UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 18 marca 2015r. powódka A. W. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 47.639,19 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2014r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazała, iż w wyniku zdarzenia z dnia 5 lipca 2016r. na terenie Ł. uszkodzeniu uległ autokar marki M. (...), który został oddany korzystającej – powódce- na podstawie umowy leasingu z dnia 13 listopada 2013r. Powódka korzystała z pojazdu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, pod nazwą PHU (...). Sprawcą zdarzenia była osoba kierująca samochodem osobowym marki O. (...), posiadająca ochronę ubezpieczeniową u pozwanej. Na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem, według wskazań powódki składa się:

a. kwota 4.120,43 zł. tytułem kosztów szyby do drzwi autokaru, uszkodzonych w wyniku zdarzenia, bez wymiany której nie mogłyby być naprawione drzwi,

b. kwota 14.684,00 zł. tytułem kosztów transportu zastępczego do F. w lipcu 2014r., stanowiąca różnicę w wynagrodzeniu, które powódka otrzymała w kwocie 20.000,00 zł. a wynagrodzeniem jakie powódka musiała zapłacić za transport zastępczy do F. w kwocie 34.684,00 zł.,

c. kwota 14.800,00 zł. stanowiąca utracone korzyści za wyjazd do F. w dniach 9-22 lipca 2014r., a wynikająca z okoliczności, iż powódka za tenże wyjazd otrzymała wynagrodzenie w kwocie 20.000,00 zł., gdyby zaś faktycznie wykonała umowę poniosłaby koszty w kwocie 5.200 zł. tytułem kosztów paliwa wraz z podatkiem VAT, zaś pozostała kwota stanowiłaby jej zysk,

d. kwota 7.900,00 zł. tytułem kosztów transportu zastępczego w październiku 2014r. do R. stanowiąca różnicę w wynagrodzeniu, które powódka otrzymała w kwocie 8.000,00 zł., a wynagrodzeniem jakie powódka musiała zapłacić za transport zastępczy do R. w kwocie 15.900,00 zł.,

e. kwota 4.813,60 zł. tytułem utraconych korzyści za wyjazd do R. a wynikająca z okoliczności, iż powódka za tenże wyjazd otrzymała wynagrodzenie w kwocie 8.000,00 zł., zaś gdyby faktycznie wykonała usługę poniosłaby koszty w kwocie 3.186,40 zł. stanowiące koszty paliwa wraz z podatkiem VAT, zaś pozostała kwota stanowiłaby jej zysk,

f. kwota 450 zł. tytułem kosztów trzech dniówek kierowców za przejazd autokaru do serwisu w celu sporządzenia kosztorysu oraz odstawienia pojazdu do serwisu a następnie jego odbioru,

g. kwota 110,12 zł. tytułem opłaty V. za przejazd autokaru do serwisu,

h. kwota 317,44 zł. tytułem kosztów paliwa za dwukrotny przejazd samochodu osobowego odwożącego i zawożącego kierowcę do serwisu,

i. kwota 443,60 zł. tytułem pozostałych nieuwzględnionych kosztów paliwa za dwukrotny przejazd autokaru do serwisu przez pozwaną, bowiem koszty zostały wygenerowane na poziomie 793,60 zł., z czego pozwana uregulowała jedynie kwotę 345 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania na jej rzecz. W uzasadnieniu wskazała, iż bezsporna jest okoliczność kolizji, za którą ponosi co do zasady odpowiedzialność, co skutkowało po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłatą na rzecz powódki kwoty 14.355,69 zł., w tym kwota 345 zł. tytułem zwrotu kosztów odstawienia i odbioru pojazdu z serwisu. Poza powyższym, pozwana uznała roszczenie powódki, jako bezzasadne, bowiem powódka nie wykazała celowości ich poniesienia jak i wysokości.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 19 listopada 2013r. powódka, jako korzystający zawarła umowę leasingu z finansującym (...) sp. z o.o. w W., na mocy której finansujący nabył od wskazanego i zweryfikowanego przez korzystającego dostawcy przedmiot leasingu w postaci pojazdu Autobusu M. (...) rok produkcji 2014 i oddał go do używania powódce, która to zobowiązała się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach leasingowych wynagrodzenie. W wyniku zdarzenia z dnia 5 lipca 2014r. w miejscowości Ł., uszkodzeniu uległ w/w pojazd, zaś sprawca zdarzenia był ubezpieczony u pozwanej. Powódka zgłosiła szkodę pozwanej i po dwóch dniach zgłosi się likwidator. Pojazd został uszkodzony poprzez zarysowanie i wgniecenie drzwi prawych, zarysowanie prawego narożnika przedniego zderzaka, pęknięcie przedniego prawego kierunkowskazu oraz uszkodzenie lewego, zarysowanie prawego narożnika atrapy, uszkodzenie prawego przedniego reflektora. Leasingodawca, w związku z w/w zdarzeniem wywołującym szkodę zawarł w dniu 12 lutego 2015r. umowę przeniesienia uprawnień związanych z dochodzeniem i odbiorem odszkodowania.

Dowód: umowa leasingu (k.37- 37v), upoważnienie (k. 30), umowa przeniesienia uprawnień wraz z odpisem KRS finansującego (k. 31-36), notatka urzędowa ze zdarzenia wraz z dokumentacją zdjęciową (k. 86- 98), wyjaśnienia powódki A. W. (k. 167-168), akta szkodowe (k. 173).

Z uwagi na okoliczność, iż uszkodzony pojazd był objęty gwarancją, powódka mając na uwadze zalecenia książki serwisowej, zleciła naprawę pojazdu warsztatowi znajdującemu się w miejscowości W. koło W. mimo, iż do zdarzenia doszło w Ł., a najbliższy warsztat znajdował się w S.. Powódka nie mogła jednak pozostawić tamże pojazdu do naprawy, bowiem obowiązywały ją wskazania zamieszczone w książce serwisowej, w której nie wskazano warsztatu w S.. W tymże warsztacie w związku z naprawą reflektora w dniu 09.07.2014r. oraz kierunkowskazów, w dniu 07.07.2014r. wystawiono faktury VAT nr (...) na kwotę 7.171,38 zł. oraz nr (...) na kwotę 311,55 zł., skorygowaną następnie fakturą korygującą nr (...) w dniu 11.03.2015r. w przedmiocie nabywcy wcześniej źle określonego. Pozostałe uszkodzenia w pojeździe miały być naprawione w styczniu 2015r. z uwagi na wcześniejsze duże obłożenie serwisu pracą. Po naprawie kierunkowskazów i reflektora można już było poruszać się autokarem.

Dowód: książka serwisowa (k.63-63v), faktury VAT (k. 59-62, 65-67), pismo serwisu z dnia 09.07.2014r. (k. 68), wyjaśnienia powódki A. W. (k. 167-168).

Powódka w dniu 03.06.2014r. zawarła z M. O. umowę o usługę przewozową na mocy, której powódka zobowiązała się do przewozu 50 osób na trasie G.- D.- M.- L.- G. w terminie od dnia 09.07.2014r. do dnia 22.07.2014r. Strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie 20.000,00 zł. brutto. Powódka w dniu 23.07.2014r. wystawiła fakturę VAT nr (...) w związku z w/w umową na rzecz M. O. na kwotę 20.000,00 zł. Płatność nastąpiła gotówką.

Dowód: umowa o usługę przewozową (k. 51,141), faktura VAT nr (...) (k. 141), potwierdzenie uiszczenia zaliczki (k.111), potwierdzenie przelewu kwoty 20.000,00 zł (k.112).

W związku ze zdarzeniem szkodowym oraz okolicznością, iż przewóz nie mógł zostać wykonany przez powódkę z uwagi na szkody w pojeździe i pozostawienie pojazdu w warsztacie, powódka zorganizowała transport zastępczy i w dniu 07.07.2014r. zawarła z E. M. umowę o usługę przewozową, której przedmiotem było wykonanie zastępcze usługi transportowej pierwotnie zleconej powódce przez M. O.. Strony w/w umowy ustaliły cenę za przejechane faktycznie kilometry na kwotę 5,20 zł. za kilometr.

Co prawda pojazd powódki nadawał się do jazdy po 9 lipca 2014r., jednakże planowany wyjazd był właśnie tego dnia, a nadto zachodziła konieczność wcześniejszego wyjazdu tj. 8 lipca 2014r. w nocy, bowiem należało zabrać grupę turystów z G. o godzinie 05:00 rano do F.. Uszkodzonego autobusu nie można było podstawić wcześniej, niż dopiero 09.07.2014r., bowiem dopiero na ten termin serwis zamówił kierunkowskazy i reflektor, przez co zachodziła konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego.

W związku z powyższym zleceniobiorczyni E. M. w dniu 25.07.2014r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na rzecz powódki na kwotę 34.684,00 zł., z czego kwota 20.000,00 zł. uiszczona została zgodnie z § 4 w/w umowy, tym samym pozostała do zapłaty kwota na rzecz E. M. wynosiła 14.684,00 zł. Stawka za 1 przejechany kilometr przyjęta przez w/w strony w umowie mieściła się w stawkach panujących na rynku usług okazjonalnego przewozu drogowego osób w drugim półroczu 2014r.

Dowód: umowa o usługę przewozową zawarta z M. O. (k. 51), faktura VAT (k. 52), umowa o usługę przewozową zawarta z E. M. (k. 53), faktura VAT (k. 54), potwierdzenie uiszczenia kwoty 20.000,00 zł. na rzecz E. M. (k. 113), potwierdzenie uiszczenia pozostałego wynagrodzenia na rzecz E. M. w kwocie 14.684,00 zł. (k.114), opinia biegłego R. M. (k. 199-203), uzupełniająca opinia biegłego R. M. (k. 230), wyjaśnienia biegłego sądowego R. M. na rozprawie w dniu 12.04.2016r. (k.231), wyjaśnienia powódki A. W. (k. 167-168).

W dniu 16 lipca 2014r. powódka zawarła z T. B. umowę o usługę przewozową, której przedmiotem była usługa przewozowa na trasie W. (Polska)- Loc G.- C. – C. T. (R. (...)) w terminie od dnia 10.10.2014r. do dnia 13.10.2014r. za kwotę 8.000,00 zł. brutto. Tytułem wykonania tejże umowy zleceniobiorca wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.000,00 zł. W fakturze wskazano, iż należność zapłacono gotówką. Wobec zmiany planów – decyzji powódki o naprawie autobusu w październiku 2014r. zamiast w styczniu 2015r. w związku ze zwolnieniem się miejsca w warsztacie w W., powódka w dniu 24.09.2014r. zawarła z M. B. umowę na wykonanie w/w przewozu w terminie od dnia 09.10.2014r. do dnia 13.10.2014r. za kwotę 15.900,00 zł. brutto. Tytułem wykonania w/w umowy zleceniobiorca wystawił powódce fakturę VAT nr (...) w dniu 13.10.2014r. na kwotę 15.900,00 zł. W fakturze wskazano, iż należność została uregulowana w formie gotówkowej. Stawka za 1 przejechany kilometr przyjęta przez w/w strony w umowie mieściła się w stawkach panujących na rynku usług okazjonalnego przewozu drogowego osób w drugim półroczu 2014r.

Dowód: umowa (k. 55,143), faktura VAT (k. 56,144), korespondencja mailowa (k. 145-150) umowa (k. 57,151), faktura VAT nr (...) (k. 58), potwierdzenie uiszczenia zaliczki przez T. B. (k.115-116), opinia biegłego sądowego R. M. (k.199- 203), uzupełniająca opinia biegłego R. M. (k. 230), wyjaśnienia biegłego sądowego R. M. na rozprawie w dniu 12.04.2016r. (k.231), częściowo wyjaśnienia powódki A. W. (k. 167-168).

Powódka oddała pojazd do naprawy serwisowi (...) sp. z o.o. w W. w dniach od 07.10.2014r. do dnia 27.10.2014r., mimo iż pojazd mógł się bezpiecznie poruszać po drogach a pozostała naprawa mogła odbyć się w styczniu 2015r., tak jak pierwotnie zaplanowano. Zmiana terminu naprawy auta na październikowy nie została narzucona powódce przez warsztat w W.. Tym samym powódka mogła posługując się z nim wykonać usługę transportową do R. na rzecz T. B., bez zlecenia jej innemu podmiotowi, nie generując kosztów z tego tytułu i tym samym nie doprowadzając do zwiększenia rozmiaru szkody.

Dowód: pismo serwisu z dnia 09.12.2014r. (k. 69). oraz pismo z dnia 11.09.2015r.( k. 162)

Powódka oddając dwukrotnie pojazd warsztatowi do naprawy poniosła koszty opłat (...) za przejazd autokaru autostradą do serwisu w łącznej kwocie 110,12 zł. Powódka, nadto poniosła koszty w postaci kosztów paliwa za dwukrotny przejazd autokaru do serwisu według wyliczenia – 220 km w jedną stronę, 4,96 zł. 1 litr benzyny, spalanie 20 litrów na 100 km x 2 kursy = 793,60 zł – 350 zł. (kwota wypłacona przez ubezpieczyciela) = 443,60 zł. wartość szkody. Powódka poniosła również koszty paliwa za dwukrotny przejazd samochodu osobowego odwożącego i zawożącego kierowcę do serwisu według wyliczenia – 220 km w jedną stronę, 8 litrów spalanie na 100 km, 4,96 zł za litr paliwa x 2 kursy = 317, 44 zł.

Dowód: wykaz opłat (...) dla autokaru (k. 64), wyjaśnienia powódki A. W. (k. 167-168).

Decyzją z dnia 30 lipca 2014r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 2.671,97 zł. netto, ustalone w oparciu o kosztorys naprawy. Powódka wniosła odwołanie od tejże decyzji, kwestionując sposób rozliczenia szkody. W dniu 5 listopada 2015r. powódka dokonała zgłoszenia dodatkowych roszczeń odszkodowawczych w kwocie 90.688,70 zł., uwzględniając w/w kwocie koszty rat leasingowych.

Decyzją z dnia 5 grudnia 2014r. pozwana przyznała powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 14.355,69 zł. netto, ustalonego w oparciu o faktury VAT nr (...) wystawione przez serwis a dotyczące wymiany reflektora i kierunkowskazów oraz faktury nr (...). Przy wypłacie odszkodowania uwzględniono zaniżony koszt odstawienia i odbioru autokaru z serwisu w kwocie 345,00 zł., jednakże roszczenie powódki w tym zakresie zweryfikowano pod względem zasadności, bowiem bliższy serwis znajdował się w miejscowości S., tym samym uznano 300 k. przejechanych. Powódka złożyła odwołanie od w/w decyzji, które jednak nie zostało uwzględnione.

Dowód: pismo ubezpieczyciela (k. 38), decyzja z dnia 05.12.2014r. (k. 39- 40), pismo ubezpieczyciela z dnia 28.01.2015r. (k. 41-41v), odwołanie od decyzji z dnia 30.07.2014r. (k. 42- 43), zgłoszenie dodatkowych roszczeń odszkodowawczych (k. 44- 47), odwołanie od decyzji z dnia 05.12.2014r. (k. 48- 50).

Producent uszkodzonego pojazdu marki M. przy modelu (...) nie przewiduje wymiany szyby drzwi, przy wymianie poszycia drzwi. Szyba po demontażu może być ponownie wklejona po wymianie poszycia drzwi. Przy użyciu wcześniej wyciętej szyby podczas jej wklejania nie ulegną zniszczeniu inne elementy pojazdu.

Dowód: opinia biegłego sądowego T. K. (k. 242-247), wyjaśnienia biegłego sądowego T. K. na rozprawie w dniu 20.09.2016r. (k. 263-263v), faktura VAT (k. 28-29).

Sąd dał wiarę wskazanym w ustaleniach stanu faktycznego dokumentom, gdyż ich autentyczność i treść nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie dopatrzył się powodów by czynić to z urzędu. Sąd nie dał wiary twierdzeniom zawartym w piśmie (...) sp. z o.o. w W. (k. 214-226) w zakresie oświadczenia, iż podczas wycinania poszycia drzwi bardzo często dochodzi do uszkodzenia szyby drzwi przez co zalecana jest wymiana całych drzwi wraz z szybą, podobnie jak i twierdzeniu o konieczności wymiany szyby zawartym w piśmie w/w spółki z dnia 11.09.2016r. (k.162), bowiem zaprzeczyła temu opinia biegłego T. K. przeprowadzona na potrzeby niniejszego postępowania.

Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować przydatności opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej T. K. oraz opinii biegłego sądowego R. M.. Opinie te są jasne, logiczne, przekonywujące i wyczerpująco uzasadnione.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom powódki w zakresie wskazanym w rekonstrukcji stanu faktycznego, w pozostałym zaś zakresie odmówił im wiary, o czym będzie mowa niżej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu.

W sprawie nie budziło wątpliwości, iż pozwana ponosi co do zasady odpowiedzialność za szkodę poniesioną w pojeździe przez powódkę w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 5 lipca 2014r. z uwagi na przejęcie odpowiedzialności cywilnej deliktowej sprawcy zdarzenia, co nie było zresztą kwestionowane przez strony. Pozwana bowiem przyjęła na siebie odpowiedzialność za powstałą szkodę co do zasady. Przeprowadziła postępowanie likwidacyjne oraz wypłaciła powódce świadczenie odszkodowawcze w łącznej kwocie 14.355,69 zł.

Istota niniejszej sprawy sprowadza się więc do ustalenia rzeczywistej wysokości szkody poniesionej nadto przez powódkę dotyczącej w/w pojazdu na skutek zdarzenia odszkodowawczego.

Podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej statuuje treść art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 392, zwanej dalej „u.u.o.”). Wynika z niej, że z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zaś podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej kierującego pojazdem przewiduje treść art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c., regulująca odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną przez ruch pojazdu. W świetle ww. przepisu w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody posiadacze pojazdu mogą żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych, tzn. na zasadzie wyznaczonej przez treść art. 415 k.c. (tzw. zasada winy).

Kwestia odpowiedzialności odszkodowawczej w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, o czym była mowa wyżej.

Natomiast wysokości należnego odszkodowania regulują przepisy art. 361 § 1 i 2 k.c. Wynika z nich, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W granicach tych, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Pamiętać przy tym należy, że funkcją odszkodowania jest jedynie zrekompensowanie poniesionego przez poszkodowanego uszczerbku, tym samym wysokość odszkodowania nie może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego.

Jest oczywistym, iż odszkodowanie winno następować w pieniądzu, co jasno wynika z art. 36 ust. 1 powołanej ustawy ubezpieczeniowej. W sytuacji szkód komunikacyjnych odszkodowanie winno zatem odpowiadać kwocie jaką należy uiścić by w wyniku prac naprawczych uszkodzony pojazd doprowadzić do stanu technicznego sprzed uszkodzenia. Wysokość odszkodowania winna obejmować tym samym koszt części zamiennych, robocizny, użytego lakieru. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (tak orz. SN z 13.6.2003 r., III CZP 32/03, BSN 2003, Nr 7-8, s. 3; por. także Z. Strus, Przegląd Orzecznictwa Sądu Najwyższego - Izba Cywilna, Pal. 2003, Nr 7-8, s. 233, K. Banaszczyk [w:] K. Pietrzykowski (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Warszawa 2008 Legalis - teza IX.1 komentarza do art. 361 k.c.).

Powódka w niniejszej sprawie dochodziła odszkodowania w łącznej kwocie 47.639,19 zł. Na powyższą kwotę składa się dochodzona kwota 4.120,43 zł. tytułem, jak to wskazała powódka kosztów szyby do drzwi autokaru, uszkodzonych w wyniku zdarzenia, bez wymiany której nie mogłyby być naprawione drzwi. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w tym w szczególności wiadomości zaprezentowane w opinii sądowej przez biegłego sądowego T. K. oraz wyjaśnienia biegłego na rozprawie w dniu 20.09.2016r. wykazały, iż technologia wymiany poszycia drzwi nie przewiduje wymiany szyby, tym samym powódka bezzasadnie domaga się zwrotu kosztów wymiany szyb, które nie wchodzą w zakres odszkodowania.

W dalszej kolejności, powódka domagała się kwoty 14.684,00 zł. tytułem kosztów transportu zastępczego do F. w lipcu 2014r., stanowiącej różnicę w wynagrodzeniu, które powódka otrzymała w kwocie 20.000,00 zł. a wynagrodzeniem jakie powódka musiała zapłacić za transport zastępczy do F. w kwocie 34.684,00 zł. W ocenie Sądu, powódka zasadnie domaga się zwrotu w/w kwoty, która jak wynika z opinii biegłego sądowego R. M. mieści się w stawkach rynkowych za tego typu usługi. Uszkodzony pojazd, który to miał posłużyć do wykonania umowy o usługę transportową do F. w dniach od 9 lipca 2014r. do dnia 22 lipca 2014r. został pozostawiony w dniu 9 lipca 2014r. w warsztacie naprawczym, celem wymiany reflektorów, uszkodzonych w wyniku kolizji, przez co powódka nie mogła własnym sumptem wykonać umowy pierwotnie zawartej w dniu 3 czerwca 2014r., przez co zaszła konieczność zorganizowania transportu zastępczego, którego koszty pozostają w związku przyczynowo – skutkowym ze szkodą powstałą w wyniku zdarzenia z dnia 5 lipca 2014r.

Powódka dodatkowo dochodziła kwoty 14.800,00 zł. stanowiącej utracone korzyści za wyjazd do F. w dniach 9-22 lipca 2014r., a wyliczonej jak to wskazała na tej podstawie, iż za tenże wyjazd otrzymała wynagrodzenie w kwocie 20.000,00 zł., gdyby zaś faktycznie wykonała umowę poniosłaby koszty w kwocie 5.200 zł. tytułem kosztów paliwa wraz z podatkiem VAT, zaś pozostała kwota stanowiłaby jej zysk. Powyższe wyliczenie utraconych korzyści przez powódkę w żadnej mierze nie znajduje uzasadnienia. Powszechnie przecież wiadomo, że na koszty wykonania konkretnej usługi transportowej pokrywane przez powódkę składają się również inne koszty aniżeli koszty samego paliwa, takie jak koszty zatrudnienia kierowców plus narzuty na ZUS i podatki pracowników, ubezpieczenie, amortyzacja, itp. Nadto powódka upraszcza wyliczenie zysku, bowiem nie uwzględnia również partycypacji w kosztach ogólnych przedsiębiorstwa, w tym obsługi księgowej i administracyjnej, abonamentów telefonicznych, kosztów wynajmu biura, itd. Tym samym bezpodstawne jest zaniżanie kosztów uzyskania przychodu poprzez pomijanie innych czynników mających wpływ na zysk.

Powódka nadto, w niniejszym postępowaniu jako okoliczność pozostającą w związku przyczynowo – skutkowym ze szkodą a zdarzeniem kolizyjnym wskazywała konieczność zorganizowania transportu zastępczego na wcześniej zabukowany transport do R.. Z tego tytułu dochodziła kwoty 7.900,00 zł. tytułem kosztów transportu zastępczego w październiku 2014r. do R. stanowiącą różnicę w wynagrodzeniu, które powódka otrzymała w kwocie 8.000,00 zł., a wynagrodzeniem jakie powódka musiała zapłacić za transport zastępczy do R. w kwocie 15.900,00 zł. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż powódka organizując transport zastępczy w październiku 2014r. do R. nie przyczyniła się do minimalizacji szkody, zaś mogła ten transport wykonać własnym sumptem, bowiem uszkodzony pojazd mimo zdarzenia z dnia 5 lipca 2014r. nadawał się do bezpiecznej jazdy. Powódka, mogła wykonać usługę w/w pojazdem, zaś dokonać jego naprawy w styczniu 2015r., tak jak to wstępnie proponował warsztat. Mimo, jednak poinformowania jej przez serwis, iż naprawa może zostać wykonana w październiku 2014r. winna mieć na uwadze wcześniej zawartą umowę na transport do R.. Swobodnie, zaś mogła wykonać umowę uszkodzonym pojazdem, przez co nie przyczyniłaby się do powiększeniu rozmiaru szkody. Stan pojazdu w żadnej mierze nie kwalifikował się do natychmiastowej naprawy, tym samym powódka oddając pojazd do warsztatu w październiku 2014r. ponosi negatywne konsekwencje błędnie podjętych decyzji. Wskazać przy tym należy, że powódka nie wykazała, że zmiana terminu naprawy auta na październikowy została jej narzucona przez warsztat w W., bowiem przeczy temu treść pisma zarządu (...) Sp. z o.o. w W. z dnia 11.09.2015r.( k. 162). Mając zatem na uwadze powyższe, również kwota 4.813,60 zł. tytułem utraconych korzyści za wyjazd do R. nie może zostać uwzględniona zarówno z uwagi na okoliczność, iż powódka sama mogła wykonać usługę, jak z uwagi na sposób wyliczenia tejże kwoty, przy czy aktualne pozostają tu również rozważania poczynione uprzednio odnośnie żądania zwrotu utraconych korzyści w kwocie 14.800 zł.

Niezasadnie, również powódka domagała się kwoty 450 zł. tytułem kosztów trzech dniówek kierowców za przejazd autokaru do serwisu w celu sporządzenia kosztorysu oraz odstawienia pojazdu do serwisu a następnie jego odbioru, bowiem nie wykazała potrzeby poniesienia tychże kosztów, które równie dobrze mogły wchodzić w zakres obowiązków służbowych kierowców. Tym bardziej, iż powódka sama oświadczyła na rozprawie w dniu 20.09.2016r., iż kierowcy odstawiający autokar do serwisu są jej pracownikami rozliczanymi w ramach stosunku pracy i w tym czasie byli zatrudnieni u niej.

Zasadne, natomiast okazało się dochodzenie przez powódkę kwoty 110,12 zł. tytułem opłaty V. za przejazd autokaru do serwisu, bowiem powyższa kwota stanowiła konieczny wydatek i wchodziła w zakres szkody. Tak samo należało ocenić dochodzoną kwotę 317,44 zł. tytułem kosztów paliwa za dwukrotny przejazd samochodu osobowego odwożącego i zawożącego kierowcę do serwisu, jak i kwotę 443,60 zł. tytułem pozostałych nieuwzględnionych kosztów paliwa za dwukrotny przejazd autokaru do serwisu przez pozwaną, bowiem koszty zostały wygenerowane na poziomie 793,60 zł., z czego pozwana uregulowała jedynie kwotę 345 zł. Powódka nie miała możliwości oddania pojazdu do serwisu bliżej położonego, wbrew bezpodstawnym twierdzeniom ubezpieczyciela, doprowadzającym do zaniżenia odszkodowania w tym zakresie, bowiem obowiązywały ją ustalenia gwarancji i treść książki serwisowej, do której musiała się stosować.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że należne rzeczywiste odszkodowanie za uszkodzony pojazd winno wynieść dodatkowo kwotę 15.555,16 zł., o czym orzeczono na podstawie w/w przepisów w pkt I wyroku.

Podstawą prawną zasądzenia odsetek był art. 481 § 1 i 2 k.c.

Powódka żądała kwoty 47.639,19 zł., tym samym w pozostałym zakresie należało oddalić powództwo jak nieuzasadnione.

Powódka wygrała proces w 33 % co do kwoty głównej, tym samym stosownie do treści art. 100 k.p.c. Sąd rozdzielił koszty stosunkowo do wyniku sprawy. Powódka poniosła koszty w postaci opłaty sądowej – 2.383,00 zł., kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stawek minimalnych określonych odrębnymi przepisami – 2400 zł, opłaty skarbowej za pełnomocnictwo – 17 zł, łącznie 4.799,00 zł. Pozwana z kolei poniosła koszty zastępstwa procesowego w wysokości stawek minimalnych określonych odrębnymi przepisami i opłaty skarbowej za pełnomocnictwo łącznie – 2417 zł. oraz koszty opinii biegłych w łącznej kwocie 2.111,52 zł., co razem dało kwotę 4.528,52 zł. Wobec tego powódka winna pozwanej zwrócić kwotę 1.450,44 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w pkt III wyroku.

SSR Iwona Szczepańska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE