Sygn. akt II K 54/16
Dnia 15 czerwca 2016 roku
Sąd Rejonowy w G. Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski
Protokolant: Wioletta Fabińska
po rozpoznaniu na rozprawie dnia 20 maja 2016 r. oraz 15 czerwca 2016 r.
sprawy karnej z oskarżenia prywatnego E. H.
przeciwko
E. S. z d. R.,
W. i B. z d. O., urodz. (...) w S., PESEL (...) zam. w G. ul. (...), nie karanej
oskarżonej o to, że:
w dniu (...)r. w budynku Sądu Rejonowego w G., podczas rozprawy sądowej w sprawie (...) używając słów o treści: „Nie jestem pierwszą ofiarą pani E. H., ja nie byłam karana za narkotyki”, pomówiła E. H. o takie postępowanie, które może ją poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, tj. o czyn z art. 212 § 1 kk
ORZEKA
stosując na podstawie art. 4 § 1 k.k. przepisy k.k. obowiązujące do dnia 30.6.2015 r.
I. Przyjmując, że oskarżona E. S. swym zachowaniem polegającym na tym, że dnia (...)r. w budynku Sądu Rejonowego w G., podczas rozprawy sądowej w sprawie(...), używając słów o treści: „Nie jestem pierwszą ofiarą pani E. H., ja nie byłam karana za narkotyki”, pomówiła E. H. o takie postępowanie, które może narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej przez nią działalności gospodarczej wyczerpała znamiona występku z art. 212 § 1 k.k. na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. z uwagi na nieznaczny stopień winy oskarżonej oraz nieznaczny stopień społecznej szkodliwości czynu postępowanie karne wobec oskarżonej warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby,
II. Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżoną do przeproszenia w formie pisemnej oskarżycielkę prywatną w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia.
III. Na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonej tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nawiązkę poprzez zapłatę na rzecz oskarżycielki prywatnej E. H. kwoty 500 zł (pięćset złotych),
IV. Zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 1164 zł (tysiąc sto sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów poniesionych w sprawie,
V. Zwalnia oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty.
E. H. prowadzi działalność gospodarczą (...).
dowód: zeznania świadka E. H. (k. 25)
W 2015 r. E. S. była klientką E. H.. W związku z tym później przed Sądem Rejonowym w G. (...)pod sygn. akt(...)prowadzona była sprawa z powództwa E. S. przeciwko E. H..
dowód: wyjaśnienia oskarżonej E. S. (k. 24v.)
Dnia (...)r. w trakcie rozprawy w sprawie o sygn. akt (...)składając procesowe oświadczenie powódka E. S. oświadczyła, że nie jest pierwszą ofiarą E. H., która była karana za narkotyki. Osobami obecnymi w trakcie tej rozprawy była Pani Sędzia, protokolant, E. H., a także pełnomocnicy stron.
dowód: kopia protokołu (k. 35)
E. H. nie była karana za narkotyki.
dowód: zeznania świadka E. H. (k. 25)
Od kilkunastu lat na terenie G. krąży plotka, iż E. H. prowadziła butiki z tytułu pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży narkotyków.
dowód: zeznania świadka E. H. (k. 25)
E. S. nie była dotychczas karana sądownie.
dowód: zapytanie o karalność (k. 30)
Oskarżona E. S. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu zabronionego i złożyła wyjaśnienia, w których podała okoliczności jego popełnienia (k. 24v.-25). Wyjaśniła, że w trakcie rozprawy była zdenerwowana i dlatego użyła zarzucanych słów pod adresem oskarżycielki prywatnej. Oskarżona podała, że nieustaleni ludzie mówili, że oskarżycielka jest karana za handel narkotykami, a ona na rozprawie powtórzyła te słowa w chwili emocji. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, gdyż w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia (...)r. jej depozycje są zgodne z zeznaniami świadka E. H. (k. 25), którym Sąd w tym zakresie dał wiarę. Wyjaśnienia oskarżonej, a także zeznania świadka w zakresie przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem niniejszej sprawy znajdują potwierdzenie w kopii protokołu rozprawy (k. 33-37). Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w sprawie, w szczególności kopii protokołu rozprawy (k. 33-37), albowiem żadna ze stron, ani Sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości oraz autentyczności. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka E. H. co do tego, że oskarżona również poza rozprawą rozpowiadała innym osobom, że oskarżycielka jest karana za narkotyki, bo brak jest dowodów potwierdzających zeznania świadka w tej części.
E. S. została oskarżona przez oskarżycielkę prywatną E. H. o to, że w dniu (...)r. w budynku Sądu Rejonowego w G., podczas rozprawy sądowej w sprawie (...), używając słów o treści: „Nie jestem pierwszą ofiarą pani E. H., ja nie byłam karana za narkotyki”, pomówiła E. H. o takie postępowanie, które może ją poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, tj. o czyn z art. 212 § 1 kk
Oskarżona E. S. w swych wyjaśnieniach przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Oceniając wyjaśnienia oskarżonej w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego należy przyjąć, że swym zachowaniem wyczerpała ona znamiona występku określonego w art. 212 § 1 k.k. Używając w trakcie rozprawy sądowej dnia (...)r. słów „nie jestem pierwszą ofiarą pani E. H., ja nie byłam karana za narkotyki” pomówiła oskarżycielkę o karalność za przestępczość związaną z narkotykami. Brak karalności za przestępstwa nie jest warunkiem formalnym prowadzenia działalności gospodarczej przez oskarżycielkę. Nie mniej jednak rację miała oskarżycielka, że postawienie jej zarzutu dotyczącego karalności za narkotyki mogło narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, albowiem z uwagi na te pomówienia potencjalni klienci mogli nie skorzystać z jej usług z uwagi na brak zaufania do jej osoby. Karalność za jakiekolwiek przestępstwo może osłabić zaufanie klientów do osoby wykonującej daną działalność gospodarczą.
Nie stwierdzono w sprawie okoliczności wyłączających lub ograniczających poczytalność oskarżonej w chwili popełnienia przypisanego jej czynu.
Występek określony w art. 212 § 1 k.k. jest zagrożony karą grzywny albo ograniczenia wolności. Z uwagi na ustawowe zagrożenie karą należało rozważyć zastosowanie wobec oskarżonej instytucji warunkowego umorzenia postępowania przewidzianej w art. 66 oraz art. 67 k.k.
Zdaniem Sądu stopień winy oskarżonej należało ocenić jako nieznaczny. Oceniając w ten sposób zachowanie oskarżonej Sąd miał na jej niekorzyść potraktował okoliczność, że nie sprawdziła w żaden sposób informacji przekazanych jej przez nieustalone osoby. Z kolei na korzyść oskarżonej Sąd potraktował okoliczność, że oskarżona wypowiedziała słowa pod adresem oskarżycielki w trakcie rozprawy, kiedy była zdenerwowana. Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej również zdaniem Sądu nie był znaczny. Zachowanie oskarżonej miało charakter jednorazowy. Po drugie, jak wynika z zeznań oskarżycielki prywatnej nieprawdziwe informacje o tym, że była ona karana za narkotyki „krążyły” w G. już od kilkunastu lat. Po trzecie, z zeznań tej samej oskarżycielki wynika, że nie ma wiedzy, aby ktoś z potencjalnych klientów nie skorzystał z jej usług z uwagi na informacje przekazane przez oskarżoną w trakcie rozprawy dnia (...)r.
Z powyższych względów zdaniem Sądu nieznaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przestępnego oraz stopień winy oskarżonej przemawiały za skorzystaniem przez nią z dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. W niniejszej sprawie ustalenie popełnienia przez oskarżoną przypisanego jej czynu wynikało z zebranego materiału dowodowego, omówionego powyżej przy ocenie zachowania oskarżonej, w szczególności jej wyjaśnień oraz zeznań pokrzywdzonej. W ocenie Sądu oskarżona zasługiwała na zastosowanie wobec niej instytucji określonej w art. 66 § 1 i 2 k.k. albowiem jest osobą nie karaną za jakiekolwiek przestępstwo. W przypadku oskarżonej okoliczność ta zestawiona z jej dotychczasową nieposzlakowaną opinią przemawia za tym, że czyn, którego się dopuściła, należy uznać za incydent na tle jej dotychczasowej nienagannej postawy życiowej. W świetle powyższych okoliczności w ocenie Sądu w przypadku oskarżonej istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca przekonanie, że wydanie wyroku skazującego nie jest wymagane dla powstrzymania jej przed popełnieniem nowego przestępstwa. Z tych względów orzeczono jak w punkcie I-szym wyroku. Zdaniem Sądu okres próby wynoszący 1 rok stanowi wystarczająco długi okres czasu, który umożliwia ocenę i weryfikację przyjętej pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonej.
Celem naprawienia krzywdy wyrządzonej oskarżycielce Sąd zobowiązał oskarżoną do jej przeproszenia w formie pisemnej, o czym orzeczono jak w punkcie II-gim wyroku.
Celem wynagrodzenia pieniężnego krzywdy wyrządzonej oskarżycielce Sąd orzekł wobec oskarżonej nawiązkę w kwocie 500 złotych, o czym orzeczono jak w punkcie III-cim wyroku. Rozstrzygnięcie to ma zdaniem sądu pokryć częściowo krzywdę doznaną przez oskarżycielkę. E. H. niewątpliwie cierpiała psychicznie w wyniku usłyszenia w sądzie z ust oskarżonej, że jest osobą karaną za narkotyki. Niemniej jednak oskarżycielka prywatna w niniejszej sprawie nie udowodniła, aby wskutek tych słów oskarżonej musiała np. udać się do lekarza, zażywała tabletki uspokajające itp. Dlatego też brak było w tej sprawie do zasądzenia nawiązki w wyżej wysokości. Nie ma oczywiście żadnych przeszkód, aby oskarżycielka, jeśli twierdzi, że zasądzona kwota nie zaspokaja wyrządzonej jej krzywdy, mogła dochodzić jej naprawienia w postępowaniu cywilnym.
O kosztach postępowania należnych oskarżycielce prywatnej orzeczono na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 1, § 15 ust. 1, § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800) jak w punkcie IV-tym wyroku.
Sąd w punkcie V-tym wyroku na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 46, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty z uwagi na to, że utrzymuje się ze świadczenia pielęgnacyjnego uzyskanego z powodu opieki nad niepełnosprawną córką (k. 19).