Sygn. akt IX W 1898/16
Dnia 13 lipca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska
Protokolant: stażysta Wojciech Sowul
w obecności oskarżyciela publ. D. K.
po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2016 r. sprawy
T. P.
s. J. i K. z domu D.
ur. (...) w D.
obwinionego o to, że:
w dniu 3 czerwca 2106r. ok. godz. 10.06 w O. na ul. (...) kierując samochodem m – ki S. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o 31 km/h i poruszał się z prędkością 81 km/h
- tj. za wykroczenie z art. 92 a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,
ORZEKA:
I. obwinionego T. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw skazuje go na karę 300,- (trzysta) złotych grzywny;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści) złotych.
Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:
W dniu 3 czerwca 2016 r., funkcjonariusze (...)Komendy (...)Policji w O.: (...) R. B. (1) i (...). Ł. D. pełnili służbę patrolową na terenie miasta O.. Około godziny 10.06 na ulicy (...) w O., bezpośrednio przed (...), prowadzili kontrolę statyczną i pomiar prędkości pojazdów urządzeniem laserowym o nazwie (...)o nr (...) posiadającym ważne świadectwo legalizacji. Pomiar prędkości dotyczył kierowców poruszających się od strony ul. (...).
W tym czasie T. P. kierował samochodem marki S. o nr rej. (...), jadąc lewym pasem ulicy (...). Na tym odcinku obowiązuje tzw. administracyjne ograniczenie prędkości do 50 km/h. Gdy znajdował się w odległości 241,8 metra od patrolu, Ł. D. dokonał pomiaru prędkości jego pojazdu, która wyniosła 81 km/h.
W związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o 31 km/h policjanci zatrzymali obwinionego do kontroli drogowej. W trakcie czynności kontrolnych obwiniony odmówił przyjęcia mandatu karnego, twierdząc, iż funkcjonariusze nie są mu w stanie udowodnić, że jest to prędkość jego pojazdu.
(dowód: zeznania świadków - R. B. - k. 17v, Ł. D. k. 17v, notatka urzędowa k.3, świadectwo legalizacji k. 5)
Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż faktycznie w dniu zdarzenia jechał swoim samochodem w kierunku wylotu z miasta. Został zatrzymany do kontroli drogowej w związku z przekroczeniem prędkości. W jego ocenie funkcjonariusz Policji okazał mu prędkość, która nie była prędkością jego pojazdu, bowiem jechał wśród innych pojazdów i dopiero na zwężeniu ul. (...) poruszał się jako pierwszy pojazd. Twierdził, iż przed dokonaniem pomiaru przed nim poruszał się pojazd, który skręcał w lewo, a także pojazd, który skręcał w prawo. Manewry wykonywane przez kierujących tymi pojazdami uniemożliwiały mu rozwinięcie nadmiernej prędkości. (wyjaśnienia obwinionego, k.17, 17v)
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, albowiem stoją w oczywistej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgormadzonym w sprawie i w ewidentny sposób zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.
Obwiniony nie przedstawił żadnego dowodu, który uzasadniałby twierdzenie, iż prędkość zmierzona przez funkcjonariusza nie była prędkością jego pojazdu lub została zmierzona w sposób nieprawidłowy. Podkreślić należy, iż w momencie pomiaru jego pojazd znajdował się w okolicach skrzyżowania z ul. (...) na lewym pasie. Jazdy nie mógł mu zatem utrudniać pojazd, który z prawego pasa skręcał w ul. (...), a tym bardziej pojazd skręcający w (...), na skrzyżowaniu z którą znajduje się lewoskręt.
Świadek Ł. D. nie miał najmniejszych wątpliwości, iż urządzenie wycelował w pojazd obwinionego, który poruszał się lewym pasem ruchu, zwiększając prędkość w stosunku do innych pojazdów, co było widoczne gołym okiem. Pomiaru dokonał z odległości 241,8 m, a wynik pomiaru to 81 km/h. W momencie pomiaru samochód znajdował się na odcinku ul. (...), gdzie znajdują się po dwa pasy ruchu w każdym z kierunków.
Świadek R. B. (1) zeznał, iż był osobą asekurującą przy kontroli. W momencie dokonywania pomiaru znajdował się w samochodzie służbowym, ale obserwował partnera i sytuację na drodze, w tym pojazd obwinionego. Zeznał, iż na żądanie kierującego prócz pomiaru została mu okazana również legalizacja urządzenia.
Sąd dał wiarę zeznaniom wyżej wymienionych świadków bowiem są jasne i wzajemnie się uzupełniają. Należy zaznaczyć, funkcjonariusze Policji są dla obwinionego osobami całkowicie obcą, nie znają go, ani osobiście, ani z racji pełnionych obowiązków służbowych, stąd też nie mieli żadnego uzasadnionego interesu, by bezpodstawnie go obciążać. Wymienieni zeznawali na okoliczności związane wyłącznie ze służbą i z tego względu, nie wykazując osobistego zaangażowania w sprawę, nie byli osobiście zainteresowani wynikiem postępowania, co dodatkowo stanowi o ich obiektywizmie. Ponadto ich relacja znajduje pełne odzwierciedlenie w notatce urzędowej sporządzonej bezpośrednio po podjętej interwencji i notatnikach służbowych. Sąd nie znalazł żadnego uzasadnionego powodu, dla którego wyżej opisani świadkowie mieliby zatrzymać obwinionego do kontroli drogowej w przypadku jego prawidłowej jazdy.
Dodatkowo zauważyć należy, że droga po której poruszał się obwiniony na tym odcinku przebiega po linii prostej, zatem widoczność dla funkcjonariusza dokonującego pomiaru był niczym nieograniczona.
Urządzenie, którym dokonano przedmiotowego pomiaru jest bardzo precyzyjne, posiada celownik optyczny z powiększeniem, które pozwala na dokładne namierzenie kontrolowanego pojazdu, a jego zabezpieczenia uniemożliwiają praktycznie dokonanie pomiaru pojazdu, który przypadkowo znajdzie się w wiązce laserowej pomiaru (np. podczas wyprzedzania). Do dokonywania pomiaru wykorzystuje się wiązkę świetlną, nie fale radiowe, stąd też na działanie tego urządzenia nie mają wpływu pola elektromagnetyczne. Producent urządzenia gwarantuje, iż przyrząd monitoruje zarówno przebieg pomiaru, jak i pracę elementów wewnętrznych. W przypadku wykrycia błędu przyrząd wyświetla kod błędu zamiast wyniku pomiaru prędkości. W celu wykonania pomiaru prędkości za pomocą urządzenia (...) należy wycelować przyrząd w obszar tablicy rejestracyjne i nacisnąć spust, brzęczenie o niskiej częstotliwości oznacza, iż przyrząd namierza cel. Następnie należy trzymać naciśnięty spust i cały czas celowa w wybrany obszar do usłyszenia dźwięku – podwójny dźwięk o wysokiej częstotliwości oznacza, że pomiar został wykonany poprawnie, a pojedynczy o niskiej częstotliwości, że wystąpił błąd. Jeśli punkt celowniczy „zsunie się” z celu, wówczas przyrząd nie wykonuje pomiaru o zostaje wyświetlony komunikat o błędzie.
Urządzenie (...) (...)o nr fabrycznym (...), którym dokonywano pomiaru było sprawne, posiadało aktualną legalizację wystawioną w dniu 30.09.2015r., ważną do dnia 30.09.2016r. Urządzenie to zostało dopuszczone do używania, bowiem spełnia wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli meteorologicznej tych przyrządów ( DZ.U. z 6.03.2014r. poz 281).
Wobec powyższego, w ocenie Sądu, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu wykroczenia określonego w art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Wymierzając obwinionemu karę, Sąd miał na uwadze okoliczności obciążające leżące po jego stronie. Obwiniony był już wielokrotnie karany za wykroczenia w ruchu drogowym, w tym dwukrotnie za wykroczenia drogowe polegające na przekroczeniu prędkości ( wydruk z (...) k. 11). W dniu 3 czerwca 2016r. przekroczył prędkość ponownie, co świadczy o jego niepoprawności, natężeniu złej woli oraz lekceważącym stosunku do przepisów ruch drogowego decydujących o bezpieczeństwie na drogach. Sąd miał również na uwadze, fakt, iż wykroczenia polegające na przekraczaniu prędkości są nagminne i często są powodem brzemiennych w skutkach zdarzeń drogowych. Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności łagodzących po stronie obwinionego.
W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i stopnia jego zawinienia, tak ukształtowana wpłynie na obwinionego wychowawczo i zapobiegawczo oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej.
Wobec skazania obwiniony został obciążony kosztami postępowania i opłatą.