UZASADNIENIE

I Stanowiska stron

W pozwie z 11 marca 2015 r. S. S. wskazując jako pozwanego Miasto S. W. wniósł pozew o przywrócenie do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku Naczelnika Wydziału działalności gospodarczej i zezwoleń dla dzielnicy B. w Urzędzie dzielnicy B. (...)o W. na dotychczasowych warunkach, a także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postepowania według norm prawem przepisanych. Wskazał, że był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku naczelnika wydziału działalności gospodarczej i zezwoleń dla dzielnicy B. (...)o W.. Wskazał, że otrzymał oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, nie zgadzał się z zarzutami, które stały się podstawą rozwiązania umowy o pracę. Wskazał na to, że jego stosunek pracy podlegał szczególnej ochronie, oraz że pracodawca nie przeprowadził konsultacji związkowych przed wręczeniem mu rozwiązania umowy o pracę.

W odpowiedzi na pozew pozwane Miasto S. W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że Miasto S. W. nie nawiązało z powodem stosunku pracy, jest to gmina mająca status miasta na prawach powiatu i nie posiada zatem przymiotu pracodawcy w stosunku do pracownika samorządowego a tym samym legitymacji biernej w niniejszej sprawie.

Wpłynęła też odpowiedź na pozew Urzędu (...) W., w którym Urząd (...) W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pismem z 3 czerwca 2015 r. powód sprecyzował, że w niniejszej sprawie pozwanym, jako pracodawca zgodnie z definicją zawartą w artykule 3 kodeksu pracy, jest Urząd (...) W..

Na rozprawie 15 lipca 2015 r. pełnomocnik powoda cofnął powództwo wobec Miasta S. W. bez zrzeczenia się roszczeń, lecz pełnomocnik (...) W. nie wyraził na to zgody. Pismem z 24 sierpnia 2015 r. powód wniósł obok roszczenia o przywrócenie do pracy również o zasądzenie wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy na podstawie artykułu 57 § 2 kodeksu pracy. Na rozprawie 14 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że cofa roszczenie ze zrzeczeniem się przeciwko pozwanemu Miastu S. W..

II Wyrok Sądu pierwszej instancji

Wyrokiem z 29 grudnia 2015 r., sygn. akt VIII P 211/15, Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

I umorzył postępowanie przeciwko Miastu S. W.;

II przywrócił S. S. do pracy w Urzędzie (...) W. na dotychczasowe warunki pracy i płacy;

III zasądził od Urzędu (...) W. na rzecz powoda wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy pod warunkiem zgłoszenia się powoda do pracy u pozwanego w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku;

IV zasądził od powoda na rzecz Miasta S. W. 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

V zasądził od Urzędu (...) W. na rzecz powoda 3586 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III Ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji

Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanym Urzędzie od 29 października 2007 r., ostatnio na stanowisku naczelnika wydziału działalności gospodarczej i zezwoleń dla dzielnicy B.. Powód otrzymał zakres obowiązków pracownika w 2014 r. zgodnie z zakresem obowiązków pracownika. Powód bezpośrednio podlegał zastępcy Burmistrza dzielnicy B. Miasta S. W., a pośrednio Burmistrzowi dzielnicy B. Miasta S. W..

W dniu 2 marca 2015 roku za pośrednictwem firmy (...) świadczącej usługi kurierskie powód otrzymał od pozwanego pracodawcy oświadczenie z 17 lutego 2015 r. o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie artykułu 52 § 1 punkt 1 kodeksu pracy. Zgodnie z tym oświadczeniem pracodawca rozwiązał z powodem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych określonych w artykule 25 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych i w art. 100 § 1 kodeksu pracy polegające na niewykonaniu przez powoda polecenia służbowego, niezwłocznego stawienia się w sekretariacie sekretarza Miasta S. W. w celu odbioru pisma o powierzeniu powodowi wykonywania innej pracy niż określona w umowie o pracę, w innej komórce organizacyjnej Urzędu (...) W. zgodnej z powoda kwalifikacjami. Na podstawie art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych wskazane było, że było to polecenie służbowe z 6 lutego 2015 r., znak KS.2121.75.2015. (...) przekazane do dzielnicy B. (...)o W. 9 lutego 2015 r. Pozwany wskazał że powyższe działanie powoda powoduje dezorganizację pracy w Urzędzie (...) W.. Powód został poinformowany o sposobie i terminie wniesienia odwołania do Sądu.

W dniu 23 stycznia 2015 roku odbyło się zebranie założycielskie (...) Związku Zawodowego (...), uchwalony został statut i wybrany komitet założycielski związku. Uchwałą numer 1 komitetu założycielskiego (...) Związku Zawodowego (...) z dnia 23 stycznia 2015 roku w sprawie członków w związku, których stosunek pracy podlega szczególnej ochronie uchwalono, że ochronie podlegają następujący członkowie związku: M. J., S. S., czyli powód, D. C..

W dniu 28 stycznia 2015 r. do pracodawcy to znaczy Prezydenta (...) W. złożone zostało pismo informujące o założeniu związku i wskazujące osoby podlegające szczególnej ochronie. W dniu 30 stycznia 2015 r. do pani prezydent miasta zostało złożone pismo wskazujące osobę upoważnioną do kontaktu z pracodawcą ze strony związku (...). W dniu 12 lutego 2015 roku został złożony do Krajowego Rejestru Sądowego wniosek o rejestrację tego związku zawodowego.

Powód jest członkiem (...) Związku Zawodowego (...) oddziału związku pod nazwą (...) Komisja Związku Zawodowego (...) przy urzędzie (...) W..

11 lutego 2015 r. Komisja Krajowa Związku Zawodowego (...) postanowiła wpisać do rejestru Komisji Krajowej Międzyzakładową Komisje Związku Zawodowego (...) przy urzędzie (...) W.. Komisja ta została zarejestrowana, pracodawca został o tym poinformowany bezpośrednio z Komisji Krajowej Związku Zawodowego (...), a także pismem Międzyzakładowej Komisji Związku Zawodowego (...) przy urzędzie (...) W., które wpłynęło do urzędu 16 lutego 2015 r.

Powód otrzymał od burmistrz dzielnicy B. K. Z. pismo datowane na 23 stycznia 2015 roku. Pismo było skierowane do powoda, zatytułowane polecenie służbowe, w którym burmistrz polecał powodowi nieopuszczanie siedziby urzędu dzielnicy B. (...)o W. przy ulicy (...) w godzinach pracy urzędu bez zgody burmistrza.

Dyrektor biura kadr i szkoleń pismem z 23 stycznia 2015 roku zwróciła się do pana na K. Z. w urzędzie dzielnicy B. (...)o W., w którym uprzejmie prosiła o stawienie się w biurze kadr i szkoleń w dniu 26 stycznia 2015 roku o godzinie 15 niżej wymienionych pracowników urzędu dzielnicy B. pana D. C. pana naczelnika wydziału obsługi rady dla dzielnicy B., pana M. J. kierownika zespołu kadr dla dzielnicy B. i pana S. S. naczelnika wydziału działalności gospodarczej i zezwoleń dla dzielnicy B. karta 224.

W odpowiedzi na to pismo burmistrz K. Z. skierował do dyrektor kadr M. P. pismo zawierające informację, że niemożliwym jest jednoczesne stawiennictwo w biurze kadr i szkoleń trzech osób zajmujących kluczowe stanowiska kierownicze w urzędzie dzielnicy B. (...)o W., gdyż dezorganizuje to wykonywanie ważnych zadań na rzecz mieszkańców i propozycję, aby zamiast wzywania pracowników na konkretną godzinę, zwrócić się w określonej sprawie kadrowej bezpośrednio do zarządu dzielnicy, który odpowiednio sprawą pokieruje. Kolejne pismo kierowane również do pana Z. wpłynęło 3 lutego 2015 roku. Był tam wyznaczony termin do stawiennictwa między innymi powoda, jednakże w tym dniu, który był ustalony na stawiennictwo powoda, powód miał urlop na żądanie. Pismem z 6 lutego 2015 roku sekretarz (...) W., który pismo to skierował do K. Z. do urzędu dzielnicy B.. W piśmie tym uprzejmie prosił o niezwłoczne stawienie się w sekretariacie sekretarza (...) W. po przyjściu do pracy niżej wymienionych pracowników urzędu dzielnicy B. (...)o W.: pan D. C., pan M. J., pan S. S.. Na piśmie widnieje adnotacja burmistrza Z. — nie wyrażam zgody oraz jego parafka.

Zgodnie z regulaminem organizacyjnym urzędu (...) W. — § 4 ust. 1 i 3 kierownikiem urzędu jest prezydent. Prezydent lub upoważnieni pracownicy wykonują czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w stosunku do pracowników urzędu z zastrzeżeniem przepisów szczególnych. Zgodnie zaś z § 4¹ urzędem dzielnicy kieruje burmistrz, a prezydent może udzielić burmistrzowi pełnomocnictwa do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy w stosunku do pracowników urzędu dzielnicy. Zgodnie natomiast z § 7 ust. 1 sekretarz wykonuje zadania z zakresu sprawnego działania urzędu w szczególności w zakresie koordynacji działań oraz przepływu informacji pomiędzy komórkami organizacyjnymi urzędu oraz inne zadania powierzone przez prezydenta. Przy wykonywaniu zadań sekretarz działa w granicach określonych pełnomocnictwami i upoważnieniami udzielonymi przez prezydenta.

Pan Z. nie miał pełnomocnictw prezydenta do czynności z zakresu prawa pracy. Związek Zawodowy (...) działają.

Miesięczne wynagrodzenie brutto powoda obliczone jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosi 7370,65 zł.

Powód i dwaj inni naczelnicy urzędu dzielnicy B. byli wzywani do kadr i do sekretarza miasta, aby otrzymać dokument związany z delegowaniem ich do wykonywania pracy w urzędzie w U.. Uzasadnieniem tego delegowania miały być potrzeby tamtego urzędu, które jednak w żaden sposób nie zostały wykazane w niniejszym procesie i de facto nie wiadomo, jakie potrzeby urzędu powodowały chęć delegowania między innymi powoda do urzędu w U..

Sąd Rejonowy nie stwierdził, aby nastąpiła dezorganizacja pracy urzędu w skutek nieprzyjścia powoda do sekretarza miasta i nieodebrania dokumentu związanego z delegowaniem go do urzędu w U.. Są to wnioski z dowodów z zeznań pani P., pana P. brak innych dowodów na tą okoliczność. Za każdym razem, kiedy wpływało pismo bądź z kadr, bądź od sekretarza miasta dotyczące prośby o stawiennictwo powoda do kadr, bądź do sekretarza miasta powód rozmawiał o piśmie tym z burmistrzem, który jasno informował, że nie wyraża zgody, aby powód się stawiał na te spotkania.

V Rozważania prawne Sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 52 § 1 kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, popełnienia przez pracownika w trakcie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnienie go na danym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub stwierdzone prawomocnym wyrokiem i bądź zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na danym stanowisku. Zgodnie zaś z art. 57 § 2 kodeksu pracy, jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem o którym mowa w art. 69 albo z pracownicą w okresie ciąży albo urlopu macierzyńskiego wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem ojcem w okresie korzystania przez niego z urlopu tacierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. W tym przypadku zastosowanie ma art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 roku o związkach zawodowych (Dz.U. z 2014 r., poz. 167 ze zm. — dalej jako u.z.w.). Przepis ten stanowi, że pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Zgodnie z ustępem 7 tego przepisu ochrona przewidziana w ustępie 1 przysługuje przez 6 miesięcy od dnia utworzenia komitetu założycielskiego zakładowej organizacji związkowej nie więcej niż 3 pracownikom imiennie wskazanym uchwałą komitetu założycielskiego i zgodnie z artykułem 14 ust. 1 tej ustawy związek zawodowy podlega rejestracji w krajowym rejestrze sądowym. Zgodnie z ust. 2 jeżeli komitet założycielski nie złoży w terminie 30 dni od dnia założenia związku wniosku o rejestrację uchwała o rejestrację traci moc. Zdaniem Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie został komitet założycielski dochował terminu 30 dniowego do złożenia wniosku o zarejestrowanie związku zawodowego i powód był osoba chronioną, natomiast strona pozwana pomijając ten istotny fakt, nie podejmując nawet próby uzyskania zgody od obowiązkowego organu związkowego rozwiązała umowę o pracę z powodem. Strona pozwana prezentowała tezę, że nie wiedziała, iż powód jest osobą chronioną, nie mniej jednak z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że jeszcze przed oświadczeniem o rozwiązaniu umowy o pracę dotarła do urzędu (...) W. informacja, że powód jest osobą chronioną. Natomiast brak przepływu informacji, czy pewne niedoinformowanie wewnątrz organizacji, jaką jest urząd (...) W. nie może stanowić okoliczności uzasadniającej to, że strona pozwana mogła się zwolnić od obowiązku uzyskania zgody na rozwiązanie umowy o pracę z powodem. Z uwagi na to, że został naruszony przepis nakazujący uzyskanie zgody na rozwiązanie umowy o pracę z powodem jako osobą chronioną Sąd Rejonowy przywrócił powoda do pracy w pozwanym urzędzie na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Ubocznie również Sąd podniósł, że w sytuacji, w jakiej znajdował się urząd dzielnicy B., w sytuacji z punktu widzenia zwykłego pracownika, jakim był powód, kwestia ewentualnej rozbieżności zdań i baku współpracy między burmistrzem, a prezydent (...) W. nie może skutkować negatywnymi następstwami dla pracownika. Skoro pracodawca wpisuje w zakres obowiązków powoda, że podlega on bezpośrednio panu burmistrzowi, bezpośrednio zastępcy burmistrza, to tym samym nie może oczekiwać od powoda, aby ignorował jasne i konkretne komunikaty, polecenia służbowe kierowane do niego o tym, że na przykład burmistrz nie wyraża zgody na stawienie się powoda do sekretarza miasta. Dlatego też ta niejasność sytuacji między prezydentem a burmistrzem nie mogła wywoływać negatywnych konsekwencji dla zwykłych szeregowych pracowników. W tym kontekście w ocenie Sądu pierwszej instancji niestawienie się powoda na żądanie sekretarza miasta, czy biura kadr i szkolenia nie może być uznane za ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, bo powód ani nie ma wpływu na wzajemne relacje między burmistrzem a prezydentem, a jest jednak od nich zależny. Dlatego też w ocenie Sądu Rejonowego nawet jeżeli powód nie byłby osobą chronioną to i tak w tej konkretnej sprawie nie można by było czynić powodowi zarzutów, że rażąco naruszył swoje podstawowe obowiązki. Tym bardziej, że pracodawca planował delegowanie powoda, ale jak się okazuje nie wiadomo dlaczego i nie wiadomo po co. Z uwagi na powyższe Sąd przywrócił powoda do pracy u pozwanego i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenie za pracę za cały okres pozostawania bez pracy, jako że powód był osobą chronioną. Zasądził też od strony pozwanej urzędu (...) W. na rzecz powoda zwrot kosztów procesu. W skład tych kosztów wchodziła opłata od pozwu, którą powód uiścił, a także zwrot kosztów procesu nastąpił na podstawie artykułu 98 § 1 kodeksu postępowania cywilnego, natomiast jeżeli chodzi o koszty zastępstwa procesowego zostały one również zasądzone od strony pozwanej na podstawie § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Natomiast z uwagi na to, że powód ostatecznie cofnął roszczenie ze zrzeczeniem się w stosunku do (...) W., to Sąd Rejonowy w tym zakresie umorzył postępowanie, jednakże z uwagi na to, że miasto stołeczne W. wniosło o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, to również w oparciu o przepis wskazany z rozporządzenia z 28 września 2002 roku Sąd zasądził kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa.

VI Apelacja pozwanego od wyroku Sądu pierwszej instancji

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany , zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie punktów II, III i V i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Pozwany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną oraz wybiórczą ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, skutkującą wadliwymi ustaleniami faktycznymi, to jest pominięcie faktu, iż powód miał wiedzę o tym, iż wezwanie do stawiennictwa w Biurze Kadr i Szkoleń urzędu (...) W. oraz u sekretarza (...) W. miało na celu przeniesienie powoda do pracy w innym urzędzie dzielnicy (...) W., podczas gdy okoliczność ta wynika z zeznań powoda oraz zeznań K. Z.;

2) naruszenie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. poprzez niezastosowanie tego przepisu, podczas gdy przyczyna rozwiązania umowy o pracę z powodem uzasadniała rozwiązanie tej umowy w powołanym trybie;

3) naruszenie art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych w zw. z art. 8 k.p. poprzez niezastosowanie tych przepisów w sytuacji, gdy domaganie się przez powoda przywrócenia do pracy stanowi nadużycie prawa;

4) naruszenie art. 56 § 1 k.p. w zw. z art. 8 k.p. poprzez niezastosowanie tych przepisów w sytuacji, gdy okoliczności faktyczne sprawy pozwalają na ocenę, iż przywrócenie powoda do pracy pozostaje w sprzeczności z celem realizacji tego roszczenia.

VII Odpowiedź powoda na apelację

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z wyciągu z odpowiedzi na pozew z 25 sierpnia 2015 r. złożonej przez urząd (...) W. w sprawie sygn. akt XXI P 106/15 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie w pkt IV uzasadnienia odpowiedzi na apelację.

VIII Ustalenia faktyczne i rozważania prawne poczynione przez Sąd drugiej instancji

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja pozwanego podlegała uwzględnieniu jedynie w części, choć nie z przyczyn w niej wskazanych.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym, wobec czego Sąd Okręgowy podziela je i przyjmuje jako własne. Przy czym ze względu na podnoszone w postępowaniu apelacyjnym twierdzenia zachodziła konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego, a w rezultacie także ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji. Zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. obowiązkiem sądu jest wydanie wyroku biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Odnosi się do to zarówno do sądu pierwszej jak i drugiej instancji.

Na rozprawie apelacyjnej 31 maja 2016 r. powód wskazał, że przez około 4 miesiące po rozwiązaniu umowy o pracę przebywał na zwolnieniu lekarskim. W związku z powyższym Sąd Okręgowy postanowił zwrócić się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wskazanie, w jakich datach w 2015 r. powód pobierał zasiłek chorobowy. Na podstawie pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w P. z 30 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy ustalił, że S. S. pobierał zasiłek chorobowy w okresie od 3 marca 2015 r. do 6 sierpnia 2015 r. (k. 313).

Okoliczność ta pozostawała istotna dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem jak słusznie podnosi się w judykaturze określenie "wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy" oznacza przyznanie prawa do pełnego wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia, gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotów do podjęcia jej świadczenia, a nie świadczył, gdyż został jej pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji, wyłączeniu z okresu, za który przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy podlegają okresy niezdolności pracownika do świadczenia pracy, takie jak okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 września 2012 r., II PK 45/12).

W rezultacie zaskarżone rozstrzygnięcie w części zasługiwało na zmianę na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. k.p.c. poprzez pominięcie przy zasądzeniu wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy okresu, w którym powód pobierał zasiłek chorobowy, to jest od 3 marca 2015 r. do 6 sierpnia 2015 r. Jednocześnie Sąd Okręgowy przyjął, że miesięczne wynagrodzenie powoda wynosi 7370,65 złotych, zgodnie z niekwestionowanym zaświadczeniem przedłożonym przez pozwanego (k. 68).

W pozostałym zakresie apelacja była bezzasadna. Chybione okazały się bowiem zarówno zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego jak i materialnego.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w apelacji Sąd Rejonowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób wszechstronny oraz zgodny z zasadami logiki. Podnoszona w apelacji kwestia pominięcia faktu, że powód posiadał wiedzę o tym, iż wezwanie do stawiennictwa w Biurze Kadr i Szkoleń urzędu (...) W. oraz u sekretarza(...) W. nie stanowi o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. Naruszenie tego przepisu może bowiem polegać na błędnym uznaniu, że określony dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. W judykaturze Sądu Najwyższego wielokrotnie podkreślano już, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów skarżącego, lecz konieczne jest wykazanie za pomocą argumentów jurydycznych błędów Sądu przy ocenie określonego dowodu. Przyjmuje się, że błędy te mogą polegać jedynie na braku wszechstronności, sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania lub wyciągnięciu wniosków niedających się pogodzić z doświadczeniem życiowym. Tego rodzaju argumentów brakuje w apelacji pozwanego. Pominięcie istotnych dla rozstrzygnięcia twierdzeń lub dowodów może natomiast stanowić o naruszeniu art. 217 § 3 w zw. z art. 228 k.p.c.

Z kolei o tym, czy określone fakty są dla rozstrzygnięcia istotne decydują przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie. Ze względu na podnoszone w niniejszej sprawie twierdzenia w pierwszej kolejności konieczne było ustalenie czy pracodawca dysponował możliwością rozwiązania z powodem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 pkt 1 u.z.w. pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Jak prawidłowo ustalił Sąd pierwszej instancji powód był pracownikiem szczególnie chronionym, ponieważ na mocy uchwały nr 1 komitetu założycielskiego (...) Związku Zawodowego (...) z 23 stycznia 2015 r. został wskazany jako członek związku objęty szczególną ochroną, o czym pracodawca został poinformowany w piśmie z 28 stycznia 2015 r.

Pozwany w toku procesu podnosił zarzuty, według których powoływanie się przez powoda na ochronę związkową stanowiło nadużycie prawa (art. 8 k.p.). Konieczne było zatem poczynienie ustaleń także w zakresie tego, czy w sprawie występują okoliczności mogące zostać uznane za przejaw nadużycia prawa do ochrony przed zwolnieniem. W ocenie Sądu Okręgowego zbadania wymagało przede wszystkim to, czy powód rzeczywiście w sposób ciężki naruszył swoje podstawowe obowiązki pracownicze (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Przypomnienia wymaga fakt, że jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę w tym trybie pracodawca wskazał niewykonanie przez powoda polecenia służbowego niezwłocznego stawienia się w sekretariacie sekretarza (...) W. w celu odbioru pisma o powierzeniu innej pracy niż określona w umowie o pracę. Jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu pierwszej instancji, niekwestionowanych w tej części przez pozwanego, wszystkie pisma dotyczące stawiennictwa powoda, czy to w sekretariacie sekretarza (...) W., czy w Biurze Kard i Szkoleń, nie były adresowane do powoda, lecz do burmistrza dzielnicy B. (...) W. K. Z.. Słusznie zatem podnosił powód w toku całego procesu, że de facto nie otrzymał żadnego polecenia służbowego dotyczącego stawiennictwa w sekretariacie sekretarza (...) W.. Trafnie również wskazał Sąd Rejonowy, że skoro pracodawca wpisuje w zakres obowiązków powoda, iż podlega on bezpośrednio burmistrzowi i zastępcy burmistrza, to nie może oczekiwać, by powód ignorował kierowane do niego polecenia odnośnie braku zgody na stawiennictwo u sekretarza (...) W.. Należy więc zgodzić się z Sądem pierwszej instancji także co do tego, że nieporozumienia pomiędzy burmistrzem a prezydentem nie mogą wywoływać negatywnych konsekwencji wobec szeregowych pracowników, jakim był powód. Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności te wskazują jednoznacznie, że powód nie naruszył swoich podstawowych obowiązków pracowniczych. W świetle powyższego za nieistotną dla rozstrzygnięcia należało uznać podnoszoną przez pozwanego okoliczność, że powód posiadał wiedzę o tym, iż wezwanie do stawiennictwa w Biurze Kadr i Szkoleń oraz u sekretarza (...). W. miało na celu przeniesienie go do pracy w innym urzędzie dzielnicy (...) W.. Jedynie ubocznie należy zauważyć, że jak wynika z zeznań powoda wiedzę o planowanych przeniesieniach pracowników do innych dzielnic posiadał jedynie z mediów. Informacja ta formalnie nigdy nie została mu przez pracodawcę zakomunikowana (przesłuchanie S. S. — zapis obrazu i dźwięku z rozprawy z dnia 16 grudnia 2015 r. — k. 229). Brak jest tym samym okoliczności, które wskazywałyby na to, że powoływanie się przez powoda na ochronę związkową stanowiło nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 k.p. Nawet jednak przy założeniu, że powodowi nie przysługiwała ochrona z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych, to — jak podkreślono — zachowanie powoda nie stanowiło ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych i nie uzasadniało rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

W konsekwencji niesłuszne okazały się także zarzuty naruszenia prawa materialnego, to jest art. 52 § 1 pkt 1 k.p., art. 32 ust. 1 pkt 1 u.z.w. w zw. z art. 8 k.p. i art. 56 k.p. w zw. z art. 8 k.p.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie 2. sentencji.

IX Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego

O kosztach procesu w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. Na tym etapie postępowania powód poniósł koszt celowej obrony w postaci opłaty za czynności adwokata. Stawka opłaty została ustalona zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 i w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

SSO Ewa Wronka SSO Dorota Czyżewska SSO Grzegorz Kochan

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE