UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 września 2010 r., znak: (...) (...) (...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, dalej zwany „Prezes URE”, orzekł, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., dalej zwany (...) lub „odwołujący” naruszył art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz.U. 2006 Nr 169, poz. 1199 ze zm. zwana dalej „ustawa o biopaliwach”) w ten sposób, iż nie zapewnił w 2008 r. minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne. W tym stanie rzeczy Prezes URE wymierzył (...) Polska karę pieniężną w wysokości 14 309 701,51 zł (czternaście milionów trzysta dziewięć siedemset jeden złotych i pięćdziesiąt jeden groszy).

Odwołaniem z dnia 7 października 2010 r. (...) Polska zaskarżył w całości przedmiotowe rozstrzygnięcie, zarzucając mu:

1) naruszenie art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach, poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że do wolumenu ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych przez (...) Polska, które objęte były obowiązkiem realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, należy doliczyć także wolumen paliw zaimportowanych przez (...) Polska w 2007 r., co w konsekwencji spowodowało wadliwe ustalenie stanu faktycznego polegające na zawyżeniu zakresu obowiązku (...) Polska i wadliwe określenie - zawyżenie o 53 145 028,00 zł (pięćdziesiąt trzy miliony sto czterdzieści pięć tysięcy dwadzieścia osiem złotych) wartości, od której obliczono wysokość kary pieniężnej, co stanowi z kolei wadliwe zastosowanie art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy o biopaliwach w związku z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na lata 2008-2013, dalej zwanym ,,rozporządzeniem w sprawie (...);

2) błędne ustalenia faktyczne, nie mające pokrycia w zgromadzonym materiale dowodowym, polegające na nieuzasadnionym doliczeniu do wolumenu ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych przez (...) Polska także wolumenu paliw sprzedanych spółce (...) Sp. z o.o., która została przejęta przez (...) Polska, co spowodowało błędne zastosowanie art. 23 ustawy o biopaliwach i zawyżenie o 10 735 424,62 zł (dziesięć milionów siedemset trzydzieści pięć tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote sześćdziesiąt dwa grosze), wartości wolumenu paliw objętych obowiązkiem realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, a w konsekwencji wadliwe ustalenie zakresu obowiązku (...) Polska i wadliwe określenie wysokości kary pieniężnej, co stanowi błędne zastosowanie art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy o biopaliwach w związku z art. 492§1pkt1 oraz art. 494§ 1 i 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1031, z późn. zm.), dalej „ksh", oraz w związku z § 1 rozporządzenia w sprawie (...);

3) błędne ustalenia faktyczne sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym polegające na nieuprawnionym zastosowaniu do obliczeń wagowo-objętościowych współczynnika gęstości przewidzianego w § 1 ust. 2 pkt 3 oraz pkt 9 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych (Dz. U. z 2008 r. Nr 3, poz. 12);

4) naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach w związku z art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego, dalej (...), poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i ustalenie wysokości kary pieniężnej w odniesieniu do kwoty brutto, stanowiącej wartość wolumenu paliw sprzedanych przez (...) Polska łącznie z podatkiem od towarów i usług (...) oraz poprzez uśrednienie wartości paliw ciekłych sprzedawanych przez (...) Polska w wybranym okresie, co przy wątpliwościach organu dotyczących ustalenia wysokości kary pieniężnej, stanowi zignorowanie zasady in dubio pro reo;

5) naruszenie art. 23 ustawy o biopaliwach w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy nałożony obowiązek zapewnienia minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych na potrzeby własne był faktycznie niemożliwy do wypełnienia w okresie, w którym (...) Polska prowadził działalność gospodarczą objętą obowiązkiem realizacji (...);

6) naruszenie art. 2 w zw. z art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, polegające na zastosowaniu przez Prezesa URE przy wymiarze kary pieniężnej przepisu art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach, który narusza konstytucyjny postulat określoności kary, poprzez sformułowanie nieostrej deﬁnicji jednego z komponentów wzoru stanowiącego podstawę do ustalenia wysokości kary tj. zmiennej ,,W oznaczającej „ogólną wartości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne, liczoną za rok, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1ustawy o biopaliwach;

7) naruszenie art. 2 oraz art. 64 ust. 1 i art. 42 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, polegające na zastosowaniu przez Prezesa URE przepisu sankcyjnego - tj. art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach, który przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej nakazuje skalkulowanie jej wysokości w oparciu o ustalony wzór matematyczny, przy jednoczesnym określeniu składowych wzoru w taki sposób, iż jego zastosowanie spowodowało ustalenie kary nadmiernie surowej, ingerującej w prawa majątkowe (...) Polska z naruszeniem zasady proporcjonalności, pozbawiającej (...) Polska znaczącej części rocznego przychodu, co skutkować może osiągnięciem przez tę karę celu represyjno-eliminacyjnego, który jest niezgodny z ratio legis tego przepisu;

8) naruszenie art. 2 oraz art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, polegające na zastosowaniu przez Prezesa URE przepisów art. 33 ust. 1 pkt 5 i art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach, które naruszają konstytucyjne prawo strony do obrony w postępowaniu administracyjno-karnym, poprzez pozbawienie w postępowaniu prowadzonym przez Prezesa URE możliwości skutecznego przedstawiania przez stronę okoliczności, które skutkować mogą wyłączeniem odpowiedzialności prawnej (...) Polska w związku ze stwierdzeniem naruszenia ustawowych obowiązków oraz wykazywania okoliczności podmiotowo-przedmiotowych mogących mieć wpływ na wymiar kary;

9) naruszenie § 1 rozporządzenia w sprawie (...) w związku z art. 24 ust. 1 ustawy o biopaliwach oraz w związku z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy przepis ten w odniesieniu do ocenionego za jego pomocą stanu faktycznego, jest sprzeczny z udzielonym upoważnieniem ustawowym - art. 24 ust. 1 ustawy o biopaliwach - do jego wydania, gdyż został wydany z przekroczeniem terminu ustawowego oraz po wadliwym wypełnieniu warunku oceny możliwości branży paliwowej, a tym samym niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji;

10) rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 8 oraz art. 81 Kpa, poprzez nieuprawnione włączenie w poczet materiału dowodowego dowodu w postaci pisma Ministra Gospodarki z dnia 20 kwietnia 2009 r., znak: (...), bez poinformowania strony o tym fakcie oraz bez umożliwienia (...) Polska zapoznania się z tą częścią materiału dowodowego oraz odniesienia się do niej;

11) naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 7 i 78 § 2 Kpa, poprzez zaniechanie podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy oraz zaniechanie zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący;

12) naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 77 i 80 Kpa w związku z art. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447), poprzez niewyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego i dokonanie ocen bez uwzględnienia całokształtu materiału dowodowego, wyciągnięcie ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków nielogicznych, sprzecznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym i z doświadczeniem życiowym oraz całkowite pominięcie w przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym uzasadnionego interesu przedsiębiorcy.

W odwołaniu zostały zawarte wnioski o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniami prawnymi w przedmiocie zgodności art. 23 ust. 1, art. 24 ust. 1 oraz art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 ustawy o biopaliwach i §1 rozporządzenia w sprawie (...) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

(odwołanie (...) Polska, k. 26-59).

Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i oddalenie wniosków (...) Polska o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego. Na rozprawie pełnomocnik Prezesa URE wnosił o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(odpowiedź na odwołanie Prezesa URE, k. 112-130, protokół rozprawy z dnia 29.10.2012 r., k. 185).

W odwołaniu (...) Polska podnosił odnośnie pierwszego zarzutu, że Prezes URE uwzględnił w toku czynności zmierzających do ustalenia ogólnej ilości paliw lub biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych na potrzeby własne także 11.983,8 ton - tj. wielkość oleju napędowego zaimportowanego przez (...) Polska w roku 2007.

W ocenie (...) Polska ilość towaru zaimportowanego w 2007 r. nie stanowi wolumenu paliw objętych obowiązkiem realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego ze względu na fakt, iż (...) rozliczany jest począwszy od 2008, w związku z powyższym odnoszenie wolumenu paliwa zbytego w 2008 r., a zaimportowanego w roku 2007 do obowiązku realizacji (...) stanowi naruszenie przepisów ustawy o biopaliwach.

Rozporządzenie w sprawie (...) wskazuje rok 2008, jako pierwszy rok obowiązywania i rozliczania systemu realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, nie można odnosić działań gospodarczych podjętych w okresie wcześniejszym, tj. w roku 2007 do obowiązków ustawowych rozliczanych w roku 2008. Argumentacja mówiąca o tym, jakoby ze względu na wejście w życie ustawy o biopaliwach już w dniu 1.01.2007 r., paliwo zaimportowane po tej dacie stanowiło podstawę do ustalania poziomu (...), jest błędna. Ustawodawca projektując treść rozporządzenia w sprawie nie zamierzał odnosić systemu jego realizacji i rozliczania do zdarzeń gospodarczych sprzed 2008 roku, tym bardziej, że w 2007 r. nie był znany zakres obowiązku ustawowego, bowiem rozporządzenie w sprawie (...) weszło w życie dopiero z dniem 25.06.2007 r. Racjonalny ustawodawca, a takie założenie należy przyjąć, powinien pozwolić przedsiębiorcy na przygotowanie się do systemu realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego nie tylko w zakresie sformułowanego drogą ustawową obowiązku, ale także w zakresie sprecyzowania w formie rozporządzenia w sprawie (...) dokładnego wymiaru tego obowiązku.

Ustosunkowując się do pierwszego z podniesionych przez (...) Polska zarzutów, Prezes URE wskazał, iż w istocie słuszne jest stanowisko (...) Polska, zgodnie z którym pierwszym rokiem rozliczania realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego był rok 2008, o czym jednoznacznie przesądzają powoływane przez (...) Polska przepisy rozporządzenia w sprawie (...). Tym niemniej zgodnie z literalną wykładnią przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach podstawą dla realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego jest ta ilość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, wytworzonych w kraju lub sprowadzonych w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu, która była przedmiotem pierwszej sprzedaży lub zbycia w innej formie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, względnie zużycia na potrzeby własne.

Zdaniem Prezesa URE przepisy art. 2 ust. 1 pkt 24 i art. 23 ust. 1 w związku z art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 powołanej ustawy, w sposób wyraźny wskazują, że realizacja (...) oraz ewentualna kara pieniężna z tytułu niezapewnienia minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych na potrzeby własne dotyczy tych zdarzeń gospodarczych, które miały miejsce w ciągu danego roku kalendarzowego. Należy stwierdzić, iż moment dokonania czynności warunkującej powstanie (...) jest uzależniony od suwerennej decyzji podmiotu podlegającego dyspozycji art. 23 ust. 1 powołanej ustawy. W istocie, rozporządzenie w sprawie (...) weszło w życie z dniem 25 czerwca 2007 r., tym niemniej nie można pominąć faktu, iż (...) Polska dokonywał czynności warunkujących powstanie przedmiotowego obowiązku dopiero w roku 2008, a zatem w dacie, w której poziom realizacji (...), jako określony powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, winien być (...) Polska znany. Półroczny okres przejściowy, na który zwraca uwagę także (...) Polska w uzasadnieniu swego odwołania, niewątpliwie nie może być uznany za okres, który uniemożliwia przedsiębiorcy funkcjonującemu w warunkach profesjonalnego obrotu gospodarczego, dostosowanie swej działalności do zmieniających się wymogów prawnych.

Niezależnie od powyższego materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wskazuje, że (...) Polska dokonywał importu oleju napędowego w 2007 r., już po wejściu w życie przepisów rozporządzenia w sprawie (...), tj. w okresie IV kwartału 2007 r.

Przyjęcie wykładni (...) Polska prowadziłoby do sytuacji, w której przedsiębiorca importujący olej napędowy np. w roku 2007 lub 2008 , a następnie, sprzedający to paliwo w roku 2010, nie podlegałby, zgodnie z interpretacją (...) Polska, obowiązkowi przewidzianemu w dyspozycji art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach, z uwagi na brak łącznego zaistnienia przesłanek określonych w art. 2 ust. 1 pkt 25 w związku z powołanym art. 23 ust. 1 ustawy, w danym (tym samym) roku kalendarzowym.

W ocenie Prezesa URE podstawową przesłanką warunkującą zakwaliﬁkowanie przedstawionej powyżej działalności gospodarczej, jako podlegającej - w danym roku kalendarzowym - obowiązkowi realizacji (...), jest data wykonania pierwszej sprzedaży lub zbycia w innej formie na terytorium RP, względnie zużycia na potrzeby własne, paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych (w niniejszej sprawie okres 2008 roku), stanowiących przedmiot wytworzenia, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego w czasie obowiązywania przepisów ustawy o biopaliwach.

Za słusznością powyższej tezy przemawia dodatkowo fakt, iż zarówno przepis art. 2 ust. 1 pkt 25, jak i przepis art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach nie przewidują żadnego ograniczenia czasowego, które uniemożliwiałoby zakwaliﬁkowanie paliwa importowanego w danym roku kalendarzowym do podstaw realizacji (...) w roku, w którym paliwo to zostało faktycznie sprzedane, względnie zbyte w inny sposób, choćby rok ten był kolejnym w stosunku do daty dokonania importu lub innej transakcji określonej w dyspozycji art 2 ust. 1 pkt 25 ustawy o biopaliwach (wytworzenie, import nabycie wewnątrzwspólnotowe paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych).

Odnośnie zarzutu drugiego (...) Polska zarzucił, że Prezes URE uznał, iż wielkość wolumenu dla celów postępowania należy ustalić łącznie z wolumenem paliw sprzedanych spółce (...), która została w toku roku obrachunkowego przejęta przez (...) Polska na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 ksh poprzez przeniesienie całości majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą za udziały, które spółka przejmująca wydaje wspólnikom spółki przejmowanej.

W konsekwencji Prezes URE ustalając na potrzeby prowadzonego postępowania zgodnie z art. 23 ust. 1 oraz art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy o biopaliwach zakres ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy lub zużytych przez niego na potrzeby własne doliczył do wolumenu paliw ciekłych sprzedanych przez (...) Polska także ilość paliw sprzedanych spółce (...) zawyżając w ten sposób zarówno zakres obowiązku ustawowego, jakim był w 2008 r. objęty (...) Polska, jak i wymiar kary pieniężnej liczonej według wzoru, do którego podstawiona została błędnie ustalona wielkość wolumenu.

Wolumen paliw, które winny być wyjęte z obowiązku realizacji (...), wynika zdaniem odwołującego z 34 faktur dotyczących transakcji z (...) W., która w okresie 1.01-30.04.2008 r. prowadziła własną działalność gospodarczą. Po połączeniu spółek w jeden podmiot prawny koncepcja organu powoduje, że do wolumenu została zaliczona ilość paliw sprzedanych samemu sobie. Zaliczenie tego wolumenu do ogólnej ilości paliw sprzedanych przez podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy jest sprzeczne z ogólną zasadą sukcesji prawnej wyrażoną w art. 494 ksh. Do sukcesji praw i obowiązków o administracyjno-prawnym charakterze może dojść jedynie na podstawie przepisów szczególnych w sytuacjach, w których ustawodawca wyjątkowo dopuszcza taką sukcesję. Na gruncie prawa spółek kwestię sukcesji reguluje art. 494 § 2 ksh. Przepis ten mówi jednakże o przejęciu koncesji, zezwoleń i nie może być interpretowany w sposób zniekształcający i stosowany do przejęcia „wysokości wolumenu sprzedaży objętego obowiązkiem realizacji (...) dla celów naliczenia sankcji za naruszenie koncesji przez następcę prawnego.

Odpowiadając na zarzut błędnego zastosowania art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy o biopaliwach w związku z art. 492 § 1 pkt 1 ksh oraz art 494 § 1 i 2 ksh w związku z § 1 rozporządzenia w sprawie (...), Prezes URE uznał go za bezzasadny. Zarówno materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, jak i materiał załączony przez (...) Polska do odwołania od decyzji jednoznacznie wskazywał, iż w pierwszych miesiącach 2008 roku, tj. od dnia 7 stycznia do dnia 28 kwietnia 2008 r., (...) Polska dokonywał sukcesywnej sprzedaży paliwa ciekłego na rzecz odrębnego podmiotu gospodarczego - (...) W. na łączną kwotę 10 735 424,62 zł.

Prezes URE przyznał, że miał wiedzę, iż w dniu 30 kwietnia 2008 r. nastąpiło, na podstawie art. 494 ksh, połączenie spółek: (...) Polska z (...) W. poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej, tj. (...) Sp. z o.o. na spółkę przejmującą (...) Sp. z o.o.

Prezes URE uznał, że do dnia 30 kwietnia 2008 r. (...) Polska nie wstąpił w prawa i obowiązki spółki przejmowanej i do tej daty wszelkie zdarzenia gospodarcze, jakie występowały pomiędzy wymienionymi podmiotami miały zatem charakter relacji dwóch indywidualnych jednostek gospodarczych (osób prawnych), działających i dokonujących czynności prawnych we własnym imieniu. Zdaniem Prezesa URE, transakcje sprzedaży paliw ciekłych dokonywane do chwili połączenia, w żadnym razie nie mogą zostać uznane za sprzedaż realizowaną pomiędzy wewnętrznymi strukturami organizacyjnymi tego samego przedsiębiorcy.

W zakresie zarzutu trzeciego odwołujący podniósł, że ilość każdej partii towaru, zarówno oleju napędowego, jak i biokomponentu wskazana jest w znajdujących się w aktach sprawy dokumentach źródłowych - 34 dokumentach SAD dla oleju napędowego oraz protokołach produkcji biopaliw dla biokomponentów (estrów metylowych kwasów tłuszczowych). Dokumenty te jednocześnie wskazują wartość współczynnika gęstości każdej z partii towaru oraz wskazują zgodność wartości tej gęstości z pomiarem dokonywanym w temp. 15° C zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie podatku akcyzowego. Art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3 poz.11) wskazuje, że „podstawą opodatkowania wyrobów energetycznych jest ich ilość wyrażona w zależności od rodzaju wyrobów w litrach gotowego wyrobu w temperaturze 15° C lub w kilogramach gotowego wyrobu, albo wartość energetyczna brutto wyrażona w gigadżulach (GJ).”

Podane w dokumentach SAD oraz w protokołach z produkcji - blendowania biopaliw współczynniki gęstości zarówno czystego oleju napędowego, jak i estru metylowego kwasu tłuszczowego pozwalają z łatwością na wyliczenie ilości zarówno paliwa, jak i biokomponentu objętościowo (w m³) bez konieczności stosowania współczynnika gęstości wskazanego w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 27.12.2007 r. w sprawie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych.

Strona w postępowaniu administracyjnym przedłożyła wszelkie dokumenty pozwalające przeliczać jednostki tonażowe na objętościowe oraz jednostki objętościowe na wagowe bez konieczności posługiwania się sztucznie ujednoliconym współczynnikiem gęstości z Rozporządzenia Ministra Gospodarki. Błędna jest również ustalona przez Prezesa URE wartość paliw sprzedanych przez (...) Polska, a co za tym idzie także wysokość kary pieniężnej.

Ustosunkowując się do zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, Prezes URE podkreślił, iż funkcjonujące w obrocie prawnym przepisy powołanego przez (...) Polska rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r., określają wartości opałowe poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych, uwzględniając stan wiedzy technicznej w tym zakresie. Nadto, rozporządzenie to wydane zostało w oparciu o wyraźną delegację ustawową, zawartą w art. 23 ust. 3 ustawy o biopaliwach, przy jednoczesnym uwzględnieniu brzmienia art. 23 ust. 1 i 2 tej ustawy, zgodnie z którym minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych przez niego na potrzeby własne, liczony jest według wartości opałowej poszczególnych biokomponentów. Mając na uwadze umiejscowienie delegacji ustawowej do wydania przedmiotowego rozporządzenia właśnie w dyspozycji przepisu art. 23 ust. 3 ustawy o biopaliwach, nie ulega w ocenie Prezesa URE najmniejszej wątpliwości, iż do ustalania poziomu realizacji (...), Prezes URE obowiązany był zastosować przepisy powołanego rozporządzenia. Zdaniem Prezesa URE, wywód (...) Polska sformułowany w ramach powyższego zarzutu całkowicie pomija literalne brzmienie § 1 ust 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r., w myśl którego „Wartość opałową poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych określoną w jednostkach (MJ/kg) przelicza się na jednostki (MJ/m³), stosując następujące średnie wartości gęstości dla: (...)”.

Trafnie natomiast (...) Polska podnosił, iż wskazane w powołanym rozporządzeniu Ministra Gospodarki współczynniki gęstości służą do przeliczeń ilości towaru na jego wartość opałową. Podstawą do ustalenia przez Prezesa URE poziomu wykonania przez dany podmiot Narodowego Celu Wskaźnikowego jest ta właśnie wartość opałowa, o czym przesądza jednoznaczne brzmienie art. 23 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o biopaliwach, a także art. 2 ust. 1 pkt 24 tej ustawy, w myśl którego pod pojęciem Narodowego Celu Wskaźnikowego rozumieć należy minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych zużywanych w ciągu roku kalendarzowego w transporcie, liczony według wartości opałowej. Tym samym, skoro wartość opałową poszczególnych biokomponentów, paliw i biopaliw ciekłych określoną w jednostkach (MJ/kg) przelicza się na jednostki (MJ/m³), stosując określone wskaźniki gęstości, za chybione uznać należy twierdzenie (...) Polska jakoby nie można było określonych w przedmiotowym rozporządzeniu współczynników gęstości „(...) stosować dla przeliczeń ilościowych z jednostek metrycznych na jednostki wagowe i odwrotnie z jednostek wagowych na jednostki metryczne (...).”.

Nadto, mając na uwadze zakres podmiotowy przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach, za nieuprawnione i merytorycznie błędne zdaniem Prezesa URE uznać należało działanie, które dopuszczałoby dowolność i zróżnicowanie zastosowania odmiennych wskaźników gęstości dla biokomponentów i paliw ciekłych, zależnie od dostępu do posiadanych przez poszczególnych przedsiębiorców informacji. Zgodnie z wolą ustawodawcy, przepisy powołanego rozporządzenia nie znajdują zastosowania jedynie w sytuacji, w której brak dokumentów źródłowych, uniemożliwia posłużenie się rzeczywistymi wskaźnikami gęstości poszczególnych biokomponentów, paliw i biopaliw ciekłych. Żaden z przepisów przedmiotowego aktu prawnego nie wprowadza bowiem jakiegokolwiek zastrzeżenia w tym względzie. Warunku takiego nie przewidują również regulacje ustawy o biopaliwach. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż wskazanie w powołanym rozporządzeniu średnich wskaźników gęstości biokomponentów, paliw i biopaliw ciekłych umożliwiało Prezesowi przyjęcie jednolitej metodologii oceny wykonania Narodowego Celu Wskaźnikowego, a także dokonania szeregu analiz porównawczych stopnia wykonania tego obowiązku nie tylko w poszczególnych latach kalendarzowych, ale również przez poszczególne podmioty gospodarcze, podlegające dyspozycji art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach.

Proces ustalania przez Prezesa URE poziomu realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego przez obowiązanych do tego przedsiębiorców, musiał przebiegać z zachowaniem zasady poszanowania równości podmiotów wobec prawa. Stąd niezasadne było zastosowanie dla potrzeb obliczenia stopnia realizacji (...) rzeczywistych wskaźników gęstości dla biokomponentów i paliw ciekłych wskazanych w przedstawionych przez (...) Polska dokumentach źródłowych, tj. dokumentach SAD dla oleju napędowego oraz protokołach produkcji biopaliw dla biokomponentów.

W kontekście powyższego, wbrew twierdzeniom (...) Polska, dokumenty SAD nie zawierają określenia gęstości zarówno oleju napędowego, jak i estru metylowego kwasów tłuszczowych. Dane tego rodzaju widnieją na protokołach z produkcji paliw silnikowych z zawartością biokomponentów oraz na dokumentach przewozowych, tym niemniej dane te nie są w sposób bezpośredni powiązane z fakturami hurtowej sprzedaży oleju napędowego. Za niezasadne uznać również należy powoływanie się przez (...) Polska w analizowanym zakresie na przepisy ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.). Nie ulega bowiem wątpliwości, iż przytoczony przez (...) Polska przepis art. 88 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym wskazuje na sposób ustalania podstawy opodatkowania wyrobów energetycznych i zastosowanie znajduje wyłącznie na gruncie przepisów tej ustawy. Ustawa o biopaliwach wprowadzająca obowiązek realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, przewiduje natomiast w tym względzie własne rozwiązania prawne i w żadnym przypadku nie odsyła - w zakresie ustalania podstawy realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego - do unormowań zawartych w przepisach prawa podatkowego.

Prezes URE podkreślił, iż dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, zgodnie z brzmieniem art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach istotne znaczenie przypisać należy 453 fakturom VAT sprzedaży oleju napędowego w obrocie hurtowym, zrealizowanej w okresie od dnia 2 stycznia 2008 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. Faktury te nie zawierają szczegółowych informacji dotyczących wskaźników gęstości paliwa ciekłego dla potrzeb przeliczenia jego ilości z jednostki objętościowej (m³) na jednostkę wagową (kg).

W zakresie zarzutu czwartego odwołujący podniósł, że żaden przepis nie upoważnia Prezesa URE do wstawienia do wzoru wyliczającego karę pieniężną wyższej kwoty brutto. Nie mówi o tym w szczególności przepis art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach, który zawiera opis wszystkich części składowych wzoru matematycznego służącego do wyliczania wysokości kary pieniężnej.

Jako działanie bezprawne i rażąco naruszające art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach oceniał (...) Polska ustalenie wartość sprzedaży oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych w obrocie detalicznym objętej obowiązkiem realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego na kwotę 24.116.592,60 zł. Prezes URE przyjął średnią cenę oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych za okres od 1.1.2008 r. do 23.06.2008 r. z uwzględnieniem VAT ustaloną na podstawie informacji od (...) Polska i po dodaniu tej wartości sprzedaży paliwa w obrocie detalicznym do wartości sprzedaży paliwa sprzedanego w obrocie hurtowym, ustalił wartość paliwa, od której to wartości wyliczył wysokość kary pieniężnej. Do zastosowania średniej wartości w miejsce rzeczywistej wartości nie upoważnia Prezesa URE żaden przepis. Interpretacja nakazująca zastosowanie do ustalenia wartości wolumenu paliw kwoty brutto pochodzi z pisma Ministra Gospodarki do Prezesa URE z dnia 10.04.2009 r. o nr DE-III-073-5-AH/09, włączenie którego (...) Polska kwestionuje.

W toku postępowania administracyjnego (...) Polska podnosił wielokrotnie, że nie było technicznej i księgowej możliwości wyliczenia, po jakiej wartości, gdzie, kiedy, komu, po jakiej cenie i na jakiej stacji została zbyta ta część zaimportowanego oleju napędowego, która uległa zblendowaniu i została sprzedana w ramach sieci sprzedaży detalicznej, a tym samym nie sposób ustalić wartość paliwa, które przesunięciem magazynowym na stacje przeznaczono do sprzedaży detalicznej i jednocześnie zmieszano z paliwem pochodzenia krajowego nie objętym dla odwołującego obowiązkiem realizacji (...). W takiej sytuacji nie wiadomo było, które ilości paliw należy przyjąć do wyliczenia wartości paliw, a w szczególności co zrobić z ilością paliw sprzedaną przez (...) sp. z o.o., a zakupioną od producentów krajowych, ewentualnie zaimportowaną lub nabytą wewnątrzwspólnotowo przez podmioty trzecie, osobno zobowiązane do realizacji (...).

Odpowiadając na zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego tj. art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach w związku z art. 6 Kpa, Prezes URE wskazał, że przepis art 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach określający sposób ustalania wysokości kary pieniężnej wymierzanej w przypadku, o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, nie definiuje pojęcia ,,ogólnej wartości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne”, wskazanej jako zmienna W we wzorze zawartym w dyspozycji analizowanego przepisu. W istocie, ustawa o biopaliwach nie precyzje wprost kwestii obejmowania przez współczynnik ,,W wartości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych wraz z akcyzą, podatkiem VAT i opłatą paliwową. Wobec powyższego znaczenie pojęcia ,,ogólna wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze”, należy ustalić w oparciu o pojęcia zdeﬁniowane w całym systemie prawa. Według „Małego słownika języka polskiego” (Wydanie Naukowe PWN; Warszawa 1997) „wartość” oznacza ,,to, ile coś jest warte, cechę przedmiotu materiału”. Ze względu na fakt, iż art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach mówi o „ogólnej wartości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze”, w pełni uprawniony jest pogląd, iż poziomem odniesienia dla „ogólnej wartości” musi być wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych odnotowana w transakcjach dokonanych na rynku tych paliw i biopaliw w danym roku, a zatem wraz ze wszystkimi nałożonymi w przypadku danej transakcji obciążeniami ﬁskalnymi. Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że wartość, o której mowa w powołanym przepisie jest tożsama z wartością ustaloną na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie poszczególnymi rodzajami paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, odrębnie dla każdego rodzaju sprzedanych lub zbytych paliw i biopaliw, z uwzględnieniem specyﬁki danej transakcji, wynikającej z przepisów podatkowych, tj. faktem, iż istnieje możliwość realizacji transakcji sprzedaży lub zbycia paliw ciekłych i biopaliw ciekłych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy. Ponieważ kwota uzyskanych przychodów obejmuje akcyzę, podatek VAT i opłatę paliwową, to również określając „ogólną wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych” należy uwzględnić te podatki i opłaty, z odpowiednim zastrzeżeniem odnośnie transakcji dokonywanych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, bowiem wówczas należy uwzględnić wyłącznie podatki i opłaty właściwe dla danego typu transakcji.

Wobec powyższego, Prezes URE ustalił ogólną wartość sprzedaży oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie detalicznym, objętej obowiązkiem realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, wyliczając ją na kwotę 24 116 592,60 zł, stanowiącą wynik działania: 4 600,498 ton x 5 242,17 zł/tonę. Do przedmiotowego wyliczenia Prezes URE przyjął średnią cenę oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych za okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 23 czerwca 2008 r., dotyczącą obrotu detalicznego, ustaloną na podstawie informacji odwołującego przekazanej w piśmie z dnia 24 maja 2010 r. {(204 917 350,05 zł : 47 690 ton) powiększając ją o podatek VAT (22%) = 5 242,17 zł/tonę). Dla potrzeb powyższych wyliczeń przyjęto okres, w którym odwołujący dokonywał transakcji zaimportowanym olejem napędowym w obrocie detalicznym, a nadto uwzględniono okoliczność, iż transakcje te nie były realizowane w procedurze zawieszonego poboru akcyzy, a dane przedstawione przez (...) Polska uwzględniały akcyzę, natomiast nie zawierały w sobie podatku od towarów i usług. Prezes opierał się w tym zakresie na wyjaśnieniach (...) Polska przedstawionych w piśmie z dnia 13 kwietnia 2010 r. (k. 790 – 791 akt administracyjnych), wskazujących, iż (...) Polska wprowadzał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do obrotu detalicznego, importowany w latach 2007 - 2008 olej napędowy w okresie od dnia 1 stycznia 2008 dnia 23 czerwca 2008 r., a także w piśmie z dnia 24 maja 2010 r. - zawierającym informację dotyczącą wartości sprzedaży oleju napędowego z zawartością do 5% objętościowo biokomponentów, zaewidencjonowanej przez (...) Polska w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 23 czerwca 2008 r., w części dotyczącej obrotu detalicznego (k. 806 akt administracyjnych ).

W zakresie zarzutu piątego odwołujący podniósł, że w Polsce istniał stan braku możliwości realizacji (...) w drodze blendowania (mieszania) oleju napędowego z estrami metylowymi kwasów tłuszczowych ze względu na braki odpowiednich instalacji technologicznych do blendowania, które miałyby zatwierdzone tzw. akta weryﬁkacyjne - Regulamin składu podatkowego. (...) Polska już w dniu 28.12.2007 r. zawarł z (...) sp. z o.o. umowę składu (o nr (...)) regulującą warunki magazynowania paliw (...) Polska w bazach magazynowych (...) sp. z o.o.

Ze względu na spóźnione wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia w sprawie (...), które precyzowało obowiązek ustawowy wprowadzając wskaźniki na poszczególne lata, w tym na rok 2008, (...) Polska miał 5 miesięcy na dostosowanie swej działalności do wypełniania systemu (...). Realizacja (...) wyniosła by 278.999.245,29 zł i wymagałaby zakupu 3 122,4 ton estru metylowego.

W ocenie odwołującego w okresie prowadzenia działalności importowej w ogóle nie było możliwe wypełnienie przedmiotowego obowiązku ustawowego. Domaganie się przez organ administracji publicznej wypełnienia obowiązku, który ze względu na wady legislacyjne ustawy go wprowadzającej oraz działanie innych organów administracji publicznej, w tym przypadku w urzędów celnych oraz spółki Skarbu Państwa, jest w ogóle niemożliwy do wypełnienia narusza zasadę praworządności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, co powoduje, że Prezes URE nie mógł zastosować niekonstytucyjnego przepisu jako podstawy prawnej odpowiedzialności karno-administracyjnej powoda, a co za tym idzie wymierzenia kary pieniężnej za naruszenia niekonstytucyjnego obowiązku.

Prezes URE ustosunkowując się do zarzutu wskazał, że wybór sposobu realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego ustawodawca pozostawił swobodnemu uznaniu indywidualnych przedsiębiorców. Analiza znajdujących się w aktach sprawy dokumentów jednoznacznie potwierdza, że możliwości surowcowe i wytwórcze przedsiębiorców z branży paliwowej pozwalały w 2008 r. (począwszy od lutego/marca 2008 r.) zrealizować usługę blendowania oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych, poprzez współpracę możliwą z co najmniej dwoma największymi w tym segmencie rynku energetycznego operatorami tj. (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o., w łącznej ilości ponad 3 459 000 m3, w tym 125 000 m3 w bazie paliw w M. (k. 660 akt administracyjnych). Spółka (...) Sp. z o.o. rozpoczęła blendowanie oleju napędowego z dodatkiem biokomponentów w bazie paliw 22 w M. w marcu 2008.

Z informacji zebranych przez organ w 2008 r. na podstawie sprawozdań kwartalnych, o których mowa w art. 30 ust. 2 ustawy o biopaliwach ciekłych producenci dodali ponad 473 000,00 ton estrów metylowych kwasów tłuszczowych do wytworzonych paliw i biopaliw ciekłych, podczas gdy zawartość biokomponentu w postaci estru metylowego kwasów tłuszczowych w sprzedanym przez (...) Polska paliwie, wyniosła w badanym okresie wykonywania działalności gospodarczej jedynie 554,079 ton tj. 0,117% ogólnej ilości estrów metylowych dodanych do wytworzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej paliw i biopaliw ciekłych w 2008 r. Blendowanie estrów metylowych kwasów tłuszczowych nie stanowiło jedynego sposobu umożliwiającego realizację obowiązku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach. (...) Polska mógł zrealizować Narodowy Cel Wskaźnikowy w 2008 r., jeżeli dodałby do zaimportowanego oleju napędowego, zamiast 554,079 ton, 1 289,000 ton estru metylowego kwasów tłuszczowych, w celu osiągnięcia udziału co najmniej 3,45% tego biokomponentu liczonego według wartości opałowej w ogólnej ilości paliwa ciekłego zaimportowanego, a następnie sprzedanego przez przedsiębiorcę w 2008 r. Zdolności wytwórcze przykładowo (...) Sp. z o.o. oraz ,.(...)" Sp. z o.o. pozwalały zrealizować usługę blendowania oleju napędowego z estrem metylowym, gwarantując osiągnięcie przez (...) Polska co najmniej minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych, zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne w roku 2008.

W ocenie Prezesa URE do wykonania obowiązku (...), (...) Polska „zabrakło” ok. 735,00 ton biokomponentu, a wyliczenia przedstawione w powyższym zakresie przez odwołującego, w tym zwłaszcza w odniesieniu do ilości estru metylowego, który zobligowany byłby dodatkowo dokupić nie zostały poparte żadnymi konkretnymi wyjaśnieniami, czy też dokumentami źródłowymi. Niezależnie do powyższego należy jednak podkreślić, iż (...) Polska nie zblendował całej ilości oleju napędowego pochodzącego z importu dokonanego w latach 2007-2008, stąd wywody dotyczące konieczności zakupu dodatkowego wolumenu oleju napędowego, w związku z koniecznością realizacji (...) na wymaganym w 2008 r. poziomie oraz kosztów z tym związanych, uznać należy za całkowicie chybione.

Zarzuty 6 – 8 odwołującego wiązały się z kwestionowaniem wzoru zawartego w przepisie art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach. Jeden z komponentów wzoru, określony symbolem W zdeﬁniowany został jako ogólna wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne, liczona za rok, w którym podmiot nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach, wyrażona w złotych.

Ustawodawca nie określił przy tym żadnego kryterium ustalenia wartości sprzedanych (zbytych, zużytych) paliw, poddając tą kwestię pod rozstrzygnięcie organowi stosującemu prawo. Trudności nastręcza m.in.:

(i) ustalenie wartości paliwa sprzedanego, w szczególności, gdy zostaje ono zmieszane z paliwem nie objętym obowiązkiem realizacji (...);

(ii) określenie, czy ustalenie wartości wolumenu ma nastąpić według kwot brutto - opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (...), czy też netto;

( (...)) ustalenie momentu, na który ma nastąpić określenie wartości wolumenu paliwa, która to wartość zmienia się z każdym dniem;

(iv) ustalenie, czy ma to być wartość księgowa, rynkowa.

Powyższe, w ocenie (...) Polska narusza konstytucyjny postulat określoności kary kryminalnej, wyrażony w art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zastosowanie wzoru matematycznego z mnożnikiem określonym cyfrą 5, skutkowało wymierzeniem odwołujacemu kary pieniężnej w wysokości 14.309.701,51 zł. Przed nowelizacją ustawy o biopaliwach, która weszła w życie z 6 07.2007 r., mnożnik ten określony był na poziomie 0,5. W przypadku (...) Polska zastosowanie mnożnika spowodowało wymierzenie kary, która pozbawi go znaczącej części rocznego przychodu, a w dalszej perspektywie może obok celu represyjno - porządkowego, spełnić funkcję eliminacyjną.

Zdaniem (...) Polska brak wyszczególnienia w przepisach ustawy o biopaliwach katalogu okoliczności ekskulpujących należy za sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego, skoro odpowiedzialność przewidziana za popełnienie deliktu określonego w art. 33 ust.1 pkt 5 ustawy o biopaliwach oparta jest na zasadzie odpowiedzialności absolutnej. Taki sposób ukształtowania przesłanek odpowiedzialności prowadzić musi do automatyzmu stosowania prawa.

Wprowadzenie przez ustawodawcę odpowiedzialności absolutnej za naruszenie obowiązku określonego w art. 23 ustawy o biopaliwach oraz ustanowienie sankcji wymierzanej na zasadzie automatyzmu, pozbawiło odwołującego prawa do obrony w postępowaniu administracyjno – karnym.

Odpowiadając na zarzuty Prezes URE wskazał, że Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie oceniał charakter określonych sankcji administracyjnych powołując orzeczenia o sygn. K 17/97, U 7/93, K 23/99, K 2/01, K 13/08. Sankcje administracyjne są specyficzną formą odpowiedzialności prawnej, polegającej na stosowaniu kar pieniężnych, które nie mają charakteru grzywny.

W zakresie zarzutu nr 9 odwołujący podniósł, że art. 24 ust. 1 ustawy o biopaliwach nakłada na Radę Ministrów obowiązek określenia w drodze rozporządzenia Narodowych Celów Wskaźnikowych co 3 lata, do dnia 15 czerwca danego roku. Przedmiotowe rozporządzenie weszło w życie z dniem ogłoszenia w dniu 25.06.2007 r., a więc po upływie terminu, w sposób wadliwy, niezgodny z delegacją ustawową.

Zarzut naruszenia § 1 rozporządzenia w sprawie (...) w u z art. 24 ust. 1 ustawy o biopaliwach zdaniem Prezesa URE był niezasadny, bowiem fakt ogłoszenia przedmiotowego rozporządzenia z dniem 25 czerwca 2007 r., nie rzutuje zarówno na zgodność zawartych w tym rozporządzeniu norm prawnych z przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak i na bezwzględnie obowiązujący charakter tych norm (powołanie się na wyrok TK z dnia 16 września 2003 r., K 55/02).

Zarzuty 10 – 12 dotyczyły naruszenia przepisów postępowania administracyjnego (i) włączenia wytycznych zawartych w piśmie Ministra Gospodarki z dnia 20 kwietnia 2009 r., znak: (...) do materiału dowodowego, (ii) nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego.

Prezes URE przedstawiając stanowisko w przedmiocie naruszenia przepisów Kpa wskazał, że w toku postępowania administracyjnego zebrano możliwie wszechstronny i obiektywny materiał dowodowy pozwalający na dokonanie spójnych, rzetelnych i weryﬁkowalnych ustaleń faktycznych. W istocie, zostało zaliczone w poczet materiału dowodowego pismo Ministra Gospodarki z dnia 20 kwietnia 2009 r., znak: (...), już po zamknięciu postępowania dowodowego, tym niemniej odwołujący nie poniósł z tego tytułu żadnych negatywnych konsekwencji. Stanowisko Prezesa URE pozostawało bowiem niezmienne na etapie całego postępowania administracyjnego i było tożsame ze stanowiskiem Ministra Gospodarki wyrażonym w powołanym piśmie w zakresie metody ustalania wartości współczynnika W oraz sposobu rozumienia pojęcia ,,ogólnej wartości paIiw", o której mowa w art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach. Nie miało miejsca naruszenie art. 7, 77, 78 oraz 80 Kpa i art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Polska jest przedsiębiorcą wpisanym do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...) z informacją o połączeniu się z (...) Sp. z o.o. (dalej jako (...) W.) poprzez przeniesienie całego majątku (...) W. na (...) Polska uchwałami Nadzwyczajnych Zgromadzeń Wspólników obu spółek z dnia 8 kwietnia 2008 roku.

(dowód: pełny odpis z rejestru przedsiębiorców KRS na dzień 28.07.2010 nr (...), k. 62 – 68).

(...) Polska posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną decyzją Prezesa URE.

(dowód: decyzja Prezesa URE z dnia 15.03.2000 r. Nr (...) zmienioną decyzjami z dnia 21.12.2000 r. (...) (...) (...),(...) (...) (...)r. (...)- (...), k. 815-836 akt administracyjnych).

17 marca 2009 roku Prezes URE wezwał (...) Polska do podania na formularzu sprawozdania (...)4.3 informacji dotyczących realizacji obowiązku zapewnienia w 2008 roku co najmniej minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych, zbytych w innej formie lub zużytych na potrzeby własne.

(wezwanie z dnia 17.03.2009 r., k. 1 akt administracyjnych).

(...) Polska złożył sprawozdanie (...)4.3 podając w poz. 102 ilość oleju napędowego zawierającego do 5,0% objętościowo estrów metylowych kwasów tłuszczowych rzędu 30 998,260 ton w tym zawartość biokomponentu estru metylowego kwasów tłuszczowych o wartości 554,780 ton.

(sprawozdanie podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy (...)4.3, k. 33 akt administracyjnych).

W roku 2007 (...) Polska dokonał importu czystego oleju napędowego w ilości 11 983,800 ton.

(dowód: SAD, k. 762-780 akt administracyjnych, zestawienie, k. 69).

Od dnia 18 stycznia 2008 roku do dnia 12 czerwca 2008 roku (...) Polska odprawił w Urzędzie Celnym w (...) 705,165 litrów oleju napędowego, co odpowiada wielkości 19 707,163 ton paliwa ciekłego (czystego oleju napędowego).

(dowód: SAD, k. 613-644 akt administracyjnych, protokół ustaleń, k. 725 akt administracyjnych, k. 730 akt administracyjnych).

Łącznie w latach 2007-2008 (...) Polska dokonał importu oleju napędowego w ilości 31 690,963 ton.

(bezsporne)

W okresie od 7 kwietnia 2008 roku do 13 czerwca 2008 roku olej napędowy został zblendowany w składzie (...) Sp. z o.o. Baza (...) nr 22 w M. z estrem metylowym w ilości 554,079 ton. Olej napędowy posiadał różne gęstości.

(dowód: dokumenty przewozowe – dowody wydania wraz z protokołami z produkcji paliw silnikowych (oleju napędowego) z zawartością biokomponentów, k. 674 – 700 akt administracyjnych).

W pierwszym półroczu 2008 roku (...) Polska dokonał sprzedaży hurtowej 33 156,271 m³oleju napędowego za cenę 123 634 584,58 zł. Wśród transakcji hurtowych znajdowały się również takie, które były zawierane pomiędzy (...) Polska a (...) W..

(dowód: zestawienie faktur VAT, k. 751-759 akt administracyjnych, faktury VAT za okres od 2.01.2008 r. do 30.06.2008 r. (załączniki do pisma z dnia 23.09.2009 r.), k. 82-91 oraz 108-557 akt administracyjnych, k. 760-761 akt administracyjnych).

Sprzedaż 33 156,271 m³ oleju napędowego odpowiadała 27 644,544 tonom.

(bezsporne).

W związku z tym, że dane przedstawione w formularzu sprawozdawczym (...) (...)poz. 101, 104 i 201, 204 wskazywały 30 998,260 ton oleju napędowego sprzedanego lub zbytego w innej formie, a dokumenty SAD potwierdzały ilość 23 705,163 ton nabytego w 2008 roku, Prezes URE skierował zapytania o (i) ilość paliw zużytych na potrzeby własne, (ii) szczegółowe zestawienie określające sposób ustalenia wolumenu i wartości sprzedaży oleju napędowego za pośrednictwem handlu detalicznego w 2008 r.

(wezwanie z dnia 19.11.2009 r., k. 565 akt administracyjnych, wezwanie z dnia 4.03.2010 r., k. 736 akt administracyjnych, wezwanie z dnia 29.03.2010 r., k. 786 akt administracyjnych).

(...) Polska wezwany do wykazania ilości sprzedaży na potrzeby własne, oświadczył, że odpowiada ona informacji zawartej w formularzu sprawozdawczym (...) (...) (czyli „0”). Odnośnie sprzedaży detalicznej przedsiębiorca oświadczył, że nie ma ani technicznej ani księgowej możliwości wyliczenia po jakiej wartości, gdzie kiedy i komu, po jakiej cenie została zbyta część zaimportowanego oleju napędowego w ramach sprzedaży detalicznej.

(pismo z dnia 14.12.2009 r., k. 573 akt administracyjnych, pismo z 17.03.2010 r., k. 746 akt administracyjnych).

(...) Sp. z o.o. Baza (...) nr (...) w M. była gotowa do blendowania oleju napędowego z biokomponentami od 13 marca 2008 roku, przy czym z 5% zawartością estrów od 27 marca 2008 roku a z 20% zawartością estrów od 1 grudnia 2008 roku.

(pismo z dnia 13.03.2008 r., k. 66 akt administracyjnych, pismo z dnia 9.11.2009 r., k. 653 akt administracyjnych, zestawienie baz paliw wraz z szacunkowym wolumenem zdolności organizacyjno-produkcyjnych w każdej bazie paliw z podziałem na poszczególne kwartały 2008 roku, k. 660 akt administracyjnych).

Wobec tego, że przepis art. 23 ustawy o biopaliwach stanowi, że podmiot realizujący (...) a zatem podmiot, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 25 tej ustawy, jest obowiązany zapewnić w danym roku co najmniej minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych przez niego w innej formie, względnie zużywanych na potrzeby własne i (...) Polska nie uczynił zadość temu obowiązkowi (wskazana w sprawozdaniu (...)4.3 wysokość 1,58%), Prezes URE wszczął postępowanie w sprawie wymierzenia kary pieniężnej.

(zawiadomienie z dnia 4 czerwca 2009 r., k. 51 akt administracyjnych).

Postępowanie administracyjne zakończyło sie wydaniem decyzji, od której (...) Polska złożył odwołanie.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów zebranych w postępowaniu administracyjnym i sądowym, których prawdziwości strony nie podważały.

Jeżeli chodzi o pismo Ministra Gospodarki z dnia 20 kwietnia 2009 r., znak: (...)to mimo, że znalazło się ono w aktach sprawy i Prezes URE powoływał się na nie w uzasadnieniu, jednak nie zostało zaliczone w poczet materiału dowodowego i nie stanowi materiału dowodowego. Prezes URE, którego stanowisko pozostawało niezmienne na etapie całego postępowania administracyjnego, argumentował swoje twierdzenia odwołując się do niniejszego dokumentu stanowiącego niniejszym twierdzenia organu. Sąd Okręgowy z kolei uwzględnia materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, aby na jego podstawie dokonać ustaleń faktycznych i przeprowadzić analizę prawną. Stanowisko Ministra Gospodarki wyrażone w powołanym piśmie w zakresie metody ustalania wartości współczynnika W oraz sposobu rozumienia pojęcia ,,ogólnej wartości paIiw", o której mowa w art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach nie stanowi oceny wiążącej dla Sądu .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Istota niniejszej sprawy sprowadzała się do oceny prawidłowości zastosowania sankcji z art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach, co wymagało uprzedniej interpretacji zapisów art. 23, 33 ust. 1 pkt 5 oraz art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach.

Bezsporne jest, że (...) Polska jest podmiotem, który zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 25 ustawy o biopaliwach realizuje Narodowy Cel Wskaźnikowy. Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o biopaliwach i wydanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na lata 2008-2013, Narodowy Cel wskaźnikowy na rok 2008 wyniósł 3,45%.

Bezsporne jest, że (...) Polska nie zrealizował tego celu.

Sąd Okręgowy oddalił wnioski odwołującego o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego uznając, że jedynie do sądu należy ocena na podstawie szczególnych okoliczności danej sprawy zarówno tego, czy dla wydania wyroku konieczne jest wystąpienie z pytaniem prawnym co do zgodności ustawy i rozporządzenia z Konstytucją, jak i znaczenia dla sprawy pytań przestawionych Trybunałowi. Przedstawienie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego przez sąd na podstawie art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z dnia 1 września 1997 r.) wchodzi w rachubę, gdy to sąd, a nie strona, poweźmie wątpliwości (tu niezaistniałe) co do zgodności aktu prawnego z Konstytucją RP (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2010 r., IV KZ 8/10). W tej sytuacji jeżeli sąd nie decyduje się na wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, to powinien samodzielnie przeprowadzić szczegółową prawniczą analizę (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2008 r., II PK 150/07 LEX nr 448115).

Odnośnie poszczególnych zarzutów Sąd wskazuje:

1. Nietrafny jest zarzut (...) Polska naruszenia art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach. Niniejsza ustawa określa zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wprowadzania do obrotu biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz określania i realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego.

W myśl powołanego przepisu art. 23 podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy jest obowiązany zapewnić w danym roku co najmniej minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych przez niego na potrzeby własne. Z kolei według słownika ustawy zawartego w art. 2 Narodowy Cel Wskaźnikowy to minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych zużywanych w ciągu roku kalendarzowego w transporcie, liczony według wartości opałowej.

Minimalna ilość biokomponentów, którą producenci muszą wprowadzić w roku kalendarzowym, czyli ‘poziom procentowy’ jest określona w rozporządzeniu w sprawie (...) wydanym na podstawie art. 36 ustawy o biopaliwach. Delegacja z art. 36 ustawy o biopaliwach wskazywała, że termin podania tych poziomów nastąpi do 15 czerwca 2007r. Jednocześnie delegacja nawiązywała do art. 24 ustawy o biopaliwach, czyli stanowiła wykonanie obowiązku ustawowego „(…) do dnia 15 czerwca danego roku, określa, w drodze rozporządzenia, Narodowe Cele Wskaźnikowe na kolejne 6 lat (…)”. Poziom został określony począwszy od roku 2008 r.

Z wykładni art. 36 w związku z art. 24 ustawy o biopaliwach wynikało, że po raz pierwszy (...) będzie określony za 2008 rok. Potwierdza to ust. 3 pkt 2 art. 36, gdzie pierwszy raport miał zawierać dane o (...) za rok 2008 – 2010. I faktycznie wydane na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy o biopaliwach rozporządzenie ustala Narodowe Cele Wskaźnikowe w wysokości:

1) 3,45 % na 2008 r.;

2) 4,60 % na 2009 r.;

3) 5,75 % na 2010 r.;

4) 6,20 % na 2011 r.;

5) 6,65 % na 2012 r.;

6) 7,10 % na 2013 r.

Prawdą jest, że minimalny udział został określony za 2008 rok. Punkt odniesienia dla tegoż minimalnego udziału (...) stanowiła ogólna ilość paliw ciekłych i biopaliw zużywanych w ciągu roku kalendarzowego w transporcie.

Określenie „ogólna ilość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych” pojawia się dodatkowo w innych miejscach ustawy i tak mowa jest o:

(i) ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych przez niego na potrzeby własne (art. 23 ust. 1);

(ii) ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez ten podmiot lub zużytych przez niego na potrzeby własne (art. 33 ust. 1 pkt 5);

( (...)) ogólnej wartości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych, przez niego na potrzeby własne w roku, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1, wyrażoną w procentach (art. 33 ust. 5 ).

Z art. 2 ust. 1 pkt 24 ustawy o biopaliwach, czyli z samej definicji (...) wynika, że minimalny udział biokomponentów musi zawierać się w ogólnej ilości paliw, ale zużywanych w ciągu roku kalendarzowego, czyli takich, które są faktycznie wykorzystane przez ostatecznego konsumenta - kupującego. Natomiast podmiot, który realizuje (...) musi zapewnić ten minimalny udział w danym roku w paliwach „sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych przez niego na potrzeby własne”, czyli jego obowiązek powstaje na etapie sprzedaży, zbycia, zużycia może być do ostatecznego konsumenta, ale nie musi, wystarczy do pośrednika.

Kara pieniężna przewidziana ustawą o biopaliwach jest natomiast za samo niezapewnienie minimalnego udziału „w ogólnej ilości sprzedanych, zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne”, czyli w transakcjach pomiędzy podmiotem zobowiązanym a drugą stroną umowy. Kara jest liczona za niezrealizowanie obowiązku z art. 23, czyli transakcje dokonane przez podmiot realizujący (...) (sprzedawane, zbywane w innej formie lub zużywane na potrzeby własne).

Zasady określania i realizacji obowiązku (...) w art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach wskazują, że punktem odniesienia jest ogólna ilość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych podlegająca transakcji. Tym samym odniesieniem posługuje się art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy o biopaliwach.

Z porównania art. 23 ust. 1, art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 ustawy o biopaliwach wynika, że dla producenta importującego nieistotny jest moment importu; ustawa kładzie nacisk na transakcje sprzedaży, zbycia w innej formie lub zużycia na potrzeby własne, czyli wprowadzenie do obrotu (na terytorium RP). Rok jest istotny tylko dla określenia minimalnego udziału biokomponentów, a nie dla momentu nabycia ogólnej ilości paliwa, stanowiącego miernik dla wyliczenia tego minimalnego udziału.

Z danych istotnych dla współczynnika W podanego w art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach ważne jest określenie ogólnej wartości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, sprzedanych, zbytych w innej formie lub zużytych przez podmiot na potrzeby własne za rok, za który określa się realizację (...).

A zatem paliwo zaimportowane w 2007 roku, ale sprzedane w 2008 roku będzie się zaliczało do ogólnej ilości paliw (art. 23 ust. 1) branej pod uwagę przy określaniu współczynnika (...).

Rozporządzenie w sprawie (...) wskazuje na rok 2008 jako pierwszy rok określenia wskaźnika, ale punkt odniesienia (do ogólnej ilości) był już określony w ustawie o biopaliwach. Rozporządzenie weszło w życie 25 czerwca 2007 r. i od tej daty odwołujący wiedział, jaki udział biokomponentów musi zapewnić na rok 2008.

Zdaniem Sądu nie ma uzasadnienia pominięcie w obliczeniach importu za 2007 rok, bo nie jest istotny moment wprowadzenia na obszar UE, ale moment transakcji - sprzedaży, zbycia w innej formie lub zużycia na potrzeby własne.

Słusznie Prezes URE przyjął:

(i) import w latach 2007 – 2008 czystego oleju napędowego 31 690,963 ton z czego w 2007 roku 11 983,800 ton (bezsporne), k. 613, 762 akt administracyjnych;

(ii) blendowanie w okresie 7 kwietnia 2008 – 13 czerwca 2008 z w/w olejem – ester metylowy 554, 079 ton w Bazie (...) nr 22 M., k. 674 – 700 akt administracyjnych;

( (...)) sprzedaż hurtową czystego oleju napędowego będącego przedmiotem importu 2007 – 2008 oraz zblendowanego z nim estru w II kwartale 2008 r..

Nie można natomiast przyjąć, że cały zaimportowany olej w ilości 31 690,963 ton następnie zblendowany z estrem w ilości 554,079 ton (łącznie 32 245,042 ton) został sprzedany. Na podstawie złożonych faktur VAT bezsporna jest sprzedaż hurtowa za rok 2008 ilości 27 644,544 ton (z przeliczenia 33 156,271 m³wynikającej z faktur). Nie ma dowodu, aby pozostałą ilość 4 600,498 ton uznać za sprzedaną w 2008 roku w handlu detalicznym. Skoro kara jest liczona od wartości podlegających podstawieniu do wzoru:

K = 5 x W x (M - R)/100 %

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

K - wysokość kary, wyrażoną w złotych,

W - ogólną wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne, liczoną za rok, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1, wyrażoną w złotych,

M - wysokość Narodowego Celu Wskaźnikowego, do którego realizacji był zobowiązany podmiot podlegający karze, wyrażoną w procentach,

to istotą działań jest poczynienie ustaleń w zakresie transakcji sprzedaży, zbycia w innej formie lub zużycia przez podmiot na potrzeby własne. Zebranie dowodów na transakcje sprzedaży hurtowej nie może prowadzić do konstatacji, że pozostała ilość mieści się w sprzedaży detalicznej albo „zbyciu w innej formie lub zużyciu na potrzeby własne”. Organ wymierzając karę musi opierać się na pewnych danych, a nie czynionych założeniach.

2. Bezzasadny zdaniem Sądu jest drugi zarzut odwołującego. Istotą jest ogólne rozumienie sukcesji wykształcone na tle art. 492 k.s.h. O sprzedaży samemu sobie można by mówić tylko wówczas, gdyby odwołujący wykazał jaki majątek objął tryb z art. 492 k.s.h. (...) Polska obciąża konieczność przedstawienia, co było majątkiem spółki w chwili połączenia (przejęcia) i że do tego majątku wchodziło zakupione paliwo następnie ponownie sprzedane.

Dla realizacji (...) i ustaleń ogólnej ilości paliwa ważna jest, jak podkreślono wyżej, chwila transakcji. Nawet przejęcie majątku składającego się z wcześniej sprzedanego paliwa, nie niwelowałoby pierwszej transakcji sprzedaży, która zaliczała się do ogólnej ilość paliw ciekłych i biopaliw sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych na potrzeby własne. Majątek nabyty nie mógłby powiększyć ogólnej ilości paliw, bo nie stanowiłoby to ani formy sprzedaży, zbycia w innej formie lub zużycia na potrzeby własne podmiotu wykonującego działalność w zakresie importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego.

3. Odnośnie zarzutu trzeciego Sąd Okręgowy zauważa, że stanowisko Prezesa URE znajduje oparcie w przepisach rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych (Dz. U. z dnia 9 stycznia 2008 r.). Zgodnie z nim:

§ 1. 1. Wartość opałowa dla: oleju napędowego bez dodatku biokomponentu, stosowanego w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a także maszynach nieporuszających się po drogach, wyposażonych w silniki z zapłonem samoczynnym, wynosi 42,9 MJ/kg.

2. Wartość opałową poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych określoną w jednostkach (MJ/kg) przelicza się na jednostki (MJ/m3), stosując następujące średnie wartości gęstości dla: (…)

9) oleju napędowego - 833 kg/m3.

Słusznie organ podkreśla zasadę równości podmiotów wobec prawa, bowiem już z istnienia rozbieżności w dokumentach złożonych przez odwołującego co do gęstości w (...) w oleju napędowym i estrze metylowym (protokoły produkcji i dokumenty przewozowe) wynika obowiązek przyjęcia średnich wskaźników. Bez regulacji rozporządzeniem średnich wskaźników dochodziłoby do zróżnicowania danych podmiotów podlegających (...).

Trafnie podkreślał Prezes URE, że usytuowanie w art. 23 ustawy o biopaliwach delegacji dla ministra do spraw gospodarki do wydania rozporządzenia określającego wartość opałową poszczególnych biokomponentów, w logiczny sposób przekonuje o zastosowaniu tak określonych danych do dalszych wyliczeń. Rozporządzenie, które określa wartość opałową oraz przeliczanie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych określonej w jednostkach (MJ/kg) na jednostki (MJ/m3), wpisuje się w cel ustawy o biopaliwach tj. określenie zasad i realizacji (...). Przyjęte rozwiązania obowiązują wszystkich w takim samym stopniu i obliczenia są dokonywane przy pomocy danych odpowiadających stanowi wiedzy technicznej. Ponadto Sąd zauważa, że odwołujący nie miał wątpliwości co do zastosowanej średniej wartości gęstości z rozporządzenia na etapie składania sprawozdania (...) (...) oraz nie kwestionuje w postępowaniu wartości opałowej 42,9 MJ/kg służącej przeliczeniu na MJ/m^3.a również pochodzącej z rozporządzenia. W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż Prezes URE obowiązany był zastosować do wyliczeń dokonanych w niniejszej sprawie wskaźniki gęstości paliw (oleju napędowego) oraz biokomponentów (estru metylowego kwasów tłuszczowych), określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych.

Sąd podziela także argumentację Prezesa URE w zakresie braku podstaw do powoływania się na przepisy ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.). Nie ulega bowiem wątpliwości, iż przytoczony przez (...) Polska przepis art. 88 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym wskazuje na sposób ustalania podstawy opodatkowania wyrobów energetycznych i zastosowanie znajduje wyłącznie na gruncie przepisów tej ustawy. Ustawa o biopaliwach wprowadzająca obowiązek realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, przewiduje natomiast w tym względzie własne rozwiązania prawne i w żadnym przypadku nie odsyła - w zakresie ustalania podstawy realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego - do unormowań zawartych w przepisach prawa podatkowego.

4. Zarzut czwarty odwołującego jest zasadny jedynie w zakresie przyjętej do wyliczeń wartości sprzedaży detalicznej.

Faktem jest, że Prezes URE w trakcie prowadzonego postępowania administracyjnego wielokrotnie kierował do (...) Polska wezwania o (i) ilość paliw zużytych na potrzeby własne (k. 566 akt administracyjnych), (ii) szczegółowe zestawienie określające sposób ustalenia wolumenu i wartości sprzedaży oleju napędowego za pośrednictwem handlu detalicznego w 2008 r. (k. 737 akt administracyjnych, k. 786 akt administracyjnych). Jak powyżej ustalono (...) Polska wezwany do wykazania ilości sprzedaży na potrzeby własne, oświadczył, że odpowiada ona informacji zawartej w formularzu sprawozdawczym (...) (...)(czyli „0”). Odnośnie sprzedaży detalicznej przedsiębiorca oświadczył, że nie ma ani technicznej ani księgowej możliwości wyliczenia po jakiej wartości, gdzie kiedy i komu, po jakiej cenie została zbyta część zaimportowanego oleju napędowego w ramach sprzedaży detalicznej (k. 573 akt administracyjnych, k. 746 akt administracyjnych).

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Prezesa URE, że dane pozwalające na ustalenie wartości sprzedaży detalicznej zostały przekazane przez (...) Polska dopiero przy piśmie z dnia 24 maja 2010 r., (k. 806 akt administracyjnych). Dane to odnoszą się co prawda do sprzedaży z 2008 roku, nie można jednak założyć, że dotyczą paliwa podlegającego (...). Z uzasadnienia decyzji wynika uznanie przez organ, że w obrocie detalicznym w pierwszej połowie 2008 roku sprzedano 4 600,498 ton. Natomiast z informacji przekazanej 24 maja 2010 roku przyjęto dla wyliczenia średniej ceny sprzedaży detalicznej sprzedaż 47 690 ton za pierwszą połowę 2008 roku.

W ocenie Sądu nie zostało udowodnione, że cała zakupiona ilość paliwa w 2007-2008 roku została sprzedana w 2008 r. W materiale dowodowym zgromadzono dowody sprzedaży hurtowej (faktury VAT) w 2008 r., nie ma natomiast dowodów na inne transakcje: sprzedaży, zbycia w innej formie, zużycia na potrzeby własne (art. 33 ust. 5 ustawy o biopaliwach). Z zestawienia importu 2007 (k. 69) wynika, że cztery dostawy zostały odprawione w 2007, a zatem mogły być przedmiotem transakcji już w 2007 roku. Podane wartości z pisma (...) Polska z dnia 24 maja 2010 r. odnoszą się do sprzedaży detalicznej paliwa, co nie jest równoznaczne z wnioskiem, iż paliwo to jest z importu 2007-2008. Ponadto wątpliwość Sądu budzi sposób ustalenia ilości sprzedaży na terytorium RP w obrocie detalicznym oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych. Po pierwsze, samo założenie, że sprzedaż detaliczna obejmowała olej zblendowany jest dyskusyjne, skoro blednowanie rozpoczęło się 7 kwietnia 2008 r. i trwało do 13 czerwca 2008 r. Prezes URE przyjmując różnicę pomiędzy 31 690,963 ton (cały import) + 554,079ton (ester) = 32 245,042 ton – 27 644,544 ton (sprzedaż hurtowa ) zakładał brak sprzedaży detalicznej przed 7 kwietnia 2008 r. Po drugie, Prezes URE warunkuje swoje obliczenia od faktu, że cały importowany olej z 2007-2008 został sprzedany w 2008 r. co nie jest uzasadnione jak wskazano wyżej. Uzasadniony jest wniosek przeciwny, że importowane paliwo mogło było sprzedawane w różnych okresach.

W ocenie Sądu kara nie może być oparta na domniemaniach co do stanu faktycznego. Słusznie zaś przyjęto dla jej obliczenia sprzedaż hurtową uwzględniającą VAT, bowiem taka wartość sprzedaży wynika z faktur złożonych przez (...) Polska.

Zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Odpowiednikiem świadczenia sprzedawcy jest umówiona cena, a więc ustalona przez strony i wyrażona w pieniądzu wartość rzeczy lub prawa będących przedmiotem umowy.

Podstawowe przepisy odnoszące się do ceny zawiera kodeks cywilny oraz ustawa z 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.), mająca zastosowanie do umów sprzedaży, w których co najmniej jedna strona jest przedsiębiorcą, przyjmując generalną zasadę swobodnego uzgadniania cen przez strony umowy. (...) w rozumieniu ustawy jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie tej uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru podlega obciążeniem podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. W tym stanie rzeczy cena zakupionego towaru (paliwa) obejmowała VAT.

5. Odnosząc się do zarzutu piątego należy stwierdzić, że odwołujący jako podmiot dysponujący koncesją na obrót paliwami ciekłymi winien liczyć się z koniecznością wypełniania związanych z nią a wynikających z przepisów prawa obowiązków. W rozumieniu definicji zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 25 ustawy o biopaliwach, (...) Polska stał się podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy, bowiem wykonywał działalność gospodarczą w zakresie importu paliw ciekłych, które następnie sprzedawał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowym jego obowiązkiem w tym przypadku było zatem zagwarantowanie co najmniej minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości zaimportowanych i sprzedanych paliw ciekłych, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach. Samo stanowisko zawarte w odwołaniu świadczy, że (...) mógł być wykonany, ale przy poniesieniu dodatkowych kosztów. Wysokość tych kosztów nie została udowodniona. Załącznik dołączony do odwołania nie stanowi dowodu. Jako dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.).Należy jednakże podkreślić, że z dokumentu nie wynika personalizacja podpisującego.

Obowiązek wiążący się ze zrealizowaniem Narodowego Celu Wskaźnikowego ma charakter bezwzględny. Ustawodawca nie przewidział w tym zakresie żadnych przesłanek ekskulpacyjnych, których spełnienie pozwalałoby na odstąpienie od stosowania wobec danego podmiotu dyspozycji art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach. Z przedstawionych przez Prezesa URE danych liczbowych wynika, że (...) Polska nie wykorzystał rozwiązań w zakresie importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego biokomponentów i biopaliw ciekłych, a także nie skorzystał z możliwości wytwórczych, które były dostępne w zakresie usługi blendowania oleju napędowego z estrem metylowym, świadczonej przez przedsiębiorców posiadających największe zdolności produkcyjno-magazynowe w tym zakresie. (...) Sp. z o.o. z dnia 9 listopada 2009 r. (...) (k. 653 – 660 akt administracyjnych) i 21 stycznia 2009 r. (k. 609 akt administracyjnych) oraz złożone przez (...) Polska do odwołania potwierdzają możliwości blendowania. Sprzeczne z protokołami blendowania (k. 674-699 akt administracyjnych) jest twierdzenie o możliwości blendowania dopiero od listopada 2008 roku. Protokoły z blendowania świadczą również o tym, że nie było przeszkód w wykonaniu usługi, bowiem daty dostawy zbiegają się z datami protokołów (k. 674 – 699 akt administracyjnych). Pomiędzy datami usług są rozpiętości kilkudniowe, co wskazuje iż odwołujący nie wykorzystywał możliwości (...) Sp. z o.o.

6. Zarzuty 6 - 8 odwołania dotyczące wzoru stanowiącego podstawę do ustalenia wysokości kary i naruszenia Konstytucji są chybione.

Nie można podzielić zarzutów (...) Polska co do niekonstytucyjności kary pieniężnej. Kary pieniężne nakładane przez organy regulacji rynku nie mają charakteru sankcji karnych, jednakże - mając na względzie zapatrywania Europejskiego Trybunału Praw Człowieka - przyjmuje, że w zakresie, w jakim dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji powinny odpowiadać wymaganiom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (wyroki Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SK1/2010; z 1 czerwca 2010 r. sygn. akt III SK 5/2010; z 21 września 2010 r. sygn. akt III SK 8/2010; z 4 listopada 2010 r. sygn. akt III SK 21/2010).

Administracyjne kary pieniężne są środkami mającymi na celu mobilizowanie podmiotów do terminowego i prawidłowego wykonywania obowiązków na rzecz państwa. Sankcje administracyjne - stosowane automatycznie, z mocy ustawy - mają przede wszystkim znaczenie prewencyjne (wyrok TK z 24 stycznia 2006 r. sygn. akt SK 52/04, OTK-A 2006, nr 1, poz. 6). Kara administracyjna nie stanowi odpłaty za popełniony czyn, lecz ma charakter środka przymusu służącego zapewnieniu realizacji wykonawczo-zarządzających zadań administracji agregowanych przez pojęcie interesu publicznego (wyrok TK z 31 marca 2008 r. sygn. akt SK 75/06, OTK-A 2008, nr 2, poz. 30). Sankcje administracyjne służą prewencji dwojako: zniechęcając do naruszenia obowiązków oraz skłaniając ukaranego do zapobieżenia powtórnemu naruszeniu przedmiotowych obowiązków w przyszłości (wyrok TK z dnia 14 października 2009 r. sygn. akt Kp 4/09, OTK-A 2009, nr 9, poz. 134).

Art. 42 Konstytucji zawiera szereg gwarancji procesowych, które wiążą nie tylko w sprawach karnych w formalnym rozumieniu, ale także w innych postępowaniach, w których dochodzi do nałożenia kar. Zarzut odwołującego byłby skuteczny wówczas, gdyby zostało wykazane, że nie ma ciągu przesłankowego do ustalenia, że zachowanie wypełnia przesłanki normy ustalającej karę. W niniejszej sprawie czyn jest bezsporny, a jego konsekwencje są określone. Ustawa o biopaliwach nie przewiduje okoliczności ekskulpujących, jednak ich zaistnienie jest dopuszczalne, jeżeli strona wykaże brak ciągu logicznego zdarzeń prowadzących do ustalenia czynników kształtujących wymiar kary. Innymi słowy, jeżeli dowiedzie, że nałożony obowiązek wynikający z art. 23 ust. 1 ustawy o biopaliwach („obowiązany jest zapewnić w danym roku co najmniej minimalny udział”) nie mógł być zrealizowany na skutek czynników zewnętrznych. (...) Polska twierdzi, że został pozbawiony możliwości udowodnienia istnienia okoliczności wyłączających jego odpowiedzialność. Jednak w postępowaniu sądowym nie złożył żadnych wniosków na podaną okoliczność.

Nie można mówić o nieproporcjonalności kary, gdyż ona jest uwarunkowana od wskaźników „(...)’ i (...). Odnośnie wskaźnika W Sąd powołuje się na poczynione powyżej rozważania, dodatkowo wskazując, że wymienione transakcje (sprzedaż, zbycie, zużycie) muszą być udowodnione. Zaś z dowodów transakcji wyniknie ich wartość. Z kolei wzrostu wskaźnika z 0,5 do 5,00 można upatrywać w zmianie przepisów: ustawa o biopaliwach jest wynikiem implementacji dyrektywy 2003/30/WE. Dyrektywa pozostawiła państwom członkowskim wybór środków prowadzących do założonego celu art. 3 ust. 1 ( (...) 5,75% przed 31.12.2010r.). Zwiększenie wskaźnika jest więc wynikiem nakazu dyrektywy „państwa członkowskie wprowadzą w życie …przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy” (art. 7 dyrektywy).

7. W ocenie Sądu nie można podważać obowiązywania Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na lata 2008-2013 (Dz. U. z dnia 25 czerwca 2007 r.) wydanego na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy o biopaliwach.

Ustawa zajmuje wysoką (tuż po Konstytucji) pozycję w systemie źródeł prawa, a więc jest aktem prawnym o charakterze ogólnym, stąd pozostawia często określone kwestie do dodatkowego uregulowania w akcie wykonawczym. Upoważnienie do wydania rozporządzenia w sprawie (...) wskazywało organ właściwy do jego wydania oraz zakres spraw przekazanych do uregulowania w tym akcie. Zgodnie z delegacją ustawową Rada Ministrów miała określić (...) do dnia 15 czerwca i określenie nastąpiło w tym dniu pomimo wejścia rozporządzenia w życie 25 czerwca 2007 r.

W myśl art. 88 Konstytucji warunkiem wejścia w życie aktów prawa jest ich ogłoszenie, według zasad określonych w ustawie. Wykonaniem art. 88 ust. 2 Konstytucji jest ustawa z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2007 r., Nr 68, poz. 449). Co do zasady akty normatywne ogłasza się w dziennikach urzędowych (art. 2). Zestawienie powyższe z art. 88 Konstytucji prowadzi do wniosku, że "ogłaszaniem aktów normatywnych", od których Konstytucja uzależnia wejście w życie aktów prawnych powszechnie obowiązujących, jest ogłoszenie w dzienniku urzędowym, a w przypadku przepisów porządkowych - ogłoszenie w drodze obwieszczeń oraz w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie lub w środkach masowego przekazu. Ustawa dopuszcza vacatio legis i możliwość nadania aktowi normatywnemu wstecznej mocy obowiązującej.

Rozporządzenie w sprawie (...) weszło w życie 25 czerwca 2007 roku (krótsze vacatio legis) i można by mówić o naruszeniu zasady ochrony zaufania jednostki do państwa, gdyby różnica 10 dni wpłynęła na sytuację prawną (...) Polska.

W myśl ustalonego orzecznictwa, zasada ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa "opiera się na pewności prawa, a więc takim zespole cech przysługujących prawu, które zapewniają jednostce bezpieczeństwo prawne; umożliwiają jej decydowanie o swoim postępowaniu w oparciu o pełną znajomość przesłanek działania organów państwowych oraz konsekwencji prawnych, jakie jej działania mogą pociągnąć za sobą. Jednostka winna mieć możliwość określenia zarówno konsekwencji poszczególnych zachowań i zdarzeń na gruncie obowiązującego w danym momencie stanu prawnego, jak też oczekiwać, że prawodawca nie zmieni ich w sposób arbitralny. Bezpieczeństwo prawne jednostki związane z pewnością prawa umożliwia więc przewidywalność działań organów państwa, a także prognozowanie działań własnych. W ten sposób urzeczywistniana jest wolność jednostki, która według swoich preferencji układa swoje sprawy i przyjmuje odpowiedzialność za swoje decyzje, a także jej godność, poprzez szacunek porządku prawnego dla jednostki, jako autonomicznej, racjonalnej istoty (...) Wartości te, przy zmianie prawa, prawodawca narusza wtedy, gdy jego rozstrzygnięcie jest dla jednostki zaskoczeniem, bo w danych okolicznościach nie mogła była go przewidzieć, szczególnie zaś wtedy, gdy przy jego podejmowaniu prawodawca mógł przypuszczać, że gdyby jednostka przewidywała zmianę prawa, byłaby inaczej zadecydowała o swoich sprawach (...)" (wyrok TK z 14 czerwca 2000 r., sygn. P. 3/00, OTK ZU nr 5/2000, poz. 138, s. 690-691, wyrok TK z 21 grudnia 1999 r., sygn. K. 22/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 166, s. 904-905).

Sąd powołuje się również na pogląd wyrażony w innej sprawie a dotyczący wzajemnego stosunku ustawy i rozporządzenia, mianowicie „Brak rozporządzenia wykonawczego, o którym mowa w art. 31 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) nie przesądza jeszcze o niedopuszczalności stosowania zwolnienia wymienionego w art. 31 ust. 1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej. Całkowite uzależnienie stosowania przepisu ustawowego od wydania wykonawczego rozporządzenia jest wykładnią niedającą się pogodzić z art. 87 ust. 1 i art. 88 ust. 1 Konstytucji RP. Ustawa wchodzi w życie w dniu wskazanym przez tę ustawę i jej stosowanie nie zależy od wydania rozporządzenia wykonawczego (chyba że sama ustawa stanowi inaczej). W przeciwnym wypadku ustawa byłaby podporządkowana rozporządzeniu.” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (do 2003.12.31) w Krakowie z dnia 25 listopada 2003 r., II SA/Kr 2680/00).

8. W zakresie pozostałych zarzutów naruszenia przepisów prawa administracyjnego, Sad powołuje się na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r. (sygn. akt III SK 44/04), które to orzeczenie należy stosować również w postępowaniu wywołanym odwołaniem od decyzji Prezesa URE, mianowicie „ celem postępowania sądowego nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa UOKiK. Do Sądu ostatecznie należy zastosowanie odpowiedniej normy prawa materialnego, na podstawie wyjaśnienia podstawy faktycznej, obejmującej wszystkie elementy faktyczne przewidziane w hipotezie tej normy”. Powyższe oznacza, iż nie należy do sądu powszechnego kontrola prawidłowości przeprowadzonego postępowania administracyjnego, chyba, że naruszenie zasad postępowania administracyjnego miało bezpośredni wpływ na naruszenie norm prawa materialnego. Kontrola postępowania administracyjnego i formalna kontrola decyzji nie należy do kompetencji sądu powszechnego. Należy stwierdzić, iż zarzuty w zakresie naruszenia przepisów prawa administracyjnego są nietrafne, w związku z tym, że przywoływane przepisy dotyczą zasad postępowania administracyjnego i jako takie podlegają badaniu jedynie w postępowaniu administracyjnym w zakresie legalności wydanej decyzji.

9. Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 479 ⁵³§2 k.p.c. przyjmując K= 10 632 574,46 zł po obliczeniu:

K = 5 x W x (M - R)/100 %

gdzie

W - ogólna wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne, liczona za rok, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1, wyrażoną w złotych, w niniejszej sprawie wynosi 123 634 584,58 zł (wartość oleju napędowego z estrem metylowym kwasów tłuszczowych sprzedanego na terytorium RP w obrocie hurtowym w 2008 r.),

M - wysokość Narodowego Celu Wskaźnikowego, do którego realizacji był zobowiązany podmiot podlegający karze, wyrażoną w procentach, w niniejszej sprawie stanowi 3,45%,

R - wysokość zrealizowanego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne w roku, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1, wyrażoną w procentach, w niniejszej sprawie równa się 1,730% zgodnie z §1 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 9 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych jako wynik działania (20 888 778,30 MJ : 1 206 839 715,90 MJ ) X 100%, gdzie 20 888 778,30 MJ to wartość opałowa estru metylowego kwasów tłuszczowych, a 1 206 839 715,90 MJ to wartość opałowa ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez podmiot podlegający karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne w roku, tu 27 644,544 ton +554,079 ton.

10. Koszty procesu zostały stosunkowo rozdzielone na podstawie art. 102 k.p.c. ( (...) Polska 25,70% i Prezes URE 74,30%). Stosownie do przepisu art. 98 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. zaliczono do niezbędnych kosztów procesu wynagrodzenie radcy prawnego należne stosownie do § 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w wysokości 360,00 zł (obie strony) oraz opłatę od pełnomocnictwa 17,00 zł i opłatę sądową 100,00 zł (w przypadku odwołującego).

SSO Jolanta de Heij - Kaplińska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE