UZASADNIENIE

Ubezpieczony L. B. wniósł odwołanie od decyzji z dnia 20 maja 2015 r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na fakt, iż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15 maja 2015 r. nie stwierdziła jego niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Gdańsku - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie VII U 1261/15 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu L. B. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 maja
2015 r. do dnia 30 kwietnia 2017 r.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji. L. B., urodzony w dniu (...) z zawodu: monter, dekarz-blacharz, kierowca, mechanik samochodowy w dniu 17 marca 2015 r. złożył ponowny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony był uprawniony do ww. świadczenia do dnia 30 kwietnia 2015 r. Lekarz orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. dokonał ustaleń,
iż u ubezpieczonego doszło do naruszenia sprawności organizmu w stopniu niewielkim. Dysfunkcja
ta ma charakter przewlekły i w porównaniu do poprzedniego badania orzeczniczego nastąpiła poprawa stanu zdrowia uznając, iż naruszona sprawność organizmu nie umożliwia wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Komisja lekarska po rozpoznaniu sprzeciwu orzeczeniem
z dnia 15 maja 2015 r. uznała, iż doszło do naruszenia funkcji w przebiegu choroby nowotworowej, bez cech wznowy, bez powikłań choroby i przebytej terapii. Stwierdzona niepełnosprawność jest
w stopniu nie ograniczającym zdolności do zatrudnienia. W dniu 20 maja 2015 r. pozwany wydał zaskarżoną decyzję. Sąd Okręgowy weryfikując stanowisko pozwanego przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych laryngologa i onkologa. Biegli sądowi rozpoznali u wnioskodawcy następujące schorzenia: rak gardła dolnego z przerzutami do węzłów chłonnych szyi, rak płaskonabłonkowy języka – stan po częściowej resekcji, stan po radio i chemioterapii oraz podejrzenie przerzutu na szyi po stronie lewej październik 2015 r. niepotwierdzone w BAC. W opinii sądowej biegły laryngolog wskazał, iż nie doszło do poprawy zdrowia skarżącego, stwierdzony u niego rak gardła dolnego
z przerzutami do węzłów chłonnych szyi po stronie prawej, potwierdzony badaniem histopatologicznym, leczony radio i chemioterapią, następnie z przerzutami do lewej połowy języka leczony częściową resekcją języka po lewej stronie w lipcu b.r. aktualnie nadal wymagał będzie resekcji układu chłonnego szyi po stronie lewej wraz ze ślinianką podżuchwową po tej stronie. Biegły podkreślił również, że jest to typowy przebieg choroby gardła dolnego raka płaskonabłonkowego, który często i wcześnie daje przerzuty do węzłów szyi z rokowaniem niepewnym i wątpliwym
co do wyleczenia. Nadal nie ma żadnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego, co do całkowitego wyleczenia, jest natomiast dalszy postęp choroby neo. Z punktu widzenia biegłego stwierdzona choroba - rak płaskonabłonkowy 1,2 i 3 z podejrzeniem wznowy neo po stronie lewej - narusza sprawność organizmu skarżącego w stopniu umiarkowanym i powoduje nadal całkowitą niezdolność do pracy do 30 kwietnia 2017 r. uznając, iż jest to czas niezbędny do dalszego leczenia i ewentualnej rehabilitacji zdrowia. Biegły onkolog w opinii sądowej również wskazał, iż z punktu widzenia onkologicznego doszło wręcz do pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego spowodowanego zdiagnozowaniem drugiego nowotworu złośliwego, leczonego operacyjnie i orzekł, że ubezpieczony po dniu 30 kwietnia 2015 r. jest nadal całkowicie niezdolny do pracy do końca kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy uwzględniając treść art. 12, art. 57 i art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 887
ze zm.) uznał, że ubezpieczony jest całkowicie, okresowo niezdolny do pracy zarobkowej od dnia
1 maja 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2017 r. Sąd Okręgowy nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego z uwagi na fakt, iż oceniający zdolność od pracy skarżącego biegli dysponowali dodatkową dokumentacją (m. in. w postaci wypisów ze szpitala), którą nie dysponował pozwany na etapie postępowania przed organem rentowym.

Apelację od wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie prawa procesowego, tj. art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. poprzez orzeczenie co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy, które powstały po dniu złożenia odwołania od decyzji.

Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ rentowy.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że na dzień wydania decyzji nie znalazł podstaw do ustalenia niezdolności do pracy. Dokumentacja jaką przedstawił orzekany przy złożeniu kolejnego wniosku o dalsze świadczenie rentowe wskazywała na wyleczenie procesu nowotworowego. Brak było wznowy miejscowej i przerzutów nowotworowych. Na takim etapie postępowania w organie rentowym brak było podstaw do ustalania nadal całkowitej niezdolności
do pracy z uwagi na brak cech wznowy nowotworowej i przerzutów. W toku postępowania sądowego biegli sądowi wykazali pojawienie się nowego schorzenia onkologicznego - biegły sądowy onkolog zaznaczył wyraźnie, iż zdiagnozowano u orzekanego drugi nowotwór złośliwy - raka płaskonabłonkowego języka po stronie lewej w lipcu 2015r. U wnioskodawcy nie rozpoznawano wcześniej, ani nie leczono tego typu nowotworu. Jest to zatem nowa okoliczność w świetle art.
477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że po wydaniu zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego ubezpieczony L. B. zmarł w dniu (...) Jego następcą prawnym została żona B. B., która złożyła wniosek o dalsze prowadzenie postępowania o świadczenie, nieukończonego wskutek śmierci osoby z jej udziałem oraz o wypłatę niezrealizowanego świadczenia.

Kwestią sporną w niniejszym postępowaniu było, czy ubezpieczony był osobą całkowicie niezdolną do pracy, tj. po dniu 30 kwietnia 2015 r.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne, szczegółowe
i wnikliwe postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikającej z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNP 1999, nr 24, poz. 776).

Wnioskodawca nabył prawo do świadczenia rentowego po spełnieniu warunków określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm. zwana dalej ustawą emerytalną). Z uwagi
na orzeczoną okresową niezdolność do pracy została przyznana mu renta okresowo przysługująca
od dnia 10 czerwca 2013 r. do dnia 30 kwietnia 2015 r. (art. 59 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy emerytalnej).

W myśl art. 102 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki świadczenie przyznano. Moment nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określa art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej, ustanawiający generalną zasadę, zgodnie z którą prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Nabycie prawa
do świadczenia następuje zatem ex lege i co do zasady nie jest uzależnione ani od złożenia przez ubezpieczonego stosownego wniosku, ani od ustalenia (potwierdzenia) tego prawa decyzją organu rentowego, która ma jedynie charakter deklaratoryjny. Przewidziany w art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej wniosek o świadczenie nie jest elementem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż te określa art. 57 tej ustawy, a stanowi jedynie żądanie realizacji świadczenia nabytego z mocy prawa (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2000 r., III ZP 29/00, OSNAPiUS 2001,
nr 12, poz. 418). Wniosek ten ma natomiast znaczenie dla powstania prawa do wypłaty świadczenia rentowego, co wynika wprost z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż
od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Dla oceny prawa skarżącego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy istotne znaczenie mają konsekwencje wynikające z art. 102 ust. 1 ustawy emerytalnej, stanowiącego o ustaniu prawa do świadczenia rentowego z upływem okresu, na jaki je przyznano, co w przypadku wnioskodawcy nastąpiło dnia 30 kwietnia 2015 r. Moment ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określa art. 101 pkt 1 ustawy emerytalnej, stosownie do którego prawo
do świadczeń ustaje, gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania tego prawa.

Zasadnicza przesłanka warunkująca nabycie prawa do renty w postaci stanu niezdolności
do pracy nie uzależnia prawa do renty od jej bezterminowego (renta stała) lub okresowego (renta okresowa) charakteru. Ponieważ w zdecydowanej większości przypadków nie występują podstawy
do orzekania trwałej niezdolności do pracy, przeto zasadą jest ustalanie „przewidywanego okresu niezdolności do pracy” (art. 13 ust. 1 i 2), a jej konsekwencją - przyznawanie prawa do renty okresowej (art. 59 ust. 1 pkt 2 i ust. 2). Artykuł 102 ust. 1 ustawy emerytalnej ustanawia swego rodzaju domniemanie, że z upływem przewidywanego okresu niezdolności do pracy, na który przyznano świadczenie rentowe, ubezpieczony odzyskał zdolność do pracy, a tym samym ustało prawo do renty w rozumieniu art. 101 pkt 1, gdyż odpadła (ustała) zasadnicza przesłanka tego prawa, jaką stanowi niezdolność do pracy. Dalszą konsekwencją art. 102 ust. 1 ustawy emerytalnej jest zatem to, że aby osoba, której przyznano rentę okresową mogła nadal świadczenie to pobierać
po upływie okresu, na jaki zostało ono przyznane, musi zgłosić wniosek o ustalenie prawa do wypłaty świadczenia (realizację prawa istniejącego ex lege) na dalszy okres. Stwierdzenie nieprzerwanego utrzymywania się warunku niezdolności do pracy oznacza obalenie domniemania ustania tej przesłanki prawa do renty z upływem okresu, na jaki przyznano świadczenie, a w konsekwencji domniemania ustania nabytego wcześniej prawa (art. 100 ust. 1) i powoduje wznowienie wypłaty świadczenia (art. 135 ust. 1), gdyż ustała określona w art. 134 ust. 1 pkt 1 przyczyna wstrzymania tej wypłaty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2013 r., I UK 9/13, OSNP 2014, nr 4, poz. 58).

Dokonując oceny niezdolności do pracy wnioskodawcy należało mieć na uwadze definicję osoby niezdolnej do pracy określoną w art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej, który określa ją jako osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze również przepis art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, który nakazuje uwzględnić tu stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, iż ustalając niezdolność do pracy oprócz elementu biologicznego, czyli naruszenia sprawności organizmu, należy brać pod uwagę również element ekonomiczny (zawodowy). Podkreślić tu również należy, iż w wyroku z dnia 30 listopada 2000 r.,
II UKN 99/00, OSNP 2002/14/340 Sąd Najwyższy uznał, że brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu co do możliwości przekwalifikowania zawodowego. Inaczej mówiąc, niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym. Podobnie w wyroku z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98, OSNP 2000/1/36 Sąd Najwyższy uznał, iż częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej nie jest równoznaczna
z niemożliwością wykonywania dotychczasowego zajęcia. Dopiero zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu stanowią podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Niezdolność do pracy jest kategorią prawną, zatem kwalifikacja danego stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych w zakresie wymagającym wiedzy medycznej należy do Sądu, a nie do biegłych. W związku z tym Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy laryngologa i onkologa. Biegli sądowi rozpoznali u wnioskodawcy następujące schorzenia: rak gardła dolnego z przerzutami do węzłów chłonnych szyi, rak płaskonabłonkowy języka – stan
po częściowej resekcji, stan po radio i chemioterapii oraz podejrzenie przerzutu na szyi po stronie lewej październik 2015 r. niepotwierdzone w BAC. W opinii sądowej biegły laryngolog wskazał,
iż nie doszło do poprawy zdrowia skarżącego, stwierdzony u niego rak gardła dolnego z przerzutami do węzłów chłonnych szyi po stronie prawej, potwierdzony badaniem histopatologicznym, leczony radio i chemioterapią, następnie z przerzutami do lewej połowy języka leczony częściową resekcją języka po lewej stronie w lipcu b.r. aktualnie nadal wymagał będzie resekcji układu chłonnego szyi
po stronie lewej wraz ze ślinianką podżuchwową po tej stronie. Biegły podkreślił również, że jest
to typowy przebieg choroby gardła dolnego raka płaskonabłonkowego, który często i wcześnie daje przerzuty do węzłów szyi z rokowaniem niepewnym i wątpliwym co do wyleczenia. Nadal nie
ma żadnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego, co do całkowitego wyleczenia, jest natomiast dalszy postęp choroby neo. Z punktu widzenia biegłego stwierdzona choroba - rak płaskonabłonkowy 1,2 i 3 z podejrzeniem wznowy neo po stronie lewej - narusza sprawność organizmu skarżącego
w stopniu umiarkowanym i powoduje nadal całkowitą niezdolność do pracy do dnia 30 kwietnia
2017 r. uznając, iż jest to czas niezbędny do dalszego leczenia i ewentualnej rehabilitacji zdrowia. Biegły onkolog w opinii sądowej również wskazał, iż z punktu widzenia onkologicznego doszło wręcz do pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego spowodowanego zdiagnozowaniem drugiego nowotworu złośliwego, leczonego operacyjnie i orzekł, że ubezpieczony po dniu 30 kwietnia 2015 r. jest nadal całkowicie niezdolny do pracy do końca kwietnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny nie widzi podstaw, by kwestionować rzetelność i prawidłowość opinii biegłych, gdyż Sąd pierwszej instancji dobrał biegłych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń wnioskodawcy. Biegli ci wydali zaś opinie, zarówno w oparciu o badanie przedmiotowe, jak
i na podstawie znajdującej się w aktach dokumentacji medycznej i doszli do zgodnego wniosku,
że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia czynią go nadal całkowicie niezdolnym do pracy od dnia
1 maja 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2017 r.

Ocena opinii biegłych dokonana w oparciu o właściwe dla ich przedmiotu kryteria zgodności
z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, przy uwzględnieniu poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych zaprezentowanego stanowiska, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych wniosków przekonuje, że są one miarodajne dla poczynienia ustaleń
w przedmiocie całkowitej niezdolności wnioskodawcy do pracy. Wnioski opinii biegłych zostały zobiektywizowane (tzw. potwierdzone) przedmiotowym badaniem lekarskim, analizą przebiegu klinicznego choroby ubezpieczonego, wynikami badań oraz wieloletnim doświadczeniem klinicznym biegłych sądowych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wnioski wyprowadzone przez Sąd Okręgowy na podstawie opinii biegłych są logicznie poprawne i właściwie uargumentowane. W związku z powyższym Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podważenia oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd Okręgowy. Oceny tej nie wzrusza wywiedziona przez organ rentowy apelacja, albowiem nie zawiera ona argumentacji, która mogłaby taką ocenę Sądu II instancji zmienić. Apelujący organ rentowy podniósł zarzut, że w sprawie wystąpiły nowe okoliczności, które uzasadniały uchylenie decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu oraz umorzenie postępowania. Nowa okoliczność w rozumieniu art. 477¹⁴ § 4 k.p.c. to tego rodzaju zdarzenia prawne, które choć powstałe po wniesieniu odwołania, mają znaczenie dla oceny stanu zdrowia do dnia decyzji. Jako przykłady wskazuje się schorzenia wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Przepis art. 477¹⁴ § 4 k.p.c.,
na który powołuje się skarżący, zobowiązuje sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania nie w każdej sytuacji, kiedy ubezpieczony przedstawia nowe, nieznane wcześniej lekarzowi orzecznikowi czy komisji lekarskiej dokumenty medyczne, ale tylko wtedy gdy w jego ocenie mogą one stanowić o odmiennej ocenie stanu jego zdrowia. Przy czym ocena tych dowodów jako istotnych dla stwierdzenia niezdolności do pracy lub jej braku, dokonywana jest na podstawie reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2013 r.,
II UK 202/12, LEX 1619066) (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 21 stycznia 2016 r., III AUa 399/15, LEX nr 2020427).

W niniejszej sprawie Sąd II instancji uznał, że w sprawie nie zaszły podstawy do zastosowania art. 477¹⁴ § 4 k.p.c., ponieważ u wnioskodawcy nastąpiła wznowa choroby nowotworowej powodująca przerzuty. Zatem rak języka jest „konsekwencją” raka gardła. Biegły sądowy laryngolog wyjaśnił,
że jest to typowy przebieg choroby gardła dolnego raka płaskonabłonkowego, który często i wcześnie daje przerzuty do węzłów szyi z rokowaniem niepewnym i wątpliwym co do wyleczenia. Zatem doszło do pogorszenia stanu zdrowia skarżącego, a nie jego poprawy, ponieważ stwierdzony u niego rak gardła dolnego z przerzutami do węzłów chłonnych szyi po stronie prawej, potwierdzony badaniem histopatologicznym, leczony radio i chemioterapią, następnie z przerzutami do lewej połowy języka leczony częściową resekcją języka po lewej stronie w lipcu b.r. aktualnie nadal wymagał będzie resekcji układu chłonnego szyi po stronie lewej wraz ze ślinianką podżuchwową
po tej stronie.

Sąd II instancji wziął pod uwagę również, że ubezpieczony miał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności od dnia 10 czerwca 2013 r. do dnia 30 kwietnia 2015 r. z powodu raka gardła dolnego (opinia lekarska z dnia 22 kwietnia 2013 r. – k. 10 a.r.dok.med.). Po ponownym złożeniu wniosku o świadczenie rentowe w opinii lekarskiej z dnia 7 kwietnia 2015 r. wskazano w wywiadzie, że ubezpieczony zgłasza bóle gardła i planowane są badania kontrolne (opinia lekarska - k. 3 a.r. dok.med. koperta). Lekarz konsultant w opinii specjalistycznej z dnia 7 kwietnia 2015 r. wskazał,
że ubezpieczony w 2013 r. miał radio- i chemioterapię z powodu raka gardła dolnego
i ok. podżuchwowej prawej – ognisko przerzutowe (opinia – k. 3-4 a.r. dok.med. koperta). Lekarz orzecznik ZUS po wydaniu ww. opinii przez lekarza konsultanta rozpoznał u ubezpieczonego stan
po leczeniu raka gardła dolnego i raka przerzutowego okolicy podżuchwowej prawej (opinia lekarska z dnia 16 kwietni 2015 r. – k. 6 dok.med. koperta). Z kolei komisja lekarska ZUS w opinii z dnia
7 maja 2015 r. wskazała w wywiadzie odebranym od wnioskodawcy, że zgłaszał bóle garda przy połykaniu zlokalizowane po prawej stronie i charakterystyczne kłucia (opinia – k. 8 a.r. dok.med. koperta).

Sąd Apelacyjny miał też na względzie, że ubezpieczony załączył do akt sprawy kartę informacyjną leczenia szpitalnego z dnia 1 sierpnia 2015 r., w której wskazano, że dnia 30 lipca
2015 r. dokonano resekcji częściowej języka po stronie lewej.

Należy również podkreślić, że sprawa o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
w związku z śmiercią ubezpieczonego stała się sprawą o niezrealizowane świadczenie i ewentualne ponowne postępowanie orzecznicze przed organem rentowym oparte byłoby tylko o dokumentację medyczną i przeprowadzanie go w zaistniałych okolicznościach jest zbędne.

Zdaniem Sądu II instancji Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że wnioskodawca był całkowicie niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (mechanik samochodowy, dekarz-blacharz, robotnik, kierowca) w okresie od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2017 r.
i w konsekwencji miał on prawo do renty z tego tytułu.

W świetle powyższego uznać należało, że wyrok Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu, dlatego Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

SSA Grażyna Czyżak SSA Daria Stanek SSO del. Joanna Siupka - Mróz

WYROK

UZASADNIENIE