia i formy nośników lub urządzeń oraz wysokości opłat na rzecz Wspólnoty z tytułu najmu.

Uchwałą nr 1/ (...) podjętą w trybie indywidualnego zbierania głosów od 01 września 2015 roku do 30 listopada 2015 roku właściciele lokali w nieruchomości przy ul. (...) w W. postanowili wyrazić zgodę na umieszczenie na nieruchomości wspólnej przez U. O. nieodpłatnie tabliczek informacyjnych o prowadzonej Kancelarii Radcy Prawnego U. O..

Na elewacji budynku przy ul. (...) w W. umieszczone były, poza tablicami U. O., również inne tablice reklamowe i informacyjne, na podstawie umów zawieranych z zarządem Wspólnoty.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-: częściowych wyjaśnień obwinionej złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 20) oraz w postępowaniu przed Sądem;
-: zeznań świadka E. A. złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 3) oraz w postępowaniu przed Sądem;
-: zeznań świadków S. A. oraz S. K. złożonych w postępowaniu przed Sądem;
-: wypisu z ewidencji radców prawnych (k. 58);
-: wydruku z CEiIDG (k. 59);
-: umowy sprzedaży (k. 53-57);
-: uchwały wraz z załącznikami (k. 99-107);
-: pisma (k. 110-111);
-: uchwały (k. 112);
-: pisma w przedmiocie wypowiedzenia umowy (k. 114);
-: pism (k. 115, 116, 118, 120, 173-178);
-: dokumentów Wspólnoty Mieszkaniowej (k. 184-211).

Obwiniona przesłuchana w trakcie czynności wyjaśniających, jak również w postępowaniu przed Sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Podczas czynności wyjaśniających wskazała, że umieszczone przez nią tablice nie są tablicami reklamowymi, nie można ich też traktować jako afiszu lub ogłoszenia. Podała, że zgodnie z uchwałą Krajowej Rady Radców Prawnych z 7 grudnia 2012 roku, radca prawny ma obowiązek oznaczyć siedzibę prowadzonej działalności gospodarczej tablicą informacyjną. Obwiniona wyjaśniła, że skoro takie oznaczenie musi być dokonane, to nie można przyjąć, że jest to naruszenie jakiegokolwiek przepisu prawa. Wskazała, że jej tablice wiszą w miejscach do tego przeznaczonych, wśród innych tablic informacyjnych, w miejscu gdzie wisiały na podstawie zawartej przez nią umowy najmu, gdy nie była jeszcze właścicielem lokalu. Obwiniona podała, że od momentu stania się przez nią właścicielem nie jest wymagana żadna zgoda zarządcy na korzystanie przez nią z części wspólnych budynku, co wynika z art. 206 kodeksu cywilnego. Zdaniem obwinionej, jej tablice nie przekraczają jej udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej. Podkreśliła, że nie istnieje żadna uchwała współwłaścicieli nieruchomości, ani wspólnoty, bądź zarządu, która regulowałaby kwestię umieszczania tablic przez właścicieli i inne osoby. Wskazała również, że wspólnota nie wystąpiła nigdy do Sądu z żadnym roszczeniem o zapłatę, ani o zakazanie używania nieruchomości wspólnej, a są to roszczenia cywilnoprawne, z których może skorzystać. Podała również, że toczą się dwa postępowania sądowe z jej powództwa przeciwko D. S..

Obwiniona przesłuchana na rozprawie w dniu 03 lutego 2016 roku wskazała, że jej tablica informacyjna na elewacji budynku wisi od 2010 roku i żaden ze współwłaścicieli nie sprzeciwiał się temu. Tablica wisiała nadal po wykupieniu przez nią lokalu nr (...). W ocenie obwinionej zawsze była zgoda na umieszczanie przez nią tablicy, jednak postanowiła ona potwierdzić to swoje uprawnienie pytając właścicieli lokali, czy wyrażają zgodę na powieszenie przez nią na elewacji budynku tablicy nieodpłatnie. Obwiniona wskazała również, że od 2014 roku powstał spór między nią a D. S.. Podała także, że jej tablice nie przekraczały 1% nieruchomości wspólnej, a więc nie przekraczały jej udziału w nieruchomości wspólnej. Obwiniona wyjaśniła, że pomimo wypowiedzenia umowy najmu, jej tablica nadal wisiała do 2014 roku, do maja, kiedy D. S. usunął tę tablicę. Podała, że powodem wypowiedzenia umowy najmu nie był brak zgody, lecz brak uiszczania opłat. W ocenie obwinionej spór dotyczył odpłatności za wywieszenie tablic, a nie zgody, która była zawsze. Wyjaśniła, że istnieje obowiązek oznaczenia kancelarii tablicą informacyjną, więc nie można przyjąć, że jest to niezgodne z prawem, ani tym bardziej społecznie szkodliwe. Obwiniona wskazała, że nigdy nie dostała wezwania do zapłaty, dostawała jednak rachunki za wynajem, nawet po wypowiedzeniu umowy najmu elewacji. Wskazała również, że nie otrzymywała maili od E. A. działającej w imieniu zarządcy ani innych pism zarządu Wspólnoty. Obwiniona potwierdziła, że otrzymała propozycję świadczenia usług prawnych na rzecz Wspólnoty, w zamian za co Wspólnota odstąpiłaby od pobierania opłat za tablice, jednak nie wyraziła zgody na takie rozwiązanie.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał, co do zasady, wiarę wyjaśnieniom obwinionej U. O.. Obwiniona w swoich wyjaśnieniach wskazała, że tablice informacyjne o prowadzonej przez nią działalności gospodarczej wisiały na elewacji budynku od 2010 roku. Ponadto obwiniona potwierdziła fakt wypowiedzenia jej umowy najmu elewacji oraz zaprzestania przez nią uiszczania opłat za umieszczenie tablic. Obwiniona potwierdziła także, że tablice zostały dwa razy zdemontowane. Wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie korespondują z zeznaniami świadków E. A., S. A. i S. K.. Z zeznań tych świadków wynika, że spór o tablice powstał, gdy obwiniona stała się właścicielką lokalu i zaprzestała uiszczania opłat za wywieszone tablice, co przyznawała również sama obwiniona. Podawane przez obwinioną fakty i okoliczności znajdują również potwierdzenie w dowodach z dokumentów, w szczególności dokumentach przesłanych przez Wspólnotę.
W ocenie Sądu obwiniona w niniejszej sprawie prezentuje błędną ocenę prawną stanu faktycznego, w szczególności w zakresie zgody na umieszczenie tablic, której Sąd nie podziela. Konsekwencją tego stanu jest prezentowanie przez nią linii obrony, w której kwestionuje ona otrzymywanie pism od zarządcy i Wspólnoty dotyczących tablic informacyjnych oraz kwestionuje wymóg posiadania zgody na umieszczenie tablic. W tym zakresie Sąd odmówił wyjaśnieniom obwinionej waloru wiarygodności. Nie znajdują one bowiem potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków E. A., S. A. i S. K.. Na podstawie zeznań wskazanych świadków Sąd ustalił, czego dotyczył spór pomiędzy obwinioną a zarządem Wspólnoty oraz od kiedy obwiniona nie posiadała zgody na umieszczenie tablic informacyjnych. Ponadto Sąd ustalił, z jakich powodów i kiedy tablice te zostały zdemontowane. Zeznania świadków są logiczne i konsekwentne oraz korespondują ze sobą. W ocenie Sądu świadkowie przedstawili przebieg wydarzeń w sposób obiektywny, bez nadmiernego obciążania obwinionej, zeznając jedynie o tych faktach, o których uzyskali wiedzę w związku z pełnieniem funkcji w Zarządzie Wspólnoty, czy też wykonywania pracy u zarządcy (świadek E. A.).

Sąd, poza osobowymi źródłami dowodowymi, obdarzył walorem wiarygodności ujawnione w toku rozprawy dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w postaci: wypisu z ewidencji radców prawnych (k. 58); wydruku z CEiIDG (k. 59); umowy sprzedaży (k. 53-57); uchwały wraz z załącznikami (k. 99-107); pisma (k. 110-111); uchwały (k. 112); pisma w przedmiocie wypowiedzenia umowy (k. 114); pism (k. 115, 116, 118, 120, 173-178) oraz dokumentów Wspólnoty Mieszkaniowej (k. 184-211). W ocenie Sądu brak było podstaw do podważania autentyczności tych dokumentów oraz informacji w nich zawartych i jako takie stanowią pełnoprawną część zgromadzonego materiału dowodowego. Strony w toku przewodu sądowego również nie kwestionowały ich prawdziwości, Sąd natomiast z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Stosownie do treści art. 63a § 1 kw, kto umieszcza w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek albo wystawia je na widok publiczny w innym miejscu bez zgody zarządzającego tym miejscem, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Na podstawie tego przepisu karane jest, obok umieszczenia w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym informacji określonych w tym przepisie, również wystawianie na widok publiczny ogłoszenia, plakatu, afisza, apelu, ulotki, napisu lub rysunku w innym miejscu bez zgody zarządzającego tym miejscem. Zarządzającym miejscem jest osoba, której przysługuje prawo własności, użytkowania wieczystego, użytkowania, inne prawo rzeczowe, prawo dzierżawy, najmu, używania bądź zarządu, wynikające z ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 518 z późn. zm.). Zgoda wyrażona przez zarządzającego miejscem musi być wyraźna, nie można domniemywać istnienia takiej zgody. Wystawianie na widok publiczny oznacza natomiast, że wystawiana treść jest lub może być dostrzeżona przez nieokreślony lub szerszy krąg osób. Przedmiotem ochrony art. 63a kw jest porządek w miejscach publicznych.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 24.06.1994r. o własności lokali, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Przepis ten uzupełnia reguły określone w art. 206 k.c. Właściciel lokalu, zachowując zatem wynikające z art. 140 k.c. prawo do wyłącznego korzystania z własności indywidualnej (z lokalu), zostaje ograniczony w prawach do korzystania ze współwłasności w ten sposób, że nie może korzystać z nieruchomości wspólnej wyłącznie dla swoich potrzeb, a jedynie może z niej współkorzystać (korzystać razem z innymi). W zakresie, w jakim nieruchomość wspólna nie jest niezbędna do korzystania z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, wspólnota mieszkaniowa ma prawo określić zasady korzystania z niej (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 29.09.2015r. I ACa 435/15).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów apelacyjnych elewacja budynku, w którym wydzielono nieruchomości lokalowe, stanowi część wspólną nieruchomości i nie jest ona niezbędna współwłaścicielom do korzystania ze swoich lokali zgodnie z ich przeznaczeniem. Elewacja może być wykorzystywana w celu umieszczenia reklam, szyldów, czy tablic informacyjnych, przy czym takie korzystanie wykracza poza zakres korzystania z części wspólnej nieruchomości w ramach przysługujących poszczególnym właścicielom udziałów we współwłasności i bywa źródłem dochodów wspólnoty. Wywieszanie na elewacji reklam, szyldów i tablic nie jest normalnym korzystaniem z elewacji. Współwłaściciele nie mogą wywieszać na elewacji nieruchomości wspólnej według swego uznania reklam, tablic, czy szyldów. Współwłaściciel nieruchomości wspólnej nie może bowiem korzystać z części wspólnej dowolnie, stosownie do swoich potrzeb. Może z niej jedynie współkorzystać w sposób nie zakłócający korzystania przez innych współwłaścicieli (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 12.05.2015r., I Aca 1113/14, Lex nr 1740620, Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 15.03.2013r., I Aca 912/12, Lex nr 1294716, Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 18.10.2012r., I Aca 544/12, Lex nr 1237880).

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsprzeczne stwierdzenie, że U. O. swoim zachowaniem wypełniła znamiona wykroczenia z art. 63a § 1 kw. Obwiniona bowiem w okresie od kwietnia 2014 roku do sierpnia 2014 roku umieściła na elewacji budynku przy ul. (...) w W. tablice informacyjne bez zgody zarządzającego tym miejscem, tj. Wspólnoty Mieszkaniowej (...). Fakt, że tablice informacyjne obwinionej wisiały na elewacji budynku przez dłuższy okres, niż objęty wnioskiem o ukaranie, bez wymaganej zgody, nie stanowił przedmiotu rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie z uwagi na to, że stanowiłoby to niedopuszczalne wyjście poza granice wniosku o ukaranie.

Sąd podziela w pełni pogląd wyrażony przez sądy apelacyjne we wskazanych wyżej wyrokach, że korzystanie z nieruchomości wspólnej polegające na umieszczaniu na elewacji budynku tablic informacyjnych nie jest normalnym korzystaniem z nieruchomości wspólnej i narusza interesy pozostałych współwłaścicieli. Umieszczanie tablic informacyjnych wymaga zatem zgody Wspólnoty Mieszkaniowej, którą tworzą właściciele lokali, w formie uchwały. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że obwiniona taką zgodą nie dysponowała w okresie od kwietnia do sierpnia 2014 roku. Umowa najmu powierzchni pod tablice informacyjne została jej bowiem wypowiedziana w 2013 roku, a obwiniona zaprzestała uiszczania opłat z tego tytułu. W ocenie Sądu kwestia odpłatności umieszczenia tablic informacyjnych nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia i powinna być rozstrzygana na drodze cywilnoprawnej. Istotny jest fakt, że obwiniona zgodą nie dysponowała, w tym zgodą na nieodpłatne umieszczenie tablic informacyjnych. Zgoda taka powinna być bowiem wyrażona wyraźnie, a nie w sposób dorozumiany, co podnosiła obwiniona w swoich wyjaśnieniach. Dodatkowo brak zgody podkreśla fakt, że obwiniona o taką zgodę występowała w czerwcu 2014 roku, a w roku 2015 została podjęta uchwała właścicieli lokali w przedmiocie zgody, z inicjatywy obwinionej. Obwiniona doskonale zatem zdawała sobie sprawę z tego, że wymaganą zgodą nie dysponuje. Fakt powoływania się przez obwinioną na przepisy dotyczące wykonywania zawodu radcy prawnego i obowiązku oznaczenia kancelarii tablicą informacyjną nie znoszą odpowiedzialność obwinionej za wykroczenie z art. 63a § 1 kw. Wymóg oznaczenia miejsca wykonywania działalności tablicą informacyjną nie oznacza, że może to zostać dokonane niezgodnie z przepisami prawa, w sposób dowolny, bez uzyskania wymaganej zgody. W ocenie Sądu obwiniona, jako osoba wykonująca zawód radcy prawnego, doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Obwiniona jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jej poczytalności. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego jej wina nie budzi wątpliwości. Obwiniona U. O. wykonuje, w ramach prowadzonej przez siebie działalności, zawód radcy prawnego, z którym wiążą się określone obowiązki i standardy wykonywania tej działalności. W ocenie Sądu, obwiniona popełniła zarzucany jej czyn umyślnie, tj. miała świadomość braku zgody na wywieszenie tablic informacyjnych, po wypowiedzeniu jej przez zarząd Wspólnoty umowy najmu powierzchni. Od obwinionej, jako profesjonalisty, osoby znającej i stosującej prawo, można było wymagać zachowania tego prawa nie naruszającego.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Czyn obwinionej jest społecznie szkodliwy. Obwiniona popełniając zarzucany jej czyn naruszyła dobro jakim jest prawo osoby zarządzającej danym miejscem do decydowania o jego przeznaczeniu. Nie ulega wątpliwości, że obwiniona zawieszając bez zgody właścicieli lokali na elewacji budynku tablice informacyjne naruszyła słuszne interesy pozostałych właścicieli, decydując samowolnie o przeznaczeniu nieruchomości wspólnej i pozbawiając wspólnotę dochodów za umieszczenie tablic, nie będąc od tego w odpowiedni sposób zwolnioną. Obwiniona w okresie objętym wnioskiem o ukaranie nie dysponowała zgodą na umieszczenie tablic i braku takiej zgody, jak również istnienia wymogu uzyskania zgody, była w pełni świadoma.

W sytuacji gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia działającemu świadomie sprawcy, należy stwierdzić, iż zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniona U. O. ponosi odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia z art. 63a § 1 kw i skazał ją za ten czyn.

Skazując obwinioną Sąd wymierzył obwinionej karę nagany w oparciu o treść art. 36 § 1 kw. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy kara ta jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionej i stopnia winy oraz sprawiedliwa. Sąd uwzględnił przede wszystkim fakt, że obwiniona nie była dotychczas karana, a tablice informacyjne o prowadzonej przez nią kancelarii radcy prawnego zostały umieszczone w miejscu do tego przeznaczonym, wśród innych tablic informacyjnych. W związku z tym, ocenie Sądu, stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionej był nieznaczny. Zdaniem Sądu taka kara będzie wystarczająca dla uświadomienia obwinionej naganności jej postępowania i przyczyni się do tego, że obwiniona będzie przestrzegać przepisów prawa. Orzeczona kara spełni również swoje cele z zakresu prewencji generalnej.

O zwrocie dowodów rzeczowych obwinionej orzeczono w oparciu o art. 44 §5 kpw w zw. z art. 230 § 2 kpk z uwagi na stwierdzenie ich zbędność dla niniejszego postępowania.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE