UZASADNIENIE

30 grudnia 2015 r. spółka akcyjna prawa Republiki (...) (...) S.A. w V. wniosła do Sądu Okręgowego w Częstochowie o udzielenie zabezpieczenia przysługujących jej przeciwko J. K. roszczeń o ochronę międzynarodowych znaków towarowych: (...), (...) (...), (...) (...), (...) (...)1, (...) (...) i (...) (...); z tytułu popełnienia czynów nieuczciwej konkurencji i z tytułu ochrony prawa do firmy, to jest roszczeń o:

A. zakazanie J. K. używania w obrocie handlowym, w odniesieniu do aparatów do masażu, zabiegów masażu, zabiegów kosmetycznych, usług w postaci szkoleń z dziedziny kosmetyki, międzynarodowych znaków towarowych: (...), (...) (...), (...) (...), (...) (...)1, (...) (...) i (...) (...) lub oznaczeń do nich podobnych tj. słownego „(...)”, (...), a polegającego w szczególności na:

a. używaniu nazw domen internetowych (...);

b. ich używaniu w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego;

B. zakazanie obowiązanemu popełniania czynów nieuczciwej konkurencji wobec uprawnionej, polegających na używaniu w obrocie handlowym oznaczeń identycznych lub podobnych do oznaczeń (...) , (...) , (...) , (...) , (...) , (...) , (...) :

a. w nazwach domen internetowych (...);

b. w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego w odniesieniu do aparatów do masażu, zabiegów masażu, zabiegów kosmetycznych, usług w postaci szkoleń z dziedziny kosmetyki oznaczeń identycznych lub podobnych;

c. w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego przy okazji informowania o współpracy z (...) w celu bezpośredniej lub pośredniej promocji lub reklamy własnej działalności gospodarczej lub promocji lub reklamy konkurencyjnych produktów lub producentów, a w szczególności produktów i usług spółki (...).R.L. z siedzibą we W.;

d. w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego w związku z używaniem certyfikatów lub dyplomów wydanych przez uprawnioną obowiązanemu, a także używaniem wszelkich innych certyfikatów oraz dyplomów związanych ze współpracą z (...) lub z produktami (...) w celu bezpośredniej lub pośredniej promocji lub reklamy własnej działalności gospodarczej lub promocji lub reklamy konkurencyjnych produktów lub producentów, a w szczególności produktów i usług spółki (...).R.L. z siedzibą we W.;

C. zakazanie obowiązanemu naruszania prawa do firmy uprawnionej poprzez używanie oznaczenia „(...)” w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego,

poprzez:

1. zakazanie obowiązanemu – na czas trwania postępowania głównego - używania w obrocie handlowym, w odniesieniu do aparatów do masażu, zabiegów masażu, zabiegów kosmetycznych, usług w postaci szkoleń z dziedziny kosmetyki, Międzynarodowych Znaków Towarowych: (...), (...) (...), (...) (...)2, (...) (...)1, (...) (...) i (...) (...) lub oznaczeń do nich podobnych tj. słownego „(...)”, (...) a polegającego w szczególności na:

a. używaniu nazw domen internetowych (...);

b. ich używaniu w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego;

2. zakazanie obowiązanemu – na czas trwania postępowania głównego - popełniania wobec uprawnionej czynów nieuczciwej konkurencji, polegających na używaniu w obrocie handlowym oznaczeń identycznych lub podobnych do oznaczeń (...) , (...) , (...) , (...) , (...) , (...) , (...) :

a. w nazwach domen internetowych (...);

3. zakazanie obowiązanemu - na czas trwania postępowania głównego - naruszania prawa do firmy uprawnionej, poprzez używanie oznaczenia „(...)” w treściach dostępnych za pośrednictwem domen internetowych (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) lub innych domen internetowych używanych przez obowiązanego;

4. zajęcie - na czas trwania postępowania głównego - wierzytelności obowiązanego J. K. wobec:

a. spółki (...) (C. 26, (...) 21, (...) N., Cypr) wynikającej z umowy o rejestrację i utrzymanie nazwy domeny (...), zawartej pomiędzy obowiązanym J. K. a spółką (...);

b. spółki (...) S.A. (ul. (...), (...)-(...) S., nr KRS: (...)) wynikającej z umowy o rejestrację i utrzymanie nazwy domeny (...), zawartej pomiędzy obowiązanym J. K. a spółką (...) S.A.;

c. spółki (...) S.A. (ul. (...), (...)-(...) S., nr KRS: (...)) wynikającej z umowy o rejestrację i utrzymanie nazwy domeny (...), zawartej pomiędzy obowiązanym J. K. a spółką (...) S.A.;

d. spółki (...) ((...), (...) S. I., Niemcy) wynikającej z umowy o rejestrację i utrzymanie nazwy domeny endermomasaz.com, zawartej pomiędzy obowiązanym J. K. a spółką (...);

e. spółki (...) S.A. (ul. (...), (...)-(...) S., nr KRS: (...)) wynikającej z umowy o rejestrację i utrzymanie nazwy domeny (...), zawartej pomiędzy obowiązanym J. K. a spółką (...) S.A.;

5. zakazanie obowiązanemu - na czas trwania postępowania głównego - dokonywania cesji wierzytelności z tytułu umów o rejestrację i utrzymanie nazw domen (...) pod jakimkolwiek tytułem prawnym na osoby trzecie.

Ponadto, w trybie art. 756² w zw. z art. 1051¹ k.p.c., wniosła o zagrożenie obowiązanemu nakazaniem zapłaty na rzecz uprawnionej kwoty 2.000 zł za każdy dzień naruszenia którego-kolwiek z zakazów nałożonych postanowieniem o udzieleniu zabezpieczenia, trwającego po 8 dniu od dnia doręczenia postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia.

Sąd ustalił, że:

Spółka akcyjna prawa Republiki (...) (...) S.A. w V. specjalizuje się w opracowywaniu innowacyjnych technologii zabiegów kosmetycznych i leczniczych, w szczególności wyszczuplających i przeciwstarzeniowych. Spółka produkuje aparaty do masażu, modelowania ciała, ujędrniania skóry, redukcji tkanki tłuszczowej i cellulitu. Pierwsze urządzenie o nazwie C. (...) zostało opatentowane w 1986 r. Wysoka jakość i innowacyjność jej produktów i technik jest możliwa między innymi dzięki nakładom finansowym na sieć laboratoriów i finansowaniu projektów badawczych. Uprawniona prowadzi działalność w ponad stu krajach za pośrednictwem sieci ponad 70 dystrybutorów i 3 filii. Z oferowanych przez nią usług korzysta codziennie ponad 200.000 osób na całym świecie. Głównymi produktami i metodami przeprowadzania zabiegów opracowanymi przez uprawnioną są: (...), C. M. I., C. E., (...), (...). Skuteczność technologii stosowanych w tych produktach i metodach została potwierdzona w ciągu 28 lat ponad stoma badaniami naukowymi, w tym Międzynarodowego Komitetu Badawczego COSIRE. (dowód: odpis z rejestru k.42-47, wydruki ze stron internetowych k.92-116, 305-306)

O renomie uprawnionej i jej produktów oferowanych pod znakiem towarowym (...) świadczą liczne publikacje w prasie międzynarodowej i krajowej, specjalistycznej i w prestiżowych czasopismach poświęconych stylowi, zdrowiu i urodzie (m.in. V., (...), S.). (dowód: publikacje k.118-179)

(...) S.A. jest uprawniona do znaków towarowych chronionych na terytorium Unii Europejskiej:

- słowno-graficznego ( (...)) zarejestrowanego 6/06/1995 r. dla towarów i usług w klasach 3, 10, 16, 38, 41, 42 klasyfikacji nicejskiej, m.in. dla produktów kosmetycznych, olejków eterycznych, aparatów medycznych lub do masażu estetycznego, szkoleń personelu do pielęgnacji urody i leczenia masażem, masażu, studiów urody i salonów piękności, usług kosmetyczki, usług medycznych; wynajmu;

- słownego (...) ( (...)) zarejestrowanego 2/01/2008 r. dla towarów w klasie 10. klasyfikacji nicejskiej: przyrządów i urządzeń medycznych, przyrządów do masażu;

- słownego (...) ( (...)) zarejestrowanego 20/07/2007 r. dla towarów w klasie 10. klasyfikacji nicejskiej: przyrządów i urządzeń medycznych, przyrządów do masażu.

(...) S.A. jest uprawniona do znaków towarowych chronionych na terytorium Polski:

- słownego (...) ( (...)) zarejestrowanego 24/12/1997 r. dla towarów i usług w klasach 3, 5, 10, 41, 42 klasyfikacji nicejskiej, m.in. dla urządzeń do masażu pielęgnacyjnego i/lub medycznego; kształcenia personelu w zakresie praktyki zabiegów upiększających i masażu, nauczania gimnastyki, usług masażu, instytutów i salonów piękności, usług kosmetycznych, usług medycznych;

- słownego (...) ( (...)) zarejestrowanego 7/08/1998 r. dla towarów i usług w klasach 3, 5, 9, 10, 16, 25, 41, 42 klasyfikacji nicejskiej, m.in. dla sprzętu do masażu medycznego lub upiększają-cego, sprzętu rehabilitacyjnego; szkolenia personelu w zakresie pielęgnacji urody i leczenia masażem, usług treningu fizycznego (klubów dla zdrowia, kursów gimnastycznych), nauczania i szkolenia w zakresie technik masażu i rehabilitacji; usług medycznych, sanitarnych i kosmetycznych, usług masażu;

- słownego (...) ( (...)) zarejestrowanego 3/02/1997 r. dla towarów w klasach 8, 10, 11 klasyfikacji nicejskiej, m.in. dla urządzeń do masażu medycznego i/lub pielęgnacyjnego. (dowód: wyciągi z rejestrów i wydruki z baz OHIM i WIPO k.60-86, 181-273)

Na rynku (...) są dostępne od 2003 r. za pośrednictwem lokalnych dystrybutorów, dawniej obowiązanego, a obecnie spółki (...) S.A. w W.. W latach 2003 - 2013 uprawniona upoważniała J. K. do używania jej znaków towarowych w związku z łączącą strony umową dystrybucyjną dotyczącą produktów (...) S.A. (dowód: wydruki ze stron internetowych, umowa k.280-301)

J. K. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w C.. Zgodnie z informacją umieszczoną na stronie internetowej (...), zajmuje się sprzedażą aparatów i pomocą w projektowaniu „ścieżek zabiegowych” dla gabinetów kosmetycznych, spa & wellness i medycyny estetycznej, a także szkoleniami z zakresu obsługi aparatów, konsultacjami merytorycznymi ich dotyczącymi oraz serwisowaniem tych aparatów. Ofertę swą, związaną z medycyną estetyczną, branżą kosmetyczną i spa & wellness, kieruje przede wszystkim do gabinetów kosmetycznych, ośrodków spa & wellness i miejskich day spa, gabinetów medycyny estetycznej, ośrodków odnowy biologicznej, sanatoriów i uzdrowisk, centrów rekreacyjno-sportowych i fitness, a także hotelowych spa. Obecnie obowiązany ma w swej ofercie m. in. produkty firmy (...), aparaty do fototerapii, mikrodermabrazji, kapsuły i kabiny spa & wellness, łóżka kosmetyczne i fotele do pedicure. W swej działalności gospodarczej wykorzystuje domeny (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...), których jest abonentem. Na utworzonych w nich stronach internetowych J. K. informuje o swej ofercie. (dowód: informacja z CEiIDG k.313, wydruki ze stron internetowych k.303, 315-343, informacje o rejestracji nazw domen k.344-345, 423-453)

Po zakończeniu przez strony współpracy z dniem 14 sierpnia 2013 r. i wygaśnięciu licencji obowiązany nadal używa znaków towarowych uprawnionej i korzysta z jej renomy. Na stronach internetowych: (...), (...), (...), (...), (...) i (...) umieszcza znaki uprawnionej, jej certyfikaty i dyplomy. Informuje, że aktualnie oferowane przez niego produkty stoją „technologicznie wyżej” niż urządzenia uprawnionej poprzednio przezeń dystrybuowane. Na stronie startowej (...) i na innych stronach internetowych zamieszcza informację: (...) Informacja o zakończeniu współpracy”, która przekierowuje do podstrony http://(...)/?metoda-endermologier,119, na której został wyeksponowany znak (...), nad informacją: „Szanowni Państwo, niniejszym informujemy, iż z dniem 15 sierpnia 2013 r. zakończyliśmy ponad 13-letnią współpracę z francuską firmą (...).”, „Jednocześnie zapraszamy do zapoznania się z urządzeniem, które uważamy za stojące technologicznie o poziom wyżej. Sprawdź.” Ogłoszenie przekierowuje do podstrony http://(...)/?-b-mantis-b-sup-tm-sup-terapia-endomagnetyczna,166 z opisem terapii z wykorzystaniem aparatu włoskiej spółki (...).r.l. Na stronie startowej witryny www.(...) w centralnym miejscu znajduje się słowno-graficzny znak (...) w postaci używanej przez uprawnioną, informacja na temat zabiegów (...) wykonywanych w Polsce i tekst: „Następujące znaki towarowe:(...), (...), (...) stanowią własność firmy (...) z F..”

Na stronie (...) i pozostałych, do których odsyła strona www.(...) , w zakładce (...) widoczna jest oferta obowiązanego dotycząca „Wyprzedaży części do wszystkich modeli (...), w której użyto znaku towarowego (...) , z przekierowaniem do „oferty wyprzedażowej” dostępnej bezpośrednio pod adresem (...), gdzie w informacji o produktach (...) S.A. obowiązany posługuje się oznaczeniem oraz słownymi znakami towarowymi (...) , (...) , (...) i (...) . (dowód: wydruki ze stron internetowych k.315-343, 346-421, 455-466, 468-495)

Sąd zważył:

Zabezpieczenia roszczeń przedsiębiorcy wynikających z art. 102 w zw. z art. 9 ust. 2 rozporzą-dzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26/02/2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona), art. 296 ust. 1 ustawy z 30/06/2000 r. prawo własności przemysłowej , z art. 18 ustawy z 16/04/1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i z art. 43¹⁰ k.c. udziela się na zasadach ogólnych. Art. 730 § 1 k.p.c. dopuszcza udzielenie zabezpieczenia w każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny, zarówno przed wszczęciem postępowania jak i w jego toku. (§ 2.) Zgodnie z art. 730¹k.p.c. wniosek powinien zawierać uprawdopodobnienie roszczenia oraz interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia, który istnieje wtedy, gdy jego brak uniemożliwi albo poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi albo poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd uwzględnia interesy stron w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę. Jeżeli przedmiotem zabezpieczenia nie jest roszczenie pieniężne, sąd udziela zabezpieczenia w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych do zabezpieczenia roszczeń pieniężnych, w szczególności sąd może unormować prawa i obowiązki stron lub uczestników postępowania na czas trwania postępowania. (art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c.)

I. Odnośnie do naruszenia prawa do znaku towarowego:

Podstawową funkcją znaku towarowego jest gwarantowanie konsumentowi lub końcowemu odbiorcy możliwości określenia pochodzenia towaru lub usługi nim oznaczonych, odróżnienia go (bez ewentualności wprowadzenia w błąd) od towarów lub usług innego pochodzenia. (tak wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 23/05/1978 r. w sprawie 102/77 Hoffmann-La Roche, z 18/06/2002 r. w sprawie C-299/99 Philips , z 8/05/2008 r. w sprawie C-304/06 Eurohypo , wyrok Sądu Unii Europejskiej z 8/02/2011 r. w sprawie T-157/08 Insulate for life)

Z orzecznictwa Trybunału wynika w sposób niewątpliwy, że prawo wyłączne zostało przyznane właścicielowi znaku towarowego, aby umożliwić mu ochronę jego szczególnych interesów, zadbanie o to, aby znak ten mógł gwarantować konsumentom wskazanie pochodzenia towaru lub usługi oraz ich jakości, pełnić funkcje komunikacyjną, reklamową i inwestycyjną. Wykonywanie tego prawa winno być zastrzeżone dla przypadków, w których używanie przez osoby trzecie określonego oznaczenia wpływa lub może negatywnie wpływać na pełnione przez znak funkcje. (tak wyrok Trybunału z 22/09/2011 r. w sprawie C-482/09 Budějovický Budvar, a także wyroki z 18/06/2009 r. w sprawie C-487/07 L’Oréal i in., z 23/03/2010 r. w sprawach połączonych od C-236/08 do C-238/08 Google France i Google )

Wspólnotowy znak towarowy jest jednolitym tytułem ochronnym, funkcjonującym obecnie w oparciu o unormowania rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26/02/2009 r. w sprawie wspólno-towego znaku towarowego (wersja ujednolicona), które reguluje w szczególności zasady rejestracji, wynikające z niej prawa oraz ich ochronę. Przepisy o charakterze materialno-prawnym rozporządzenia, jako część acquis communautaire stanowią element polskiego porządku prawnego, znajdując bezpośrednie zastosowanie. W większości, są one powtórzeniem regulacji zawartych w Pierwszej Dyrektywie Rady nr 89/104/EWG z 21/12/1989 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych. (Dz.U 1989 L40 str.1) Implementująca ją ustawa Prawo własności przemysłowej znajduje zastosowanie wyłącznie tam, gdzie brak odpowiedniego unormowania w rozporządzeniu, w szczególności w tym zakresie w jakim odsyła ono do przepisów prawa krajowego.

Z art. 9 rozporządzenia wynika prawo właściciela do wyłącznego i niezakłóconego używania zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego oraz do zakazywania innym osobom, nie mającym jego zgody, używania w obrocie:

a. identycznego ze znakiem oznaczenia dla identycznych towarów lub usług;

b. oznaczenia, gdy, z powodu jego identyczności lub podobieństwa do znaku oraz identyczności albo podobieństwa towarów lub usług, których dotyczy ten znak i oznaczenie, istnieje prawdo-podobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej, które obejmuje także prawdopodobieństwo ich skojarzenia.

c. oznaczenia identycznego lub podobnego do znaku w odniesieniu do towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których zarejestrowano znak, w przypadku gdy cieszy się on renomą w Unii Europejskiej i gdy używanie oznaczenia bez uzasadnionej przyczyny przysparza naruszycielowi nie-należną korzyść albo jest szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy wspólnotowego znaku towarowego. (ust.1)

Zgodnie z art. 296 ust.1 p.w.p., regulującego ochronę praw krajowych, osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone może żądać zaniechania naruszania i usunięcia jego skutków oraz wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia naprawie-nia wyrządzonej jej szkody. Zdefiniowane w ust. 2, naruszenie polega na bezprawnym używaniu w obrocie gospodarczym:

1. znaku identycznego do zarejestrowanego w odniesieniu do identycznych towarów;

2. znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem zarejestrowanym;

3. znaku identycznego lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, zarejestrowanego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli takie używanie może przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego.

Kwalifikacja tego naruszenia dokonywana jest wg zasad obowiązujących na tle art. 9 ust. 1b rozporządzenia, ze względu na obowiązywanie powołanych wyżej dyrektyw.

Ocena identyczności lub podobieństwa znaku zarejestrowanego i przeciwstawianego mu znaku (oznaczenia) powinna się opierać na ich zgodności wizualnej, fonetycznej i koncepcyjnej. Oznaczenie może być uznane za identyczne ze wcześniej zarejestrowanym znakiem, tylko wtedy, gdy powtarza – bez dokonywania zmian lub uzupełnień – wszystkie elementy tego znaku, lub gdy rozpatrywane jako całość, wykazuje nieznaczne różnice, które nie zostaną dostrzeżone przez przeciętnego konsumenta. (tak wyrok Trybunału z 20/03/2003 r. C-291/00 LTJ Diffusion)

Znak towarowy i przeciwstawione mu oznaczenie można uznać za podobne, jeżeli, z punktu widzenia określonego kręgu odbiorców, są one przynajmniej częściowo identyczne w jednym lub kilku istotnych aspektach. (tak wyrok Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 Matratzen) Konieczne jest tu dokonanie oceny wizualnych, fonetycznych i znaczeniowych cech znaków i ich całościowego oddziaływania na percepcję należycie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. (tak wyrok Trybunału z 20/03/2003 r. w sprawie C-291/00 LTJ Diffusion )

Dokonując oceny podobieństwa towarów i usług należy brać pod uwagę wszystkie czynniki charakteryzujące zachodzące między nimi relacje (zależności), szczególnie ich rodzaj i przeznaczenie, sposób używania lub korzystania z nich, warunki w jakich są sprzedawane, a także ich wzajemny, konkurencyjny lub komplementarny charakter. (tak wyroki Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-388/00 ELS, z 4/11/2003 r. w sprawie T-85/02 Castillo ) Całościowa ocena zakłada pewną współzależność między branymi pod uwagę czynnikami, w szczególności podobieństwem znaków towarowych oraz towarów lub usług, których one dotyczą, przy czym niski stopień podobieństwa towarów i usług może być zrównoważony znaczącym stopniem podobieństwa znaków towarowych i odwrotnie. (zasada wzajemnej zależności - tak wyroki Trybunału z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 Matratzen , z 13/09/2007 r. w sprawie C-234/06 Il Ponte Finanziaria , z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 Mobilix )

W myśl utrwalonego orzecznictwa, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje wtedy, gdy znaczna część właściwego kręgu odbiorców mogłaby zostać skłoniona do omyłkowego zakupu towaru pozwanego, myśląc, że jest to towar uprawnionego (uznając, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa), ewentualnie mogłaby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z przedsiębiorstw powiązanych ze sobą gospodarczo. (tak wyroki Trybunału z 29/09/1998 r. w sprawie C-39/97 Canon, z 4/05/1999 r., z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer, z 2/09/2010 r. w sprawie C-254/09 CK Kalvin Klein ) Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd powinno być oceniane w sposób całościowy, według sposobu postrzegania określonego konsumenta, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności konkretnego przypadku, szczególnie wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń i towarów lub usług, których one dotyczą. (tak wyroki Trybunału z 11/11/1997 r. w sprawie C-25/95 Sabel , z 23/03/2006 r. w sprawie C-206/04 Mülhens , z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 Mobilix oraz wyroki Sądu z 9/07/2003 r. w sprawie T-162/01 Giorgio Beverly Hills i z 20/01/2010 r. w sprawie T-460/07 Mendion )

Ocena ryzyka konfuzji w zakresie podobieństwa wizualnego, fonetycznego lub koncepcyjnego spornych znaków powinna się opierać na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących. (tak wyroki Trybunału z 11/11/1997 r. w sprawie C-25/95 Sabel, z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 Matratzen i z 12/06/2007 r. w sprawie C-334/05 Shaker ) Z zasady, odbiorcy nie uznają elementu opisowego, stanowiącego część złożonego znaku towarowego, za dominujący w całościowym wrażeniu, jakie ten znak wywiera. (tak wyroki Sądu z 3/07/2003 r. w sprawie T-129/01 Budmen i z 6/07/2004 r. w sprawie T-117/02 Chufafit ) O ile przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie zagłębia się w analizę jego poszczególnych elementów (tak wyrok Trybunału z 11/11/1997 r. w sprawie C-251/95 Sabel ), o tyle to właśnie jego odróżniające cechy są, co do zasady, najłatwiej zapamiętywane. (tak wyroki Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-104/01 Fifties , z 10/09/2008 r. w sprawie T-325/06 Capio )

Właściwy krąg odbiorców składa się z przeciętnych konsumentów, należycie poinformo-wanych, dostatecznie uważnych i rozsądnych, przy czym poziom uwagi konsumentów może się różnie kształtować w zależności od kategorii towarów lub usług. (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer , z 6/05/2003 r. w sprawie C-104/01 Libertel i z 12/01/2006 r. C-361/04 Ruiz Picasso ) Przeciętny konsument rzadko ma możliwość przeprowadzenia bezpośredniego porównania różnych znaków towarowych, musi zazwyczaj zdawać się na zachowany w pamięci nie-doskonały obraz tych znaków. Ryzyko konfuzji jest tym większe, im silniejszy jest charakter odróżniający znaku towarowego, który wynika z jego samoistnych cech lub renomy (znajomości, rozpoznawalności znaku na rynku). (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer , z 11/11/1997 r. w sprawie C-251/95 SABEL i z 29/09/1998 r. w sprawie C-39/97 Canon )

Istnieje pewna współzależność między znajomością znaku towarowego wśród odbiorców, a jego charakterem odróżniającym, tym bardziej wzmocniony, im bardziej znak jest znany. Przy dokony-waniu oceny, czy znak towarowy cieszy się wysoce odróżniającym charakterem wynikającym z jego znajomości wśród odbiorców, należy rozpatrzyć wszystkie istotne okoliczności danego przypadku, w szczególności udział znaku w rynku, natężenie, zasięg geograficzny i długość okresu jego używania, wielkość inwestycji dokonanych przez przedsiębiorstwo w celu jego promocji, udział procentowy zainteresowanych grup odbiorców, którym znak umożliwia zidentyfikowanie towarów jako pochodzących z określonego przedsiębiorstwa. Ciężar udowodnienia siły znaku towarowego i jego odróżniającego charakteru, spoczywa na powodzie. (art. 6 k.c.)

Z załączonych do wniosku wydruków z internetowych baz Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego i WIPO wynika wyłączność (...) S.A. używania:

- na terytorium Unii Europejskiej: słowno-graficznego znaku towarowego ( (...)) m.in. dla aparatów medycznych lub do masażu estetycznego oraz słownych znaków towarowych (...) ( (...)) i (...) ( (...)) dla przyrządów i urządzeń medycznych, przyrządów do masażu, znaki te korzystają z ochrony przyznanej wspólnotowym znakom towarowym.

- na terytorium Polski: słownych znaków towarowych (...) ( (...)), (...) ( (...)) i (...) ( (...)) dla urządzeń do masażu medycznego i/lub pielęgnacyjnego.

Dla identycznych towarów i usług ich sprzedaży J. K. używa oznaczeń podobnych do zarejestrowanych na rzecz uprawnionej znaków

- słowno-graficznego (czarno-biały), w takiej samej postaci w jakiej używa swego znaku (...) S.A., co brane jest pod uwagę przy ocenie ryzyka konfuzji konsumenckiej (por. wyrok TSUE z 18/07/2013 r. w sprawie C-252/12),

- słownych: (...), (...), endermologia (w połączeniu z opisowymi elementami słownymi: gabinety, masaż i rozszerzeniem, jak w adresach stron internetowych).

Szczególnie znak (...) jest używany w sposób bezprawny, bez konieczności posłużenia się nim w celach informacyjnych – w granicach wyznaczonych w art. 12 rozporządzenia.

Używanie znaków towarowych (...) , (...) i (...) po rozwiązaniu umowy licencyjnej stron wykracza poza dopuszczalne granice wyznaczone art. 12c rozporządzenia i art. 156 p.w.p. Zgodnie z nimi, uprawniony nie może zakazać osobie trzeciej używania znaku w obrocie w przypadku, gdy jest to konieczne (niezbędne) dla wskazania przeznaczenia towarów lub usług, w szczególności będących akcesoriami lub częściami zapasowymi, pod warunkiem, że osoba ta używa go zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu (zastosowana przez ustawodawców klauzula generalna pozostawia orzecznictwu sprecyzowanie katalogu zachowań, które należy uznać za niedopuszczalną formę używania znaku).

Przy wykładni tych przepisów należy odwołać się do poglądów Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażonych w wyroku wydanym 23/02/1999 r. w sprawie C-63/97 Bayerische MotorenWerke AG oraz BMW Nederland BV vs Roland Karel Deenik. Odpowiadając na pytanie prejudycjalne Trybunał dokonał gruntownej wykładni art. 6 i 7 Pierwszej Dyrektywy Rady (89/104/EWG) odpowiadających unormowaniom art. 12 i 13 rozporządzenia. Dopuścił możliwość informowania o sprzedaży używanych samochodów marki BMW, jeśli samochody z tym znakiem zostały uprzednio wprowadzone do obrotu przez BMW lub za jego zgodą. (por. także wyrok z 4/11/1997 r. w sprawie C-337/95 Parfums Christian Dior ) Podobne do cytowanych poglądy Trybunał zaprezentował w wydanym 17/03/2005 r. wyroku w sprawie C-228/03 The Gillette Company i Gillette Group Finland Oy vs LA-Laboratories Ltd Oy. Odpowiadając na pytanie prejudycjalne wskazał na istotę i funkcje prawa wyłącznego na znak towarowy. (...) ograniczając skutki praw przysługujących właścicielowi na mocy art. 5 dyrektywy 89/104, art. 6 tej dyrektywy ma na celu pogodzenie podstawo-wych interesów ochrony praw do znaku z interesem swobodnego przepływu towarów i swobody świadczenia usług na wspólnym rynku w sposób umożliwiający pełnienie przez znaki towarowe ich roli zasadniczego elementu systemu niezakłóconej konkurencji, którego wprowadzenie i zachowanie jest jednym z celów traktatu. (...) Użycie znaku towarowego przez osobę trzecią, która nie jest jego właścicielem, jest niezbędne do wskazania przeznaczenia towaru sprzedawanego przez tę osobę, jeżeli stanowi to w praktyce jedyny sposób podania odbiorcom zrozumiałej i kompletnej informacji o jego przeznaczeniu w celu zachowania systemu niezakłóconej konkurencji na rynku tego towaru.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, wymóg uczciwych praktyk stanowi w istocie wyraz obowiązku poszanowania słusznych interesów właściciela znaku towarowego (por. cyt. wyrok w sprawie BMW oraz wyrok z 7/01/2004 r. w sprawie C-100/02 Gerolsteiner Brunnen ). Użycie znaku jest niezgodne z uczciwymi praktykami w handlu i przemyśle przede wszystkim wtedy, gdy:

: może sprawiać wrażenie istnienia powiązań gospodarczych między osobą trzecią a właścicielem znaku towarowego,
: narusza wartość znaku poprzez osiąganie nieuzasadnionych korzyści wynikających z jego charakteru odróżniającego albo renomy,
: prowadzi do dyskredytacji / oczerniania znaku. (opinia rzecznika generalnego z 9 XII 2004 r.)

Dokonując wykładni należy także odwołać się do utrwalonego orzecznictwa, dotyczącego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, które istnieje wtedy, gdy odbiorcy mogliby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa, ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych ze sobą gospodarczo. W obu przypadkach ustawodawcy kwalifikują jako naruszenie już samo ryzyko /prawdopodobieństwo, możliwość/ sprawiania wrażenia istnienia powiązań gospodarczych między osobą trzecią używającą znaku bez jego zgody, a właścicielem znaku towarowego. W każdym przypadku ocena należeć będzie do sądu, który odniesie ją do ustalonych okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. (w cyt. wyroku w sprawie Gillette ETS stwierdził : Do sądu krajowego należy zbadanie, czy w okolicznościach postępowania (...) użycie znaku towarowego było niezbędne, przy czym powinien on wziąć pod uwagę wymogi wymienione w pkt 33–36 niniejszego wyroku oraz charakter kręgu odbiorców, dla których przeznaczony jest towar sprzedawany (...).

W odniesieniu do krótkiej notki informującej o rozwiązaniu współpracy stron oraz oryginalnych nazw urządzeń i metod ((...) i (...)) używanie przez obowiązanego znaków uprawnionej mieści się zdaniem Sądu w dopuszczalnych granicach. W przypadku umieszczonych na stronie internetowej dyplomów, które mają znaczenie historyczne i stwierdzają osiągnięcia obowiązanego, znaki towarowe nie są używane przez J. K. w żadnej z przynależnych im funkcji. Zakaz ich publikowania na stronach internetowych związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez obowiązanego nie wynika z umowy o współpracy, nie może też być wywodzony z naruszenia dobrego obyczaju handlowego.

(...) S.A. uprawdopodobniła natomiast naruszenie jej praw do znaków towarowych (...) , (...) i (...) w sposób zdefiniowany w art. 9 ust. 1b i art. 296 ust. 2 pkt 2 p.w.p., tam gdzie ich używanie nie jest konieczne, przeciwnie zdaje się służyć bardziej reklamie niż celom informacyjnym (w każdym przypadku znak słowno-graficzny (...), tytuły informacji, linki, nazwy domen internetowych) Pomimo umieszczenia na stronach internetowych obowiązanego informacji o zakończe-niu współpracy i prawach (...) S.A. do znaków towarowych potencjalni nabywcy (internauci) mogą zostać wprowadzeni w błąd co do tego, że między stronami istnieją powiązania gospodarcze uprawniające J. K. do korzystania ze znaków (...) , (...) i (...) .

Działania obowiązanego mogą negatywnie wpływać na pozycję rynkową i postrzeganie (...) S.A., która pozbawiona jest możliwości kontrolowania, czy oferowane przez niego towary i usługi są odpowiedniej jakości, a negatywne opinie klientów mogą niekorzystnie wpływać na postrze-ganie uprawnionej i zmniejszać sprzedaż jej własnych towarów. Działania obowiązanego mogą też szkodzić sile odróżniającej znaków towarowych zarejestrowanych na jej rzecz. Naruszają w ten sposób prawidłowe pełnienie przez znaki (...) , (...) i (...) funkcji oznaczenia pochodzenia, jakościowej, reklamowej i inwestycyjnej. W odniesieniu do pozostałych znaków towarowych, ich używanie w granicach dopuszczalnego informowania o towarach i usługach oraz używanie nie w funkcji znaku towarowego (certyfikaty i dyplomy) nie uprawnia (...) S.A. do występowania z roszczeniami zakazowymi ani o usunięcie skutków naruszeń.

Skutki wspólnotowego znaku towarowego podlegają wyłącznie przepisom rozporządzenia. W innych przypadkach, naruszenie podlega prawu krajowemu odnoszącemu się do naruszenia krajowego znaku towarowego wg przepisów tytułu X. (art. 14 ust. 1) Dla zapewnienia właścicielowi realizacji jego praw z rejestracji mogą być zakazane, w szczególności:

a. umieszczanie oznaczenia na towarach lub na ich opakowaniach;

b. oferowanie towarów, wprowadzanie ich do obrotu lub ich magazynowanie w tym celu lub oferowanie i świadczenie usług pod tym oznaczeniem;

c. przywóz lub wywóz towarów pod takim oznaczeniem;

d. używanie oznaczenia w dokumentach handlowych i w reklamie. (art. 9 ust. 2)

Gdy sąd uznaje, że pozwany naruszył lub że z jego strony istnieje groźba naruszenia wspólno-towego znaku towarowego, wydaje, o ile nie istnieją szczególne powody, decyzję zakazującą pozwa-nemu określonych działań. Stosuje również środki, zgodnie z przepisami prawa krajowego, których celem jest zapewnienie przestrzegania zakazu. (art. 102 ust. 1) Jeśli w prawie krajowym istnieją inne jeszcze sposoby (środki ochrony) znaku przed naruszeniem, nieznane przepisom rozporządzenia, Sąd powinien je, na wniosek powoda, zastosować do ochrony znaku wspólnotowego. Odnosi się to wprost do przepisów ustawy z 30/06/2000 r. prawo własności przemysłowej:

- art. 296 ust. 1 stanowiącego, że osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone może żądać od naruszyciela (oprócz zaniechania naruszania), wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści oraz naprawienia wyrządzonej szkody w razie zawinionego naruszenia,

- art. 286, stanowiącego, że sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec, na wniosek uprawnionego, o będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych lub oznaczonych wytworach oraz środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia lub oznaczenia, w szczególności może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet zasądzonej na jego rzecz sumy pieniężnej albo zniszczeniu.

Sąd uznał, że przyszłe żądania zakazania obowiązanemu naruszania praw do znaków towarowych (...) , (...) i (...) znajdują uzasadnienie w art. 9 ust. 1b. w zw. z ust. 2 rozporządzenia i art. 296 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 2 p.w.p. Uprawniona należycie uprawdopodobniła także swój interes prawny w uzyskaniu zabezpieczenia. Aby nie wystąpiły niekorzystne dla (...) S.A. skutki konieczne jest niezwłoczne zapewnienie ochrony przysługujących jej praw wyłącznych. Dopuszczenie do dalszego bezprawnego naruszania znaków towarowych (...) , (...) i (...) może skutkować utratą ich zdolności odróżniającej i wartości ekonomicznej, narażając uprawnioną na szkodę majątkową.

W ocenie Sądu żądane sposoby zabezpieczenia są jednak nadmierne (nie odnoszą się do towarów i usług, dla których znaki są chronione – pkt 1) lub niedostatecznie sprecyzowane, a przez to nie nadają się do egzekucji komorniczej (pkt 4). Zastosowane przez Sąd sposoby zabezpieczenia odpowiadają treści przyszłych roszczeń. Zapewnią wnioskodawcy należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążą ponad potrzebę, może on bowiem prowadzić działalność gospodarczą nie naruszając praw osób trzecich. (art. 730¹ w zw. z art. 755 § 1 pkt 1 i art. 747 pkt 1 k.p.c.)

Stosownie do art. 733 k.p.c., Sąd wyznaczył uprawnionej dwutygodniowy termin, w którym pismo wszczynające postępowanie powinno być wniesione pod rygorem upadku zabezpieczenia.

Jako całkowicie nieuzasadniony, Sąd oddalił wniosek o zagrożenie J. K. obowiązkiem zapłaty na rzecz uprawnionej sumy przymusowej. ( a contrario art. 756² w zw. z art. 1051¹ k.p.c.)

II. Odnośnie do naruszenia reguł uczciwej konkurencji:

Zgodnie z jej art. 1, ustawa z 16/04/1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej - w interesie publicznym, przedsiębiorstw oraz klientów, nie może jednak być traktowana jako instrument służący wyeliminowaniu konkurencji w ogóle, w celu zachowania przez przedsiębiorcę dominującej pozycji rynkowej. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1)

W uzasadnieniu wyroku z 11/07/2002 r. (I CKN 1319/00 OSNC 2003/5/73) Sąd Najwyższy stwierdził m.in., że założeniem ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest ochrona atrakcyjnej siły przedsiębiorcy oraz jej oddziaływanie na krąg odbiorców. Chodzi o rozgraniczenie między działaniem uczciwym i zgodnym z prawem, a wykraczającym poza ustanowione reguły, nie zaś o ochronę konkretnego osiągnięcia. Ustawa ma zatem na celu zapewnienie prawidłowości zachowania się i działania podmiotów gospodarczych w warunkach wolnej konkurencji i dostępu do rynku na równych prawach. Realizacja konstytucyjnej zasady wolności gospodarczej uzasadnia (...) poszukiwanie równowagi między wolnością rynku i swobodą obrotu a celami ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, określonymi w art. 1.

Prawo konkurencji hołduje zasadzie priori tempore potior iure. Udzielenie ochrony zmierza do zabezpieczenia słusznych interesów tego przedsiębiorcy, który poniósł określone nakłady na zaprojektowanie, wprowadzenie do obrotu i promocję określonego produktu, czy na rozpoznawalność jego oznaczenia. Warunkiem uzyskania ochrony jest w każdym przypadku wykazanie pierwszeństwa rynkowego oraz zaistnienie okoliczności wskazanych w rozdziale 2. u.z.n.k. ( Czyny nieuczciwej konkurencji - art. 5-17) lub deliktu tam nieujętego, ale odpowiadającego hipotezie art. 3 ust. 1.

Stosownie do art. 3 ust. 1, uznanie działania za czyn nieuczciwej konkurencji warunkowane jest kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek :

⚫: czyn ma charakter konkurencyjny,
⚫: narusza lub zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta,
⚫: jest bezprawny, tj. sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami.

Działanie konkurencyjne ma charakter celowy, ukierunkowane jest na wzmocnienie bądź utrzymanie pozycji rynkowej przedsiębiorcy, który jednak niekoniecznie musi mieć świadomość skutków jakie rzeczywiście może wywrzeć, bez znaczenia jest przewidywanie przezeń możliwości naruszenia interesów innych przedsiębiorców. Konkurencyjne są wyłącznie działania zewnętrzne, adresowane do innych uczestników wymiany rynkowej, mające na celu zdobycie klientów dla oferowanych przez nich towarów przez zwiększenie własnej efektywności gospodarczej bądź osłabienie cudzej. Zagrożenie interesów musi mieć charakter bezpośredni i realny. Muszą one być zdolne wywierać wpływ na innych przedsiębiorców-konkurentów (albo na konsumentów), niekorzystnie oddziaływać na ich sytuację, naruszając ich interesy gospodarcze. Decyduje o tym sposób, w jaki działanie konkurenta jest odbierane przez potencjalnych adresatów. Obowiązek wskazania i udowodnienia naruszenia lub zagrożenia jego interesów gospodarczych, a także winy naruszyciela obciąża występującego z zarzutem nieuczciwej konkurencji.

W obecnym stanie prawnym Sąd nie znajduje uzasadnienia dla szerokiej wykładni pojęcia naruszenia interesu gospodarczego, mogącej uzasadniać stosowanie przepisów ustawy do wszystkich samodzielnych podmiotów prawnych, tylko z tej przyczyny, że ze względu na istniejące powiązania, nieuczciwie konkurencyjne działania pozwanego ostatecznie wpływają także na ich sytuację ekonomiczną (np. producenta, dostawcy, kooperanta, nabywcy, agencji reklamowej). Takie rozumienie pojęcia naruszenia lub zagrożenia interesu innego przedsiębiorcy mogłoby, w istniejącym ustroju gospodarczym, prowadzić w skrajnych przypadkach do stwierdzenia, że właściwie każdy uczestnik gry rynkowej jest w mniejszym lub większym stopniu dotknięty działaniem nieuczciwie konkurencyjnym, każdy zatem mógłby dochodzić na drodze sądowej roszczeń określonych w art. 18 u.z.n.k. Słuszne, w przekonaniu Sądu jest uznanie, że roszczenia z art. 18 u.z.n.k. służą wyłącznie przedsiębiorcom, prowadzącym działalność gospodarczą na polskim rynku, których interesy gospodarcze zostały bezpośrednio naruszone lub zagrożone, ustawa nie znajduje natomiast zastosowania do podmiotów zagranicznych, które nie prowadzą w Polsce działalności, a jedynie są korporacyjnie powiązane z polskimi przedsiębiorcami, zachowującymi odrębność prawną i ekonomiczną, którym zbywają swoje towary lub udzielają licencji na używanie znaków towarowych, wynalazków lub wzorów.

Istnienie finansowo-organizacyjnych podstaw funkcjonowania tzw. grupy kapitałowej spółek z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wykonywania przez spółkę dominującą uprawnień w ramach posiadanych udziałów w spółkach zależnych nie powoduje powstania zorganizowanego zespołu praw majątkowych i niemajątkowych należącego do spółki dominującej. (tak wyrok Sądu Najwyższego z 23/10/2003 r. VCK 411/02; por. także wyroki Sądów Apelacyjnych w Poznaniu z 13/12/2005 r. IACa 568/05 i w Katowicach z 27/02/2009 r. VACa 308/08)

W pierwszym rzędzie należy wskazać na niewyjaśnienie przez uprawnioną sposobu prowadzenia na terytorium Polski działalności gospodarczej, jej relacji z obecnym „dystrybutorem”. Na podstawie jej twierdzeń i zaoferowanych dowodów nie można więc ustalić, że działania J. K. mogą wywrzeć realny negatywny wpływ na sferę interesów gospodarczych uprawnionej, a nie tylko spółki (...). S.A. (...) jednak nawet uznać, że te interesy podlegają ochronie, to brak podstaw do stwierdzenia ich naruszenia przez obowiązanego w szerszym zakresie niż uzasadniałyby to roszczenia z pkt B. a, b wniosku.

Sąd podziela przyjęty w doktrynie pogląd, iż przepis art. 3 w ust. 1 w sposób ogólny określa czyn nieuczciwej konkurencji, podczas gdy w ust. 2 wymienia przykładowo niektóre czyny (m.in.: wprowadzające w błąd oznaczenie towarów), typizowane dodatkowo w art. 5-17, które należy wykładać w ten sposób, że ogólne określenie czynu nieuczciwej konkurencji i przepisy czyn ten uszczegóławiające pozostają w następujących wzajemnych relacjach:

⚫: wymienione w ustawie czyny nieuczciwej konkurencji nie tworzą zamkniętego katalogu, za nie-uczciwie konkurencyjne można uznać także działanie niewymienione w art. 5-17, jeżeli tylko spełnia ono przesłanki zdefiniowane w art. 3 ust. 1,
⚫: wymagania wskazane w definicji odnoszą się do czynów wymienionych w art. 5-17, art. 3 ust. 1 spełnia funkcję korygującą w stosunku do przepisów szczególnych typizujących czyny nieuczciwej konkurencji. Gdy dany stan faktyczny, formalnie, spełnia przesłanki z art. 5-17, w rzeczywistości jednak działanie nie wykazuje któregoś ze znamion art. 3 ust.1 (np. bezprawności) uznanie go za czyn nieuczciwej konkurencji jest wykluczone.

Uznanie konkretnego działania za czyn nieuczciwej konkurencji wymaga ustalenia, na czym ono polegało i zakwalifikowania go pod względem prawnym przez przypisanie mu cech konkretnego deliktu wskazanego w Rozdziale 2. u.z.n.k. ( Czyny nieuczciwej konkurencji - art. 5-17) lub deliktu tam nie-ujętego ale odpowiadającego hipotezie art. 3 ust. 1. Czyny konkurencyjne powinny być badane przede wszystkim w świetle przesłanek określonych w przepisach art. 5-17 u.z.n.k. i dopiero gdy nie mieszczą się w dyspozycji któregokolwiek z tych przepisów, podlegają ocenie według klauzuli generalnej z art. 3. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1)

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 u.z.n.k., czynem nieuczciwej konkurencji jest takie oznaczenie towarów lub usług albo jego brak, które może wprowadzić klientów w błąd co do pochodzenia, ilości, jakości, składników, sposobu wykonania, przydatności, możliwości zastosowania, naprawy, konserwacji lub innych istotnych cech towarów albo usług, a także zatajenie ryzyka, jakie wiąże się z korzystaniem z nich. Czynem nieuczciwej konkurencji jest również wprowadzenie do obrotu towarów w opakowaniu mogącym wywołać skutki określone w ust. 1, chyba że zastosowanie takiego opakowania jest uzasadnione względami technicznymi. (ust. 2) Dla oceny sprzeczności działania pozwanego z regułami uczciwej konkurencji na gruncie tego przepisu należy stosować odpowiednio zasady wypracowane w prawie znaków towarowych.

Z powołanych w pkt I. przyczyn Sąd uznał za usprawiedliwione wyłącznie roszczenie zakazowe wynikające z używania oznaczeń (...), (...), (...) i konfuzyjnie do nich podobnych. (art. 18 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 1 u.z.n.k.) Motywy wniosku nie uzasadniają natomiast stwierdzenia, że J. K. dopuszcza się popełnienia innego jeszcze niestypizowanego w art. 5-17, a spełniającego przesłanki z art. 3 ust. 1 czynu nieuczciwej konkurencji. (...) S.A. są w tym zakresie bardzo ogólne i czysto teoretyczne, pozbawione odniesienia do konkretnych okoliczności sprawy.

W przekonaniu Sądu, na obecnym etapie postępowania nie ma podstaw do zakwalifikowania działań obowiązanego jako rozpowszechnianie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd wiadomości o swoim lub innym przedsiębiorcy albo przedsiębiorstwie, wytwarzanych towarach lub świadczonych usługach w celu przysporzenia korzyści lub wyrządzenia szkody, o którym mowa w art. 14 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 2 u.z.n.k. Sformułowanie „Jednocześnie zapraszamy do zapoznania się z urządzeniem, które uważamy za stojące technologicznie o poziom wyżej” może być prawdziwe, a w każdym razie uprawniona nie wykazała, że takie nie jest. Odwrócenie ciężaru dowodu, stosownie do art. 18a u.z.n.k., nie może uzasadniać udzielania zabezpieczeń roszczeń z art. 18 tylko na tej podstawie, że uprawniony twierdzi, iż informacja nie jest zgodna z prawdą. Brak ponadto przesłanek do przyjęcia, iż celem obowiązanego jest przysporzenie sobie korzyści lub wyrządzenie szkody (...) S.A.

Z tych samych przyczyn nie można uznać zasadności roszczeń opartych na zarzucie stosowania niezgodnej z prawem reklamy porównawczej. (art. 16 ust. 3) Sąd ma istotne wątpliwości, co do słuszności twierdzeń uprawnionej dotyczących kwalifikacji działań obowiązanego dotyczących umieszczanych na stronie internetowej certyfikatów i dyplomów, jako czyny nieuczciwej konkurencji w dziedzinie reklamy (poza zakresem art. 10 ust. 1), stąd roszczeń opartych na przepisach art. 18 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1 i 2 u.z.n.k. nie może uznać za należycie uprawdopodobnione. W szczególności nie można stwierdzić, że przedstawianie przez przedsiębiorcę jego własnych osiągnięć jest to reklama wprowadzająca klienta w błąd i mogąca przez to wpłynąć na jego decyzję co do nabycia towaru lub usługi. W zakresie pkt B. c, d wniosek podlegał oddaleniu. ( a contrario art. 730¹k.p.c.)

III. Odnośnie do naruszenia prawa do firmy:

Art. 43¹⁰k.c. stanowi, że przedsiębiorca, którego prawo do firmy zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba, że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać usunięcia jego skutków, złożenia oświadczenia lub oświadczeń w odpowiedniej treści i formie, naprawienia na zasadach ogólnych szkody majątkowej lub wydania korzyści uzyskanej przez osobę, która dopuściła się naruszenia. Firma francuskiej osoby prawnej podlega ochronie na podstawie art. 43¹⁰ k.c. na podstawie art. 8 Konwencji związkowej paryskiej z 20 marca 1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Akt sztokholmski z 14 lipca 1967 r.; Dz. U. z 1975 r., Nr 9, poz. 51 zał.). Powołany przepis stanowi, że: „nazwa handlowa będzie chroniona we wszystkich Państwach będących członkami Związku bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji niezależnie od tego, czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku”.

W ocenie Sądu, uprawniona prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) nie wykazała w tym postępowaniu konkretnego negatywnego wpływu działań obowiązanego działającego w obrocie pod firmą (...) na prawidłową realizację jej prawa. Bardzo teoretyczna argumentacja nie rozdziela i nie odróżnia znaków towarowych i nazw przedsiębiorstw od firmy. Stąd roszczenie sformułowane w pkt C. należało uznać za nieuprawdopodobnione, oddalając wniosek w tej części. ( a contrario art. 730¹k.p.c.)

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE