Sygn. akt II K 28/14
Dnia 29 stycznia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska
Protokolant: Joanna Szmel
w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Urszuli Gierulskiej
po rozpoznaniu w dniach: 05.03.2014 r., 09.04.2014 r., 21.05.2014 r., 17.06.2014 r., 29.08.2014 r., 24.09.2014 r., 24.10.2014 r., 28.11.2014., 09.01.2015., 11.02.2015 r., 18.03.2015 r., 22.04.2015 r., 15.05.2015 r., 12.06.2015 r., 19.08.2015 r., 16.09.2015 r., 16.10.2015 r. , 18.11.2015 r. i 29.01.2016 r.
s p r a w y : M. H.
syna Z. i A. z domu K.
urodzonego w dniu (...) w W.
oskarżonego o to, że:
w okresie od lutego 2011r. do 02 września 2011r. w J. woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją matką A. H. (1), braćmi T. H. i M. K., w okresie od marca 2011 roku do 02 września 2011 roku nad bratem A. H. (2) w ten sposób, że w miejscu zamieszkania wywoływał awantury, w trakcie których wyzywał ich słowami wulgarnymi i obelżywymi, zakłócał spokój, utrudniał zamieszkanie, bił rękoma i szarpał, wyganiał z domu, groził pobiciem, zniszczeniem mienia, spaleniem, pozbawieniem życia a nadto w dniu 18 lipca 2011 r. spowodował naruszenie narządów ciała u A. H. (2) w postaci rany łuku brwiowego prawego, rany wargi górnej, złamania żebra VI prawego, na czas nie przekraczający 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. sygn. VII K 1531/07 za czyny z art. 226 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art 11 § 2 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 190 § 1 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie orzeczono karę łączną w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 17.09. do 19.09.2007 roku oraz od 22.02.2010 roku do dnia 17.09.2010 roku,
to jest o czyn z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
I. uznaje oskarżonego M. H. winnym tego, że w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. w J. woj. (...) wszczynał awantury domowe, podczas których rzucał przedmiotami, wyzywał wulgarnie, szarpał za ubranie i wyganiał z domu swoją matkę A. H. (1), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r., tj. występku z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 207 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;
II. uznaje oskarżonego M. H. winnym tego, że:
- w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. w J., woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu wielokrotnie groził T. H. pobiciem, pozbawieniem życia, wywiezieniem do lasu, podpaleniem przy czym groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione oraz wyzywał w/w słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r., tj. występku z art. z art. 190 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.
- w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. w J., woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu wielokrotnie groził M. K. pobiciem, pozbawieniem życia, wywiezieniem do lasu, podpaleniem przy czym groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione oraz wyzywał w/w słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r., tj. występku z art. z art. 190 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.
przyjmując, iż oskarżony działał w podobny sposób i krótkich odstępach czasu w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 /czterech/ miesięcy pozbawienia wolności;
III. uznaje oskarżonego M. H. winnym tego, że w dniu 30 czerwca 2011 r. w J. woj. (...) rzucił w T. H. szklaną popielniczką, która uderzyła w/w w głowę, a następnie zadawał mu uderzenia pięściami, powodując stłuczenie głowy i nosa, czym naruszył nietykalność cielesną T. H., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r., tj. występku z art. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 /jednego/ miesiąca pozbawienia wolności;
IV. uznaje oskarżonego M. H. winnym tego, że w dniu 18 lipca 2011 r. bijąc rękami po ciele oraz kopiąc A. H. (2) spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany łuku brwiowego prawego, rany wargi górnej oraz złamania żebra VI prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. H. (2) na okres poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r., tj. występku z art. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierza mu karę 2 /dwóch/ miesięcy pozbawienia wolności;
V. uznaje oskarżonego M. H. za winnego tego, że w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. w J. woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie wyzywał pokrzywdzonego A. H. (2) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r., tj. występku z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 216 § 1 k.k. wymierza mu karę 50 /pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny liczonych po 10 /dziesięć/ złotych każda;
VI. na podstawie art. 91 § 2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego M. H. kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 8 /ośmiu/ miesięcy pozbawienia wolności;
VII. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. H. kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 /pięć/ lat;
VIII. na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego M. H. w okresie próby pod dozór kuratora;
IX. na podstawie art. 41a § 1 i § 4 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. H. środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych T. H. i M. K. na odległość nie mniejszą niż 50 metrów, na okres 4 lat;
X. na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. H. do wykonywania pracy zarobkowej;
XI. na podstawie art. 29 ust 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. K. kwotę 3.360 zł plus 772,80 zł VAT tytułem zwrotu kosztów udzielonej obrony z urzędu;
XII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego M. H. na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. H. kwotę 1.512 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;
XIII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. H. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Sygn. akt II K 28/14
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżony M. H. zamieszkiwał wspólnie z pokrzywdzonymi matką - A. H. (1), braćmi T. H. i A. H. (2) oraz konkubiną brata T. M. K. w mieszkaniu przy ul. (...) w J.. Pomiędzy oskarżonym M. H. a T. H. i M. K., A. H. (2) oraz A. H. (1) był konflikt związany ze wspólnym zamieszkiwaniem. Na tle tego konfliktu dochodziło pomiędzy oskarżonym M. H. a pokrzywdzonymi T. H., M. K., A. H. (2) i A. H. (1) do nieporozumień, podczas których interweniowała Policja. Od dnia 25 lipca 2011 r. do dnia 23 września 2011 r. prowadzona była procedura tzw. niebieskiej karty, gdzie jako sprawca przemocy w rodzinie wskazany był oskarżony M. H.. W dniu 28 czerwca 2011 r. T. H. złożył w Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze pozew o eksmisję oskarżonego M. H. z mieszkania przy ul. (...) w J..
Dowód:
- zeznania świadka T. H. k. 15-16, 175-176, 460-461, 699-700,
- zeznania świadka M. K. k. 21, 176, 700,
- zeznania świadka A. H. (1) k. 6-7, 174-175, 562,
- zeznania świadka P. Ś. k. 876-877,
- zeznania świadka K. S. k. 545,
- zeznania świadka D. D. k. 790-791,
- zeznania świadka G. B. k. 810-811,
- pozew o eksmisję k. 35,
- notatki urzędowe z interwencji Policji k. 25, 39, 418, 419, 421,
- pisma komendanta Komisariatu II Policji w J. z dnia 19 marca 2012 r. i 12 lipca 2012 r. k. 411, 475,
- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. H. k. 118-120, 205, 698-699,
W okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. oskarżony M. H. wszczynał awantury domowe, podczas których wyzywał wulgarnie, szarpał za ubranie, rzucał przedmiotami i wyganiał z domu swoją matkę A. H. (1).
Dowód:
- zeznania świadka T. H. k. 15-16, 175-176, 460-461, 699-700,
- zeznania świadka M. K. k. 21, 176, 700,
- zeznania świadka A. H. (1) k. 6-7, 174-175, 562,
- zeznania świadka P. Ś. k. 876-877,
- zeznania świadka S. W. k. 455-460,
W okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. oskarżony M. H. wielokrotnie groził pokrzywdzonym T. H., M. K. pobiciem, pozbawieniem życia, wywiezieniem do lasu, podpaleniem oraz wyzywał ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Groźby oskarżonego wzbudziły u wymienionych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.
Dowód:
- zeznania świadka T. H. k. 15-16, 175-176, 460-461, 699-700,
- zeznania świadka M. K. k. 21, 176, 700,
- zeznania świadka A. H. (1) k. 6-7, 174-175, 562,
- zeznania świadka P. Ś. k. 876-877,
- doniesienie k. 1 , 2, 27, 28,
- wniosek k. 32,
W dniu 30 czerwca 2011 r. oskarżony M. H. rzucił w T. H. szklaną popielniczką, która uderzyła T. H. w głowę, a następnie zadawał mu uderzenia pięściami, powodując stłuczenie głowy i nosa, czym naruszył nietykalność cielesną T. H..
Dowód:
- zeznania świadka T. H. k. 15-16, 175-176, 460-461, 699-700,
- zeznania świadka M. K. k. 21, 176, 700,
- zeznania świadka A. H. (1) k. 6-7, 174-175, 562,
- karta informacyjna z leczenia w (...) k. 17,
- opinia sądowo – lekarska k. 88, 544,
W dniu 18 lipca 2011 r. oskarżony M. H. bijąc rękami po ciele oraz kopiąc pokrzywdzonego A. H. (2) spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany łuku brwiowego prawego, rany wargi górnej oraz złamania żebra VI prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. H. (2) na okres poniżej 7 dni.
Dowód:
- zeznania świadka T. H. k. 15-16, 175-176, 460-461, 699-700,
- zeznania świadka M. K. k. 21, 176, 700,
- karta informacyjna z leczenia w (...) k. 13,
- opinia sądowo – lekarska k. 90, 544,
Oskarżony M. H. ma 52 lata, z zawodu jest górnikiem, pozostaje w zatrudnieniu w firmie (...) na podstawie umowy zlecenia za wynagrodzeniem około 1.200 zł miesięcznie, nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie posiada wartościowego majątku.
Dowód:
- dane osobo-poznawcze oskarżonego M. H. k. 44-46, 698, 1006,
Oskarżony M. H. był karany sądownie. W szczególności był on karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07 za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. utrzymanym wobec niego w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Grze z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt VI Ka 685/09 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz z art. 190 §1 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010 do dnia 17.09.2010r.
Dowód:
- dane o karalności oskarżonego M. H. k. 898-900,
- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07 k. 70-71,
- odpis wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Grze z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt VI Ka 685/09 k. 72,
- odpisy wyroków k. 65-68, 73,
Oskarżony M. H. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby znęcał się nad rodziną. Wskazał, iż opuścił zakład karny dnia 17 września 2010 r. T. H. i jego konkubina M. K. chcą, aby opuścił mieszkanie bowiem chcą oni przejąć pokój, który zajmuje. Nieporozumienia z matką A. H. (1) były na tle finansowym. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek jej groził lub ją uderzył. Zaprzeczył także, aby uderzył któregokolwiek z braci, czy też aby groził pokrzywdzonym pozbawieniem życia, pobiciem, zniszczeniem mienia lub spaleniem oraz aby groził przy użyciu noża lub siekiery. W okresie objętym zarzutem nie nadużywał alkoholu. Były awantury pomiędzy nim a pokrzywdzonymi, gdyż pokrzywdzeni prowokowali go, aby wybuchł. Zaprzeczył, aby wyzywał pokrzywdzonych – była wymiana słów, pokrzywdzeni wyzywali jego, a on ich. Nie wyganiał nikogo z domu. Pokrzywdzeni nie wpuszczali go do domu bo sobie wymyślili, że chce ich zabić. A. H. (2) jest nałogowym alkoholikiem. W dniu 18 lipca 2011 r. był pijany i sam spadł ze schodów. Zaprzeczył, aby szarpał się z nim w tym dniu. T. H. położył na schodach nóż, że niby on chciał zabić A. H. (2). Na rozprawie w dniu 29 styczna 2016 r. wskazał zaś, iż opiekował się dziećmi M. K. i T. H., gdy ich nie było w domu. Matka A. H. (1) bała się z nim rozmawiać w obecności T. H. i M. K.. Opiekował się nią, gdy miała zawał serca w 2012 lub 2013 r. A. H. (2) zamykał się w swoim pokoju i pił alkohol.
Niekwestionowanymi okolicznościami w przedmiotowej sprawie jest, iż pomiędzy oskarżonym M. H. a pokrzywdzonymi T. H., M. K., A. H. (2) i A. H. (1) istniał konflikt na tle wspólnego zamieszkiwania w mieszkaniu położonym w J. przy ul. (...) oraz iż na tle tego konfliktu dochodziło pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi do nieporozumień, a także, iż w związku z tymi nieporozumieniami miały miejsce interwencje Policji. Okoliczności te wynikają z wyjaśnień oskarżonego M. H., z zeznań świadków T. H., M. K., A. H. (1), P. Ś., G. B., I. Z., J. K., W. S. (1), S. W., T. S. – dzielnicowych miejsca zamieszkania oskarżonego i pokrzywdzonych w okresie, którego dotyczy zarzut, funkcjonariuszy Policji M. U., D. D., a także z notatek urzędowych Policji oraz pisma Komendanta Komisariatu II Policji w J. z dnia 19 marca 2012 r., z którego wynika także, iż od dnia 25 lipca 2011 r. do dnia 23 września 2011 r. prowadzona była procedura tzw. niebieskiej karty, gdzie jako sprawca przemocy w rodzinie wskazany był oskarżony M. H.. Z uwagi na trwający pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi konflikt, Sąd podszedł zarówno do wyjaśnień złożonych przez M. H. jak i zeznań złożonych przez pokrzywdzonych T. H., M. K. i A. H. (1), z dużą dozą ostrożności. Treść wyjaśnień oskarżonego jak też i zeznań wskazanych świadków Sąd weryfikował poprzez wszelkie dostępne dowody.
Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. H. w zakresie w jakim zaprzeczał on, aby w okresie wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia wszczynał awantury domowe, groził pokrzywdzonym pozbawieniem życia, pobiciem, zniszczeniem mienia oraz aby znęcał się nad matką A. H. (1). Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, zdaniem Sądu, stanowią jedynie linię obrony oskarżonego zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności w przedmiotowej sprawie. Stały one bowiem w sprzeczności z zeznaniami świadków T. H., M. K., A. H. (1) i P. Ś., którym Sąd przydał walor wiarygodności, jak również z dowodami z dokumentów w postaci doniesień składanych na Policji przez pokrzywdzonego T. H. w związku z zachowaniami oskarżonego, notatek urzędowych z interwencji Policji, pisma komendanta Komisariatu II Policji w J. z dnia 19 marca 2012 r. i 12 lipca 2012 r. dotyczących podejmowanych przez funkcjonariuszy Policji interwencji, które nie były dokumentowane notatkami urzędowymi przez policjantów.
Zaznaczyć należy, iż Sąd z dużą dozą ostrożności podszedł w przedmiotowej sprawie do zeznań świadka A. H. (1). Nie uszło bowiem uwadze Sądu, iż świadek podpisała dwa pisma dotyczące jej stosunku do zachowania oskarżonego M. H. w okresie objętym zarzutem – dnia 13 kwietnia 2013 r. (k. 554), które przedłożył jej do podpisu oskarżony M. H., w którym oświadczyła ona, że cofa wszelkie zarzuty wobec M. H. w przedmiotowej sprawie oraz z dnia 16 czerwca 2013 r. (k. 561), które napisał i przedłożył jej do podpisu T. H., gdzie opisane są zachowania M. H. względem pokrzywdzonych. Ustosunkowując się do treści tychże pism podczas przesłuchania w dniu 02 lipca 2013 r. A. H. (1) wskazała, iż oskarżony dał jej pismo do podpisu, ale nie wiedziała ona co podpisuje. Pismo natomiast napisane i przedłożone jej do podpisu przez T. H. podpisała dobrowolnie. Zaznaczyła jednocześnie, iż prawdą jest wszystko, co zostało zawarte w tym piśmie. Wskazała także podczas tego przesłuchania, iż chce, aby oskarżony odpowiadał za swoje zachowanie. Treść zeznań świadka A. H. (1) oceniał Sąd przez pryzmat opinii sądowo – psychologicznej wydanej przez biegłą M. G., która wzięła udział w przesłuchaniu A. H. (1) w charakterze świadka w toku postępowania sądowego oraz przez pryzmat pozostałych wiarygodnych dowodów w sprawie. Z opinii sądowo – psychologicznej wynika, iż A. H. (1) posiada prawidłową zdolność spostrzegania zdarzeń. Jej zachowanie podczas przesłuchania, sposób relacjonowania jak i treść zeznań wskazują na deficyty w obrębie (...). Podstawowe procesy psychiczne tj. zdolność logicznego i spójnego myślenia, ujmowania związków przyczynowo – skutkowych, korzystanie z pamięci trwałej i świeżej są obniżone. Podczas przesłuchania świadek miała trudności w korzystaniu z pamięci trwałej i świeżej w związku ze swoim stanem zdrowia somatycznego, wiekiem oraz obniżoną sprawnością (...). Opinia złożona na piśmie przez biegłą psycholog M. G., w ocenie Sądu, zasługuje na przydanie jej waloru wiarygodności. Biegła posiada wiadomości specjalne, konieczne dla stwierdzenia okoliczności wskazanych w treści postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego psychologa. Dysponuje także niezbędnym i dużym doświadczeniem. Poczynione w opinii ustalenia biegła w przekonujący sposób uzasadniła.
Ze wzajemnie korespondujących ze sobą zeznań świadków T. H., M. K., A. H. (1) i P. Ś. wynika, iż w mieszkaniu przy ul. (...) dochodziło do awantur domowych wywoływanych przez oskarżonego M. H. podczas których, groził on pokrzywdzonym pozbawianiem życia, pobiciem, spalaniem mienia oraz wyzywał ich wulgarnie, a nadto wobec matki A. H. (1) zachowywał się w ten sposób, że ją popychał, szarpał za ubranie, rzucał przedmiotami, kopał w drzwi jej pokoju oraz wyganiał ją z domu. Z zeznań wskazanych świadków wynika także iż obawiali się oni oskarżonego. T. H. w złożonych zeznaniach wprost wskazał, że boi się oskarżonego, gdyż jest on niebezpieczny. M. K. wskazała zaś, iż kiedy oskarżony się do niej „rzucał” to uciekała do swojego pokoju, zamykała się i wzywała Policję, przy czym zaznaczyła, iż nie w każdym przypadku, gdy oskarżony się awanturował była wzywana Policja. Zachowanie oskarżonego również wywoływało strach u A. H. (1). Z zeznań świadka T. H. wynika, iż codziennie zamykała się ona w pokoju na klucz bowiem bała się oskarżonego zaś z zeznań świadka M. K. wynika, że A. H. (1) jak wieczorem wychodziła do łazienki to nie zapalała światła, bo bała się oskarżonego. O zachowaniu oskarżonego M. H. pokrzywdzeni informowali Policję. Świadczą o tym notatki urzędowe sporządzane przez funkcjonariuszy Policji z podejmowanych interwencji (k. 25, 39, 418, 419, 421) jak również pisma komendanta Komisariatu II Policji w J. z dnia 19 marca 2012 r. oraz z dnia 12 lipca 2012 r. (k. k. 411, 475) wskazujące na podejmowane przez funkcjonariuszy Policji interwencje, które nie były dokumentowane notatkami urzędowymi przez policjantów. Ze wskazanych pism wynika, iż od dnia 25 lipca 2011 r. do dnia 23 września 2011 r była prowadzona procedura tzw. niebieskiej karty, gdzie jako sprawca przemocy w rodzinie wskazany był oskarżony M. H.. Doniesienia składane przez T. H. przeciwko oskarżonemu oraz informacje uzyskiwane przez funkcjonariuszy Policji od pozostałych pokrzywdzonych zatem były na tyle poważne, iż dzielnicowy zdecydował o monitorowaniu zachowania M. H.. Konflikt istniejący pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków funkcjonariuszy Policji D. D., M. U. oraz S. W. – będącego dzielnicowym miejsca zamieszkania oskarżonego i pokrzywdzonych do końca maja 2011 r., a także K. S., który dzielnicę objął po S. W.. Z zeznań świadka S. W. wynika, iż pokrzywdzona A. H. (1) żaliła się do niego na zachowanie M. H.. Informacje uzyskane od A. H. (1) sprawiły, iż jak zeznał, pokierował ją, aby złożyła zawiadomienie o znęcaniu. Także T. H. informował go, że oskarżony znęca się nad matką. Konflikt istniejący pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi potwierdził w złożonych zeznaniach także świadek G. B., który jak podał przyjaźni się z T. H. od około 6 lat i w związku z tym bywał w jego mieszkaniu co 2-3 dni. Chociaż nie potrafił on jednoznacznie wskazać czasookresu zachowań oskarżonego, na które wskazywał w złożonych zeznaniach, to z jego zeznań jednoznacznie wynika, iż często miały miejsce kłótnie, które były prowokowane przez oskarżonego, podczas których wypowiadał on groźby w stosunku do M. K. i T. H. oraz iż w związku z zachowaniem oskarżonego T. H. składał doniesienia na Policji, a także że interweniowała Policja. Oskarżony wypowiadał groźby także pod jego adresem. Jednocześnie wskazany świadek zaznaczył, iż nie widział sytuacji, aby pokrzywdzeni w jakikolwiek sposób prowokowali oskarżonego. Zeznania zaś świadka W. S. (2) Sąd ocenił jako zmierzające do uwiarygodnienia linii obrony oskarżonego w przedmiotowej sprawie. Z zeznań wskazanego świadka wynika, iż pozostaje on w stosunkach koleżeńskich z oskarżonym zaś nie darzy sympatią pokrzywdzonego T. H.. Wskazany świadek nie posiadał żadnej bezpośredniej wiedzy dotyczącej zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonych w okresie od lutego 2011 r. do 01 września 2011 r. Jak wynika z jego zeznań nie był świadkiem awantur. Wprawdzie w złożonych zeznaniach wskazał, iż T. H. prześladuje oskarżonego, jednak jego twierdzenie w tym zakresie opierało się jedynie na przekazie oskarżonego.
W przedmiotowej sprawie przesłuchani zostali w charakterze świadków także sąsiedzi oskarżonego i pokrzywdzonych P. A., W. P., K. P. (1), A. B., M. O. i I. Z.. Z zeznań wskazanych świadków, z wyjątkiem I. Z., wynika, iż nie posiadają oni jakiejkolwiek wiedzy dotyczącej zachowania oskarżonego i pokrzywdzonych w okresie od lutego 2011 r. do 01 września 2011 r. Z zeznań świadka I. Z. wynika natomiast, iż po opuszczeniu przez oskarżonego zakładu karnego był spokój. Wskazała ona, iż wszyscy źle się odnoszą do matki, że była świadkiem awantury, podczas której T. H. nie chciał wpuścić do mieszkania oskarżonego – krzyczał, że go posadzi, wyrzuci. Były wtedy wyzwiska wypowiadane zarówno przez oskarżanego jak i T. H.. Świadek I. Z. pozostaje w konflikcie z pokrzywdzonym T. H., o czym świadczą nie tylko jej wypowiedzi dotyczące T. H. i A. H. (2), ale także dowody z dokumentów. Z doniesień I. Z. toczyły się w Prokuraturze Rejonowej w Jeleniej Górze przeciwko pokrzywdzonemu T. H. postępowania przygotowawcze (pismo I. Z. z dnia 29 października 2013 r., postanowienie o wszczęciu dochodzenia z dnia 23 stycznia 2014 r. k. 922). Nadto za wykroczenia popełnione przez T. H. na szkodę I. Z. w przeszłości był on prawomocnie skazywany wyrokami sądowymi (wyroki Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 08 lipca 2010 r. w sprawie sygn. akt II W 150/10, z dnia 08 lipca 2010 r. w sprawie sygn. akt II W 141/10 k. 920, 921). Okoliczności te bez wątpienia nie pozostawały bez wpływu na treść zeznań składanych przez świadka I. Z. w niniejszej sprawie. Jej zeznania ewidentnie zmierzały bowiem do przedstawienia pokrzywdzonych T. H. i A. H. (2) w negatywnym świetle. I. Z. w złożonych zeznaniach przedstawiała swoją ogólną wiedzę na temat stosunków panujących w rodzinie H.. Nie posiadała jednak świadek żadnej wiedzy na temat gróźb kierowanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonych, czy zachowań oskarżonego wobec A. H. (1). Jak wskazała nie słyszała dochodzących z mieszkania oskarżonego i pokrzywdzonych odgłosów awantur w okresie, którego dotyczy zarzut.
Z zeznań świadka J. K. – elektryka (...) w J. wynika, iż miała miejsce sytuacja, gdy M. H. wezwał go w związku z awarią elektryczną i nie został wpuszczony do mieszkania zarówno on jak i oskarżony. J. K. nie wskazał jednakże osoby, która nie wpuściła go do mieszkania. Poza tą sytuacją nie miał on żadnej wiedzy na temat stosunków pomiędzy oskarżonym a pozostałymi członkami jego rodziny zamieszkującymi w mieszkaniu przy ul. (...).
Z zeznań świadka T. H. wynika, iż w dniu 30 czerwca 2011 r. oskarżony M. H. rzucił w niego szklaną popielniczką, która uderzyła go w głowę, a następnie zadawał mu uderzenia pięściami, powodując stłuczenie głowy i nosa. Wiedzę o pobiciu T. H. przez oskarżonego posiadali świadkowie M. K. i A. H. (1), jednakże jak wynika z ich zeznań, nie były one bezpośrednimi świadkami tego zajścia. O pobiciu dowiedziały się one od pokrzywdzonego T. H.. Z zeznań T. H. wynika natomiast, iż do jego pobicia przez oskarżonego w tym dniu doszło w obecności siostry K. P. (2) oraz szwagrów L. P. i T. P.. Sąd nie uzyskał relacji tychże osób w zakresie przebiegu tego zdarzenia bowiem odmówiły one składania zeznań. Z opinii sądowo – lekarskiej biegłego L. K. wynika, że w tym dniu miało miejsce naruszenie nietykalności cielesnej T. H. w postaci stłuczenia głowy i nosa. Stłuczenie głowy i nosa pokrzywdzonego T. H. jak wskazał biegły, mogło powstać w czasie i okolicznościach podawanych przez niego.
Z zeznań świadka M. K. wynika, iż widziała ona poprzez domofon, jak oskarżony M. H. dniu 18 lipca 2011 r. zaatakował pokrzywdzonego A. H. (2). Z jej zeznań wynika, że oskarżony wybiegł za A. H. (2) z mieszkania zaatakował go od tyłu, bił go po całym ciele i kopał. Podczas bicia przez oskarżonego A. H. (2) spadł ze schodów. Sąd nie uzyskał relacji pokrzywdzonego A. H. (2) w zakresie przedmiotowego zdarzenia bowiem skorzystał on z prawa do odmowy zeznań w sprawie (k. 519v). Z opinii sądowo – lekarskiej biegłego L. K. wynika, iż A. H. (2) doznał obrażeń ciała w postaci rany łuku brwiowego prawego, rany wargi górnej oraz złamania żebra VI prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Poza M. K. nikt inny nie widział przebiegu tego zajścia pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym A. H. (2). Z zeznań świadka T. H. wynika, iż gdy przyszedł to zastał na korytarzu budynku A. H. (2), który miał rozcięty łuk brwiowy i wargę oraz mdlał, oskarżony M. H. zaś uciekał po schodach i mu się odgrażał. Została wezwana na interwencję Policja. A. H. (2) składając relację policjantom mówił, że oskarżony bił go po głowie pięściami i kopał po całym ciele. Z wyjaśnień oskarżonego M. H. wynika, iż A. H. (2) w tym dniu był pijany i spadł ze schodów. Zaprzeczył oskarżony by w tym dniu szarpał A. H. (2). Wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie przeczy treść notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza Policji D. D., który wraz z funkcjonariuszem Straży Miejskiej A. W. (1) w dniu 18 lipca 2011 r. interweniował na ul. (...) ze zgłoszenia M. H.. A. W. (2) i D. D. składając zeznania na rozprawie nie pamiętali przebiegu tej interwencji. Z zeznań D. D. wynika jednakże, iż treść notatki urzędowej, jaką sporządził on z tej interwencji (k. 418) odzwierciedla stan jaki zastali po przybyciu na interwencję. Z relacji jaką uzyskali od oskarżonego M. H. wynikało, iż A. H. (2) wszczął awanturę w miejscu zamieszkania, podczas której miało dojść do szarpaniny pomiędzy nimi i uderzania przez oskarżonego pokrzywdzonego A. H. (2) w obronie w twarz. A. H. (2) następnie miał mu zamknąć drzwi od mieszkania. A. H. (2) zaś twierdził, iż oskarżony zaatakował go na klatce schodowej, uderzył go w twarz oraz tułów. A. H. (2) po zajściu nie mógł zamknąć oskarżonemu drzwi do mieszkania bowiem jak wynika z zeznań T. H. zastał on pokrzywdzonego A. H. (2) na korytarzu przy schodach. Wcześniej także A. H. (2) nie mógł uniemożliwiać M. H. wejścia do mieszkania, gdyż jak zeznała M. K., A. H. (2) wyszedł z mieszkania, a za nim wyszedł oskarżony, który następnie zaatakował A. H. (2). Zdaniem Sądu, oskarżony M. H. wezwał Policję na interwencję w tym dniu, aby w ten sposób uniknąć ewentualnej odpowiedzialności za spowodowanie obrażeń ciała A. H. (2). Funkcjonariusze Policji nie stwierdzili, aby na schodach znajdował się nóż. Z zeznań M. K. wynika, iż nie widziała ona, aby oskarżony bijąc A. H. (2) miał nóż.
Sąd podzielił opinie biegłego sądowego L. K. w zakresie ustalonych przez tego biegłego obrażeń ciała pokrzywdzonych A. H. (2) i T. H. oraz możliwych okoliczności ich powstania, co w konsekwencji prowadziło do tego, że Sąd miał na uwadze treść tychże opinii dokonując rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Biegły L. K. posiada, w ocenie Sądu, wiadomości specjalne, konieczne dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wydając wskazane opinie dysponował niezbędną wiedzą i danymi o zdarzeniach oraz dokumentacją medyczną związaną z udzielaną pokrzywdzonym pomocą medyczną w postaci kart informacyjnych z Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Centrum (...). Dysponował także niezbędnym i dużym doświadczeniem. Pomiędzy opiniami wydanymi przez biegłego L. K. a pozostałymi wiarygodnymi dowodami w sprawie nie zachodziła sprzeczność. W szczególności podawana przez biegłego okoliczność, iż A. H. (2) mógł doznać obrażeń ciała opisanych w opinii w wyniku upadku ze schodów nie stoi w sprzeczności z zeznaniami M. K., która wskazała, iż podczas bicia przez oskarżonego, A. H. (2) spadł ze schodów. Gdyby oskarżony M. H. tylko raz uderzył w twarz pokrzywdzonego A. H. (2) niewątpliwie nie miałby on tak rozległych obrażeń, jak opisane w opinii. Gdyby pomiędzy oskarżonym M. H. a A. H. (2) faktycznie doszło do szarpanin, podczas której oskarżony musiałby się bronić przed pokrzywdzonym, niewątpliwie posiadałby także jakieś obrażenia ciała. Gdyby posiadał jakiekolwiek obrażenia z całą pewnością okazałby je podczas interwencji Policji i zostałyby one opisane w notatce urzędowej sporządzonej z tej interwencji.
Walor wiarygodności Sąd przydał pozostałym dowodom z dokumentów zgromadzonym w niniejszej sprawie. Brak było bowiem jakichkolwiek obiektywnych okoliczności nakazujących kwestionowanie ich wiarygodności.
Sąd zmienił opis i kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu. Brak było bowiem dowodów, iż oskarżony swoim zachowaniem wobec T. H., M. K. i A. H. (2) zrealizował znamiona czynu z art. 207 § 1 k.k. Brak było w szczególności jakichkolwiek dowodów, które potwierdzałaby podniesioną w apelacji przez pokrzywdzonego T. H. okoliczność, iż pokrzywdzony A. H. (2) w okresie objętym zarzutem cierpiał na chorobę nowotworową. T. H. nie przedłożył jakichkolwiek dokumentów to potwierdzających. Z pisma (...) I. S. z dnia 18 marca 2015 r. wynika, iż pokrzywdzony A. H. (2) złożył deklarację o przynależności do Przychodni przy ul. (...) w J., ale z jej usług dotychczas nie korzystał. Z dokumentacji medycznej osadzonego A. H. (2) nadesłanej przez Areszt Śledczy w J. w dniu 17 kwietnia 2015 r. również nie wynika, aby chorował on na chorobę nowotworową. Nie przebywał też, jak wynika z pisma z dnia 29 kwietnia 2015 r., na leczeniu w związku z chorobą nowotworową w Wojewódzkim Centrum (...) w J.. Gdyby pokrzywdzony A. H. (2) faktycznie cierpiał na chorobę nowotworową niewątpliwie korzystałby z wizyt u lekarza pierwszego kontaktu w Przychodni przy ul. (...) w J..
Zachowaniem swoim oskarżony M. H., w ocenie Sądu, zrealizował znamiona występków:
z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. bowiem w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. w J. wszczynał awantury domowe, podczas których rzucał przedmiotami, wyzywał wulgarnie, szarpał za ubranie i wyganiał z domu swoją matkę A. H. (1).
Ustawowe określenie "znęca się" oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8 marca 2012 r., II AKa 388/11 LEX nr 1129381, KZS 2012/6/41). Cechą podmiotową znęcania się jest jego umyślność, wyrażająca się w chęci wyrządzenia krzywdy fizycznej lub moralnej, dokuczania, poniżania - obojętnie z jakich pobudek. Oskarżony nie miał powodu, aby tak zachowywać się wobec matki, będącej w podeszłym wieku. Oskarżony miał przewagę fizyczną nad matką. Różnica wieku pomiędzy oskarżonym a A. H. (1), dysproporcja siły fizycznej, jaką dysponował w porównaniu z matką, dawała mu nad nią przewagę pozwalającą na rzucanie podczas awantur, które wszczynał przedmiotami, kierowanie do matki wulgarnych wyzwisk, szarpanie jej za ubranie i wyganianie z domu. Zachowanie oskarżonego stanowiło wyraz jego chęci dominacji nad matką, pokaz jego możliwości utrudniania jej codziennego życia. W ten sposób oskarżony chciał krzywdzić swoją matkę. Postępowanie to stanowiło zatem znęcanie się w rozumieniu art. 207 § 1 k.k.
z art. 190 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. bowiem w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. wielokrotnie groził pokrzywdzonemu T. H. pobiciem, pozbawieniem życia, wywiezieniem do lasu, podpaleniem oraz wyzywał go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Groźby oskarżonego wzbudziły u T. H. uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.
z art. 190 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. bowiem w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. wielokrotnie groził pokrzywdzonej M. K. pobiciem, pozbawieniem życia, wywiezieniem do lasu, podpaleniem oraz wyzywał go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Groźby oskarżonego wzbudziły u M. K. uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.
Występek opisany w art. 190 § 1 k.k. polega na grożeniu popełnieniem przestępstwa na szkodę innej osoby lub osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudza uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Na znamiona ustawowe tego przestępstwa składa się więc zachowanie sprawcy w postaci wyrażenia groźby popełnienia przestępstwa oraz subiektywne przeświadczenie pokrzywdzonego, że groźba ta może zostać spełniona. Dla bytu tego przestępstwa obie wskazane przesłanki muszą wystąpić łącznie. Pogląd ten wyrażony został w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21.I.1998r, sygn. akt V KKN 19/97, Prok. i Pr. 1998/7-8/4, który Sąd Rejonowy w pełni podziela (podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 20 sierpnia 2009 r. II AKa 123/09, LEX nr 553860). Zachowanie oskarżonego M. H. zarówno wobec T. H. jak i M. K. wyczerpało pierwsze znamię ustawowe. Wypowiadał on bowiem w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. wielokrotnie wobec pokrzywdzonych groźby pobicia, pozbawienia życia, wywiezienia do lasu, podpalenia. Nadto wyzywał ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Oskarżony wypowiadał te groźby będąc z pokrzywdzonymi w konflikcie na tle wspólnego zamieszkiwania. Zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonych cechowało się agresją.
Przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion zalicza się skutek zachowania sprawcy w postaci wzbudzenia uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona. Jeżeli skutek przestępny w postaci uzasadnionej obawy u zagrożonego nie wystąpi, nie dochodzi wówczas do zrealizowania znamion tego przestępstwa. Ponadto, gdy sprawca nie działa z zamiarem kierunkowym nie dochodzi do popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa, gdyż czyn taki nie jest zabroniony przez ustawę karną. Zauważyć należy, iż dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby sprawca miał zamiar rzeczywiście groźbę wykonać, ani też aby istniały obiektywne możliwości jej spełnienia. Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie, które Sąd Rejonowy w pełni podziela, wielokrotnie podkreślał, iż znamię występku z art. 190 § 1 k.k., polegające na wzbudzeniu w zagrożonym obawy spełnienia groźby, należy oceniać subiektywnie, z punktu widzenia zagrożonego. Wystarczy więc, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia. Przy ocenie tego znamienia nie jest istotne w jakim celu sprawca wypowiada groźby, lecz czy wzbudziły one istotnie u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że mogą być spełnione. Sama obawa musi istnieć obiektywnie, to znaczy zagrożony musi rzeczywiście bać się realizacji przestępstwa będącego przedmiotem groźby. Obawa musi również być uzasadniona, a więc zagrożony musi mieć realne podstawy do jej powzięcia. To znamię podlega tak samo udowodnieniu w postępowaniu karnym, jak i inne istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia. (wyrok SN z 26.01.1973r, sygn. akt III KR 284/72, niepublikowany; wyrok SN z 27.IV.1990r, sygn. akt IV KR 69/90, PS 1993/5/84; wyrok SN z 17.IV.1997r, sygn. akt II KKN 171/96, Prok. i Pr. 1997/10/4; podobnie wyrok SA w Krakowie z dnia 17 grudnia 2008 r. II AKa 196/08 KZS 2009/2/35, Prok. i Pr. -wkł. 2009/7-8/41). Oskarżony niewątpliwie swoim zachowaniem wzbudził tak u pokrzywdzonej M. K. jak i pokrzywdzonego T. H. obawę, iż jego groźby zostaną spełnione. W okresie, w którym oskarżony wypowiadał groźby wobec pokrzywdzonych dopuścił się spowodowania u A. H. (2) obrażeń ciała, które skutkowały naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni (w dniu 18 lipca 2011 r.) oraz naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego T. H., w którego rzucił szklaną popielniczką, która uderzyła pokrzywdzonego w głowę oraz bijąc go pięściami (w dniu 30 czerwca 2011 r.). Pokrzywdzeni T. H. i M. K. mieli zatem podstawy obawiać się, że oskarżony może swoje groźby zrealizować. Z zeznań pokrzywdzonych nadto jednoznacznie wynika, iż boją się oni oskarżonego. Nie bez znaczenia dla oceny istnienia po stronie pokrzywdzonych obawy realizacji wypowiadanych przez oskarżonego wobec nich gróźb pozostaje także, iż oskarżony w przeszłości zachowywał się agresywnie wobec matki, funkcjonariuszy Policji podejmujących wobec niego interwencje, za co był prawomocnie karany (vide: odpisy wyroków k. 65-73).
z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. bowiem w dniu 30 czerwca 2011 r. rzucił w T. H. szklaną popielniczką, która uderzyła T. H. w głowę, a następnie zadawał mu uderzenia pięściami, powodując stłuczenie głowy i nosa, czym naruszył nietykalność cielesną T. H..
Naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 09 sierpnia 2012 r. II AKa 137/12 LEX nr 1217652, KZS 2012/12/77). Zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego miało wymiar fizyczny mimo, iż nie powodowało obrażeń ciała T. H.. Rzucenie w T. H. popielniczką, która uderzyła go w głowę jak i zadawanie mu uderzeń pięściami nie było akceptowane przez pokrzywdzonego.
z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. bowiem w dniu 18 lipca 2011 r. bijąc rękami po ciele oraz kopiąc pokrzywdzonego A. H. (2) spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany łuku brwiowego prawego, rany wargi górnej oraz złamania żebra VI prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. H. (2) na okres poniżej 7 dni.
Oskarżony w pełni świadomie uczestniczył w zdarzeniu w dniu 18 lipca 2011 r. Obrażenia ciała A. H. (2) spowodował działając z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym. Zaatakował A. H. (2) od tyłu w okolicy schodów, gdzie zaczął go bić. Pokrzywdzony się nie bronił. Gdy oskarżony go bił A. H. (2) spadł ze schodów. Takie zachowanie oskarżonego M. H. wskazuje, iż liczył się on z tym, że może spowodować obrażenia ciała pokrzywdzonego, skoro doprowadził do upadku pokrzywdzonego ze schodów.
z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. bowiem w okresie od miesiąca lutego 2011 r. do dnia 01 września 2011 r. w Jeleniej działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie wyzywał pokrzywdzonego A. H. (2) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe.
Sąd nie przyjął, iż we wskazanym okresie oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. na szkodę A. H. (2) bowiem pokrzywdzony A. H. (2) nie złożył wniosku o ściganie oskarżonego o czyn z art. 190 § 1 k.k. (k. 989).
M. H. przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Oskarżony bowiem czynów tych dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 października 2009 r. w sprawie sygn. akt VII K 1531/07, którym za występki z art. 226 § l k.k., z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za występek z art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17.09.2007 r. do dnia 19.09.2007r i od dnia 22.02.2010r. do dnia 17.09.2010r.
Nie budzi zatem wątpliwości nie tylko sprawstwo, ale i wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów. W stosunku do oskarżonego brak jest jakichkolwiek okoliczności, które nakazywałby poddać w wątpliwość jego zdolność do zawinienia. Oskarżony działał świadomie.
Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego M. H. Sąd kierował się przesłankami wskazanymi w art. 115 § 2 kk. biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnych, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynów, postać zamiaru, motywację towarzyszącą sprawcy, a zatem okoliczności związane z przypisanymi oskarżonemu czynami. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego był znaczny. Do zaistnienia zdarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy doszło w związku z istniejącym konfliktem pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi związanym ze wspólnym zamieszkiwaniem. Na ocenę społecznej szkodliwości czynów oskarżonego miały wpływ także okoliczności w jakich do nich doszło. Uwzględnił także Sąd, iż oskarżony spowodował w dniu 18 lipca 2011 r. lekkie obrażenia ciała pokrzywdzonego A. H. (2) zaś w dniu 30 czerwca 2011 r. doprowadził jedynie do naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego T. H..
Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod rozwagę uprzednią karalność oskarżonego za wyjątkiem tej, która stanowiła podstawę do przyjęcia jego działania w warunkach powrotu do przestępstwa.
Nie dopatrzył się Sąd wobec oskarżonego okoliczności łagodzących.
Zgodnie z art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Wymierzając oskarżonemu M. H. kary w niniejszej sprawie Sąd uwzględnił, iż w dniu 01 lipca 2015 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia w dniu 01 lipca 2015 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015.396). Rozważenia zatem zgodnie z art. 4 § 1 k.k. wymagało, który stan prawny określający odpowiedzialność oskarżonego – obowiązujący po 01 lipca 2015 r., czy też obowiązujący w dacie popełnienia przypisanych mu czynów jest dla niego względniejszy. Pojęcie "ustawa" użyte w art. 4 § 1 k.k. należy odnosić do całego stanu prawnego określającego odpowiedzialność sprawcy czynu zabronionego (por. wyrok SN z dnia 4 lipca 2001 r., V KKN 346/99, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 12, poz. 1). Natomiast przez zmianę ustawy karnej rozumie się zarówno zmianę całej ustawy (np. wejście w życie nowego k.k.), jak i poszczególnych jej przepisów, które w danej sytuacji mogą mieć zastosowanie (chodzi w szczególności o zmiany wynikające z ustaw nowelizacyjnych). Porównywanie „konkurujących” ustaw musi mieć charakter kompleksowy, czyli uwzględniający wszystkie ujemne konsekwencje wydanego w oparciu o te ustawy orzeczenia. Odrzuca się zarówno stanowisko, że poprzednia ustawa mogłaby być stosowana wyłącznie wówczas, gdyby orzeczona na jej podstawie kara nie mieściła się w widełkach ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie nowej, jak i pogląd, iż w przypadku gdy kara mieści się zarówno w przepisach ustawy obowiązującej poprzednio, jak i ustawy nowej, to nie można uznać, że przepis poprzedniej ustawy jest względniejszy. Jeżeli chodzi o wykładnię przepisu art. 4 § 1 k.k., to poza sporem jest, że zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i doktrynie, dominuje pogląd, iż oceny "ustawy względniejszej", w rozumieniu tego przepisu, powinno dokonywać się nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw. Sąd mając na uwadze powyższe uznał za względniejsze dla oskarżonego M. H. w niniejszej sprawie przepisy ustawy obowiązującej w dacie popełnienia przypisanych mu czynów, z uwagi na możliwość orzeczenia wobec oskarżonego M. H. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary wskazanymi w art. 53 k.k., zważywszy na stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, stopień winy, okoliczności wskazane powyżej, a także jego uprzednią karalność, Sąd wymierzył oskarżonemu M. H. za występki:
- z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
- z art. 190 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przyjmując, iż oskarżony działał w podobny sposób i krótkich odstępach czasu w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;
- z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 1 miesiąca pozbawienia wolności;
- z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 2 miesięcy pozbawienia wolności;
- z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 50 stawek dziennych grzywny liczonych po 10 złotych każda. Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął pod rozwagę zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 33 § 3 k.k. warunki osobiste oskarżonego, jak również jego stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe. Oskarżony M. H. ma 52 lata, z zawodu jest górnikiem, pozostaje w zatrudnieniu w firmie (...) na podstawie umowy zlecenia za wynagrodzeniem około 1.200 zł miesięcznie, nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie posiada wartościowego majątku. Tak ustalona stawka dzienna odpowiada zatem jego możliwościom zarobkowym.
Na podstawie art. 91 § 2 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego M. H. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu karę łączną Sąd miał na uwadze pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia z dnia 30 października 2013 r. II AKa 157/13, KZS 2013/12/38, iż wymiar kary łącznej opiera się na stopniu związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Związek przedmiotowy wynika z tożsamości pokrzywdzonych, ilości i rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, bliskości czasowej poszczególnych przestępstw. W związku podmiotowym chodzi o pobudki jakimi kierował się sprawca, podobieństwo rodzajów winy, zamiarów. Kara łączna stanowi syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy i musi być postrzegana jako instytucja gwarantująca racjonalność karania w stosunku do sprawcy wielu przestępstw. Z uwagi na charakter występków, których dopuścił się oskarżony M. H. Sąd wymierzając karę łączną zastosował wobec niego zasadę asperacji. Stosując tę zasadę uwzględnił Sąd czasookres popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu, motywy jego działania, ten sam rodzaj winy.
Oskarżony M. H. został skazany za przestępstwa przeciwko wolności. Pokrzywdzeni T. H. i M. K. nie zamieszkują już wprawdzie w tym samym mieszkaniu co oskarżony. Pokrzywdzeni T. H. i M. K. wraz z dziećmi zostali eksmitowani z mieszkania przy ul. (...) w J.. Otrzymali mieszkanie przy ul. (...), gdzie zamieszkują. Aby zapobiec realizacji przez oskarżonego gróźb wypowiadanych wobec pokrzywdzonych, Sąd za zasadne uznał orzeczenie wobec M. H. środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych T. H. i M. K. na odległość nie mniejszą niż 50 metrów na okres 4 lat.
Kary jednostkowe pozbawienia wolności, kara grzywny oraz łączna kara pozbawienia wolności w tym wymiarze wraz z orzeczonym środkiem karnym winny uświadomić oskarżonemu naganność jego postępowania oraz wdrożyć go do przestrzegania norm społecznych. Natomiast w zakresie prewencji generalnej, rozstrzygnięcia te zaspokoją społeczne poczucie sprawiedliwości i będą pozytywnie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.
Dane o karalności oskarżonego M. H. nie pozostawiają wątpliwości, co do naruszenia przez niego obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu jednakże, okoliczności niniejszej sprawy, mimo uprzedniej karalności oskarżonego, pozwalają wnioskować, że oskarżony zrozumiał naganność swojego postępowania i czyny będące przedmiotem niniejszego postępowania będą jedynie incydentem w jego życiu. Oskarżony bowiem przypisanych mu czynów dopuścił się przeszło cztery lata temu. Popełnienie przez niego tychże czynów pozostawało w ścisłym związku z konfliktem z pokrzywdzonymi na tle wspólnego zamieszkiwania. Obecnie strony nie mieszkają już razem. Pokrzywdzeni T. H. i M. K. wraz z dziećmi zostali eksmitowani z mieszkania przy ul. (...) w J.. Otrzymali mieszkanie przy ul. (...), gdzie zamieszkują. A. H. (2) jest osobą bezdomną, zaś matka oskarżonego A. H. (1) mieszka u rodzeństwa oskarżonego. Stąd też w ocenie Sądu, mimo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, cele kary zostaną wobec niego osiągnięte, a w szczególności nie popełni on ponownie przestępstwa. Mając to wszystko na uwadze, na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat. Tak ustalony okres próby będzie odpowiedni, aby zweryfikować pozytywną prognozę kryminologiczną postawioną wobec M. H..
Celem wzmocnienia pieczy nad oskarżonym, Sąd w okresie próby oddał go pod dozór kuratora sądowego. W przypadku dopuszczenia się przez oskarżonego naruszenia obowiązującego porządku prawnego w okresie próby kurator sądowy będzie mógł wnioskować o zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej.
Oskarżony pozostaje obecnie w zatrudnieniu na podstawie umowy zlecenia w firmie (...). Celem zapewnienia prawidłowego przebiegu okresu próby związanej z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności za zasadne uznał Sąd zobowiązanie oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej.
W toku postępowania oskarżonemu M. H. wyznaczony został z urzędu obrońca w osobie adw. G. K., która zgłosił wniosek o zasądzenie na jej rzecz od Skarbu Państwa kosztów obrony oskarżonego według norm wynikających z przepisów w stawkach minimalnych i oświadczyła, iż koszty te nie zostały uiszczone. Z tego względu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. K. kwotę 3.360 zł plus 772,80 zł VAT tytułem zwrotu kosztów udzielonej obrony z urzędu. Zasądzona kwota mieści się w granicach stawek minimalnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - § 14 ust 2 pkt 1 oraz § 16. Obrońca oskarżonego brała udział postępowaniu prowadzonym pod sygn. akt II K 2031/11, w postępowaniu odwoławczym oraz w 19 terminach rozprawy prowadzonej w niniejszej sprawie, co daje łącznie kwotę 3.360 zł zł, do której należało doliczyć 23% VAT w kwocie 772,80 zł.
Oskarżyciel posiłkowy T. H. był reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru na 14 terminach rozprawy prowadzonej w trybie zwyczajnym. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm w stawkach minimalnych wynikających z przepisów. Z tego względu Sąd zasądził od oskarżonego M. H. na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. H. kwotę 1.512 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Oskarżony M. H. ma 52 lata, z zawodu jest górnikiem, pozostaje w zatrudnieniu w firmie (...) na podstawie umowy zlecenia za wynagrodzeniem około 1.200 zł miesięcznie, nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie posiada wartościowego majątku. Mając powyższe na uwadze Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, bowiem uwzględniając, iż wobec oskarżonego orzeczona została m.in. kara grzywny, uiszczenie przez oskarżonego tychże kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.