UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu oddalił powództwo.

Apelacja strony powodowej (...) sp. zo.o. we W. jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż z uwagi na to, że Sąd Okręgowy będący Sądem drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera stosownie do treści art. 505¹³ § 2 k.p.c. jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo, z poszanowaniem reguł oceny dowodów wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. ustalił stan faktyczny sprawy, które pozwoliło Sądowi Okręgowemu przyjąć go za własny. Ponowna analiza materiału dowodowego przez Sąd Okręgowy doprowadziła do wniosku, że Sąd I instancji nie uchybił zasadom wszechstronnej i całościowej ocenie materiału dowodowego, a przedstawione przez powoda dokumenty zasadnie ocenił przez pryzmat przyznania im waloru dowodów, bądź odmowy tego waloru. Mianowicie prawidłowa ocena oświadczenia członka zarządu powodowej spółki (k. 48) mogła prowadzić jedynie do wniosku, że stanowi dowód z dokumentu prywatnego, ale przede wszystkim zawiera jedynie oświadczenie wiedzy członka zarządu złożone na potrzeby procesu, równe w zasadzie twierdzeniom strony powodowej. Oświadczenie takie nie może zastąpić załącznika nr 3 do umowy cesji zawierającej wykaz wierzytelności, którego to załącznika strona powodowa w ogóle nie przedstawiła, nawet fragmentarycznie. Oświadczenie to , wobec braku tego załącznika, nie może samodzielnie udowadniać przejścia na stronę powodową dochodzonej wierzytelności, która nie jest wymieniona w umowie cesji. Dokument prywatny nie korzysta bowiem z domniemania zgodności z prawdą złożonych w nim oświadczeń - formalna moc dowodowa tego dokumentu nie przesądza jego mocy materialnej. Dokument prywatny nie jest sam przez się dowodem rzeczywistego stanu rzeczy. W ocenie Sądu Okręgowego znaczenie dowodowe tego dokumentu zostało zatem ocenione właściwie przez Sąd Rejonowy z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 233 § 1 kpc. Prawidłowo także Sąd I instancji ocenił znaczenie środka dowodowego w postaci zapisu na płycie CD. Wprawdzie formalnie Sąd ten dowód oddalił stwierdzając, że jest nieprzydatny do udowodnienia okoliczności, z których strona powodowa wywodzi skutki prawne, a wskazać należy, że ocena ta mogła być przeprowadzona dopiero po zapoznaniu się i ocenie treści zapisu zawartego na tej płycie, a więc po przeprowadzeniu tego dowodu, to jednak w uzasadnieniu wyroku Sąd dokonał jego oceny, co powoduje , że ocena ta może zostać skontrolowana przez Sąd Odwoławczy. Słusznie Sąd Rejonowy podkreślił, iż zapisu na tej płycie dokonano w trakcie procesu, a więc na jego potrzeby, a zapis ten zawiera jedynie wymienienie wierzytelności wobec pozwanego w pliku Exel. Skoro nie sposób w ogóle stwierdzić czy zapis ten jest w jakimś stopniu wyciągiem z załącznika nr 3 do umowy cesji , a z pewnością nie zawiera zapisu tego załącznika, to znów należało by stwierdzić, iż znajduje się na nim jedynie zapis twierdzeń strony powodowej z pozwu. Nie sposób w ogóle uznać, iż zapisem tym strona powodowa udowodniła, że nabyła wierzytelność dochodzoną pozwem.

Skoro zatem fakt nabycia przez stronę powodową wierzytelności wobec pozwanego był sporny, co wynika z treści sprzeciwu pozwanego złożonego w epu, to prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, iż strona powodowa tego faktu nie udowodniała (art. 6 kc i 232 kpc).

Również Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, iż kserokopia nie poświadczona za zgodność z oryginałem nie jest dowodem i słusznie oddalił wnioski dowodowe strony powodowej o dopuszczenie z nich dowodu. Elementem konstytuującym pismo jako dokument w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego jest podpis, który nadaje mu znaczenie oświadczenia osoby, która go złożyła. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tymczasem kserokopia pisma sama w sobie nie jest żadnym oświadczeniem. Dopiero potwierdzenie zgodności jej treści z oryginałem przekształca je w dokument obejmujący oświadczenie określonej osoby, w którym stwierdza, że istnieje w rzeczywistości dokument o treści i formie odzwierciedlonej w danej kopii. Dla uznania kserokopii za dokument, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w niej treści, niezbędne jest oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem będzie umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia art. 227 k.c. wskazać wymaga, że powyższy przepis wskazuje jedynie jakie fakty są przedmiotem dowodu stanowiąc, że są to fakty mające istotnie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie, iż przepis ten został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności nie mające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru (wyrok SN z dnia 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11, LEX nr 1228438). W postępowaniu przed Sądem Rejonowym taka sytuacja nie miała miejsca.

W konsekwencji należało uznać, że Sądu pierwszej instancji właściwie ocenił materiał dowodowy pozostający w jego dyspozycji i zasadnie uznał, że strona powodowa nie udowodniała swej legitymacji czynnej.

SSR del Jolanta Malik

WYROK

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE