UZASADNIENIE

D. B. został oskarżony o to, że w dniu 7 listopada 2015 roku w B., woj. (...) kierował w ruchu lądowym samochodem m-ki R. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości przy zawartości zmierzającej do stężenia 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 25 sierpnia 2010 roku, sygn. akt II K 483/10 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. o przestępstwo z art.178 a § 4 k.k.

Sąd Rejonowy w Bochni wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 roku sygn. akt II K 42/16 uznał oskarżonego D. B. za winnego tego, że w dniu 7 listopada 2015 r. w B. woj. (...) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości przy zawartości zmierzającej do stężenia 0,94 mg alkoholu na 1 dm^{(
3)} wydychanego powietrza, będąc uprzednio skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt II K 483/10 to jest popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (ustęp. I). Na mocy art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (ustęp II). Na mocy art. 43a § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10 000 złotych (ustęp III). Zwolnił tegoż od ponoszenia kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelacja wniósł obrońca, który zaskarżywszy go w całości zarzucił mu:

I. naruszenia prawa materialnego, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, które nastąpiło poprzez:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 4 § 1 w zw. z art. 76 § 1 kodeksu karnego, w brzmieniu sprzed dnia wejścia z życie znowelizowanej ustawy tj. obowiązującej do dnia 30 czerwca 2015 roku poprzez niezastosowanie przepisów względniejszych dla sprawy w sytuacji, gdy czyn z art. 178a § 1 kodeksu karnego, za który oskarżony został skazany wyrokiem w dniu 25 sierpnia 2010 w sprawie o sygn., akt II K 483/10 został popełniony, gdy obowiązywała ustawa względniejsza w poprzednim brzmieniu, a co było miarodajne dla ustalenia, czy czyn oskarżonego polegający ocenie prawno-karnej w niniejszym postępowaniu jest czynem popełnionym w warunkach art. 178a § 4 kodeksu karnego;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 76 § 1 i art. 108 kodeksu karnego poprzez ich niewłaściwą wykładnię i zastosowanie polegające na przyjęciu, że art. 76 § 1 kodeksu karnego nie stanowi lex specialis w stosunku do art. 108 kodeksu karnego i przyjęciu nieprawidłowego momentu miarodajnego dla ustalenia momentu zatarcia skazanego za czyn, za który oskarżony był skazany w sprawie o sygn. II K 483/10;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 178a § 4 w związku z art. 76 § 1 kodeksu karnego poprzez ich niewłaściwą wykładnię i zastosowanie, które nastąpiło wobec błędnego przyjęcia, że oskarżony był wcześniej prawomocnie skazany, podczas gdy prawidłowa subsumcja winna skutkować przypisaniem mu sprawstwa występku z art. 178a § 1 kodeksu karnego w związku z zatarciem poprzedniego wyroku;

II. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wyroku, a to: 1. przepisu art. 7 i 410 kodeksu postępowania karnego, poprzez całkowite zdeprecjonowanie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznaniom świadków K. B. i Z. B., a przypisanie nadmiernej wagi zeznaniom pozostałych świadków, zwłaszcza P. R., których treść pozwoliła ustalić stan faktyczny zgodny z kreowanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia stanem faktycznym, przyjęcie, że oskarżony wypadł z pojazdu, podczas gdy zeznania żadnego ze świadków okoliczności ta jednoznacznie nie wynikła, a ponadto wyciągnięcie logicznie sprzecznych wniosków ze zeznań świadków K. B. i Z. B. zeznających, że oskarżony przed jazdą samochodem nie pił alkoholu i nie pozostawał pod jego wpływem, polegające na ustaleniu przez Sąd, że widzieli oni oskarżonego „ po raz ostatnio około godziny 13,40, kiedy po raz finalny udawał się na jazdę próbną” (cyt. Uzasadnienia), ale „nie oznacza to, iż oskarżony trunku nie spożywał”, co natomiast uznano za zeznanie nie mające istotnego znaczenia dla ekskulpacji oskarżonego, a ponadto błędną analizę treści informacji o oskarżonym z Krajowego rejestru Karnego

2. przepisu art. 170 § 1 pkt. 2, 3 i 5 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu wniosku dowodowego oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej, opinii biegłych lekarzy oraz opinii biegłych na okoliczności wskazane zarówno we wniosku z dnia 20 stycznia 2016 roku jak i we wniosku z dnia 29 marca 2016 roku, w sytuacji gdy przeprowadzenie tych dowodów miało istotne znaczenia dla treści orzeczenia, było przydatne dla stwierdzenia wskazanych okoliczności, zaś nie spowodowałoby przedłużenia postępowania, a okoliczności, które starały się wykazać oskarżony nie zostały udowodnione zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy;

3. przepisu art. 5 § 2 k.p.k., poprzez nie zastosowanie zasady, że nie dające się usunąć wątpliwości, jakie zaistniały w niniejszej sprawie w związku z rozbieżnością stanowisk zaprezentowanych w zeznaniach świadków oraz wyjaśnieniach oskarżonego, powinny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, lecz odwrotnie - rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na jego niekorzyść;

4. przepisu art. 139 § 1 k.p.k. poprzez uznanie, że w takie okoliczności jak stan psychiczny oskarżonego w momencie zdarzenia, wpływ alkoholu na jego świadomość, zachowanie i sposób działania, moment spożycia alkoholu, fakt zapięcia lub niezapięcia pasów bezpieczeństwa i zakres obrażeń wynikających z tego faktu są możliwe do ustalenia na podstawie zeznań świadków, a nie poprzez opinię specjalistów a także naruszenie tego przepisu poprzez ustalenie, że Sąd bez opinii specjalisty jest w stanie ustalić, czy uderzenie samochody o przeszkodę skutkowało wypadnięciem kierującego pojazdem przez boczną szybę, gdy z treści tego przepisu wynika, że jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia wymaga wiadomości specjalnych, zasięga opinii biegłego lub biegłych

III. błędne ustalenie stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść tego orzeczenia, polegające na ustaleniu, że oskarżony przed rozpoczęciem jazdy samochodem spożył alkohol, który następnie prowadził w ruchu lądowym, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego sprawstwo oskarżonego nie wynika, jak również ustalenie, że oskarżony wypadł przez szybę pojazdu, gdy okoliczność ta nie została w sposób jednoznaczny udowodniona;

W związku z powyższymi zarzutami wniósł o:

- zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu z zarzutu naruszenia art. 178a § 4 kodeksu karnego na zarzut naruszenia art. 178a § 1 kodeksu karnego,

- a ponadto zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W razie uznania, że nie zachodzą podstawy do uniewinnienia oskarżonego wniósł o:

-zmianę kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego na wyżej wskazaną tj. na art. 178a § 1 kodeksu karnego,

- w konsekwencji zmianę orzeczenia w zakresie kary i odstąpienie od wymierzenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w jakimkolwiek zakresie, ewentualnie o wymierzenie zakazu na okres 3 lat, wymierzenie kary grzywny w miejsce kary pozbawienia wolności, zmniejszenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Penitencjarnej do 5 000 zł.

Z ostrożności procesowej wniósł o uchylenie wyroku w ust. I, II i III oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w tym zakresie.

W razie uznania przez Sąd Odwoławczy, że nie doszło do obrazy przez Sąd Rejonowy wyżej wskazanych przepisów prawa materialnego i procesowego ani błędnego ustalenia stanu faktycznego, wyrokowi, co do ust. I w zakresie kary oraz ust. II w zakresie środka karnego zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i środka karnego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego D. B.bezwzględnej kary 9 miesięcy pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, które nastąpiło wobec:

a) niezastosowania art. 37 a kodeksu karnego w sytuacji, gdy okoliczności zdarzenia, w zwłaszcza jego skutki, jakich oskarżony doznał, jako również warunki osobiste sprawcy, przemawiają za zasadnością orzeczenia kary nie izolacyjnej,

b) ewentualnie niezastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, tj. art. 60 § 2 kodeksu karnego w obliczu wystąpienia szczególnie uzasadnionego wypadku;

c) niezastosowanie art. 42 § 3 kodeksu karnego w zakresie, w jakim przepis przewiduje odstąpienie od orzekania dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów w sytuacji, gdy zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami;

W związku z tym zarzutem w razie uznania, że nie zachodzą podstawy do uniewinnienia oskarżonego, ani zmiany kwalifikacji prawnej czynu i zakwalifikowania go jako czyn z art. 178 § 1 kodeksu karnego, wniosł o zmianę orzeczenia w zakresie kary i odstąpienie od wymierzenia mu kary bezwzględnego pozbawienia wolności i dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, wymierzenie mu kary nie izolacyjnej lub kary pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Jednocześnie skarżący wniósł o zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy rozważył co następuje:

Apelacja kwestionująca przyjętą kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu zasługiwała na uwzględnienie, jednakże nie do końca z przyczyn wskazanych przez obrońcę, tylko z urzędu w trybie art. 440 k.p.k., co skutkowało również korektą wyroku w zakresie kary, zaś w pozostałym zakresie a w szczególności kwestionującej fakt spożywania alkoholu przez D. B. przed wypadkiem do jakiego doszło z jego udziałem, apelacja miała przymiot oczywiście bezzasadnej.

Mając na względzie, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia złożył tylko prokurator, który wyroku nie zaskarżył, Sad Okręgowy tylko marginalnie omówił zarzuty zawarte w apelacji obrońcy w kwestii momentu spożywania alkoholu przez D. B.

Odnosząc się zatem krótko do zarzutów związanych z kwestią kiedy oskarżony miał spożywać alkohol, należy w pierwszym rzędzie podnieść, że w tym zakresie obrońca tak w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym składał wnioski dowodowe wskazujące, że jest teoretycznie możliwe, iż D. B.rzeczywiście spożywał alkohol już po wypadku. W obu przypadkach te wnioski dowodowe zostały słusznie oddalone. Przy ocenie dowodów wystarczy niekiedy kierować się przysłowiowym zdrowym rozsądkiem, a ten nakazuje wersję lansowaną przez oskarżonego odrzucić. W pierwszej kolejności zauważyć należy iż kilku osobom mówił, że spożywał alkohol przed tym, gdy zasiadł za kierownicę. Z zeznań szeregu osób wynika, że jego stan zdrowia był bardzo ciężki, a to nie był w stanie wstać, chodzić a nawet nie mógł ruszyć nogą (P. R. k.2 akt postępowania przygotowawczego). Podobnie możliwości przemieszczania się oskarżonego oceniał D. A. (k.66 akt postępowania sądowego). To, że wspomniany R. wychodząc z kotłowni i dochodząc do drzwi wyjściowych, co miało mu zając kilkanaście sekund, nie widział przez krótki czas samochodu, nie oznacza, iż należy przyjąć, że oskarżony sam wysiadł z niego, bo w świetle tego co przyjął Sąd Rejonowy i co wskazano wyżej, po prostu nie mógł tego uczynić. Oceniając tę wersję zwraca uwagę, że miał wykonać czasochłonne przecież czynności a to spożycie alkoholu, przy pozbyciu się butelki, wszak ta nie została znaleziona w aucie, przemieszczenie się na siedzenie pasażera. Na te okoliczności nie ma potrzeby przeprowadzania dowodu z opinii biegłych, gdyż wystarczy tu wiedza dostępna każdemu, iż osoba ze złamaną miednicą, nie jest w stanie po prostu się przemieszczać, zwłaszcza szybko, a potwierdzeniem tego była przytoczona wyżej relacja świadków.

Kończąc ten wątek należy w pełni podzielić stanowisko w tej kwestii Sądu Rejonowego. Do argumentów wskazanych co do tego zagadnienia przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy się odwołuje.

Nie podzielił natomiast Sąd odwoławczy dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej czynu którego dopuścił się oskarżony. Kwestia interpretacji art. 76 k.k. ma przymiot złożony. Oskarżony wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 25 sierpnia 2010 roku sygn. akt II K 483/10 został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres próby wynoszący 5 lat. Wyrok ten uprawomocnił się 2 września 2010 roku a zatem okres wymagany do zatarcia skazania upłynął 2 marca 2016 roku (5 lat plus 6 miesięcy). We wrześniu 2014 roku oskarżony popełnił przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. za które wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 9 listopada 2015 roku sygn. akt II K 473/15 został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 3 grudnia 2015 roku, a zatem w okresie wymaganym dla zatarcia skazania w sprawie II K 483/10 w rozumieniu art. 108 k.k. (bez znaczenia tutaj jest stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu Sądu Rejonowego na 7 stronie, że okres próby ostatnio wymienionej sprawie upłynął 2 lutego 2015 roku na co powołuje się skarżący, skoro określone daty dotyczące tej kwestii są pochodne do zawartych w wyrokach i momentów ich uprawomocnienia). Jak stwierdza to Sąd Rejonowy treść przepisu art. 76 k.k. zmieniała się i pierwsza z tych zmian była następstwem ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (art. 1 pkt 41 tej ustawy – Dziennik Ustaw poz. 396). Weszła ona w życie z dniem 1 lipca 2015 roku. Regulowała ona także zagadnienie zatarcia skazania (art. 21), nakazując stosować przepisy nowej ustawy, chyba że okres zatarcia skazania upłynął przed dniem wejścia w życie tej ustawy, co gdy chodzi o sprawę II K 483/10, nie miało miejsca. Ten przepis w zakresie przez siebie normowanym wyłączył stosowanie art. 4 § 1 k.k., a zatem rozważania w tej kwestii zawarte w apelacji obrońcy z odwołaniem się wskazanego przepisu nie mogą być uwzględnione a z powodu oczywistej bezzasadności zarzutów z tym związanych, nie wymagają komentarza.

Zwraca uwagę, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego był wyrażany jednolity pogląd iż przepis art. 76 § 1 k.k. stanowi lex specialis w stosunku do art. 108 k.k. (wyrok z dnia 13 lutego 2015 roku, II KK 194/14, LEX nr 1642873). W związku z przytoczoną zmianą dokonaną ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku, wyrażono pogląd iż wprowadzenie do art. 76 § 1 k.k. trzeciego zdania, w którym wyraźnie zastrzega się, że „przepis art. 108 stosuje się” jednoznacznie rozstrzyga o tym, iż art. 76 § 1 k.k. nie stanowi lex specialis w stosunku do art. 108 k.k., przez co zakres zastosowania ostatnio wymienionego przepisu rozciąga się również na wszystkie skazania na kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania (zob. Jarosław Majewski Komentarz do zmiany art. 76 Kodeksu karnego, [w:] Kodeks karny. Komentarz do zmian 2015, legalis). Był w tej kwestii wyrażany jednak pogląd odmienny, a to w glosie do cytowanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego w sprawie II KK 194/14. Autor K. Postulski stwierdził „Dodanie z dniem 1 lipca 2015 roku zdania 3 w art. 76 § 1 k.k.: „Przepis art. 108 stosuje się” dotyczy wyłączenia sytuacji, gdy na podstawie art. 75a k.k. sąd zamienił karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na karę ograniczenia wolności w formie obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne albo na grzywnę. Ustawodawca chciał ten sposób podkreślić, chociaż nie wydaje się, aby było to konieczne, że w przypadku, gdy sąd zamiast zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności zamienia ją na karę ograniczenia wolności albo na grzywnę, taka zmiana wywołuje identyczne skutki w zakresie zatarcia skazania, co zarządzenie wykonana kary pozbawienia wolności. Za takim rozumieniem omawianego przepisu świadczy również fakt odwoływania się w art. 76 § 1 zdanie drugie k.k. do art. 107 § 4 i 4a k.k., które dotyczą zatarcia skazania na karę ograniczenia wolności i na karę grzywny. Zamiana kary warunkowo zawieszanej na karę ograniczenia wolności lub grzywnę (art. 75a k.k.) jest niejako surogatem zarządzania wykonania kary warunkowo zawieszonej. Może ona nastąpić, tylko wówczas, gdy zaistnieją przesłanki do zarządzania wykonania kary. W konsekwencji należy stwierdzić, że nowelizacja art. 76 § 1 k.k. obowiązująca od dnia 1 lipca 2015 roku pozostaje bez wpływu na wzajemne relacje pomiędzy art. 76 § 1 zdanie pierwsze i art. 108 k.k. Nadal obowiązuje więc zasada, że jeżeli w okresie wskazanym w art. 76 § 1 k.k. nie dojdzie do zarządzania wykonania kary, to popełnienie w okresie próby nowego przestępstwa pozostanie bez wpływu na zatracie skazania stosowanie do treści art. 76 § 1 i 2 k.k. W aktualnym stanie prawnym do przerwania biegu terminu do zatarcia skazania może tez dojść na skutek zamiany kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na karę ograniczenia wolności albo na karę grzywny na podstawie art. 75a k.k. Przepis art. 76 zdanie pierwsze k.k. nadal stanowi więc nadal lex specialis w stosunku do art. 108 k.k. określającego ogólne terminy zatarcia skazania”.

Zdecydowana większość Autorów komentarzy do art. 76 k.k. według jego treści obowiązującej od dnia 1 lipca 2015 roku utrzymywała, że między art. 76 § 1 k.k. i art. 108 k.k. zachodzi stosunek wykluczania; ten ostatni przepis nie ma zastosowania do kary, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone, przy czym nie przytoczono szerszej argumentacji, jaką zawarł w powołanej glosie K. Postulski. Należy tutaj przywołać komentarz pod redakcją Ryszarda A. Stefańskiego, M. Królikowskiego i R. Zawłockiego jak też i A. Grześkowiak na którą to Autorkę powołał się Sąd Rejonowy oraz obrońca w apelacji. Ta ostatnia wyraża podobny pogląd, jak K. Postulski, tyle, że jej argumentacja jest lakoniczna (teza 4 do art. 76 k.k.).

Nie rozstrzygając, którzy z powołanych Autorów mieli rację, należy stwierdzić, że wykładnia systemowa przemawia za stanowiskiem zaprezentowanym przez K. Postulskiego. Rzecz w tym bowiem, że ustawą z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dziennik Ustaw poz. 437, która weszła w życie z dniem 15 kwietnia 2016 roku, a zatem przed wydaniem wyroku przez Sąd Rejonowy) dokonano kolejnej zmiany art. 76 k.k. (art. 7 pkt 9). Dotychczasową treść art. 76 § 1 k.k. rozbito niejako na dwa paragrafy (§ 1 i § 1a) stwierdzając w § 1b, że w wypadkach, o których mowa w § 1 i 1a, przepis art. 108 stosuje się. Skoro zagadnienie to zostało na nowo unormowane, to należy przyjąć, że zmiana art. 76 k.k. dokonana ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku nie powodowała, że art. 108 k.k. ma zastosowania do przypadków stwierdzonych w art. 76 § 1 k.k. zdanie pierwsze.

Należy zatem wyrazić pogląd, ze zmiana treści art. 76 k.k. dokonana ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (D. U. poz. 396), która weszła ona w życie z dniem 1 lipca 2015 roku, nie zdezaktualizowała stanowiska, że przepis art. 76 k.k. zdanie pierwsze, stanowi lex specialis w stosunku do art. 108 k.k.

Przenosząc to stanowisko na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż skoro nie zarządzano wykonania kary w sprawie II K 483/10, to z dniem 2 marca 2016 roku doszło do zatarcia skazania. Nie było w związku z tym możliwe przyjęcie kwalifikacji z art. 178a § 4 k.k. co do przypisanego oskarżonemu czynu, gdyż wymaga ona wcześniejszego prawomocnego skazania. Tym samym należało go zakwalifikować z art. 178a § 1 k.k.

Konsekwencją zmiany kwalifikacji przypisanego czynu było wymierzenie innego rodzaju kary i wysokości środków karnych. Mając na względzie problemy zdrowotne oskarżonego, Sąd Okręgowy wymierzył mu grzywnę w ilości 100 stawek dziennych określając wysokość jednej z nich na 20 złotych. Przyjmując za podstawę prawną środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych art. 42 § 2 k.k., orzekł go na okres 3 lat uznając, że jest on wystarczający, skoro sam D. B. doznał poważnych obrażeń ciała. Świadczenie pieniężne obniżył natomiast do minimalnego, jakie przewiduje art. 43a § 2 k.k. w przypadku skazania za to przestępstwo.

Jednocześnie mając na względzie obciążenia finansowe związane ze skazaniem, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Jacek Satko

SSO Wojciech Zięć

SSO Rafał Wagnerowski

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE