UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 września 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych
Oddział w T. przyznał wnioskodawcy J. U. prawo emerytury poczynając od dnia 1 lipca 2013r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Wnioskodawca J. U. odwołał się od tej decyzji kwestionując datę przyznania świadczenia i domagając się przyznania świadczenia od 23 marca 2013r. i kwestionując wysokość świadczenia wskazując, żer jego zarobki w firmie (...) wynosiły nie mniej niż 4.000zł zaś w (...) 1000zł

Pozwany ZUS wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że emerytura jest wyliczona w prawidłowej wysokości.

Decyzją z dnia 24 października 2013r. pozwany ZUS odmówił J. U. przeliczenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem kwot minimalnego wynagrodzenia oraz zarobków ze Spółdzielni Pracy (...) na podstawie angaży wskazując, że sposób wyliczenia emerytury przyjęty w decyzji z dnia 19 września 2013r. jest najkorzystniejszy.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca powtórzył argumenty z odwołania od decyzji z dnia 19 września 2013r.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i łączne rozpoznanie odwołań wnioskodawcy.

Zarządzeniem z dnia 26 lutego 2014r. Sad zarządził połączenie do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia obydwu spraw w trybie art.219 k.p.c.

Na rozprawie z dnia 21 maja 2014 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w niniejszej sprawie – pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, oświadczył, ze ogranicza roszczenia tylko do żądania przeliczenia emerytury przy przyjęciu okresów wskazanych w legitymacji związkowej oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, oświadczając, że nie zostały one uiszczone ani w części, ani w całości. Natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania /e-protokół rozprawy z dnia 21 maja 2014 r.: 2min.57sek. i 5min.00sek. – płyta CD k. 25/.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Wnioskodawca – J. U. urodzony w dniu (...) uprawniony do wcześniejszej emerytury a pobierający rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy złożył w dniu 30 lipca 2013r. wniosek o przyznanie mu praw3a do emerytury w związku z ukończeniem pełnego wieku emerytalnego ( wniosek k.1 akt ZUS).

Pierwszą z zaskarżonych decyzji z dnia 19 września 2013r. pozwany ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 1 lipca 2013r. tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek ( decyzja k.12 akt ZUS).

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 108,67% i został obliczony z 3 lat kalendarzowych z lat 1986-1988. Podstawa wymiaru emerytury została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 108,67% przez kwotę bazową 717,16zł i wyniosła 779,34zł. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 25 lat, 2 miesiące i22 dni okresów składkowych.

Wysokość emerytury obliczono poprzez pomnożenie części socjalnej tj. 24% przez nową kwotę bazową 3.080,84zł co dało 739,40zł oraz 302 miesięcy okresów składkowych razy1,3% podzielone przez 12 miesięcy i pomnożone przez zwaloryzowaną podstawę wymiaru 2.246,94 zł, co dało 735,20zł. Łącznie emerytura wyniosła 1.474,60zł. Dodatkowo do emerytury przysługuje ekwiwalent węglowy kolejowy od dnia 1 stycznia 2014r. ( decyzja k.12 akt ZUS).

W dniu 17 września 2013r. wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie emerytury w wyniku, którego organ rentowy wydał w dniu 24 października dwie decyzje.

Pierwszą z nich organ przeliczył emeryturę wnioskodawcy z uwzględnieniem okresu ubezpieczenia od 1 marca 1973r. do 30 czerwca 1973r. poczynając od dnia 1 lipca (...). a po zmianie stażu emerytura odwołującego wyniosła 1.484,26zł (decyzja k. 37-38 akt ZUS).

Kolejną decyzją z tej samej daty zaskarżoną przez wnioskodawcę odmówiono J. U. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem kwot minimalnego wynagrodzenia za pracę za okresy z zatrudnienia wnioskodawcy w firmach Spółdzielni Pracy (...) w Ł. z okresu od 16.07.1968r. do 31.07.1972r. i Przedsiębiorstwie Produkcji i (...) w Ł. z okresu od 1.08.1973r. do 30.03.1978r. z uwagi na fakt, że wszystkie wyliczone z takimi kwotami wskaźniki okazały się niższe, od przyjętego do wyliczenia emerytury z 3 lat kalendarzowych 108,67% ustalonego z lat 1986-1988). Wskaźnik z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury wyniósł 21,63%. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie emerytury , wyniósł 11,36% natomiast wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 48,96% ( decyzja k.41-41 odwrót akt ZUS).

W okresach zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) w Ł. w okresie od 16.07.1968r. do 31.07.1972r. i Przedsiębiorstwie Produkcji i (...) w Ł. w okresie od 1.08.1973r. do 30.03.1978r. wnioskodawca osiągał wynagrodzenie wynikające ze stawki godzinowej, dostawał premie i pracował w dużej ilości godzin nadliczbowych, które w różnych okresach były różne. Wynagrodzenie wnioskodawcy było wyższe od wynagrodzenia świadków w analogicznym okresie. Nie wiadomo jednak jakie konkretne kwoty wynagrodzenia wnioskodawca otrzymywał gdyż nie zachowały się żadne dokumenty płacowe za wyjątkiem części angaży ( zeznania świadków S. J. k.85-86, Z. J. k.86-87, R. W. k.87, K. P. (1) k.84-85, A. K. k.142, akta osobowe wnioskodawcy k.28 i 29, akta rentowe świadka K. P. – k.113).

Również z okresów zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładzie Budownictwa (...) w Ł. w okresie od 1.08.1972r. do 24.02.1973r. oraz w Zakładzie (...) w Ł. od 8.05.1967r. do 8.12.1967r. nie zachowała się dokumentacja płacowa dotycząca zarobków wnioskodawcy a jedynie część angaży ( kopia dokumentacji k.47-65).

Przy przyjęciu wynagrodzenia wnioskodawcy ze wskazanych wyżej zakładów pracy na podstawie stawki godzinowej z angaży i ustawowej tygodniowej normy czasu pracy hipotetycznie wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury w dalszym ciągu jest niższy od dotychczas przyjętego z 3 lat kalendarzowych. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 71,01% ( hipotetyczne wyliczenie k.92).

W okresie zatrudnienia w Zakładach Produkcji (...) od 1.04.1978r. do 30.06.1979r. wnioskodawca osiągał bardzo wysokie zarobki znacznie przekraczające średnią krajową ( zeznania świadka M. Z. (1) k.142, 28 min. 38sek., akta rentowe świadka M. Z., – załączone do akt sprawy).

Odnośnie zatrudnienia w zakładach (...) brak jest jakichkolwiek oryginalnych dokumentów dotyczących zatrudnienia wnioskodawcy w tych zakładach ( niesporne akta spraw oraz akta rentowe wnioskodawcy.

Przy przyjęciu najkorzystniejszego wariantu dla wnioskodawcy dopuszczalnego zdaniem Sądu tj. wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury przy przyjęciu z okresu zatrudnienia w (...) na podstawie stawki godzinowej oraz z uwzględnieniem premii 20 % a w pozostałych zakładach średniej krajowej obowiązującej w tamtych okresach wskaźnik z 20 lat kalendarzowych z całego okresu zatrudnienia w dalszym ciągu jest niższy od przyjętego do wyliczenia emerytury i wynosi 76,51% ( hipotetyczne wyliczenia k.161).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zeznania przesłuchanych świadków, akta rentowe, akta osobowe wnioskodawcy, akta rentowe świadków. Sąd pominął zeznania świadków I. D. oraz Z. P. albowiem brak jest jakichkolwiek dokumentów potwierdzających zatrudnienia wnioskodawcy z tymi świadkami w Zakładach (...). Nie tylko brak dokumentów ale i same akta rentowe wnioskodawcy podważają możliwość zaliczenia tych okresów albowiem sam wnioskodawca w kwestionariuszu osobowym z 12 lutego 1985r. na k. 5-6 akt osobowych stanowiących pierwszą część akt rentowych nie podał takich zakładów, że w nich pracował. Sąd odmówił również wiary twierdzeniom wnioskodawcy odnośnie jego faktycznych zarobków w spornych okresach, gdyż ani świadkowie przesłuchani w sprawie nie mieli wiedzy na temat rzeczywistych zarobków odwołującego ani nie zachowała się dokumentacja płacowa z tego okresu. Wnioskodawca nie posiada także stosownych wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej a również sam odwołujący wskazuje w swoich pismach, że dokładnie nie pamięta ale jego zdaniem były to kwoty przez niego wskazane.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń odwołanie nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na mocy art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. z 2009 r. Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) możliwe jest ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15 ustawy, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Natomiast w myśl art. 15 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Stosownie do ust. 2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Z kolei ust 3 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Następnie w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1)  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2)  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3)  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,

oraz

4)  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Przy takim założeniu, gdy jedynym warunkiem przy ustalaniu prawa do świadczeń wyrażonym w art. 15 ust. 6 ustawy jest, by okres 20 lat kalendarzowych, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadał przed rokiem zgłoszenia wniosku, zaś według art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy, by były to lata przypadające przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponownie ustalenie emerytury lub renty, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru był wyższy od uprzednio obliczonego, nic nie stoi na przeszkodzie, by dla tej operacji (przeliczenia świadczenia) brać pod uwagę - w ramach 20 lat kalendarzowych - rok czy lata, w stosunku do których ubezpieczony nie był w stanie udowodnić wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych, byleby był to okres podlegania ubezpieczeniu i byleby wskaźnik wysokości podstawy wymiaru za cały 20-letni okres łącznie, był wyższy od poprzednio obliczonego. W tym miejscu warto zwrócić uwagę, że z mocy art. 16 ustawy jedynie przy ustalaniu kolejnych 10 lat kalendarzowych określonych w ust. 1 i 2 art. 15, przyjmuje się lata następujące bezpośrednio po sobie, choćby w niektórych z tych lat - przez okres najwyżej roku - ubezpieczony nie pozostawał w ubezpieczeniu.

Stosownie do art. 116 ust. 5 powyższej ustawy do wniosku o emeryturę lub rentę powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo i wysokości tego świadczenia, co oznacza, że ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy (por. wyrok sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2001 roku II UK 297/00).

Przepis art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) stanowi, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442).

Zgodnie z § 21 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Zgodnie zaś z treścią § 22 ust. 1 w/w rozporządzenia jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1) legitymacja ubezpieczeniowa;

2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Dodać należy, że wskazana regulacja § 21 przywołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. wskazana przez wnioskodawcę w odwołaniu teza wyroku Sądu Najwyższego z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy zatem podkreślić, iż Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i w sprawie, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Przeprowadzone przez Sąd postępowania dowodowe dało możliwość ustalenia tylko częściowo wynagrodzenia wnioskodawcy. Sąd przyjął z zakładów (...) wynagrodzenie na podstawie angaży z uwzględnieniem stawki godzinowej i normatywnego czasu pracy i uwzględnił również premię regulaminową w wysokości 20% natomiast w pozostałych zakładach tj. w (...) i (...) Sąd przyjął jeszcze korzystniejszy wariant przyjmują, że wnioskodawca zarabiał co najmniej średnią krajową gdyż zarówno zeznania świadków i ich akta rentowe wskazują, że ich zarobki przekraczały średnią krajową a wszyscy twierdzili, że odwołujący zarabiał więcej od nich. Brak jest natomiast jakichkolwiek podstaw do przyjmowania zarobków jakie sobie wpisał wnioskodawca w piśmie procesowym z dnia 5 maja 2015 r. (k.94-96 akt sprawy), gdzie jak sam wskazał jest to jego propozycja dla Sądu. Przy braku jakichkolwiek dokumentów na ustalenie faktycznej ilości przepracowanych godzin nadliczbowych brak jest możliwości wbrew twierdzeniom wnioskodawcy doliczyć takiego wynagrodzenia. Niewątpliwie wnioskodawca pracował w godzinach nadliczbowych co potwierdzają zeznania świadków ale podane przez niego ilości nie znajdują żadnego potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i nie dają możliwości bez dokumentacji płacowej lub dotyczącej ewidencji czasu pracy do uwzględnienia wyliczeniu zarobków wnioskodawcy.

Mając na uwadze przywołane wyższej przepisy oraz rozważania Sąd Okręgowy zobowiązał ZUS do hipotetycznego wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy w różnych wariantach przy przyjęciu zarobków odpowiadających średniej krajowej oraz na podstawie angaży wraz z premią ale bez godzin nadliczbowych. Z hipotetycznych wyliczeń organu rentowego (k. 92 i 161) wynika, że w każdej opcji uwzględniającej sporne okresy (w tym także opcji z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu) wskaźnik wysokości podstawy wymiaru okazał się być jednak niższy od dotychczasowego (dotychczasowy 108,67% a najkorzystniejszy nowy 76,51%), a tym samym nie został spełniony konieczny warunek do przeliczenia świadczenia.

Reasumując - ustalony przez Zakład dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynoszący 108,67% jest najkorzystniejszy, co oznacza, że brak jest podstaw do przeliczenia świadczenia w trybie art. 111 w/w ustawy.

Odnosząc się natomiast do daty początkowej ustalenia prawa do emerytury wnioskodawcy i jego roszczenia o przyznanie tego prawa od ukończenia wieku emerytalnego to zgodnie z przepisem art.129 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zmianami) świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Zgodnie zaś z treścią art.116 ust.1 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń ( Dz. U. Nr 10,poz. 49 ze zm.) – postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego. Za wniosek uważa się zgłoszenie na piśmie lub ustnie do protokołu żądanie przyznania świadczenia.

Skoro wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury w dniu 30 lipca 2013 r. to nie może domagać się przyznania emerytury za okres wcześniejszy niż miesiąc złożenia tego wniosku, a decyzja pozwanego organu rentowego jest w pełni prawidłowa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na mocy art. 477 [14] § 1 k.p.c. oddalił odwołania J. U..

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy

z pouczeniem o środkach odwoławczych.